Ευτυχές το νέο έτος: Από το ημίφως στο φως

Στο έτος που τελείωσε, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού Ολυμπιακός έφτασε μισή ανάσα από την ευρωπαϊκή κορυφή αλλά υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε αναδόμηση, ο διψασμένος μνηστήρας Παναθηναϊκός προχώρησε σε αναδόμηση προκειμένου να πλησιάσει ξανά την ευρωπαϊκή (και την ελληνική) κορυφή, ενώ η επίσημη καταφρονεμένη Εθνική ομάδα επιχειρεί τη μία αναδόμηση μετά την άλλη αναζητώντας τον δρόμο της επιστροφής.

Τους επόμενους μήνες δυσκολεύομαι να τους διαβάσω και θα ήθελα τη βοήθεια του κοινού. Σε κάθε περίπτωση, οι «κόκκινοι» περιμένουν τον Μάιο για να μάθουν πού βρίσκονται σε σύγκριση με πέρυσι, οι «πράσινοι» τον Ιούνιο και εμείς οι «γαλάζιοι» τον Ιούλιο. Υπάρχει τρόπος για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι, υπάρχει και τρόπος για να μείνουν οι περισσότεροι δυσαρεστημένοι.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα περάσει ευχάριστο καλοκαίρι όποιος κόψει το νήμα στην εγχώρια κούρσα, άσχετα αν το σκήπτρο είναι ψωραλέο και ο θρόνος σκοροφαγωμένος. Κατά το ετήσιο πατροπαράδοτο έθιμο, γνωρίζω πολλούς που θα προτιμούσαν τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας από τον αντίστοιχο του πρωταθλητή Ευρώπης…

Το πρόσωπο της χρονιάς που μόλις έφυγε ήταν αναμφισβήτητα ο Κώστας Σλούκας. Υπήρξε μαέστρος του Ολυμπιακού στον δρόμο προς το Κάουνας και προς το ελληνικό νταμπλ, έβαλε την υπογραφή του στα πλέι-οφ της Euroleague με εκείνη τη ρουκέτα στην Κωνσταντινούπολη, έφυγε από τον Πειραιά επειδή πίστευε ότι ο προπονητής του τον αδικούσε, πέρασε απρόσμενα και χρυσοπληρωμένος τον κοκκινοπράσινο Ρουβίκωνα για να γίνει επόμενος Σπανούλης με ανάποδη τροχιά, άνοιξε πρώτος και την εξώπορτα για τα «όχι» στην Εθνική.

Και όταν πρωτοφόρεσε τα πράσινα, εμφανίστηκε σαν έτοιμος από καιρό, έστω και αν ορισμένες φορές ο πανδαμάτωρ του φρενάρει τα πόδια. Εάν έβλεπε το χαμόγελο της τύχης σε εκείνο το σουτ της τελευταίας στιγμής στο ευρωελληνικό ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ, ο Σλούκας θα ένιωθε σήμερα όπως οι νικητές της πρωτοχρονιάτικης ρουλέτας. Μονά ζυγά, δικά του.

Το ντέρμπι της χρονιάς, όμως, εάν ο ορίζοντας είναι το 2024, δεν ήταν το ντέρμπι της Euroleague, αλλά το αντίστοιχο του ελληνικού πρωταθλήματος στο Φάληρο. Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έφυγε θριαμβευτής από το ΣΕΦ (54-66), έχει δικαίωμα να ποζάρει με στολή αη-Βασίλη και με τον τίτλο του φαβορί για το πρωτάθλημα κολλημένο λίγο αδέξια στον πράσινο σκούφο του.

Αυτό βέβαια μπάζει τόννους υδάτων, αφού το μόνο που κέρδισε το «τριφύλλι» με αυτό το διπλό είναι το μέχρι νεωτέρας πλεονέκτημα έδρας. Εάν ο Ολυμπιακός θέλει να διατηρήσει τα πρωτεία, που θέλει και παραθέλει, θα πρέπει να πετύχει μία τουλάχιστον νίκη στο ηφαίστειο του ΟΑΚΑ, κρατώντας ταυτόχρονα κλειδαμπαρωμένο το δικό του σπίτι: είτε στον β’ γύρο της Basket League είτε στα πλέι-οφ.

Και επειδή η έδρα σε αυτόν τον ακοίμητο τόπο είναι αυτή που είναι, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σήμερα ένα βήμα πιο κοντά στον εντός των τειχών τίτλο που έχει να κατακτήσει από το 2018. Εκτός αν θέλετε να πάρουμε στα σοβαρά την κωμωδία με τον οικειοθελή υποβιβασμό του Ολυμπιακού και τις εσωτερικής κατανάλωσης κορώνες, οπότε έχετε μπει σε λάθος σελίδα.

