Εθνική Ελλάδας: Ο χαμένος θα τα πάρει όλα

Εάν διαβάσατε αυτό εδώ το κείμενο, που δημοσιεύτηκε προ δεκαημέρου με τίτλο «Μία νίκη μας φτάνει, αρκεί να…», θα προσέξατε ότι στους υπολογισμούς μου χρησιμοποίησα εικονικά σκορ, αυτά που μου φαίνονταν πιθανότατα για τους τρεις αγώνες της Εθνικής στη Λιλ.

«Θα τα παίξω στο στοίχημα για να θησαυρίσω», αστειεύτηκε κάποιος φίλος στα Σχόλια. Δίπλα στο Καναδάς-Ελλάδας έγραψα: 88-81. Στην πραγματική ζωή, το Καναδάς-Ελλάδα έληξε με 86-79. Βάλτε τώρα που γυρίζει, γιατί το μαντείο έχει ρέντα.

Για να μη ψάχνετε, το Ελλάδα-Ισπανία το βλέπω στο 78-70 και το Ελλάδα-Αυστραλία το έχω παίξει για την οικονομία της συζήτησης 84-90. Με τέτοιο συνδυασμό αποτελεσμάτων, και με απολογισμό 1-2, μία νίκη και δύο μικρές ήττες η πρόκριση στα προημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων είναι σχεδόν βέβαιη.

Πολύ απλά, δεν γίνεται να βγούμε τέταρτοι στον Όμιλο και δεν γίνεται να μας περάσει ο τρίτος του Ομίλου όπου συνυπάρχουν ΗΠΑ, Σερβία και οι σχεδόν ισοδύναμοι Πουέρτο Ρίκο, Νότιο Σουδάν. Το ‘χουμε; Πάμε παρακάτω, τώρα.

Ταξίδεψα από το Παρίσι στη Λιλ οδικώς ένεκα του σαμποτάζ στις ράγες των τρένων TGV, σε ταξίδι-αστραπή διάρκειας 22 ωρών πόρτα-πόρτα, χώρια οι ενδιάμεσες στάσεις στην πισίνα της Ντεφάνς, στο αεροδρόμιο Σαρλ Ντε Γκολ και ούτε ξέρω πού αλλού.

Επί μισή ώρα μετά το τζάμπολ του αγώνα με τους Καναδούς, που είναι καλοί αλλά σε καμία περίπτωση φόβητρο, αναρωτιόμουν ποια κακιά μοίρα με συμβούλεψε να τρέχω σε ένα αφιλόξενο ποδοσφαιρικό γήπεδο στα γαλλοβελγικά σύνορα αντί να πίνω τις ποτάρες μου πίσω στη Μπελβίλ. Έπειτα, ξανάρθε στο κεφάλι μου η φωνούλα που μου μιλούσε καθημερινά τις μέρες του Προολυμπιακού τουρνουά στο Φάληρο και μου υπενθύμισε το σύνθημα εκείνων των ημερών: «Να έχεις εμπιστοσύνη στην ομάδα».

Δύο ώρες αργότερα, λίγο σκασμένος για την ήττα που μπορούσε να αποσοβηθεί, έβλεπα τον Βασίλη Σπανούλη στα έγκατα του Πιερ Μωρουά να λάμπει από την υπερηφάνεια. «Όσο αυτή η Εθνική παίζει ελληνικό μπάσκετ, θα φέρνει διακρίσεις και θα κερδίζει μετάλλια», έλεγε στους ξένους δημοσιογράφους.

«Θα προκριθούμε στα προημιτελικά επειδή το αξίζουμε», διαβεβαίωσε εμάς τους 3-4 Έλληνες που την ακολούθησαν στη Λιλ. «Η άμυνα που παίξαμε στο δεύτερο ημίχρονο ήταν για να την κόβεις στη μονταζιέρα και να τη διδάσκεις στα σεμινάρια. Χάσαμε επειδή τους σεβαστήκαμε υπερβολικά στην αρχή του αγώνα».

Πόσες φορές πια να επιστρέψεις από διψήφια διαφορά, απέναντι σε έναν αντίπαλο που φοράει ενώ και 10 μήνες στο στήθος παγκόσμιο μετάλλιο; Η Εθνική έχανε από τους Καναδούς με 12-24, 29-39, 38-53, 53-64, 68-80. Δεν προηγήθηκε ούτε μισή φορά στα 40 λεπτά του αγώνα της μεγάλης επιστροφής στο Ολυμπιακό σαλόνι.

