Ποια Ρεάλ; Το Βελιγράδι και η Πόλη...

Toν πρόλογο, το κυρίως θέμα και το ηθικό δίδαγμα του αποψινού σχολίου θα μπορούσα να το δανειστώ από το προχθεσινό, αλλάζοντας μόνο τα χρώματα στο φόντο: πράσινο αντί για κόκκινο πίσω, απέραντο λευκό μπροστά. Η Ρεάλ εξαφανίζεται στον ορίζοντα και έχει κάθε δικαίωμα να ατενίζει τον συννεφιασμένο ουρανό του Βερολίνου, Der Himmel über Berlin έγραψε κάποτε κάποιος, με ξενοιασιά και μαύρο γυαλί.

Η προσθήκη του γοητευτικού Καμπάτσο στην παρέα που κούρσεψε -αποδεκατισμένη- πέρυσι το Κάουνας γέννησε μία υπερηχητική ομαδάρα, από τις καλύτερες που έχουμε αντικρύσει στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Οι δικές μας ομάδες είναι αναμφισβήτητα καλές, αλλά αυτή η Ρεάλ δεν είναι για τα δόντια τους. Εγώ σας προειδοποίησα από την Τρίτη κιόλας, στο «Old School» που αν το χάσατε εσείς χάσατε, και αμαρτία δεν έχω.

Ο φετινός Παναθηναϊκός «κουμπώνει» με τη Ρεάλ του 2022-23 καλύτερα απ’ ότι ο (φετινός) αμυντικογενής Ολυμπιακός, αφού είναι ικανός να την ακολουθήσει σε παιχνίδι 90 πόντων και ίσως να τη νικήσει στα ίσα, εάν όλα του πάνε δεξιά. Η «βασίλισσα» του έδωσε ραντεβού ακριβείας απόψε στους 90, αλλά οι «πράσινοι» την έστησαν, αφού η φαρέτρα τους ήταν μισογεμάτη. Η άμυνά τους εισέπραξε 13/26 τρίποντα, ενώ η λυπητερή της εναέριας κυκλοφορίας έγραψε -8 ριμπάουντ (3 έναντι 17 στην γ’ περίοδο) και -3 τάπες.

Μισό λεπτό, έχει και χειρότερα. Ο Κέντρικ Ναν -που προφανώς δεν γνώριζε τι εστί Ταβάρες- τράβηξε πολλά ναυτικά μίλια κουπί στο πρώτο μέρος με τους 20 πόντους που τσάκισαν την ισπανική άμυνα, αλλά οι υπόλοιποι γκαρντ υστέρησαν σε βαθμό απελπιστικό: 2/11 σουτ ο Βιλδόσα στον οποίο ο αντίπαλος έδινε απλόχερα το τρίποντο, 4 λάθη για 1 ασίστ και 6 πόντους ο Σλούκας, ένα ψωροτρίποντο και άλλο ουδέν ο Γκριγκόνις (απέναντι σε Ντεκ και Χέζονια), μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά ο Γκραντ.

Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν. Το απολαυστικό ολοκληρωτικό μπάσκετ της Ρεάλ πρόσφερε και αυτή τη φορά αμέτρητα εύκολα σουτ στους Χέζονια και Μούσα, οι οποίοι έστησαν τρόπαιο και στο ΟΑΚΑ μετά την άλωση του ΣΕΦ: 19+14 πόντοι, 12/22 εντός παιδιάς οι δυό τους, 6/12 τρίποντα, ένα καλάθι γεμάτο με καλούδια. Ο Καμπάτσο έγραψε 8+6+6 στο ρελαντί αν και αντιμετωπίστηκε σχετικά καλά από τον (συμπατριώτη του) Βιλδόσα, ο Ταβάρες πήρε κάτι σαν ρεπό, ενώ ο απαραίτητος καμικάζι από τον πάγκο βρέθηκε στο πρόσωπο του σκληροτράχηλου Κοζέρ, ετών 36 παρακαλώ.

Η Ρεάλ έχανε τον απόλυτο έλεγχο μόνο στα πεντάλεπτα που κατέβαζε πεντάδες με τρεις υπέργηρους και δίχως τον άξονα Καμπάτσο-Ταβάρες. Αλλά ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν πολύ περισσότερα από ένα οργιαστικό ημίχρονο του Ναν με μικρές δόσεις από Λεσόρ και Μήτογλου. Σημειωτέον ότι το 4-24 που έγραψε την ιστορία του αγώνα στην γ΄περίοδο ο Τσάτσο Ροντρίγκεθ και ο κατσέρ Γιαμπουσέλ το είδαν αραγμένοι στον καναπέ τους στη Μαδρίτη.

Κοντολογίς, η μελαγχολία που αίφνης επέστρεψε στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού οφείλεται όχι στην αποψινή ήττα, την εντελώς εντός προγράμματος, αλλά στη διπλή νίλα του Βελιγραδίου και της Κωνσταντινούπολης, ας μη πάμε και στα χαμένα θρίλερ με τη Μακάμπι και τον Ολυμπιακό. Ο άνεμος θα φυσούσε από διαφορετική κατεύθυνση, εάν η παρέα με τα πράσινα είχε επιστρέψει στην Αθήνα με λίγο ροζ στις τσέπες αντί για απέραντο κίτρινο.

Το 2-4 έγινε 6-4 όταν έπιασε κατηφόρα και το 6-4 έγινε 6-7 μόλις ζόρισε το πρόγραμμα: σε αυτή τη διοργάνωση δεν υπάρχουν περισσότερες από μία ή δύο ομάδες ικανές να παίξουν ένα καλό δίμηνο σερί. Θα επιστρέψει σύντομα ο Παναθηναϊκός για να ξανακάνει θόρυβο ή θα συμβιβαστεί εκ νέου με τη μετριότητα;

Οι αξιοσημείωτες εκλάμψεις του φθινοπώρου προσφέρουν αισιοδοξία και παρηγοριά, αλλά υπάρχουν και εξισώσεις που δεν λύνονται εύκολα. Το κουαρτέτο των γκαρντ δεν λέει να βρει ισορροπία και χημεία, η τρύπα στη θέση «3» μέχρι την επιστροφή των Παπαπέτρου-Χουάντσο είναι ορατή από το φεγγάρι, παραμέσα ο Ντίνος Μήτογλου κοντεύει να σκάσει, ο Λεσόρ παραμένει αβοήθητος και κάπως λίγος για βασικό «πεντάρι», τα κυβικά παραμένουν λάιτ όταν απέναντι ακούγονται βρυχηθμοί, η καθοδήγηση από τον πάγκο περιορισμένη.

Ο Εργκίν Αταμάν ποντάρει εκ πεποιθήσεως στο ένστικτο των παικτών του, αλλά πολλοί από αυτούς -και όχι απαραίτητα οι νεότεροι σε ηλικία- μοιάζουν να χρειάζονται καθοδήγηση. O Toύρκος στο μεταξύ είχε στο μυαλό του τον Ερντογάν, τον Μητσοτάκη και τη ...Φενέρμπαχτσε. Το μόνο που έλειπε από το σουρεαλιστικό σκηνικό της συνέντευξης τύπου ήταν ο ...Καντέρ, να ξιφουλκήσει για λογαριασμό των Γκιουλενιστών!