Ο Σάσα Βεζένκοφ αναδείχθηκε με το σπαθί του MVP της Euroleague, αλλά το σενάριο της εν χορδαίς και οργάνω φυγής του για το ΝΒΑ –αποφασισμένο ήδη από την άνοιξη- αμαυρώθηκε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο στο, για μια φορά ζεστό, Κάουνας. Το καλάθι του Σέρχι Γιουλ, που χάρισε το ευρωπαϊκό στέμμα σε μία Ρεάλ αποδεκατισμένη, χορτασμένη και –κρίνοντας από την προσέλευση των οπαδών της- σχεδόν αδιάφορη για τα τεκταινόμενα, παραείναι απίθανο για να είναι αληθινό. Μία προσευχή στα καστιγιάνικα που εισακούστηκε κόντρα σε λογική και σε θεούς, αλλά όχι σε δαίμονες!

Ο Μουσταφά Φαλ όρθωσε θεόρατο τείχος μπροστά στον Ισπανό σταρ, αλλά τέτοιες ώρες οι πλανήτες στοιχίζονται όπως το υπαγορεύουν οι ζεν πρεμιέ. Λίγα καλάθια σαν αυτό έχει βάλει σε φάιναλ-φορ ο Σπανούλης; Ο Ολυμπιακός άγγιξε το κύπελλο, ακούμπησε τα χείλη στο δισκοπότηρο με τη σαμπάνια, αλλά έφυγε από τη Λιθουανία με άδεια χέρια, με εξαίρεση τους ατομικούς τίτλους των Βεζένκοβ, Μπαρτζώκα και το διαρκές –εκπορευόμενο από την κατακόκκινη εξέδρα- γαλόνι της «ομάδας που σώζει τα φάιναλ-φορ».

Πότε θα ξαναφτάσει τόσο κοντά στον ευρωπαϊκό τίτλο; Μπορεί σύντομα, μπορεί ποτέ. Το Κάουνας, πάντως, εξελίχθηκε σε δεύτερο Τελ Αβίβ. Και μερικές εβδομάδες αργότερα, με του Βεζένκοβ και Σλούκα φευγάτους, ο Ολυμπιακός δεν ήταν πια ο ίδιος. Και πάντως όχι το ίδιο ισχυρός, όσα συμβόλαια και αν ανανέωσε μέσα στο καλοκαίρι.

Ο Παναθηναϊκός στρατολόγησε τον πολυνίκη προπονητή που οδήγησε την έως τότε στερημένη Εφές σε ευρωπαϊκό νταμπλ (Εργκίν Αταμάν), έβαψε πράσινα τα ντουβάρια του ΟΑΚΑ για μισό αιώνα με τις ευλογίες της κυβέρνησης και ξεχύθηκε στην αγορά αποφασισμένος να καλύψει το χαμένο έδαφος γεφυρώνοντας το χάσμα με κοντέινερ γεμάτα δολάρια και ευρώ.

Για να πειστούν θυμωμένοι ατζέντηδες και για να αποκτηθούν απρόθυμοι παίκτες, πληρώθηκαν υπεραξίες και παραχωρήθηκαν συμβόλαια που άγγιξαν το όριο του μυθώδους. Ο ένας χρυσοποίκιλτος νεοσύλλεκτος έφερνε τον άλλον και όλοι μαζί έφεραν τον νέο μπροστάρη Κέντρικ Ναν, αλλά τη διαφορά την κάνουν οι στοχευμένες κινήσεις που δρομολόγησαν την ανασύσταση του ελληνικού κορμού: Μήτογλου και Παπαπέτρου δίπλα στον Σλούκα, με κάμποσους «εφεδρικούς» παίκτες της Εθνικής ομάδας σε δεύτερο πλάνο.

Το φινάλε του έτους βρίσκει τον Παναθηναϊκό συμπαγή και αισιόδοξο, με σερί τριών ευρωπαϊκών νικών εκτός έδρας και απολογισμό πάνω από το 50 τοις εκατό στο ισοζύγιο νικών / ηττών. Η ομάδα των λεγεωνάριων, που έχανε τους αγώνες με το που πατούσε το τρεμάμενο πόδι της στο αεροπλάνο για να φύγει από την Ελλάδα, ανήκει πια στο παρελθόν. Απομένει να δούμε αν θα ανάψει καμιά θρυαλλίδα αυτοκαταστροφής, όπως συνέβη ξανά και ξανά και ξανά τα προηγούμενα χρόνια…

Η Εθνική Ελλάδας ταξίδεψε στη Μανίλα αποδεκατισμένη, αλλά με προπονητή πρώτης γραμμής και με έναν Αμερικανό σούπερμαν ντυμένο στα μπλε όρθιο στο πρώτο χαράκωμα της μάχης. Η αριστίνδην ελληνοποίηση του 31χρονου Τόμας Γουόκαπ ήταν το σήριαλ της χρονιάς, ένα σήριαλ που σερνόταν ως θρύλος επί μήνες και τελεσιδίκησε μέσα σε δύο ώρες πίσω από τις κλειστές πόρτες του υπουργείου Εσωτερικών.

