Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο...

Η εύκολη λύση είναι να διαγράψει κανείς από τη μνήμη τα πρώτα 35 λεπτά του αγώνα, να γεμίσει το κείμενο με «κρίμα» και «γαμώτο», να τονίσει ότι ο Παναθηναϊκός έφυγε με ψηλά το κεφάλι, να σαλπίσει τον θούριο της αισιοδοξίας εν όψει του 4ου και προφανώς και του 5ου, εάν φτάσουμε μέχρι εκεί, αγώνα.

Ναι, αλλά δεν πάει έτσι. Στα playoffs δεν μοιράζονται σημεία για τον ηττημένο ούτε κερδίζονται σειρές με επαίνους και γλυκόλογα. Oταν έχεις τέτοια ευκαιρία νίκης στην κακή σου μέρα, σε λάθος γήπεδο, τη σωστή βραδιά, την αρπάζεις από τα μαλλιά και φεύγεις τρέχοντας προς το ηλιοβασίλεμα. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Με το σκορ στο 2-1, ο Παναθηναϊκός θα έστελνε τους οπαδούς του στα ταξιδιωτικά πρακτορεία και θα αρχειοθετούσε στεγνά την ήττα του πρώτου αγώνα. Τώρα που κουβαλάει στην καμπούρα του το 1-2, ξέρει ότι δεν έχει το παραμικρό περιθώριο λάθους, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ελπίζει ότι σε πιθανό πέμπτο ματς (αν όχι και στο μεθαυριανό τέταρτο) θα παραταχθεί πλήρης. Επίσης, μεθαύριο θα έχει πολύ κόσμο στο πλευρό της στο Βελιγράδι, εφ’ όσον η προσέλευση επιτρέπεται. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στη Χάλα Πιονίρ σαν να μη συνέβησαν ποτέ οι αγώνες 1 και 2. Ούτε από το πάθημα της περασμένης Τρίτης διδάχθηκε κάτι ούτε τη δυναμική που απέκτησε με το 95-79 της Πέμπτης εκμεταλλεύτηκε. Τη Μακάμπι την αντιμετώπισε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του.

Έπαιξε το ματς της χρονιάς σαν να είχε πάρει ένα κουτί ηρεμιστικά και με μάτι που γλάρωνε αντί για να γυαλίζει. Τον Σλούκα τον έπιασε η κόπωση με χρονοκαθυστέρηση, τον Λεσόρ η μετριότητα απέναντι στη λάθος ομάδα, τον Ναν η νοοτροπία ΝΒΑ με το που αποκλείστηκαν οι Λέικερς.

Μαθημένος να ποντάρει τα ρέστα του στην προσωπικότητα και στο ταλέντο των περιφερειακών παικτών του, ο Εργκίν Αταμάν παρέδωσε τα όπλα από νωρίς και έμοιαζε σαν να παίζει στη σκακιέρα όχι σκάκι, αλλά ντόμινο. Και το ντόμινο των playoffs απειλεί να εκτροχιάσει ανεπανόρθωτα τον 2ο της κανονικής περιόδου Παναθηναϊκό από τον δρόμο προς το Βερολίνο.

Ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο στο δεύτερο ματς, αλλά τον αγνόησε σε βαθμό εξοργιστικό, επιστρέφοντας στην κακή του συνήθεια να παίζει τους αγώνες «μία σου και μία μου», όσα βάλουμε και όσα φάμε. Εάν έμεινε ζωντανός μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα το οφείλει στον μοναδικό παίκτη του που διακρίθηκε back-to-back, τον Ιωάννη Παπαπέτρου.

Ο Κέντρικ Ναν έλαβε εντολή από τον εγκέφαλό του να πάρει το παιχνίδι πάνω του, ο Ματίας Λεσόρ άρχισε να κερδίζει μάχες και ξαφνικά το παρκέ έγειρε προς τη σωστή πλευρά μετά το 81-70: τρίποντο Παπαπέτρου, τρίποντο Ναν, φόλοου Λεσόρ, τρίποντο Ναν, μία βολή του Λεσόρ, ισοπαλία περίπου ως διά μαγείας.

