Η ομάδα που έσωσε το Final-8

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έγραφα την παρακάτω φράση στα μέσα Φεβρουαρίου του 2023, αλλά είναι αλήθεια: ο Πανιώνιος έσωσε την πρεμιέρα του Final-8 του Κυπέλλου Ελλάδας! Μπορεί να αποκλείστηκε από την ΑΕΚ, αλλά έδωσε πνοή και ενδιαφέρον στο μελαγχολικό απόγευμα της Τετάρτης, ζέστανε το ολόαδειο γήπεδο και δικαίωσε τη θεωρία που θέλει τις μικρότερες ομάδες να μεγαλώνουν όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν μεγαθήρια ή …μεσοθήρια.

Βεβαίως, η ΕΟΚ αποφάσισε να στείλει στο Ηράκλειο τις 7 καλύτερες ομάδες της βαθμολογίας της Α1 (που, με κάποιον τρόπο, άφησαν έξω τον Προμηθέα), καταργώντας ουσιαστικά το πατροπαράδοτο σύστημα διεξαγωγής, οπότε ο Πανιώνιος ήταν ο –ας πούμε- παρείσακτος και ουρανοκατέβατος της παρέας, εκλεκτός αυτού του νεοσύστατου Unicef Cup. Έστω κι έτσι, έκανε πολλά φρύδια να ανασηκωθούν και πολλά βλέμματα να στραφούν προς το Ηράκλειο. Όσοι πρόσεξαν ότι στον πάγκο καθόταν μεταξύ άλλων ο Φάνης Χριστοδούλου μπορεί και να κόλλησαν στην ΕΡΤ3.

Ο Πανιώνιος είναι το μικρό ψάρι του Final-8, αλλά μικρό ψάρι δεν υπήρξε ποτέ. Η βραδιά της κατάκτησης του Κυπέλλου Ελλάδας (σε δική μου περιγραφή) το 1991 στο Φάληρο ήταν από τις πιο απολαυστικές της τελευταίας 30ετίας, όπως και τα σκόρπια πυροτεχνήματα που εκτοξεύονταν από τη Νέα Σμύρνη, με κορωνίδα κατά τη γνώμη μου τις εμφανίσεις στα ημιτελικά του 1996 απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό.

Η ομαδάρα του μακαριστού Ντούσαν Ίβκοβιτς αποδείχθηκε άμαχος πληθυσμός πάνω στη ζυγαριά με τα καρπούζια και τα κουκούτσια, αλλά εκείνο το τρίτο ματς στο ΟΑΚΑ (68-62 από 28-40 στο ημίχρονο, πάλι σε δική μου περιγραφή) δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Τα τέσσερα τρίποντα που έβαλε στο τέλος ο Φραγκίσκος Αλβέρτης άλλαξαν την κοίτη του ποταμού.

Αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν, μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Θερλ Μπέιλι, τον Πι Τζέι Μπράουν, τον Χένρι Τέρνερ, τον Μαρκ Λαντσμπέργκερ, τον έρημο Σλόμπονταν Γιάνκοβιτς και τα άλλα αστέρια που φόρεσαν τα κυανέρυθρα. Σήμερα δεν είναι παρά υλικό για νοσταλγικές συζητήσεις σε ό,τι απέμεινε από τους πάλαι ποτε «πλαταιείς». Στην αληθινή ζωή, του 21ου αιώνα, ο Πανιώνιος έχασε τους χυμούς του και πέρασε σε λερωμένα χέρια, τα οποία τελικά τον καταδίκασαν σε υποβιβασμούς, χρεοκοπία και αφάνεια.

Στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, το όνομα του Πανιωνίου ακουγόταν μόνο σε συζητήσεις περί στοιχηματισμού και σε φακέλους για ύποπτους αγώνες, που πιάνουν αράχνες ελλείψει πρόθυμων μαρτύρων στον οργανισμό Επ.Αθλ.Α . Η πιάτσα της σήμερον ημέρας θυμάται, όχι τον Γάσπαρη, τον Λινάρδο και τον Τζούροβιτς, αλλά προπονητές να αποχωρούν δέκα λεπτά πριν το τζάμπολ και παίκτες να σουτάρουν σε ένα ημίχρονο όσα τρίποντα δεν είχαν σουτάρει σε όλη τους τη ζωή. Το κυρίαρχο αίτημα στη Νέα Σμύρνη ήταν η κάθαρση.

