Άντιτς στο Gazzetta: «Ο Πρίντεζης; He is... τρελός»

• Άντιτς για Πρίντεζη: «Γίναμε αδέρφια αυτά τα δύο χρόνια»
• Ο Πρίντεζης που σε κάνει καλύτερο, ένας γεννημένος ηγέτης

Το μπάσκετ. Ένα παιχνίδι ρόλων. Το μυστικό των επιτυχιών στις σπουδαιότερες ομάδες που έχει καταγράψει η ιστορία. Αυτό το κλισέ της οικογένειας, του δεσίματος που τελικά δεν είναι και τόσο κλισέ. Τα χαρακτηριστικά που κουμπώνουν για να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ. Και όταν αυτά ταιριάξουν στον απόλυτο βαθμό, τότε δημιουργούνται παραδείγματα σαν αυτό του Ολυμπιακού.

Ο Πέρο Άντιτς υπήρξε ο διόσκουρος του Γιώργου Πρίντεζη στους δύο ευρωπαϊκός τίτλους που κατέκτησε με τους Πειραιώτες. Όταν κλήθηκε να μας πει μία ή και περισσότερες ιστορίες από τη συνύπαρξή τους, η απάντηση ήταν απλή και λιτή. «Υπάρχουν πολλά, αλλά πρέπει να μείνουν στα αποδυτήρια. Καμία ιστορία δεν είναι για δημοσίευση. Κάθε μέρα ο Πρίντεζης είχε κάτι για σένα».

Ο Πρίντεζης επέστρεψε στους «ερυθρολεύκους» μετά την περιπέτεια της Μάλαγα. Έγραψε ιστορία με ένα από τα πιο iconic σουτ σε τελικό διοργάνωσης, κατέκτησε τίτλους, έγινε ένας από τους κορυφαίους στη θέση του. Αλλά πιθανότατα δε βρήκε ποτέ ένα ταίρι σαν τον Άντιτς να τον συμπληρώνει.

Και όπως αναφέρει ο τελευταίος στο Gazzetta, δε θα μπορούσε να λείψει από τη γιορτή που διοργανώνει το βράδυ της Παρασκευής ο Ολυμπιακός για τον φίλο του. Αρκεί βέβαια να τον δει με τη φανέλα του και όχι με κάποιο… κοστούμι, όπως τόνισε. Άλλωστε τα κοστούμια είναι για τους προπονητές. Αν θα μπορούσε ο Πρίντεζης να ακολουθήσει αυτόν τον ρόλο; «Καλύτερα να ρωτήσετε εκείνον. Το κόουτσινγκ είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αλλά είδαμε τον Σπανούλη. Είναι freak με το μπάσκετ και έγινε πολύ καλός προπονητής, οπότε γιατί όχι και ο Πρίντεζης. Η Ελλάδα πρέπει να σέβεται τους “θρύλους” της και να τους δώσει ευκαιρίες».

Άντιτς για Πρίντεζη: «Γίναμε αδέρφια αυτά τα δύο χρόνια»

Για τον Άντιτς, άλλωστε, η Ελλάδα υπήρξε ένα γνώριμο μέρος μετά και το πέρασμά του από την ΑΕΚ. Τον Πρίντεζη τον γνώρισε τότε, ως αντίπαλο, μειράκιο ακόμα με την «ερυθρόλευκη». Όταν έγινε συμπαίκτης του, το δέσιμο ήρθε πρώτα και οι επιτυχίες ακολούθησαν. Τα άπταιστα ελληνικά του, είχαν μία χαρακτηριστική λέξη για έναν από τους θρυλικούς αρχηγούς των Πειραιωτών. «Πρώτα από όλα τον ξέρω από την ΑΕΚ. Γίναμε… αδέρφια αυτά τα δύο χρόνια που ζήσαμε στον Ολυμπιακό». “He is τρελός” (σ.σ. σε άπταιστα ελληνικά), εκπληκτικό παιδί, ήταν τιμή μου που μοιράστηκα τα αποδυτήρια μαζί του και χτίσαμε ένα κλίμα οικογένειας στο ΣΕΦ».

