Γιοτάμ Χαλπερίν στο Gazzetta: «Η Μακάμπι είναι το ευχάριστο διάλειμμα του πολέμου, νιώθω περήφανος που έπαιξα στον Ολυμπιακό!»

• «Ψάχνω κάθε μέρα να δω αν έχει γίνει κάτι στα σύνορα που βρίσκεται ο αδελφός μου!»
• «Η ζωή συνεχίζεται και ο αθλητισμός μας το θυμίζει!»
• «Τυχερός κι ευλογημένος που έπαιξα στον Ολυμπιακό!»
• «Η Μακάμπι παίζει καλύτερα από τον Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...»

Γεννημένος στο Τελ Αβίβ και μεγαλωμένος στα ανοιχτά γήπεδα της ισραηλινής πρωτεύουσας αλλά και στα τμήματα υποδομής της «ομάδας του λαού», όλη η ζωή του είναι συνδεδεμένη με την σύγχρονη ιστορία της Μακάμπι.

Πρωταθλητής εφήβων στο Ισραήλ για δύο συνεχόμενες χρονιές (2001 και 2002), προωθήθηκε στην ανδρική ομάδα σε ηλικία 17 ετών και εν συνεχεία με την «κίτρινη» φανέλα, κατέκτησε τους 13 από τους 16 τίτλους της καριέρας του (2 Euroleague, 5 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και 4 Super Cup) και καθιερώθηκε στην Εθνική ομάδα της χώρας του (έπαιξε σε 6 διαδοχικά Eurobasket, από το 2003 έως το 2013).

Παρ’ αυτά, το πανίσχυρο ρόστερ και οι υψηλές ευρωπαϊκές βλέψεις που είχε πάντα ο σύλλογος, δεν του επέτρεψαν να έχει ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο (αν εξαιρέσουμε την τελευταία του σεζόν στην ομάδα)!

Γι’ αυτό και το καλοκαίρι του 2008, δεν χρειάστηκε να ζυγίσει ιδιαίτερα την πρόταση του Ολυμπιακού, έβαλε με ενθουσιασμό την υπογραφή του σε τριετές συμβόλαιο κι ακόμη και σήμερα, 12 χρόνια μετά το «αντίο» του, χαρακτηρίζει την «ερυθρόλευκη» τριετία (2008-2011), ως την πιο απολαυστική περίοδο της διαδρομής του στα γήπεδα.

Ο λόγος για τον Γιοτάμ Χαλπερίν, έναν από τους πολλούς επιφανείς «διπλούς πράκτορες» της αποψινής (21.05) μονομαχίας Μακάμπι-Ολυμπιακού (Βούιτσιτς, Παπαλουκάς, Σχορτσανίτης, Γκέρσον, Ζίζιτς, Σφαιρόπουλος, Οθέλο Χάντερ κ.α.), που εν μέσω της εμπόλεμης κατάστασης στην πατρίδα του, διεξάγεται στο ουδέτερο έδαφος του Βελιγραδίου.

Το Gazzetta τον εντόπισε και του ζήτησε να «μπει στα παπούτσια» των γηγενών παικτών της ισραηλινής ομάδας, που έχουν πλέον εγκατασταθεί στην Σερβία (αλλά κάποιοι εξ’ αυτών ταξιδεύουν συχνά στο Τελ Αβίβ για να δουν τους συγγενείς τους) και καλούνται να συγκεντρωθούν στο μπάσκετ, την ίδια ώρα που ο πόλεμος μαίνεται!

«Ψάχνω κάθε μέρα να δω αν έχει γίνει κάτι στα σύνορα που βρίσκεται ο αδελφός μου!»