Το μυστικό της συνταγής δεν ήταν φυσικά το ένας εναντίον πολλών του Ναν ή τα ελληνικά τρίποντα (13/26), αλλά η αίφνης μανιασμένη άμυνα, που -με αιχμή τον Γκραντ- μίκρυνε το γήπεδο στα μάτια του έως τότε ξένοιαστου Μπράουν και οδήγησε τη Μακάμπι σε 3 λάθη στη σέντρα, ενώ μετρούσε συνολικά 4 σε ολόκληρο 35λεπτο.

Ο Παναθηναϊκός έφερε το ματς στα ίσα με ένα τρίλεπτο πραγματικά καλής απόδοσης (αφού το σκορ ήταν 81-70 στα 3:51 πριν το φινάλε), αλλά πλήρωσε στο φινάλε δύο ατομικά «λάθη», που δεν ήταν καν λάθη τύπου turnover, από παίκτες που στις συγκεκριμένες φάσεις περιμένεις να κάνουν το σωστό.

Ο άποντος Κώστας Σλούκας προτίμησε να δώσει τη μπάλα στον άτσαλο Λεσόρ παρά να τελειώσει τη φάση μόνος του στο 83-82, με αποτέλεσμα να χαθεί ένας πολύτιμος πόντος από τις 1/ 2 βολές του Γάλλου, ενώ ο Τζέριαν Γκραντ κατέβασε το χέρι σαν τσεκούρι και έστειλε τον νικημένο Λορέντζο Μπράουν στη γραμμή 2’’ πριν το φινάλε, αντί να παίξει καθαρή άμυνα στην κατακόρυφο. Ο Αμερικανοϊσπανός πέτυχε τους νικητήριους πόντους με 2/2 βολές και η προσευχή του Ναν στην εκπνοή έμεινε αναπάντητη.

Προηγουμένως είδαμε τρεις διαιτητές ανήμπορους να πάρουν μία απόφαση παρά τη βοήθεια του …VAR, στην κρισιμότερη στιγμή του αγώνα. Εάν η μπάλα είχε δοθεί στον Παναθηναϊκό (που προηγουμένως είχε χάσει δύο πολύτιμα αμυντικά ριμπάουντ) με 15’’ στο ρολόι, μπορεί τώρα οι «πράσινοι» να έπιναν σαμπάνιες πάνω από το φύλλο αγώνα. Το ακατανόητο τζάμπολ που επελέγη ως σολωμόντεια λύση -εάν ερμηνεύω σωστά τη φάση- έδωσε την τελευταία κατοχή στη Μακάμπι.

Για την αποψινή εικόνα δεν υπάρχει ούτε δικαιολογία ούτε άλλοθι ούτε κάποια πειστική θεωρία γεωπολιτικής συνωμοσίας. Και να πεις ότι είναι καμιά ομαδάρα η χωρίς τον Μπάλντγουιν Μακάμπι; Θα παίξει καλά όταν ο αντίπαλός της θα της επιτρέψει να βρει ρυθμό εξαρχής ή όταν βρει αφύλαχτη τη βαμμένη διάβαση ή όταν φτάσει στο 37ο λεπτό με 4 μόνο λάθη στο παθητικό της.

Ο Παναθηναϊκός επέτρεψε όλα τα παραπάνω και κάμποσα ακόμη. Και το πλήρωσε σε σκληρό νόμισμα, αν και βρήκε το κουράγιο να επιστρέψει από το -18 μέσα σε ενάμισυ δεκάλεπτο. Ελπίζω αυτή η παρ’ ολίγον ανατροπή να του δώσει δύναμη και αισιοδοξία για το υπόλοιπο της σειράς. Και, κυρίως, να του υπενθυμίσει τον τρόπο. Η Μακάμπι ζορίζεται άσχημα όταν νιώθει την ελληνική άμυνα, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια.