Έκπληξη θα είναι όταν χάνει

Ο Τζο Αρλάουκας δεν πίστευε στα μάτια του, βλέποντας τον Ολυμπιακό να επιστρέφει ξανά και ξανά από λακκούβες των 5-7 πόντων, με ψυχραιμία χιλίων καρδιναλίων. «Όποιος φοράει αυτή τη φανέλα μεταμορφώνεται αυτομάτως σε μαχητή», έλεγε ο μπαρουτοκαπνισμένος Αμερικανός, από το μικρόφωνο της Euroleague TV.

Για τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη μιλούσε, αλλά προφανώς είχε στο μυαλό του τις δεκάδες ανατροπές που έχει πετύχει ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια, με λαμπρή αφετηρία τον τελικό του 2012 στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Πρίντεζης δεν μένει πια εδώ, ο Σπανούλης είναι προπονητής κάπου αλλού, ο Ίβκοβιτς τσιμογελάει από τους ουρανούς, ο απογαλακτισμός είναι πλήρης, αλλά δέκα χρόνια μετά το Σινάν Ερντέμ ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα δείχνει ικανός να συνεχίσει τις υψηλές πτήσεις στην κορυφογραμμή, περισσότερο με επιχειρήματα βγαλμένα από το μπάσκετ, παρά με μεταφυσικούς αφορισμούς.

Ακόμα βρισκόμαστε στα μέσα του Οκτώβρη, αλλά ομάδα που αλώνει κατά σειρά τη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη δεν μπορεί να θεωρηθεί αουτσάιντερ σε καμία απολύτως ανάλυση. «Οι ομάδες του φάιναλ-φορ θα είναι ο Ολυμπιακός, το Μιλάνο, η Φενέρ και η Εφές», έγραψε στο Twitter o (αγαπημένος παίκτης του Μπαρτζώκα) Μάλκολμ Ντιλέινι.

Στο εξής, έκπληξη θα στοιχειοθετεί κάθε αναποδιά του Ολυμπιακού. Όχι οι νίκες του. Επί οποιουδήποτε, οπουδήποτε.

Οι «κόκκινοι» κέρδισαν στη Μαδρίτη χωρίς να παίξουν το μπάσκετ μέγγενη που πνίγει τον αντίπαλο. «Δεν είμαστε καθόλου αποφασιστικοί στην άμυνα, επιτρέπουμε τα πάντα», παραπονέθηκε ο Μπαρτζώκας στην ανάπαυλα (38-37). Στο δεύτερο μισό του αγώνα η Ρεάλ πέτυχε παρά έναν 50 πόντους (με 9/18 δίποντα και 7/15 τρίποντα), αλλά ο Ολυμπιακός ήταν η λερναία ύδρα που βγάζει κεφάλια από σημεία που δεν περιμένεις.

Όταν ο προπονητής του χρειάστηκε κάποιον για να ορθώσει ανάστημα απέναντι στο κορμί-δέντρο του Έντι Ταβάρες, κατέφτασε ο κάπως ξεχασμένος Σακίλ ΜακΚίσικ για να πετύχει όχι μία, αλλά τέσσερις νίκες στο κορ-α-κορ με τον θεόρατο σέντερ από το Κάπε Βέρντε. Ο Τζόελ Μπόλομποϊ κατόρθωσε να αξιοποιήσει τις εμπνεύσεις του Κώστα Σλούκα στην δ’ περίοδο (όταν πέτυχε 9 προσωπικούς πόντους), αλλά το θάρρος του απέναντι στα θηρία το δανείστηκε από τον ΜακΚίσικ.

Ο Μπαρτζώκας προτίμησε να τελειώσει τον αγώνα χωρίς τον Φαλ, ζυγίζοντας σωστά τις αμυντικές αδυναμίες του Μπολομπόι με τα τελειώματά του στην επίθεση, αλλά περισσότερο ξάφνιασε η απόφασή του να κρατήσει έξω τον πληθωρικόΤόμας Ουόκαπ μέχρι το 37ο λεπτό, σε ένα σχήμα, που -θυμίζω- δεν είχε ούτε τον Κώστα Παπανικολάου.