«Παρ΄ότι η ζωή στο Ισραήλ, ειδικότερα τα τελευταία 60-70 χρόνια, πάντα εγκυμονούσε κινδύνους και κατά καιρούς ο λαός μας βίωνε διάφορες πολεμικές κρίσεις, αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες 35 μέρες δεν έχει προηγούμενο και ούτε μπορεί να περιγραφεί. Και το άσχημο είναι ότι κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει χάσει κάποιον δικό της, δεν υπάρχει γειτονιά που να μην έχει ζήσει κάποιο δράμα! Τι να σου πρωτοπώ; Ότι πριν λίγες μέρες είχα πάει στην κηδεία του γιου ενός κολλητού μου φίλου; Κάθε μέρα που ξυπνάω και κοιτάω τα νεότερα στο internet, προσεύχομαι να μην διαβάσω κάπου κάτι άσχημο για μία περιοχή στα σύνορα που βρίσκεται ο αδελφός μου, ο οποίος επιστρατεύτηκε, όπως άλλωστε και όλοι οι άνδρες που ανήκουν στις εφεδρικές δυνάμεις του στρατού. Η κατάσταση που ζούμε καθημερινά όλοι, είναι πολύ άσχημη, η πίεση και το άγχος για το μέλλον έχουν πολλαπλασιαστεί, αλλά ταυτόχρονα οφείλουμε, πρώτον απέναντι στα παιδιά μας και στην συνέχεια απέναντι στους εαυτούς, μας να επιβιώσουμε! Δηλαδή να προσποιηθούμε κατά κάποιο τρόπο ότι η ζωή συνεχίζεται, γιατί αυτό ισχύει...», μας λέει αρχικά σε πολύ δραματικό τόνο, ο πρώην αθλητικός διευθυντής της Χάποελ Ιερουσαλήμ (2018-2023), στην οποία διετέλεσε και υπηρεσιακός τεχνικός στην διάρκεια της σεζόν 2021-22.

«Η ζωή συνεχίζεται και ο αθλητισμός μας το θυμίζει!»

Τον ρωτάμε για τον ρόλο του αθλητισμού – που σιγά-σιγά αρχίζει να ξαναμπαίνει στην ζωή των Ισραηλινών – σε όλη αυτή την «μαύρη» περίοδο. «Δεν υπάρχει συζήτηση ότι τα σπορ αποτελούν την σημαντικότερη διέξοδο όχι μόνο για μας που έχουμε περάσει σχεδόν όλη μας την ζωή μέσα στα γήπεδα, αλλά για την πλειοψηφία των Ισραηλινών. Μας βοηθούν να δούμε την καθημερινότητα με μία διαφορετική ματιά και να ξεχάσουμε για λίγο όλο αυτό που μας συμβαίνει και χαίρομαι πολύ που το πρωτάθλημα πρόκειται αρχίσει στις 25 Νοέμβρη! Από τότε που οι ομάδες μας επανήλθαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όλες οι παρέες και οι οικογένειες μαζεύονται στα σπίτια και οι τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων αποτελούν κάτι σαν event! Μέχρι να μετακομίσουν προσωρινά στο Βελιγράδι, οι γυναίκες, οι σύντροφοι και τα παιδιά των Ισραηλινών παικτών της Μακάμπι, έρχονταν στο σπίτι μου, βλέπαμε όλοι μαζί τα παιχνίδια και στηρίζαμε ο ένας τον άλλον!», υπερθεματίζει ο δεινός σουτέρ στα νιάτα του και που από το περασμένο καλοκαίρι έχει αναλάβει την ατομική εκγύμναση των νεαρών παικτών που ξεχωρίζουν από τα τμήματα υποδομής της Μακάμπι.

«Τυχερός κι ευλογημένος που έπαιξα στον Ολυμπιακό!»

Του ζητάμε να γυρίσει τον χρόνο μιάμιση δεκαετία πίσω, στην εποχή που μετακόμισε στον Πειραιά για λογαριασμό του Ολυμπιακού και ο ενθουσιασμός που αντηχεί στην φωνή, είναι πλήρως αισθητός... «Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να λέω ότι ήμουν μέλος αυτού του πραγματικού σπουδαίου οργανισμού. Αν η Μακάμπι έγραψε ιστορία με την κυριαρχική ευρωπαϊκή της πορεία στα 70’s και στα 80’s, εκείνα τα χρόνια που έπαιξα εγώ στον Ολυμπιακό (σ.σ.: 2008-2011), ήταν κάτι σαν προθέρμανση για την εκτόξευση που ακολούθησε με την υπογραφή των αδελφών Αγγελόπουλων και καθιέρωσε τον σύλλογο στην “ελίτ” της Ευρώπης για περισσότερο από μία δεκαετία! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία να έχεις παίξει υπό τις οδηγίες του coach Γιαννάκη και του coach Ίβκοβιτς και να είχες συμπαίκτες “ιερά τέρατα” του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως ο Παπαλουκάς, ο Τεόντοσιτς, ο Σπανούλης, o Πρίντεζης, ο Μπουρούσης, ο Big Sofo, ο Βούιτσιτς, ο Νεστέροβιτς, ο Κλέιζα και πολλοί άλλοι!», προσθέτει και συνεχίζει:

