Ολυμπιακός & Παναθηναϊκός: Πρέπει να ξαναδείξουν ότι αξίζουν να πάνε Βερολίνο!

• Ολυμπιακός: Πρέπει να βάλει κι ένα... γκολ, για να πάει Final 4!
• Παναθηναϊκός: Μακριά από τις ρυθμίσεις του

Να, λοιπόν, που από ‘κει που – μετά από 12 χρόνια – ονειρευόμαστε διπλή εκπροσώπηση στο Final 4 (δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έβλεπαν μέχρι και τον πρώτο «αιώνιο» τελικό στην ιστορία της διοργάνωσης), τόσο ο Παναθηναϊκός του πλεονεκτήματος έδρας, όσο και ο Ολυμπιακός που έσπασε την έδρα στο Game 1, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και δεν μπορούν πλέον να κάνουν το παραμικρό λάθος.

Η αρνητική αυτή εξέλιξη για τις δύο ελληνικές ομάδες, όμως, οφείλεται αποκλειστικά σε δική τους υστέρηση και στο γεγονός ότι αδίκησαν οι ίδιες τους εαυτούς τους. Πολύ απλά γιατί στο μεγαλύτερο διάστημα από τα 120 και 125 λεπτά αντίστοιχα που έχουν παιχτεί στις δύο σειρές, είχαν μεγάλη απόσταση από τα στοιχεία που τις έφεραν μέχρι εδώ.

Ολυμπιακός: Πρέπει να βάλει κι ένα... γκολ, για να πάει Final 4!

Ας τα πάρουμε, όμως, με την σειρά, αρχίζοντας από τον Ολυμπιακό που στην post season, σκοράρει λιγότερο (κατά 4,5 πόντους), κάνει περισσότερα λάθη (4 περισσότερα ανά παιχνίδι) και σουτάρει με πολύ χαμηλά ποσοστά σε βολές (69,1%% έναντι 73,4% στην κανονική περίοδο) και τρίποντα (28,6% έναντι 37%). Οι δε πέντε περιφερειακοί του έχουν 13/47 σουτ πίσω από τα 6,75 (27,6%).

Το μοναδικό ματς στο οποίο η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν αξιοπρεπής στην επίθεση ήταν το Game 1, στο οποίο άγγιξε τους 80 πόντους και έκανε το break, σε ένα ματς που κρίθηκε στις λεπτομέρειες αν και οι Πειραιώτες είχαν προηγηθεί με +13, λίγο πριν το τέλος της 3ης περιόδου.

Από ‘κει και πέρα, θεωρώ ότι πνευματικά ο Ολυμπιακός ένιωσε ασφαλής και δεν μπήκε στο Game 2 για να αξιοποιήσει την δυσμενή θέση της Μπαρτσελόνα.

Ενδεχομένως να θεώρησε ότι στο ΣΕΦ δεν χάνει και δεν έπαιξε με το μαχαίρι στα δόντια. Και αυτό τελικά το πλήρωσε γιατί εδώ και καιρό η επίθεσή του αγκομαχεί, η περιφέρεια του δεν τιμωρεί τα ελεύθερα σουτ και στο Game 3, ήρθε και η αμυντική υστέρηση στο τέλος της κανονικής περιόδου, σε ένα ματς έμοιαζε πολύ με εκείνο της 2ης αγωνιστικής, τον περασμένο Οκτώβριο.

Αυτή την φορά, βέβαια, οι δευτεραθλητές Ευρώπης προηγήθηκαν με +6 (69-63) με δύο λεπτά για το τέλος (+7 τότε στο 35’32”) και τρεις πολύ κακές αμυντικές περιστροφές, επέτρεψαν στους Καταλανούς να βρουν δύο τρίποντα κι ένα ανάποδο lay up, να στείλουν το ματς στην παράταση και ουσιαστικά να κλέψουν το ματς και να πλησιάσουν στο Βερολίνο.

Ναι εντάξει, έγινε κι ένα φάουλ, που όπως φάνηκε στο replay περισσότερο έγινε πριν το σουτ (όταν δεν σφυρίχτηκε) και δεν έγινε στο σουτ (εκεί που δόθηκε). Θα συμβούν και αυτά. Το θέμα ήταν ότι οι γηπεδούχοι δεν έπρεπε να αφήσουν το ματς να πάει στην παράταση και στο έξτρα πεντάλεπτο, στην τελευταία κατοχή των φιλοξενουμένων...

