Υπάρχει χώρος για τα Ελληνόπουλα;

Επιτρέπονται βλέμματα στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, τώρα που τα πυροτεχνήματα από την made in Greece κούρσα των εξοπλισμών θαμπώνουν την Ευρώπη; Υποθέτω πως όχι, ουδείς άλλωστε γουστάρει μύγες στο ποτήρι με τη σαμπάνια, αλλά εμένα ο ρόλος μου είναι να παριστάνω τον αμφισβητία, τον αιρετικό και τον προβοκάτορα.

Και επειδή σε μεταγραφές όπως του Οσμάν και του Φουρνιέ δεν χωράει αίρεση, πέρα από την προφανή έλλειψη ορατού σχεδίου ένθεν κακείθεν, επιτρέψτε μου να φορέσω τη μπλε στολή, που άλλωστε δεν την έβγαλα ποτέ μετά τη Λιλ και το Παρίσι, για να αναρωτηθώ τα εξής.

Πόσα λεπτά συμμετοχής αντιστοιχούν στον -ουσιαστικά υπαρχηγό- του Παναθηναϊκού Ιωάννη Παπαπέτρου, τώρα που η απόκτηση Οσμάν γεμίζει μέχρι σκασμού τις θέσεις των φόργουορντ;

Πού ακριβώς θα βρει χώρο ο Δημήτρης Μωραΐτης, των δύο συνεχόμενων συμμετοχών σε δωδεκάδα της Εθνικής Ανδρών, σε μία περιφέρεια με Σλούκα, Μπράουν, Γκραντ και Ναν;

Θα βρει έστω τα περυσινά 6 λεπτά συμμετοχής ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης στην ανθρωποπλημμύρα της «πράσινης» περιφέρειας, όπου υπάρχουν λύσεις για όλα για γούστα;

Σε τι χρησιμεύει στον Παναθηναϊκό το παιδί θαύμα Αλέξανδρος Σαμοντούροφ, που καταπώς φαίνεται θα παραμείνει στην ανδρική ομάδα, με αναπόφευκτη προοπτική να βρίσκεται συνεχώς εκτός δωδεκάδας;

Θα περισσέψει χρόνος για τον Κώστα Αντετοκούνμπο, τώρα που τα παπούτσια του Μπελτσερόφσκι κληρονόμησε ο σαφώς ανώτερος Ομέρ Γιούρτσεβεν, στο πλευρό των Λεσόρ και Μήτογλου;

Ποιος θα είναι ο ρόλος του Γιαννούλη Λαρεντζάκη στον νέο Ολυμπιακό, μετά την άφιξη του Εβάν Φουρνιέ και το ντόμινο που αυτόματα δημιουργείται στις «πλάγιες» θέσεις;

Πόσο διαφορετικά θα είναι τα καθήκοντα -και τα λεπτά συμμετοχής- του Τάιλερ Ντόρσεϊ σε σχέση με το πόστο που είχε στην προηγούμενη θητεία του στο λιμάνι;

Ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ θα παίξει καθόλου ή θα βρεθεί και φέτος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας πίσω από τους Γουόκαπ, Γουίλιαμς-Γκος και αργότερα τον Κίναν Έβανς;

Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν με ενδιαφέρουν τόσο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, όσο η Εθνική ομάδα και οι παίκτες που δυνητικά θα κληθούν να τη στελεχώσουν στο Ευρωμπάσκετ του 2025, στην Κύπρο και τη Λετονία. Πέρα από τους τέσσερις που είναι καταδικασμένοι να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο εφ’ όσον δηλώσουν διαθέσιμοι (Γουόκαπ, Παπανικολάου, Σλούκα, Μήτογλου), οι υπόλοιποι ξεκινούν τη σεζόν με ερωτηματικό δίπλα στο όνομά τους και με αρκετές αμφιβολίες σχετικά με τον χρόνο συμμετοχής και με τα καθήκοντά τους.

Μόλις τώρα που αράδιαζα τα ονόματα συνειδητοποιώ ότι στον Ολυμπιακό του 2024-25 συνωστίζονται και οι τρεις νατουραλιζέ! Δεν υπάρχει προπονητής με τα σύγκαλά του που θα επέλεγε Ντόρσεϊ ή Μήτρου-Λονγκ αντί του Τόμας Γουόκαπ, αλλά είναι χρήσιμο να τους έχουμε όλους ετοιμοπόλεμους, αφού τα απρόοπτα καραδοκούν.