Το ταξίδι με τη χρονομηχανή στο κοινό τους ταξίδι, έχει δύο πολύ σημαντικές πινέζες. Αυτήν της Κωνσταντινούπολης και αυτήν του Λονδίνου. Οι back to back κατακτήσεις της EuroLeague με τον Πρίντεζη να γιγαντώνει τον μύθο του. «Αυτό που θυμάμαι από τον τελικό της Κωνσταντινούπολης πρώτα από όλα ήταν τον Σισκάουσκας, έναν σουτέρ του 90% έχασε τις βολές. Μετά, αυτό το σουτ που βάζει, είναι εύκολο για τον Πρίντεζη. Μπορεί να το βάλει ακόμα και από το κέντρο. Έκανε κάθε μέρα προπόνηση στο “πεταχτάρι”, με το δεξί χέρι, με το αριστερό χέρι, από τη βολή, από το τρίποντο. Οπότε δεν ήταν έκπληξη που ευστόχησε, αλλά είχαμε όλοι μια απίστευτη σεζόν τότε».

• Εβάν Φουρνιέ: Ο... εκλεκτός στο Matrix του Ολυμπιακού!

Αυτό το «πεταχτάρι», λοιπόν. Αν ρωτήσει κανείς τους φίλους του Ολυμπιακού, θα βρουν πολλά διαφορετικά λόγια για να περιγράψουν τον Πρίντεζη. Αν απομονώσουν όμως τις στιγμές, αυτό το «πεταχτάρι» της Πόλης μπαίνει σίγουρα στο πάνθεον, αλλάζοντας το στάτους εκείνης της ομάδας αλλά και του ίδιου του Πρίντεζη.

«Είχαμε τον Βασίλη, ήμασταν ομάδα. Όλοι ήμασταν “ηγέτες” και αδέρφια στην ομάδα. Όλοι μας είχαμε ποιότητα και διαφορετικά στοιχεία. Κάποιοι στην επίθεση, άλλοι στην άμυνα. Μείναμε ακριβώς το ίδιο και τον επόμενο χρόνο και γίναμε ακόμα καλύτεροι».

Ο Πρίντεζης που σε κάνει καλύτερο, ένας γεννημένος ηγέτης

Μετά το Νο7 του Σπανούλη, τον ουρανό του ΣΕΦ θα κοσμεί και το Νο15 του Πρίντεζη. Γεννημένος υποστηρικτής της ομάδας, προϊόν του συλλόγου από μικρός, σημαντικό μέλος και εν τέλει αρχηγός του. Μία ζωή βγαλμένη από τα πιο τρελά του όνειρα. Τι τον έκανε τελικά τόσο ξεχωριστό; «Πρώτα από όλα ο χαρακτήρας του, η αφοσίωσή του» αναφέρει ο Άντιτς. «Έφυγε μόνο για τη Μάλαγα και επέστρεψε. Έμεινε σε όλη του την καριέρα στον Ολυμπιακό. Γνώριζε πώς να ενώνει τους παίκτες και να τους κάνει να απολαμβάνουν το παιχνίδι».

Φυσικά σε μία τέτοια σχέση αλληλεξάρτησης, άπαντες γίνονται καλύτεροι. Ο Άντιτς συμπλήρωνε τον Πρίντεζη και το αντίθετο. «Δεν είχες ελπίδα στην προπόνηση, δεν είχες ελπίδα. Αν αποφάσιζε να κάνει αυτήν την κίνηση, δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά, απλά τον άφηνες να σκοράρει. Πολύ “σκληρός” παίκτης επιθετικά».

Και τελικά πώς εξέλιξε ο Πρι το άλλο του μισό, την εποχή εκείνη, στη θέση «4»; «Να παίζω καλύτερη άμυνα. Ήμουν ένας παίκτης πολύ καλός στην άμυνα, αυτός εξαιρετικός στην επίθεση. Οπότε έμαθα να παίζω ακόμα καλύτερη άμυνα, απέναντι σε έναν παίκτη που έπαιζε στη θέση μου. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να τον μαρκάρεις. Με πίεσε με αυτόν τον τρόπο να γίνω καλύτερος παίκτης και να… βελτιώσω το floater μου, αλλά δεν ήταν τόσο καλά».

Ο Συριανός φόργουορντ τα άφησε όλα στο παρκέ. Κάθε κομμάτι της ψυχοσύνθεσής του που ταυτίστηκε τελικά με τον Ολυμπιακό. Από το 2001 έως την Πόλη, από εκεί στο Λονδίνο και την αποχώρησή του από το μπάσκετ το 2022. Ο «καπετάνιος» του Ολυμπιακού θα βρίσκεται για πάντα στο ΣΕΦ με τη σκιά που θα δημιουργεί το Νο15.

Αν χρειαζόταν να τον περιγράψει, στο φινάλε, μία ατάκα του Άντιτς; «Ένας γεννημένος ηγέτης».