Ήττα και σκασίλα, αλλά χωρίς απώλειες

Τα περυσινά κατορθώματα του Παναθηναϊκού, στο Βερολίνο αλλά και εντός των τειχών με την ανατροπή από το 0-2 στους τελικούς, μας έκαναν να λησμονήσουμε κάτι κεφαλαιώδες: ο Ολυμπιακός είναι και αυτός ομαδάρα, η ίδια διόλου ελαφρά ταξιαρχία που έφτασε σε τρία σερί final-4 και που πρόσθεσε σημαντικούς (και έτοιμους) παίκτες σε ένα σύνολο ήδη πoλύ δυνατό.

Τα καπρίτσια της ευρωπαϊκής κληρωτίδας τον έστειλαν να μετρηθεί σε κάτι που θύμιζε πρόωρο τελικό (ή ημιτελικό) στην Κωνσταντινούπολη, απέναντι στη μοναδική ομάδα που ανταγωνίστηκε επάξια τις ελληνικές στο καλοκαιρινό παζάρι. Δώδεκα χρόνια τώρα, ο Ολυμπιακός νιώθει σαν στο σπίτι του όποτε πατάει τις όχθες του Βοσπόρου. Ωστόσο, η ανατολική είναιι λιγότερο φιλόξενη από την όχθη του «Σινάν Ερντέμ».

Η Φενέρ μπήκε στη μάχη με διπλό πλεονέκτημα, αφού εκτός από την έδρα είχε και την πληρότητα. Ωστόσο, ο -εκ πρώτης όψεως σοβαρός- τραυματισμός του Σκότι Γουίμπεκιν μετά από ένα δίλεπτο συμμετοχής ισοσκέλισε την απουσία των Φάλ, Μιλουτίνοφ και έφερε τις δύο ομάδες περίπου στα ίσα.

Ο Μόουζες Ράιτ, άλλωστε, ξαναβρήκε τον καλό εαυτό του και φρόντισε να μπαλώσει το κενό στις ρακέτες, πάνω που έδινε την εντύπωση ότι θα σπαταλούσε το δίωρο ζητώντας αυτόγραφα από τον «Bobinator» Μαριάνοβιτς. Ωστόσο, η απουσία των δύο «πύργων» έφερε οδυνηρή αιμορραγία στους αιθέρες και κράτησε τους Τούρκους στο παιχνίδι όταν η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν καλύτερη.

Στο τέλος της γ’ περιόδου, τα ριμπάουντ ήταν 31-20 καθ’ οδόν προς το εκκωφαντικό τελικό 44-24 και τα επιθετικά 11-6, με στιγμιότυπα βόλεϊ κάτω από το ελληνικό καλάθι, όταν το ματς παιζόταν στον πόντο. Η αφύπνιση του αδικαιολόγητα διστακτικού Πετρούσεφ στην δ’ περίοδο δεν ήταν αρκετή για να συμμαζέψει όσα πήγαν λάθος στα 30 λεπτά που προηγήθηκαν. Ούτε ο ΜακΚίσικ μπορούσε να κερδίσει μόνος του τέτοιο ματς μετά το τελευταίο βιράζ.

Ναι, ο Ολυμπιακός έχασε. Έχασε όμως σε ένα γήπεδο απ’ όπου θα περάσουν ελάχιστοι, με πολλά κομβικά στελέχη ανέτοιμα, με τον Σάσα Βεζένκοβ νικημένο, με τους βασικούς ψηλούς του παροπλισμένους, με τον 10ο παίκτη του (ΜακΚίσικ) σε ρόλο πρωταγωνιστή, με ένα σωρό δικαιολογίες για να μη το ψειρίζουμε.

