Η «επίσημη αγαπημένη» είναι ακόμη εδώ

Σκόπευα να ξεκινήσω το κείμενο με τον απαραίτητο αστερίσκο, ότι «η Ιορδανία είναι αδύναμος αντίπαλος και το ματς δεν προσφέρεται για συμπεράσματα», αλλά όχι, δεν θα το κάνω. Όποιος βρισκόταν το 2006 στο Χαμαμάτσου και είδε την πρωταθλήτρια Ευρώπης (και λίγες μέρες αργότερα δευτεραθλήτρια Κόσμου) να ξεμένει 17 πόντους πίσω από το Κατάρ στο πρώτο ημίχρονο του εναρκτήριου αγώνα έχει μάθει να σέβεται τις πρεμιέρες και τους αντιπάλους, ιδίως αυτούς που δεν έχουν τίποτε να χάσουν.

Όπως είδατε, όσοι παρακολουθήσατε το ματς με καθαρό βλέμμα και όχι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, οι Ιορδανοί δεν ήταν τίποτε φούφουτοι. Και Αμερικανό παιχταρά είχαν (Χόλις-Τζεφερσον) και κωλοπετσωμένο στην Ευρωλίγκα σέντερ (Ντουβεριόγλου) και κοντούς με ικανότητα στο σουτ και στο χειρισμό της μπάλας, αλλά και καλό κοουτσάρισμα. Η Εθνική μας τους νίκησε με 22 πόντους, μολονότι κουβαλούσε στις ξενυχτισμένες πλάτες της όλα τα προβλήματα του κόσμου.

Ε, λοιπόν, από αυτό θα ξεκινήσω. Από το 92-71, που μπορεί μάλιστα να αποδειχθεί αρκετή υποθήκη πρόκρισης, εάν π.χ. η Ιορδανία νικήσει μεθαύριο στον πόντο τη Νέα Ζηλανδία. Πώς είπατε; Ξέρω, ξέρω, φούφουτοι και οι Μαορί. Μπορείτε πάντοτε να αλλάξετε κανάλι, να δείτε τις ομαδάρες της Γαλλίας και της Σλοβενίας. Συγγνώμη εάν παραφέρομαι, αλλά είναι αδύνατο να περιγράψω πόσο με ενοχλεί (εμένα και την ίδια την ομάδα) η απαξίωση και η κακεντρέχεια.

Η Εθνική μου άρεσε πολύ, περισσότερο από όσο περίμενα και περισσότερο απ’ όσο έχει δικαίωμα να περιμένει κάποιος από ομάδα που δύο μέρες νωρίτερα έχασε ένα από τα βασικότερα γρανάζια της. Για το θέμα Μήτογλου σας παραπέμπω στο υστερόγραφο του κειμένου, προσθέτω όμως ότι ο Ιτούδης και οι συνεργάτες του βρήκαν τρόπους για να μπαλώσουν το κενό στο ματς της πρεμιέρας.

Το έγραφα και χθες, ότι το πρόβλημα με την απουσία του Μήτογλου αφορά όχι τόσο τη θέση «4» (την οποία μπορούν να καλύψουν οι δύο πολυσύνθετοι «Παπ» και ο Θανάσης), όσο τα λεπτά που ο Ντίνος στο «5», πίσω από τον Γιώργο Παπαγιάννη. Σήμερα, απέναντι στον ικανό σκόρερ Ντουβερίογλου με το βαρύ κορμί, ο Παπαγιάννης ξεκίνησε άσχημα, αλλά συνήλθε στο δεύτερο ημίχρονο και κράτησε χωρίς δυσκολίες το οχυρό.

Τον βοήθησε, βεβαίως, ο θαυμάσιος Μανώλης Χατζηδάκης, όπως βοήθησε ο Μιχάλης Λούντζης τον Τόμας Γουόκαπ, ο Νίκος Ρογκαβόπουλος τον Κώστα Παπανικολάου, ο Λευτέρης Μποχωρίδης τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη. Εάν το στοίχημα της αποδεκατισμένης Εθνικής στη Μανίλα είναι να πάρει πολλά από πολλούς, η πρεμιέρα ήταν ενθαρρυντική.

Αραδιάζω τα ελληνικά ονόματα από το φύλλο της στατιστικής και δεν βρίσκω ούτε έναν που να υστέρησε. Όταν χρειάστηκε μπροστάρης, ο ατρόμητος Λαρεντζάκης ανέβηκε στα χαρακώματα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και αποτελείωσε τους Ιορδανούς με 6 προσωπικούς πόντους στο 61-58 και άλλους 8 στην τέταρτη περίοδο.