Παρ’ όλα αυτά, αν μία ομάδα μπορεί να διαχωρίσει τις ευκαιρίες της και από ‘δω και στο εξής να μπει στην λογική ενός τελικού (κι ενός επόμενου αν γίνει το 2-2), αυτή σίγουρα είναι ο Ολυμπιακός. Έχει αποδείξει ότι είναι σκληρός και ότι έχει χαρακτήρα και σίγουρα και τις δυνατότητες να τα καταφέρει.

Για να το κάνει πράξη, όμως, πρέπει παράλληλα να βάλει κι ένα... γκολ βρε αδερφέ. Πρέπει να κάνει ένα επιθετικό break out game, γιατί καλή η άμυνα και η καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου, αλλά στο σύγχρονο μπάσκετ με τις πολλές κατοχές, δεν φτάνεις στην κορυφή μόνο με αμυντικογενή αγωνιστική συμπεριφορά... Πρέπει να βγάλεις και ποιότητα και σε αυτή την σειρά, ο Ολυμπιακός δεν το έχει κάνει... Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Μπαρτσελόνα ήταν πολύ καλύτερη, βέβαια...

Παναθηναϊκός: Μακριά από τις ρυθμίσεις του

Το αφήγημα είναι σχεδόν παρεμφερές και στην περίπτωση των «πρασίνων». Η ομάδα του Αταμάν ξέχασε την σκληράδα που της χάρισε την 2η καλύτερη άμυνα της regular season, κλειδωμένη στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και επιτρέποντας 91 πόντους στο Game 1, έχασε με το «καλησπέρα» της σειράς το πλεονέκτημα για το οποίο τόσο πολύ μόχθησε για 34 αγωνιστικές.

Γενικά, θεωρώ ότι η Μακάμπι ίσως να υποτιμήθηκε ελαφρώς από το αγωνιστικό τμήμα (παίκτες και προπονητές) αλλά και από τον οργανισμό γενικότερα, επειδή θα έπαιζε κεκλεισμένων των θυρών τα εντός έδρας παιχνίδια της (κάτι που τελικά δεν συνέβη), αλλά και γιατί σε όλο το 2024, ο Παναθηναϊκός είχε δείξει ότι δεν έχανε με τίποτε μέσα στο σπίτι του.

Μία ματιά στα νούμερα, όμως, δείχνει ότι το «τριφύλλι» δεν έκανε σε καμία περίπτωση δύσκολη την ζωή της «ομάδας του λαού» στα Game 1 & 3, με αποτέλεσμα οι Ισραηλινοί να έχουν αυξήσει την δημιουργία τους (μ.ο. 20 ασίστ) και το ποσοστό τους στα δίποντα (56,6% από 53,5%), να έχουν μειώσει τα λάθη τους (μ.ο. 8 ανά αγώνα). Ο δε «εξάστερος» δέχεται σχεδόν 10 πόντους περισσότερους απ' όσους «επέτρεπε» στην κανονική περίοδο.

Θα μου πείτε μετά απ' όλα αυτά, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν στο 2-1 (και όχι στο 1-2), αν το τρίποντο του Ναν έβρισκε στόχο και θα έχετε και απόλυτο δίκιο, αλλά αυτή η συνθήκη δείχνει πόσο πολύ έχουν αδικήσει οι «πράσινοι» τους εαυτούς. Γιατί αν με απόντα τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, επί 35 λεπτά είχαν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια και βρέθηκαν ακόμη και στο -18 και τελικά θα μπορούσαν να είχαν φύγει ακόμη και νικητές, τότε αυτό σημαίνει ότι έχουν την δυναμική για να το πετύχουν.

Αρκεί από την πρώτη κατοχή του Game 4, η άμυνα να τσακίζει κόκκαλα (γιατί το σύνολο του Κάτας είναι ομάδα ρυθμού), έτσι ώστε να βρεθεί πιο εύκολα η κατάλληλη ενέργεια για την επίθεση. Ο Ναν να είναι συγκεντρωμένος και να μην «μασήσει» αν του στέλνουν δεύτερο παίκτη (κάπου δίπλα του θα είναι κάποιος ελεύθερος), να μην περάσει το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου άποντος και φυσικά να γίνει απειλητικός και πάλι ο Σλούκας (0π. με 0/3 σουτ σε 20').

Κακά τα ψέματα, ο αρχηγός του «τριφυλλιού» είναι ο πιο κομβικός παίκτης για να κουβαλήσει και τους υπόλοιπους για την ομάδα και το μηδέν της "Alexander Nikolic Hall", ήταν σίγουρα καταδικαστικό στο Game 3.