Και όμως, το φινάλε τη βρήκε να τραβάει τα μαλλιά της για τη χαμένη ευκαιρία. Νικήθηκε από δύο αμυντικές ήττες του κορυφαίου παίκτη της στο τελευταίο λεπτό (το ακροβατικό λέι-απ του Γκίλτζιους-Αλεξάντερ μπροστά στον Γιάννη και τις 2/2 βολές του Μάρεϊ μετά το αχρείαστο φάουλ του Greek Freak), αλλά στην πραγματικότητα πλήρωσε τις 8 χαμένες ευκαιρίες όταν έφτασε στο 68-72, επτάμιση ολόκληρα λεπτά πριν τη λήξη.

Ο Λαρεντζάκης αστόχησε σε τρίποντο από τη γωνία. Ο Γιάννης έφτασε στο λέι-απ αλλά το έχασε. Μία λάθος πάσα του Λαρεντζάκη, δύο άστοχα σουτ του θαρραλέου Τολιόπουλου, μία παράβαση 24 δευτερολέπτων, ένα τούβλο του Παπανικολάου τη στιγμή που ο χρόνος μηδενιζόταν. Και 0/2 βολές του Καλάθη.

Μηδέν στα οχτώ, μετά πολλών επαίνων. Ο Λου Ντορτ που νωρίτερα έβγαλε το λάδι του Νικ τιμώρησε με τρίποντο τις ελληνικές αστοχίες, ο S.G.A έβαλε άλλο ένα μπροστά στον Μήτογλου, το σκορ έγινε 68-80 και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Ή μήπως όχι;

Ούτε τότε παραδόθηκε αυτή η ατρόμητη Εθνική ομάδα. Το 10-0 που ακολούθησε, με την άμυνα-μονταζιέρα και την επίθεση που αξιοποιούσε τις κλεμμένες μπάλες (Τολιόπουλος, Γουόκαπ), η «επίσημη αγαπημένη» έφτασε σε απόσταση βολής με κάρφωμα του ασυγκράτητου Γιάνναρου και φόρεσε τα καλά της για σαββατιάτικο σουαρέ στην πόλη.

Τι κρίμα, αλήθεια, που δεν την τελείωσε τη δουλειά! Η εκτίμησή μου ότι η πρεμιέρα είναι η καταλληλότερη στιγμή για να αντιμετωπίσει κανείς «αμερικάνικη» ομάδα αποδείχθηκε σωστή, οι δοκησίσοφοι που διέδιδαν ότι ο Καναδάς είναι 2-3 επίπεδα πάνω από τους δικούς μας εξαφανίστηκαν ντροπιασμένοι, αλλά οι τελευταίες φάσεις πήγαν στο «ένας εναντίον ενός», με τη μπάλα στα χέρια ενός από τους κορυφαίους σούπερ σταρ του παγκόσμιου μπάσκετ.

Ο Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ μπορεί να έμαθε στα μισά του αγώνα το εξίσου στριφνό ονοματεπώνυμο «Παναγιώτης Καλαϊτζάκης», αλλά η τελική ευθεία αγώνων που κρίνονται στον πόντο είναι το βασίλειό του.

«Το λάθος μας ήταν ότι επιτρέψαμε το παιχνίδι να έρθει στα χέρια των Καναδών, αντί να επιβάλουμε το νόμο μας», μου έλεγε στο τέλος ο Τόμας Γουόκαπ. Ο ίδιος μπήκε στον αγώνα σαν να ένιωθε ναυτία από τα κύματα του Σηκουάνα και άφησε κενό το πόστο του μέχρι τα μισά του δευτέρου ημιχρόνου.

Τα κουλουράκια που υπήρχαν στην ανάπαυλα δίπλα στα ονόματα των δύο πολύπειρων βασικών γκαρντ της Εθνικής μας ήταν μία μουντζούρα που δεν γινόταν να αγνοηθεί. Ο Τολιόπουλος ανέλαβε το κουμάντο μέχρι να εμφανιστούν οι βετεράνοι, ο Παπανικολάου με τον Μήτογλου έγιναν υπολοχαγοί στο πλευρό του σημαιοφόρου Γιάννη, αλλά η Εθνική δεν ξεμύτισε ποτέ, αφού οι προσπάθειές της να πετάξει νύχια τιμωρήθηκαν με αμέτρητα φάουλ.

Μεθαύριο την περιμένουν οι Ισπανοί σε τετ-α-τετ ντέρμπι πρόκρισης. Μήπως έφτασε, επιτέλους, η μέρα που θα δουν οι αχώνευτοι τις πλάτες μας; Προσωπικά αισθάνομαι πολύ αισιόδοξος, αλλά θυμάμαι ότι τα ίδια ακριβώς λέγαμε πριν από τον προημιτελικό του 2015, στην ίδια ακριβώς πόλη.

«Τώρα, που η Ισπανία γέρνει», ήταν ο -δανεισμένος από το αριστούργημα του Θανασάρα- τίτλος του κειμένου την παραμονή του αγώνα. Αμ, δεν έγερνε, η αφιλότιμη. Τότε δεν είχε ρέντα το μαντείο.