Το πολύτιμο όπλο των ταπεινών

Πέντε βράδια μετά την ταινία τρόμου της περασμένης Πέμπτης, ο Ολυμπιακός βρήκε στις αποσκευές προς Βελιγράδι τη χαμένη του ταυτότητα και ξανάγινε Ολυμπιακός: για ένα ημίχρονο η ομάδα μοντέλο που μοιράζει τρεις ασίστ για κάθε λάθος και παίζει μπάσκετ να το πιείς στο ποτήρι της σάμπανιας, για ένα ημίχρονο η ομάδα της εργατικής τάξης που απαντάει στους μώλωπες με μώλωπες και στις κραυγές με ηρεμία.

Σε 40 λεπτά στο παρκέ της άδεια Χάλα Πιονίρ, είδαμε μία μικρογραφία του φάιναλ-φορ του 2013 στο Λονδίνο, από την ανάποδη. Στο τελικό 74-79 απέναντι στη Μακάμπι, η Ολυμπιακός των 51 πόντων ήταν εξίσου απολαυστικός με τον Ολυμπιακό των 28 πόντων. Και οι δύο βερσιόν των «ερυθρολεύκων» σου έδιναν την εντύπωση ότι θα έβγαιναν νικητές ακόμα και αν η Μακάμπι πάσχιζε μέχρι το ξημέρωμα. Ήταν τελικά γραφτό να σφραγιστεί η νίκη με το απόλυτο όπλο των αποφασισμένων και των ταπεινών: το επιθετικό ριμπάουντ. Το «έτσι θέλω» της ομάδας που αρνείται να χάσει.

Θυμηθείτε τι συνέβη στο τελευταίο τρίλεπτο, όταν η Μακάμπι έβρισκε στον άγραφο Σόρκιν τον μπροστάρη για να τουμπάρει το -15 της ανάπαυλας. Στο 66-72 ο Γουόκαπ αστόχησε σε ένα σουτ απελπισίας, αλλά ο Κώστας Παπανικολάου άρπαξε τη μπάλα στον αέρα όσο ο εχθρός κοιμόταν και τη σέρβιρε στον Αμερικανοέλληνα για ένα λέι-απ προπόνησης. Στο 69-72 ο ίδιος Γουόκαπ σημάδεψε σίδερο, αλλά κυνήγησε τη σκοτωμένη φάση, ανανέωσε την κατοχή, διάβασε υπομονετικά την άμυνα και σκόραρε με τη δεύτερη, χωρίς να αλλάξει πάσα, μόλις 42 δευτερόλεπτα πριν το τέλος.

Και όταν ο κρύος Μπραζντέικις πήγε να σπαταλήσει από τη γραμμή την ευκαιρία για το απυρόβλητο +4, έσπευσε ο ίδιος να κερδίσει το επιθετικό ριμπάουντ με το οποίο η Μακάμπι δέχθηκε τη χαριστική βολή. Οι 2/2 βολές του Κάνααν στα 9’’ έγραψαν το τελικό 74-79 και ο Ολυμπιακός πήρε όλους τους κρίσιμους πόντους από δεύτερες ευκαιρίες. Χωρίς αυτά τα τρία ριμπάουντ, θα σερβίρονταν και στο αποψινό τσάρτερ πικρός καφές και κόλλυβα.

Ελλείψει Μπάλντγουιν, ο Ολυμπιακός βάσισε όλο το πλάνο του στην εξουδετέρωση του Λορέντζο Μπράουν. Ο Αμερικανοϊσπανός ένιωθε σε κάθε βήμα τον ίσκιο του Γουόκαπ (και κατά διαστήματα των Κάνααν, Λούντζη, Λαρεντζάκη) και δεν μπόρεσε ποτέ να βρει ρυθμό ή να εκτελέσει ελεύθερος. Το ένα καλάθι του ήταν ορειβατικό, το άλλο αιφνιδιασμός από γκάφα του Πίτερς, όλα τα υπόλοιπα σουτ του τούβλα: 2/6 δίποντα, 0/7 τρίποντα.