Η διοίκηση της ΕΟΚ άκουσε πολλά για τη σπουδή της, αλλά η στόχευση είχε να κάνει (όχι με τον Ολυμπιακό, αλλά) με την Εθνική του Μουντομπάσκετ και του Παρισιού. Η «επίσημη αγαπημένη» διέγραψε μία συμπαθητική πορεία στη Μανίλα, τηρουμένων των αναλογιών, αλλά ο Γουόκαπ την έσωσε από βέβαιο καταποντισμό και της επέτρεψε να ονειρεύεται ακόμα και οχτάδα.

Στο επόμενο βήμα, ο «Θωμάς» από το Τέξας θα είναι λιγότερο μόνος. Η ανάληψη της διεξαγωγής ενός Προολυμπιακού τουρνουά, αναμφίβολα γαλόνι στη χιλιομπαλωμένη στολή του Βαγγέλη Λιόλιου, μοιάζει με λίπασμα πανστρατιάς. Θυμηθείτε την καλούτσικη Εθνική των Φιλιππίνων και προσθέστε στην εξίσωση τον Σλούκα, τον Καλάθη, τον Μήτογλου, πάνω απ’ όλους τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Όταν αποφάσισα να σκαλίσω τα «γιατί» και τα «πώς» της παράξενης συμπεριφοράς του Greek Freak το περασμένο καλοκαίρι, άκουσα τους κυρίους της αυλής να υπόσχονται «εκατό τοις εκατό παρουσία του Γιάννη στο Προολυμπιακό», προφανώς και στους Ολυμπιακούς Αγώνες εφ’ όσον όλα κυλήσουν ομαλά. Ο Λούκα Ντόντσιτς ηγείται μίας μικρής στρατιάς ξένων άσων που θα φέρουν αντιρρήσεις στις 2-7 Ιουλίου στο ΣΕΦ, αλλά το μέγα στοίχημα είναι να παρουσιαστεί η δική μας ομάδα πλήρης και μονιασμένη.

Το μόνο ακλόνητο στάνταρ, τώρα που ανέτειλε το 2024, είναι ότι το ερχόμενο καλοκαίρι θα βρει τον Βασίλη Σπανούλη στρογγυλοκαθισμένο στο πηδάλιο της ομάδας της καρδιάς του. Ο Δημήτρης Ιτούδης εκπαραθυρώθηκε τον Οκτώβριο ως ασύμβατος με τις ανάγκες μίας Εθνικής ομάδας, μολονότι αγωνιστικά έβγαλε από τη μύγα ξίγκι. Ίσως κάποια μέρα μάθουμε τι άνεμοι φυσούσαν στα αποδυτήρια της ομάδας και στα γραφεία της ΕΟΚ.

Ο Σπανούλης παρέλαβε τη μπλε μπαγκέτα του μαέστρου πριν καλά καλά συμπληρώσει 12 μήνες επίσημων αγώνων στους πάγκους, με το μελάνι στο πτυχίο του προπονητή ακόμα νωπό , όπως και τις δάφνες από την αναγέννηση του Περιστερίου, που έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Πάνω απ' όλα, με τον ψυχισμό του ανθρώπου που αισθάνεται μπλε αίμα να τρέχει στις φλέβες του.

Εάν τα 42α γενέθλιά του φιλόδοξου Σπανούλη; τον βρουν στην Πόλη του Φωτός, 7 Αυγούστου 2024 ανήμερα των προημιτελικών του Ολυμπιακού τουρνουά, ο νέος χρόνος θα είναι έτος φωτός για το ελληνικό μπάσκετ ό,τι και αν έχει προηγηθεί στα πρασινοκόκκινα αλώνια. Ειδικά για την Εθνική ομάδα, που παραμένει βιτρίνα του μαγαζιού είτε μας αρέσει είτε όχι, παραείναι οδυνηρή και πένθιμη μιάμιση δεκαετία με ακροβασίες ανάμεσα στο ημίφως και στο σκοτάδι.