Και όταν ο Ιτούδης αναζήτησε κάποιον που να του ταιριάζουν τα παπούτσια του Μήτογλου χωρίς να τον χτυπάνε, ο Ιωάννης Παπαπέτρου αγκυροβόλησε στο «ποστ» και έδωσε οντότητα σε ένα επιθετικό παιχνίδι που χρειαζόταν σημείο αναφοράς. «Εγώ ξέρω ποιος είμαι και όσοι δεν γνωρίζουν ας ανοίξουν το YouTube», μου είπε κάπως πικραμένος ο δυνάμει αρχηγός του Παναθηναϊκού.

Μακάρι να μπορούσαν να κλειδώσουν τα κινητά τους σε κάποιο συρτάρι οι διεθνείς, αν και διαισθάνομαι ότι μερικοί πεισμώνουν περισσότερο διαβάζοντας τις αθλιότητες των «ειδημόνων». Και το πείσμα είναι τρομακτικό εφόδιο σε ένα τουρνουά Εθνικών ομάδων, όπου μετράνε πολύ οι προσωπικότητες.

Ο Δημήτρης Ιτούδης εμφανίστηκε στη μικτή ζώνη πολύ ικανοποιημένος. «Το τζάμπολ δεν έχει γίνει ακόμη», τόνισε στους παίκτες πριν το τζάμπολ, που δεν είχε γίνει ακόμη. «Αυτή η κουβέντα μας άλλαξε το τσιπάκι», ομολόγησε ο Παπαπέτρου. Κανένα ματς δεν κρίνεται πριν ξεκινήσει και ουδείς κερδίζει μία διοργάνωση επειδή είναι στα χαρτιά ανώτερος από τον αντίπαλο.

«Στα χαρτιά» η Εθνική μας είναι μία ομάδα με αδυναμίες, αλλά στην πράξη εμφανίστηκε εξαιρετικά συγκεντρωμένη, σοβαρή, ομαδική, ένας για όλους και όλοι για έναν, έτοιμη. Τίποτε δεν κραυγάζει «θέλω» περισσότερο από τα 17 επιθετικά ριμπάουντ (με 9 διαφορετικούς ριμπάουντερς που μάζεψαν όλοι από 2 μέχρι 7), χώρια τα 9 κλεψίματα, οι 5 τάπες, το κλίμα ομοψυχίας στον πάγκο και οι θριαμβευτικές κραυγές του Θανάση Αντετοκούνμπο.

«Παίζουμε για αυτούς που ήρθαν στην άλλη άκρη του κόσμου για να μας συμπαρασταθούν», είπε ο ίδιος μετά τον αγώνα. «Και μόνο που το λέω, ανατριχιάζω». Μήπως έχει άδικο; Eάν δεν υπήρχε Θανάσης, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Η μεθαυριανή αναμέτρηση με τις ΗΠΑ θα έχει για την Εθνική τη μορφή «προπόνησης», αφού η ομάδα χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να βρει τους καινούριους ρόλους της. Η γ’ περίοδος του σημερινού αγώνα, με τους 27 πόντους παθητικό και την παρ’ ολίγον ανατροπή από το 49-35, προσφέρει άφθονη τροφή για σκέψη και μελέτη. Το βέβαιο, πια, είναι ότι αν υπάρχουν φούφουτοι στο Μουντομπάσκετ αυτοί δεν φοράνε γαλανόλευκα.

Αντί υστερόγραφου: Από το σερφάρισμα στα social media αντιλαμβάνομαι ότι το θέμα Μήτογλου προκάλεσε εκνευρισμό, αλλά και αντιπαράθεση οπαδικού τύπου, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Εθνική ομάδα και την προσπάθειά της στο Μουντομπάσκετ. Σπεύδω λοιπόν να διευκρινίσω τα εξής, ως υστερόγραφο στο χθεσινό δικό μου σχόλιο αν θέλετε, υπό μορφή ρητορικών ερωταπαντήσεων.