Ο Ολυμπιακός έφυγε από την Κωνσταντινούπολη ηττημένος, αλλά όχι αποκαρδιωμένος. Τον θυμάμαι να χάνει πολύ πιο εύκολα στο ίδιο γήπεδο, ακόμα και σε χρονιές που τον βρήκαν να φτάνει ως την αίθουσα του χρόνου. Στη συνέχεια της χρονιάς θα χρειαστεί περισσότερο Βεζένκοβ, καλύτερο Γουίλιαμς-Γκος, γεμάτα τα ρεζερβουάρ των Γουόκαπ, Παπανικολάου, περισσότερη σκληράδα και πάει λέγοντας.

Ο Σάρας έφτιαξε μία Φενέρ ασφαλώς ανώτερη της περυσινής, με κορμιά, αθλητικότητα, αμυντικό αισθητήριο, πολλούς σκόρερς, ισορροπία, ηγέτες. Ο Γουέιντ Μπάλντγουιν δεν είναι φυσικά ο ίδιος Μπάλντγουιν που πέρασε χωρίς να ακουμπήσει στη θητεία του στον Πειραιά - και τρέχα γύρευε τι θα είχε συμβεί πέρυσι και με τι χρώματα θα είχε γραφτεί η Ιστορία, αν δεν τραυματιζόταν στην περυσινή σειρά Παναθηναϊκού-Μακάμπι.

Ο πληθωρικός Νάιτζελ Χέις-Ντέιβις είναι ένας σούπερμαν της άμυνας, που μπορεί και να σκοράρει 15άρες όπως απόψε. Ο Μαριάνοβιτς θα δίνει ξεκούραστα καλάθια στα πρώτα λεπτά χωρίς να ξεκολλάει από το έδαφος. Ο Κόλσον πρόσφερε απόψε ένα αθόρυβο 10+9, ενώ υπήρξαν και πρωτοκλασάτοι (όπως ο Γκούντουριτς) που δεν χρειάστηκε να φορτσάρουν. Αλλά, με τον Γουίλμπεκιν νοκ-άουτ, ποια από τις δύο ομάδες που μονομάχησαν απόψε έχει μεγαλύτερο περιθώριο βελτίωσης;

Ο Ολυμπιακός πλησίασε τη νίκη μολονότι σούταρε 4/20 τρίποντα λες και ήθελε να ξεκουράσει τα μάτια του Μουρίνιο και επέτρεψε στη Φενέρ να βάλει 18 πόντους από επιθετικά ριμπάουντ. Ωστόσο μέτρησε μόλις 7 λάθη (ορισμένα από τα οποία ήταν φτηνά και «ανόητα», για να δανειστώ την έκφραση που χρησιμοποίησε ο Μπαρτζώκας), κέρδισε 21 βολές και αξιοποίησε τις 19.

Δεν ήταν όμως ο συνηθισμένος ψύχραιμος και μεθοδικός εαυτός του, όταν το παρκέ έγερνε. Οι Τούρκοι έκαναν τρία σερί στο δεύτερο ημίχρονο: 11-0 στο 36-42 και 10-0 στο 52-56 και 8-0 στο 65-65. Οι 50 πόντοι που πέτυχαν μετά την ανάπαυλα παραείναι πολλοί. Και η τελική διαφορά υπερβολικά μεγάλη, εν όψει πιθανών ισοβαθμιών.

«Υστερήσαμε σε ένταση και σε αυτοσυγκέντρωση», ομολόγησε ο προπονητής του Ολυμπιακού. Και πράγματι, ήταν μπάσκετ φθινοπώρου αυτό που παρουσίασαν οι παίκτες του, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήθελε πολύ τη νίκη. Είναι, ωστόσο, Οκτώβριος και πρώτη αγωνιστική. Ο πανηγυρισμός του Σάρας με τις σφιγμένες γροθιές, όπως και ο θυμός του ΜακΚίσικ για το επεισόδιο που δημιουργήθηκε εις βάρος του από κάποιον ανεξέλεγκτο πολυθρονάτο, αποτελούν κάποιου είδους γαλόνι για τους Πειραιώτες.