«Θυμηθείτε πού ήμασταν πριν από 2-3 χρόνια...»

Το Κύπελλο μπορεί να είναι ο θεσμός των εκπλήξεων και των ανατροπών, αλλά το Final-8 που θα ξεχαστεί μέσα σε μία εβδομάδα από οποιονδήποτε φόρεσε στο Ηράκλειο άλλα (πλην κόκκινου) χρώματα ολοκληρώθηκε όπως ακριβώς περίμεναν οι πάντες και τ’ αδέλφια τους: με καθολική επικράτηση του Ολυμπιακού, που κέρδισε τον προημιτελικό με +31, τον ημιτελικό με +16 και τον τελικό επιεικώς με +28.

Οι «ερυθρόλευκοι» ξέφυγαν από τον ανταγωνισμό τόσο πολύ, που καταστρέφουν την πιάτσα. Καταφέρνουν, δηλαδή, αυτό που ονειρεύονταν τόσα χρόνια: έφτασαν να κερδίζουν τρόπαιο και καλά καλά να μη το πανηγυρίζουν! «Ναι, αλλά θυμηθείτε πού βρισκόμασταν πριν από 2-3 χρόνια», υπενθύμισε, σωστότατα, ο Σάσα Βεζένκοβ. «Αυτό που βλέπει ο κόσμος στο γήπεδο δεν φτιάχτηκε ως διά μαγείας. Οφείλεις να ξεκινήσεις από χαμηλά, να πονέσεις, να δουλέψεις σκληρά νύχτα μέρα».

Πράγματι, ο Ολυμπιακός βρέθηκε εγκλωβισμένος σε ρηχά θολά νερά στα χρόνια του Μπλατ και του Κεμζούρα, με τον ίδιο τον Βεζένκοβ να πηγαινοέρχεται μεταξύ εισόδου και εξόδου, με παλινωδίες που τον έφεραν ακόμα και στην Α2, αλλά αναγεννήθηκε στα χέρια των σωστών ανθρώπων, με ενορχηστρωτή, τον, κάποτε διωγμένο (στη βραδιά ναδίρ αυτής της ομάδας) Γιώργο Μπαρτζώκα.

Οι φανατικοί -με και χωρίς γραβάτα- θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία το «μέχρι τέλους», αλλά νομίζω ότι αυτό το τροπάριο αδικεί την ίδια την ομάδα, τους παίκτες και τον προπονητή της. Την αφήνω όμως για άλλη ώρα αυτή τη συζήτηση, αφού σηκώνει πολύ νερό και -πλέον- κάμποση σαμπάνια.

Δυστυχώς για το Final-8, o τελικός δεν αντέχει σε καμία ανάλυση. Ο Ολυμπιακός κέρδισε το τρόπαιο όταν ξεφορτώθηκε τον Παναθηναϊκό στον δύσκολο ημιτελικό του Σαββάτου, ενώ απέκτησε την απαραίτητη ασπίδα προστασίας απέναντι στο Περιστέρι με το παρ’ ολίγον πάθημα της 23ης Ιανουαρίου στο «Α. Παπανδρέου».

Το σερί των -πλέον 49, αν δεν έχασα το μέτρημα- νικηφόρων αγώνων εντός των τειχών έτριξε εκείνο το απόγευμα (πριν το προστατεύσει με το νικητήριο καλάθι ο Τόμας Ουόκαπ) και ο Ολυμπιακός απέκτησε ένα σημείο αναφοράς, για να μπει στον αποψινό τελικό ετοιμοπόλεμος και συγκεντρωμένος.

Το παρ’ ολίγον πάθημα της ΑΕΚ απέναντι στον Πανιώνιο , στο μοναδικό θρίλερ του Final-8, πρόσφερε μία πρόσθετη σπίθα ανησυχίας, οπότε όλα τελείωσαν πριν αρχίσουν. Όποτε ο Ολυμπιακός έχει στο απέναντι χαράκωμα όνομα διαφορετικό από «Ρεάλ», «Μπαρτσελόνα», «Εφές» ή «Μονακό», κινδυνεύει περισσότερο από τον εαυτό του παρά από τον αντίπαλο. Εφ’ όσον πότισε τη φανέλα με ιδρώτα, δεν είχε τίποτε να φοβηθεί.

Η χαριστική βολή δόθηκε στην ομάδα του Βασίλη Σπανούλη στα πρώτα λεπτά του τελικού, όταν το σχέδιό της ξεχαρβαλώθηκε αδυσώπητα από το κόκκινο κομπιούτερ, με άξονες τη δράση του Μουσταφά Φαλ στο «ποστ» (2 καλάθια και 2 ασίστ στο πεντάλεπτο), τα ψυχρά τρίποντα του Βεζένκοβ (με ταμπλαδούρα το πρώτο) και τις αμυντικές τανάλιες.