Έχει δικαίωμα ένας σύλλογος να ανακαλέσει τον παίκτη του από την Εθνική σε περίπτωση τραυματισμού; Ασφαλέστατα και έχει, αφού αυτός υπογράφει τις επιταγές του αθλητή και του προσφέρει το βιός. Έχει δικαίωμα ο ίδιος ο παίκτης να αποσυρθεί, εφ’ όσον υφίσταται τραυματισμός και μάλιστα σοβαρός και ύπουλος; Προφανώς και έχει, με επιχείρημα όχι το «πονόμετρο», που λέγαμε παλιά, αλλά τις ακτινογραφίες. Έχει δικαίωμα η Ομοσπονδία να πιέσει τον παίκτη ώστε να παίξει αυτός τραυματίας; Αναμφίβολα όχι, ακόμα και αν ο ίδιος εμφανιστεί πρόθυμος να καταπιεί τον πόνο και τον κίνδυνο.

Ποιος έχει τον πρώτο λόγο σε τέτοιες περιπτώσεις; Ο αθλητής. Ποιος έχει τον δεύτερο λόγο; Ο σύλλογος. Ποια είναι η λυδία λίθος του ζητήματος; Η ακτινογραφία και η αξονική τομογραφία. Επί μιάμιση ημέρα η ομάδα ζούσε με την ψευδαίσθηση ότι ο Μήτογλου δεν είχε τίποτε σοβαρό και ότι θα έπαιζε «κανονικά» στο Παγκόσμιο Κύπελλο, λες και υπάρχει τρόπος να καμουφλαριστεί ένα κάταγμα. Χωρίς νάρθηκα θα έπαιζε δηλαδή; Θα τρελαθούμε τελείως;

Ο γιατρός είπε ότι η κλινική εξέταση μετά την προπόνηση ήταν ενθαρρυντική αφού ο παίκτης «δεν πονούσε ιδιαίτερα και έκανε όλες τις κινήσεις κανονικά χωρίς πρόβλημα», ο προπονητής πρόσθεσε ότι ο Μήτογλου γυμνάστηκε και την επόμενη μέρα του τραυματισμού (σε προπόνηση που «ήταν δυνατή»), οπότε ο τελευταίος βρέθηκε εκτεθειμένος προς όλες τις κατευθύνσεις.

Όταν πια αποφασίστηκε να γίνει απεικονιστικός έλεγχος, όλα τελείωσαν. Ο Παναθηναϊκός δικαίως προέταξε το δικό του συμφέρον, ο Μήτογλου (που αισθάνεται υποχρεωμένος προς τους «πρασίνους») βρέθηκε μεταξύ σφύρας και άκμονος και η Εθνική ξέμεινε με 11 παίκτες, αφού η προθεσμία για την οριστικοποίηση της δωδεκάδας είχε παρέλθει.

Ο τελευταίος που ευθύνεται για την απουσία του Μήτογλου από το Μουντομπάσκετ είναι ο Παναθηναϊκός και αγγίζει τα όρια της γελοιότητας να του φορέσουμε στολή σαμποτέρ. Δεν ευθύνεται ούτε ο ίδιος ο παίκτης εάν αρχικά θεώρησε καλόπιστα τον τραυματισμό επιπόλαιο, δεν ευθύνεται ούτε η ΕΟΚ εάν εκτόξευσε τη μπάλα στις κερκίδες ελπίζοντας ότι το πρόβλημα θα ξεπεραστεί.

Οι χειρισμοί, οσοδήποτε σπασμωδικοί, είχαν ως γνώμονα να εξαντληθούν τα περιθώρια ώστε να αγωνιστεί ο Μήτογλου με τα μπλε. Ο ρομαντικός θα πει ότι μπορούσε να δοθεί πίστωση χρόνου μήπως προλάβει ο 25χρονος άσος να παίξει στον δεύτερο γύρο (ο οποίος ξεκινάει στη 1 Σεπτεμβρίου, 8 μέρες μετά τον τραυματισμό του), αλλά το ρεπορτάζ μιλάει για απουσία 2-3 εβδομάδων, καθώς δεν υπάρχει πια λόγος να επισπευστεί η επιστροφή του.

Σε κάθε περίπτωση, είναι υπερβολή αν όχι φαιδρότητα να μιλήσουμε για «πράσινο» σαμποτάζ στην Εθνική ή για φυγομαχία του παίκτη. Αυτά γίνονται τον Ιούνιο και όχι την ώρα που οι ομάδες ετοιμάζονται για το τζάμπολ. Ο άτυχος Ντίνος Μήτογλου υπέστη κάταγμα σε προπόνηση τρεις μέρες πριν το Μουντομπάσκετ και η συζήτηση τελειώνει εδώ. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά τζούφια βεγγαλικά για τις σκιαμαχίες του ερχόμενου χειμώνα.