Του Γιαννούλη Λαρεντζάκη το όνομα δεν κάνει ρίμα με το “fourth quarter” (όπως του Κέβιν Πόρτερ), αλλά οφείλουμε να σκαρφιστούμε ένα τέτοιο λογοπαίγνιο επειγόντως, αφού ο Δρυοπιδεύς γκαρντ εξελίσσεται σε καμικάζι ολκής για τα κρίσιμα λεπτά κρίσιμων αγώνων, όσο πιο εκτός έδρας τόσο πιο καλά. Ο Μπαρτζώκας ψήφισε Λαρεντζάκη αντί Ουόκαπ και δικαιώθηκε, αφού ο Έλληνας άσος πέτυχε 8 πόντους στην δ’ περίοδο και κέρδισε το δικαίωμα να τελειώσει το ματς στο παρκέ, σε σχήμα με τρεις κοντούς.

Η Ρεάλ είχε ξαχαρβαλωθεί από αρκετά νωρίς, αλλά έμεινε όρθια χάρη στα μανταρίνια του Σέρχι Γιουλ και στη μαεστρία με την οποία ο αρχηγός της «βασίλισσας» διάβασε τις δύο (προ)τελευταίες, κάπως ασυνάρτητες άμυνες του Ολυμπιακού. Αυτήν κολακεύει όμως το τελικό σκορ και όχι τον νικητή.

Όταν ο πανούργος Σλούκας πέτυχε το καλάθι της νίκης ξεγελώντας το κουρασμένο μυαλό του Ταβάρες, οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν παρά να βγάλουν μία άμυνα 3 δευτερολέπτων για να προστατεύσουν τα κεκτημένα και να πάνε για ξένοιαστο μεταμεσονύχτιο γεύμα στη Donostiarra.

Η πάσα προς το αλεξικέραυνο Ταβάρες 3-4 μέτρα μακριά από το καλάθι ήταν κάτι σαν απονενοημένο διάβημα: «Αν δεν βρείτε κάτι άλλο, πετάξτε τη μπάλα στο θεό μπας και καθαρίσει ο ψηλός». Το πίβοτ που δοκίμασε ο σέντερ της Ρεάλ στην εκπνοή είναι έξω από το ρεπερτόριό του. Θα ήταν έγκλημα κατά της λογικής, να ισοφαριστεί ο Ολυμπιακός από τέτοιο σουτ προσευχής.

O Σάσα Βεζένκοφ εξελίσσεται σε κινητό νταμπλ νταμπλ, οι τρεις σέντερ αλλλοσυμπληρώνονται ιδανικά, ο Πίτερς δίνει τις ανάσες που έλειπαν τα προηγούμενα χρόνια, ο Ουόκαπ τραμπουκίζει όποιον τολμάει να του επιτεθεί, ο Λαρεντζάκης είναι άλλος άνθρωπος από τον Σεπτέμβριο και μετά, ενώ ο Σλούκας ξεχειλίζει από σιγουριά που με κάνει να σκέφτομαι το Ευρωμπάσκετ και να μελαγχολώ.

Και όλος ο Ολυμπιακός μοιάζει με καλολαδωμένη μηχανή, που ανεβάζει το κοντέρ στους 90 πόντους ακόμα και με απλώς καλούτσικα ποσοστά (35/67 εντός παιδιάς, 13/18 βολές), για να ισοσκελίζει έτσι τις σπάνιες βραδιές της αμυντικής μετριότητας. Το 3-0 της 19ης Οκτωβρίου, με διπλά στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη και με κεκλεισμένων των θυρών νίκη επί της επικίνδυνης Ζαλγκίρις, θα ήταν όνειρο φθινοπωρινής νυκτός για οποιανδήποτε.

Ο Ολυμπιακός παίζει μεθαύριο στη Βιτόρια, όπου θα κινδυνεύσει μάλλον από τον εαυτό του, παρά από την πτωχή πλην τίμια (και εξίσου αήττητη με τον ίδιο) Βασκόνια. Το πρώτο ευρωπαϊκό ραντεβού με το κοινό του, σε 8 βράδια από σήμερα απέναντι στην παλιόφιλη Μονακό, μπορεί να τον βρει καμαρωτό στο 4-0 και αλώβητο από τρεις αποστολές στην Ισπανία.

Να ξέρετε, πάντως, εσείς που τα μετράτε όλα και μαγειρεύετε πριν πεινάσετε, ότι οι πτήσεις για το μακρινό Κάουνας είναι δύσκολες και δυσεύρετες.