Το σκορ στο 15ο λεπτό ήταν 41-11 και εμείς οι παλιοσειρές αρχίσαμε να σκαλίζουμε τα ρεκόρ διαφοράς σε τελικό (+47 από τον Παναθηναϊκό του 2016 έναντι του ...Φάρου Κερατσινίου, για να μη ψάχνετε). Ο Ολυμπιακός δεν έσπασε τα κοντέρ, αλλά κέρδισε με κορυφαίο παίκτη έναν ρολίστα (Άλεκ Πίτερς) που την προηγούμενη βραδιά κρίθηκε περιττός και έμεινε εκτός αποστολής. Τι άλλο πειστήριο ανωτερότητας να επικαλεστεί κανείς;

Το Περιστέρι συμμάζεψε τη διαφορά στο φινάλε με ένα σερί 0-17, απέναντι στον Ολυμπιακό που ήδη κάπνιζε τα επινίκια πούρα, οπότε ο Μπαρτζώκας ψιλοστράβωσε και ξανάριξε στο παιχνίδι τον Ουόκαπ αντί του Λούντζη. Αλλά εκείνη την ώρα δεν νοιαζόταν πια κανείς για τον τελικό. Οφείλω να ομολογήσω, ότι και εγώ έριχνα κλεφτές ματιές στα άλματα του Μίλτου Τεντόγλου, πίσω στο σπίτι του Ολυμπιακού, στο Φάληρο.

Οι καλές προθέσεις της Ομοσπονδίας προφανώς υπερισχύουν στο ζύγι έναντι της εισπρακτικής και οργανωτικής αποτυχίας, αλλά το Final-8 περνάει στην ιστορία ως (και αγωνιστικό) φιάσκο. Τη νίκη του Ολυμπιακού στον τελικό παρακολούθησαν από κοντά 2.500 θεατές και 1.500 ακατοίκητα καθίσματα, ενώ οι 50 περιστεριώτες που ταξίδεψαν αυθημερόν στην Κρήτη έμειναν απ’ έξω, καθώς δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να αγοράσουν εισιτήρια για το μισογεμάτο γήπεδο.

Η ΕΟΚ ονειρεύεται να φέρει στο μπάσκετ τον ωραίο κόσμο που πλημμύρισε το ΣΕΦ για τον Τεντόγλου (12.000) και το ΟΑΚΑ για τον Τσιτσιπά (15.000), ωστόσο η τεχνητή αποστείρωση δεν είναι λύση, αλλά ημίμετρο. Η πολιτισμένη λαοθάλασσα στην Ισπανία (ακόμα και στο Κύπελλο Νέων) και στην Ιταλία γίνεται πυξίδα, αλλά το αντιπαράδειγμα του σερβικού φεστιβάλ καφρίλας υπενθυμίζει τους κινδύνους.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος, προς τιμήν του, παραδέχθηκε στο τέλος ότι έγιναν λάθη στην οργάνωση του τουρνουά και τόνισε ότι μοναδικό μέλημα ήταν η ασφάλεια των θεατών. Ας έλειπε τουλάχιστον το αισώπειο παραμύθι περί sold-out, αφού τα εισιτήρια τετραημέρου που πουλήθηκαν δεν ήταν περισσότερα από 3 χιλιάδες, δηλαδή περίπου το 70% όσων κυκλοφόρησαν.

Η Ιστορία θα γράψει ότι τα πέντε από τα επτά παιχνίδια έγιναν μπροστά σε κενές κερκίδες και τα άλλα δύο σε μισοάδειες, ενώ όλα, πλην ενός, κλήθηκαν με διψήφιες διαφορές και ήταν μονόπρακτα για έναν ρόλο. Αλλά τουλάχιστον δεν έγιναν επεισόδια. Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο;

Σας αφήνω, τώρα, γιατί έχουμε μπροστά μας All-Star Game και πρέπει να φτιάξω δυνατό καφέ για να αντέξω το ξενύχτι. Μπορεί το ελληνικό μπάσκετ να χειμάζεται όσο χειμάζεται ολόκληρος ο ελληνικός αθλητισμός, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία αν θέλετε (που δεν θέλετε…), αλλά ο κορυφαίος εκπρόσωπός του (και της) θα ανεμίσει τη σημαία για 7η συνεχόμενη χρονιά, σε μερικές ώρες, στην πόλη των μορμόνων στη Γιούτα.

Εκεί μας κατάντησε το παλιόπαιδο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, να έχουμε Έλληνα πενταδάτο σε All-Star Game του ΝΒΑ και να το αντιμετωπίζουμε ως μονόστηλη ρουτίνα! Σε τι τέλμα θα κολυμπούσαμε, χωρίς αυτό το ευλογημένο παλικάρι;