Απ’ ό,τι μαθαίνω, και δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, η νέα διοίκηση έχει βαλθεί να ξεριζώσει τα ζιζάνια και να κάψει το ντροπιαστικό σενάριο, με έμφαση στη χρηστή οικονομική διαχείριση. Η στρατολόγηση του Φάνη ήταν μία εκκωφαντική ένδειξη ότι επιχειρείται στροφή προς την αρετή. Η κίνηση της διοίκησης να τιμήσει τον διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλο στην επέτειο της 100ετίας από τη Μικρασιατική καταστροφή έδειξε ότι οι καρδιές βρίσκονται στο σωστό σημείο. Ας μη ξεχνάμε, ότι ο Πανιώνιος είναι σωματείο προσφυγικό. Οι τυχοδιώκτες που αμαύρωσαν το όνομά του δεν έχουν καμία θέση δίπλα στα μαρτυρικά λάβαρα.

Ο Πανιώνιος είναι ομάδα της Β’ Εθνικής, αλλά σε λίγους μήνες θα βρίσκεται στην Α2. Προσθέστε μερικούς ξένους της προκοπής και θα έχετε τη μαγιά για ένα σύνολο ικανό να πατήσει γερά στα μαρμαρένια ψευτοσαλόνια της Basket League. Τότε μπορεί να εμφανιστούν ξανά τα κοράκια και τα όρνεα, οπότε οι φύλακες θα πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν γνώση και βούληση.

Εάν κάτι ενόχλησε στη χθεσινή παράσταση του Ηρακλείου, αυτό ήταν η ηλικία των πρωταγωνιστών: ο Δημήτρης Βεργίνης κλείνει τον Μάιο τα 36, ο Αντώνης Μάντζαρης είναι σχεδόν 37, ο Γιάννης Σαχπατζίδης βαδίζει στα 30, οι Αντωνάκης, Παπαδιονυσίου έφτασαν και αυτοί στη λάθος πλευρά των 30. Αυτοί οι πέντε βετεράνοι πέτυχαν σχεδόν όλους τους πόντους του Πανιωνίου απέναντι στην ΑΕΚ. Έπαιξαν βεβαίως καλό μπάσκετ και προπονητικά η εικόνα της ομάδας ήταν σχεδόν άψογη, γαλόνι για μία παλιοσειρά των πάγκων, τον χαλκέντερο Περικλή Ταυρόπουλο.

Αλλά, διάβολε, οι μικρότερες κατηγορίες θα έπρεπε να είναι φυτώριο ταλέντων και αναπτυξιακών προγραμμάτων και όχι καταφύγιο των τριανταπεντάρηδων και νεκροταφείο των ελεφάντων. Σταματώ όμως εδώ, διότι την τελευταία φορά που έγραψα σχετικό σχόλιο (με αφορμή την πορεία του Φάρου Κερατσινίου ως τον τελικό Κυπέλλου του 2016) δέχθηκα επίθεση από έναν όψιμο παράγοντα, που με εγκάλεσε ονομαστικά μέσω της ΕΡΤ και με αποκάλεσε εχθρό του αθλήματος.

Επτά χρόνια αργότερα, εγώ παραμένω προφανώς εχθρός του μπάσκετ, αλλά εκείνος, ο …φίλος του αθλήματος, παραμένει πρόσωπο-φάντασμα και διακρίνεται για τις κρυπτές δραστηριότητές του και τους κανονιοβολισμούς που ακούγονται από διάφορες εστίες φωτιάς, από τα δυτικά προάστια της Αθήνας μέχρι τον Περσικό Κόλπο. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έχει αδικηθεί από το ρεπορτάζ, μετράει στα 2 εκατομμύρια τα χρήματα που έχει σπρώξει στο μπάσκετ και λέει ότι τα πάντα βρίσκονται σε φάση διακανονισμών. Το αφήνω εδώ για να βρίσκεται.