Αν μη τι άλλο, ο Παναθηναϊκός φρόντισε να δώσει δανεικούς τον Λευτέρη Μαντζούκα (στον Άρη) και τον Νεοκλή Αβδάλα (στο Περιστέρι), ώστε να τους προστατεύσει από μία σεζόν απραξίας. Το ίδιο έκανε ο Ολυμπιακός με τον Γιώργο Τανούλη, που παραχωρήθηκε με υποσχετική στο Μαρούσι. Παράλληλα, ο Βενιαμίν Αμπόσι φεύγει για αμερικάνικο πανεπιστήμιο, ενώ ο Μιχάλης Λούντζης, βασικός στο Μουντομπάσκετ 2023 για να μη ξεχνιόμαστε, αποδεσμεύτηκε και πήγε στον Προμηθέα για να παίξει μπάσκετ.

Κάτι μου λέει, ότι το επόμενο καλοκαίρι θα βρει τον Λούντζη σε καλύτερη κατάσταση από τον Μωραΐτη, τον Αβδάλα σε καλύτερη φόρμα από τον Σαμοντούροφ, τον Μαντζούκα πιο κοντά στις υποσχέσεις που μοίραζε μικρότερος...

Υπάρχει, πάντοτε, ο αντίλογος. Οι προπονήσεις του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού, υπό τις οδηγίες προπονητών όπως ο Μπαρτζώκας και ο Αταμάν, μπορεί να είναι πιο χρήσιμες για έναν νεαρό -ή λιγότερο νεαρό- μπασκετμπολίστα απ’ ότι 25 λεπτά συμμετοχής στη Basket League με το Λαύριο.

Εγώ πάντως θυμάμαι ότι ο Πρίντεζης απέκτησε τα μουστάκια του στη Λάρισα, ο Σλούκας στο Αλεξάνδρειο, ο Μάντζαρης στο Περιστέρι, ας μη πάμε και στον Σπανούλη (Μαρούσι) ή στον Διαμαντίδη (Ηρακλής).

Ο Καλαϊτζάκης, ακόμη, πάτησε γερά στα πόδια του όταν αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Λιθουανίας, ο Λαρεντζάκης κόλλησε αμέτρητα ένσημα σε μικρομεσαίες και μεγαλομεσαίες ομάδες της ελληνικής Α1, ενώ ο Μωραΐτης ήταν πιστός μαθητής του νυν Ομοσπονδιακού στο Περιστέρι. Πού θα βρισκόταν ο Κώστας Αντετοκούνμπο αν δεν έβρεχε τα πόδια του στον Ροδανό με τη φανέλα της Βιλερμπάν και στο Βόσπορο με τη Φενέρ;

Στα δικά μου μάτια και με τους δικούς μου κώδικες, θα είναι πολύ κακό σημάδι αν π.χ. ο Λαρεντζάκης και ο Παπαπέτρου (δύο από τους πρώτους τρεις σκόρερς της Εθνικής μας στη Μανίλα) μείνουν στο DNP-CD στον τελικό του Super Cup, που πλησιάζει ολοταχώς.

Η κερκίδα φυσικά αδιαφορεί για τέτοιες λεπτομέρειες και συχνά πανηγυρίζει όταν βλέπει τους «δικούς της» παίκτες να μένουν εκτός Εθνικής τα καλοκαίρια. Ο Μπαρτζώκας και ο Αταμάν ενδιαφέρονται ακόμα λιγότερο, και πολύ σωστά, αφού δουλειά τους είναι να φέρουν τρόπαια στους εργοδότες τους.

Σύμφωνοι, αλλά ας μη ζητάμε θαύματα στα Μουντομπάσκετ, στα Ευρωμπάσκετ και στις Ολυμπιάδες και ας μη στήνουμε τα ικριώματα όταν κάποιος κωλοπετσωμένος αντίπαλος όπως η Γερμανία ασελγεί πάνω στις γαλάζιες φανέλες. Το χαλούμι του επόμενου Σεπτεμβρίου θα είναι νόστιμο μόνο αν οι διεθνείς έχουν το πνεύμα πρόθυμο, τη σάρκα ισχυρή, το ρεζερβουάρ γεμάτο και τα πόδια ζεστά.