Το second unit της Μακάμπι με Μπλατ, Σόρκιν και Ριβέρο έκανε ζημιά, αλλά στον Ολυμπιακό τέτοιου είδους αριθμητική είναι κενή νοήματος. Ποια πρώτη πεντάδα και ποια δεύτερη πεντάδα, όταν στους δύο απόντες (Μιλουτίνοφ, ΜακΚίσικ) προστίθενται άλλοι δύο (Ουίλιαμς-Γκος, Πίτερς) στην πορεία του αγώνα; Ο Λουκ Σίκμα με το μυαλό το γεμάτο μπάσκετ επέστρεψε την καταλληλότερη στιγμή και έγινε στήριγμα όταν ο Μουσταφά Φαλ χρειαζόταν μία ανάσα και ο Γιώργος Μπαρτζώκας ένα εφεδρικό «τεσσάρι».

Είναι πάντως περισσότερο παίκτης ποστ ο Αμερικανός, παρά οτιδήποτε που μοιάζει με Βεζένκοβ. Θυμάστε που σας έλεγα στο ξεκίνημα της σεζόν ότι ανυπομονούσα να δω τον Σίκμα να αγωνίζεται σε ελληνική ομάδα και δη σε αυτόν τον Ολυμπιακό, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τη συγκεκριμένη φιλοσοφία; Ξέρω ότι το θυμάστε διότι μου το θυμίζατε σε κάθε ευκαιρία. Το 8+4+1+1 (με μηδέν λάθη) του Αμερικανού σε ένα δεκάλεπτο συμμετοχής ήταν κλειδί για να αντέξει ο Ολυμπιακός απέναντι στη γεμάτη κορμιά και αθλητικότητα Μακάμπι.

Ο Μιχάλης Λούντζης ήταν ο πενταδάτος σε ολόκληρο Μουντομπάσκετ Λούντζης, ενώ ο Τόμας Γουόκαπ βρήκε ψήγματα φρεσκάδας και αντοχής μέσα από την ξεκούραση που λίγο λίγο -μία εδώ, μία εκεί- εξοικονομεί για λογαριασμό του ο Μπαρτζώκας. Ο Φαλ αξιοποίησε με διάφορους τρόπους το αδιάκοπο τάισμα και ο Πίτερς ήταν αξιόπιστος όσο έμεινε στο παρκέ. Το ίδιο και ο Γουίλιαμς-Γκος, που ωστόσο φοβάμαι ότι θα χάσει τα επόμενα ματς.

Πάνω απ’ όλα, η αποδεκατισμένη ομάδα των 7-8 παικτών είχε αρκετές δυνάμεις στο τέλος για να θωρακίσει τη ρακέτα της, να κυνηγήσει τον Μπράουν και να κυνηγήσει όσες μπάλες έπεφταν από τα καλάθια. Το +6 στα ριμπάουντ απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο αποτελεί τίτλο τιμής (ιδίως τα 18 επιθετικά), ενώ τα 12 λάθη δεν είναι πολλά, παρά τα ζόρια του δευτέρου μέρους. Η συσσωρευμένη κόπωση καθρεφτίστηκε μάλλον στο θολωμένο μυαλό του Άλεκ Πίτερς, παρά στην απόδοση των παικτών που έμειναν στο παρκέ μέχρι το τέλος.

Για να μη το πολυλογούμε το πράγμα, ο Ολυμπιακός υπενθύμισε απόψε το ειδικό βάρος του, κατέθεσε την προπονητική σφραγίδα του απέναντι στην αιωνίως ομάδα ενστίκτου Μακάμπι και ανανέωσε τα κύτταρά του μέσα από το μπαρούτι του πολέμου. Ήταν η ομάδα της διετίας που προηγήθηκε και όχι η αλλοπρόσαλλη φετινή βερσιόν του.

Μεθαύριο, γηπεδούχος απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα του Σφαιρόπουλου, μπορεί να πετύχει δεύτερη σερί νίκη και αμέσως μετά, κόντρα στη Ζαλγκίρις, να επεκτείνει το σερί και να εδραιωθεί εκ νέου στο πάνω μισό της βαθμολογίας. Το ταξίδι στο Βελιγράδι ήταν βάλσαμο και η άδεια Χάλα Πιονίρ δεν έχει ούτε κατά διάνοια την κατηφοριά του Τελ Αβίβ. Ειδικά του Ολυμπιακού, όμως, το Γιαντ Ελιάου δεν θα του λείψει ποτέ.