Η αλυσίδα με τα «γαμώτο»

Η πορεία του Παναθηναϊκού αυτό το τελευταίο τρίμηνο των ονείρων και των υποσχέσεων, οσοδήποτε αξιέπαινη, είναι διάσπαρτη με αυτοχειρίες: Βελιγράδι, Κωνσταντινούπολη, Βιτόρια. Τρία μεγάλα διπλά που ξεγλίστρησαν μέσα από τα χέρια του και που θα μπορούσαν να τον φέρουν ακόμα πιο κοντά στην κορυφογραμμή και στο αραιό οξυγόνο της.

Προσθέστε τις ήττες στην παράταση από Ολυμπιακό και Μακάμπι στο ΟΑΚΑ και θα γεμίσετε το πράσινο μητρώο με άφθονα what-if και με κάμποσα «γαμώτο». Θα πείτε ότι εκτός από τραύματα υπήρξαν και θαύματα, όπως του Γκριγκόνις στο Μονακό, αλλά ήττες όπως η αποψινή στη χώρα της σκληροτράχηλων Βάσκων έχουν τον τρόπο τους να πονάνε.

Εάν ο Παναθηναϊκός κατόρθωνε να κουρέψει την κοτσίδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, θα περνούσε το ερχόμενο διήμερο στρογγυλοκαθισμένος στην κορυφαία πεντάδα της διοργάνωσης, με όλους σχεδόν τους ενοχλητικούς μνηστήρες πίσω από την πλάτη του. Έχασε από το +17, δηλαδή από τον εαυτό του. Και δεν είχε τον παράγοντα έδρα ως σανίδα σωτηρίας, όπως ο χθεσινός Ολυμπιακός απέναντι στην Αρμάνι.

Λυπάμαι που γίνομαι υπερβολικά αυστηρός, αλλά ο Παναθηναϊκός της Τετάρτης ηττήθηκε επειδή σταμάτησε να παίζει μπάσκετ. Ομάδα που μπαίνει στην τελική ευθεία σκαρφαλωμένη στους ώμους ενός και μοναδικού παίκτη, ζεστού αλλά καταπονημένου και με όλη την άμυνα προσαρμοσμένη στο κυνήγι του, είναι ενίοτε καταδικασμένη να πεθάνει στα χέρια του. Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, ο Κέντρικ Ναν αχρήστευσε πέντε κατοχές στα τελευταία 1:31, με αφετηρία το 70-72, και άλλη μία λίγο νωρίτερα. Συχνά, χωρίς καμία λογική ή ευαισθησία.

Μία άστοχη βολή του ζαλισμένου από χτύπημα αντιπάλου Κώστα Σλούκα στο 70-73 έγινε πρόσθετο βαρίδι, αλλά ο Ναν δεν έδωσε ούτε μισή πάσα σε συμπαίκτη στο τελευταίο τετράλεπτο. Οι τέσσερις πόντοι του Σλούκα στο ίδιο διάστημα προήλθαν από ένα επιθετικό ριμπάουντ και ένα κλέψιμο του ίδιου, ενώ το σουτ-προσευχή του Μήτογλου στην εκπνοή ήταν επίκληση σε κωφάλαλο θεό.

Το πρόβλημα, βεβαίως, ξεκίνησε από τα μετόπισθεν, που στον προηγούμενο τόνο έμοιαζαν με άπαρτο φρούριο. Ο δυναμικός Μονέκε ζεστάθηκε με δύο επιθετικά ριμπάουντ απέναντι σε πεντάδες που -δίχως λογική και εξήγηση- είχαν τέσσερις γκαρντ και λίγο αργότερα βάλθηκε να βομβαρδίσει από τα 6-7 μέτρα, δίχως να ενοχλείται στο ελάχιστο από τις κακές άμυνες του Ντίνου Μήτογλου.

Ο Μονέκε πέτυχε 17 πόντους μετά το 29ο λεπτό λες και ήταν μετενσάρκωση του Μπέικον, κλείστηκε σωστά στην τελευταία φάση, αλλά την αποστολή του την είχε πια φέρει εις πέρας. Ο ΜακΙντάιρ, που αίφνης έγινε δήμιος των ελληνικών ομάδων σε αυτόν τον παράξενο χειμώνα του 2022-23, βρήκε και αυτός απέναντί του τον νικημένο Μήτογλου τη στιγμή που το χρονόμετρο έτρεχε προς το μηδέν. Η μπάλα έσκασε στο καλάθι του Παναθηναϊκού σαν ρουκέτα.

Δεν υστέρησε όμως μόνο ο Μήτογλου. Όλοι οι συνήθως βασικοί παίκτες του Παναθηναϊκού που είδαν ξεκούδουνα τα πρώτα λεπτά του αγώνα από τον πάγκο άργησαν πολύ να βρουν ρυθμό (ή δεν τον βρήκαν ποτέ), την ίδια ώρα που οι πενταδάτοι Βιλδόσα, Χουάντσο, Μπαλτσερόφσκι γίνονταν βαρίδια. Ο Εργκίν Αταμάν αρέσκεται εκ γενετής σε τέτοιου είδους αλχημείες, αλλά φοβάμαι ότι απόψε ήταν η λάθος βραδιά για πειραματισμούς. Για αρκετή ώρα, παιζόταν στο παρκέ τυχαίο μπάσκετ, πολύ βολικό για τους γηπεδούχους.

Έστω και έτσι -και με τον αγνώριστο Λεσόρ λαθρεπιβάτη- οι «πράσινοι» κυριάρχησαν, έπιασαν το ροζ φύλλο και με τα δύο χέρια, επέβαλαν τον νόμο τους σε μία έδρα δύσβατη και είχαν την ευκαιρία να φτάσουν σε ένα 5-0 που θα θύμιζε εποχές δόξας και …λόξας. Εάν δεν παρασύρονταν σε hero ball στο τελευταίο πεντάλεπτο της αναμέτρησης, θα έφευγαν από τη Βιτόρια θριαμβευτές και θα θρυμμάτιζαν τη σπανιόλικη γκίνια της τελευταίας πενταετίας. Θα έχουν άλλη μία ευκαιρία μεθαύριο, στη Βαλένθια, έστω χωρίς τον Κώστα Σλούκα, αλλά το momentum που κουβάλησαν μαζί τους στα βάσκικα βουνά πήγε περίπατο.

Tα υπόλοιπα, μπορείτε να τα ακούσετε στο ολόφρεσκο, σπαρταριστό podcast της σειράς Old School, εδώ , μαζί με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη. Δείτε το ολόκληρο, σπέρνει και θα σας αρέσει.