Το «έτσι θέλω» και το «έτσι πρέπει»

O αλάνθαστος κριτής που λέγεται βαθμολογία κρατούσε τον Ολυμπιακό στον αφρό ακόμα και μετά την ήττα από τη Φενέρμπαχτσε, αλλά στα «ερυθρόλευκα» αποδυτήρια της ομάδας βασίλευε η ανησυχία. Το ιατρείο έμοιαζε με κέντρο διερχομένων, ο σημαντικότερος παίκτης παρέμενε παροπλισμένος, το crash-test με την αρμάδα του Σάρας έφερε στραπάτσο, ο επόμενο Τούρκος μουσαφίρης ερχόταν στον Πειραιά με τα φτερά ανοιχτά και το εφιαλτικό ενδεχόμενο των τεσσάρων σερί ηττών αχνοφαινόταν στον ορίζοντα.

Αίφνης, η αναμέτρηση με την παρέα του Λάρκιν συνοδευόταν με ένα απρόσμενο «πρέπει», Γενάρη μήνα. Οι «κόκκινοι» ανασκουμπώθηκαν, επέβαλαν τον νόμο τους από το πρώτο λεπτό, έκοψαν το βήχα του αντιπάλου, έβγαλαν στην πρώτη γραμμή τα βαριά τους όπλα και κράτησαν το προβάδισμα από το τζάμπολ μέχρι την κόρνα. Με το «έτσι θέλω» και με το «έτσι πρέπει».

Το τελικό 92-89 δεν είναι ακριβώς εκκωφαντικό, αλλά οι πρωταγωνιστές της νίκης επισήμαναν όλοι το ίδιο πράγμα, λες και ήταν συνεννοημένοι: «Η Εφές έχει πολύ ταλέντο, είναι από τις καλύτερες ομάδες της Euroleague». Έστω με τον Λάρκιν φάντασμα ένεκα απροπονησιάς, έστω με τους ψηλούς να έχουν υποτυπώδη παρουσία, η ομάδα του Λούκα Μπάνκι έφυγε από το ΣΕΦ με μία υπόσχεση, μολονότι ηττημένη. Στα πλέι-ιν και δυνητικά στα πλέι-οφ δεν θα θέλει κανένας να τη συναντήσει.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας προδόθηκε από τους παγκίτες του, από τους περισσότερους τουλάχιστον, αλλά πόνταρε σε ένα κουαρτέτο που γέμισε το γήπεδο με προσωπικότητα και κλάση. Ο Εβάν Φουρνιέ μπήκε ζεστός, έβαλε 20άρα σε οικονομική συσκευασία και φρέναρε την αντεπίθεση των Τούρκων όταν αυτοί πρωτόφτασαν σε απόσταση βολής (47-44). Ο Σάσα Βεζένκοβ πέτυχε 20 από τους 26 πόντους του μετά την ανάπαυλα και εκτόξευσε τη διαφορά στο 83-65, που αποδείχθηκε -οριακά- αρκετό.

Ο Κώστας Παπανικολάου έπαιξε άμυνα όταν οι άλλοι την ξεχνούσαν, πάσαρε σωστά όταν οι άλλοι εκβίαζαν το σουτ, έτρεξε στον αιφνιδιασμό όταν οι άλλοι κολλούσαν. Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ έδωσε οντότητα στο βαμμένο, κερδίζοντας για τον εαυτό του τα λεπτά που ο Φαλ αδυνατούσε να αξιοποιήσει.

Όταν οι Γουίλιαμς-Γκος και ΜακΚίσικ έδωσαν το κατιτίς που χρωστούσαν, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε απόλυτα. Εάν ψευτοαπειλήθηκε στο τέλος, δεν έχει άλλον να κατηγορήσει, παρά τον εαυτό του, που βιάστηκε να σχολάσει. Ο μέχρι τότε ήρεμος Μπαρτζώκας βγήκε από τα ρούχα του. «Τον κάναμε να φωνάζει και να βρίζει», ομολόγησε ο Σάσα Βεζένκοβ.

Χτισμένη γύρω από πολλούς ικανούς σκόρερς που εκτελούν όλοι από την περιφέρεια (Μπράιαντ, Νουόρα, Τόμπσον, Μπομπουά και φυσικά Λάρκιν), πιστή στο πατροπαράδοτο modus operandi του …Αταμάν έστω χωρίς τιμονιέρη επιπέδου Μίτσιτς, η Εφές μπορεί να γεμίσει το αντίπαλο καλάθι με τρίποντα πριν προλάβεις να πεις «Α-να-ντο-λού». Σε αυτό το ματς, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν τον μετρ της άμυνας Τόμας Γουόκαπ περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Σε τέσσερις διαδοχικές κατεβασιές, μετά το 86-75, μπουμπούνισαν από τα 6,75 μ, ο Μπομπουά, ο Οσμάνι, ο Ντόζιερ, ο Μπράιαντ: δώδεκα πόντοι με καρέ από τρίποντα μέσα σε ενάμισυ λεπτό. Για καλή τύχη του Ολυμπιακού, η κλεψύδρα είχε σχεδόν αδειάσει και το χέρι του Γουίλιαμς-Γκος αποδείχθηκε σταθερό από τη γραμμή. Η 17η νίκη σημειώθηκε χωρίς άλλες λαχτάρες. Στη Λίγκα όπου 11 από τις 18 ομάδες έχουν θετικό ρεκόρ, όπου ο τρίτος από τον ενδέκατο έχουν απόσταση μόλις τρεις νίκες, το πρώτο μέλημα είναι να γεμίζει το σακούλι και να αποφεύγονται οι νίλες.

Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός στραβοπατήσει στην κοσμοπολίτικη τουρνέ πόλεων όπου ο ορκισμένος εχθρός του έχει κατακτήσει ευρωπαϊκά τρόπαια, Παρίσι, Βαρκελώνη και στο βάθος Μπολόνια, τέσσερις (πόσο μάλλον …πέντε) σερί ήττες αποκλείεται να κάνει.

Η συνάντηση με την ομάδα που κατοικοεδρεύει στο «δικό του» Σινάν Ερντέμ ήταν ό,τι έπρεπε για να διώξει τα σύννεφα της ανατολικής όχθης του Βοσπόρου. Από τα τελευταία επτά παιχνίδια στην κανονική περίοδο, με αφετηρία την 7η Μαρτίου, τα πέντε ο Ολυμπιακός θα τα δώσει στο Φάληρο. Και τα δύο ταξίδια; Βιλερμπάν και Άλμπα. Εάν αναρωτιέστε τι είδους άνεμοι φυσάνε τον Μάιο στο Άμπου Ντάμπι, δεν έχετε παρά να συντονιστείτε στο τελευταίο Old School.