«Δεν σου κρύβω επίσης ότι νιώθω περήφανος που συνυπήρξα στα πρώτα τους βήματα, με παιδιά που στην συνέχεια έγραψαν την δική τους ιστορία, όπως ο Σλούκας και ο Παπανικολάου. Γενικά, έχω τόσες ευχάριστες αναμνήσεις από τα τρία χρόνια που πέρασα στην Ελλάδα, που κάθε φορά που αναπολώ εκείνες τις στιγμές νιώθω ότι δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα! Με δύο λέξεις, φανταστική εμπειρία! Οι Ισραηλινοί με τους Έλληνες μοιάζουμε πολύ σε ιδιοσυγκρασία, ταμπεραμέντο και τρόπο ζωής, οπότε σε συνδυασμό με την ζεστασιά των ανθρώπων, ένιωθα πραγματικά σαν στο σπίτι μου.», θυμάται ο πρώην παίκτης της Μακάμπι, του Ολυμπιακού, της Ολίμπια Λιουμπλιάνας, της Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης (συμπαίκτης με τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη), της Μπάγερν Μονάχου και της Χάποελ Ιερουσαλήμ.

«Η Μακάμπι παίζει καλύτερα από τον Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...»

Το τελευταίο κομμάτι της συζήτησης αφορούσε το mindset των Ισραηλινών παικτών της Μακάμπι, που μέχρι πρότινος ταξίδευαν από και προς την Λάρνακα και το Βελιγράδι για να συναντήσουν τους ξένους και να προπονηθούν (πλέον οι περισσότεροι έχουν μεταφέρει και τις οικογένειες τους στην σερβική πρωτεύουσα), καθώς επίσης και το αποψινό παιχνίδι της «ομάδας του λαού» με τον Ολυμπιακό για την 8η αγωνιστική της Euroleague.

«Τώρα που τουλάχιστον έχουν τα πιο κοντινά τους πρόσωπα μαζί τους, τα πράγματα είναι καλύτερα γιατί πλέον η ομάδα είναι όλη μαζί, προπονείται καθημερινά και υπάρχει μία μεγαλύτερη ενότητα. Για τους γηγενείς, όμως, που ξέρουν καλά τι γίνεται πίσω στην πατρίδα, όλη αυτή η πνευματική διαδικασία του να παίζεις μπάσκετ και να είσαι μακριά από τους δικούς σου και τον τόπο σου που δοκιμάζεται, είναι πραγματικά δύσκολη!», σχολιάζει η επιλογή των Σιάτλ Σουπερσόνικς στο draft του 2006 (νο53) και καταλήγει:

«Η αλήθεια είναι ότι τηρουμένων των αναλογιών και της κατάστασης, η έως τώρα πορεία της Μακάμπι αποτελεί ευχάριστη έκπληξη γιατί με εξαίρεση τα ματς σε Βαλένθια και Μονακό, έχει παίξει πολύ καλά έως τώρα. Αν καταφέρει να νικήσει και αύριο (σ.σ.: απόψε) και πάει στο 5-2, το ρεκόρ της θα είναι πέραν κάθε προσδοκίας. Φαίνεται ότι οι δυσκολίες έχουν συσπειρώσει την ομάδα και αυτό φαίνεται μέσα στο γήπεδο, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτός ο ρυθμός θα μπορέσει να έχει διάρκεια και κατά πόσο η αγωνιστική εικόνα θα επηρεαστεί από το ένα παιχνίδι την εβδομάδα ή από τις συνεχείς μετακινήσεις όταν θα αρχίσει το πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός δείχνει επηρεασμένος από τα προβλήματα τραυματισμών και μακριά από το πρόσωπο που πιστεύω ότι θέλει να παρουσιάσει ο coach Μπαρτζώκας, αλλά όλα τα παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών είναι περίεργα και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πως μπορούν να εξελιχθούν!», μας είπε ο Γιοτάμ Χαλπερίν.