Εθνική μπάσκετ: Το… φάλτσο «κύκνειο άσμα» και το σωτήριο «φως» του Παρισιού!

Δεν ξέρω πως το είδατε εσείς από τους τηλεοπτικούς δέκτες και τι… γκελ σας έκανε η αναμενόμενη – στα δικά μου μάτια – ήττα (69-73) από την ατάλαντη, πλην όμως σκληρή και γεμάτη ψυχή και μέγεθος ομάδα του Μαυροβουνίου, ο υπογράφων πάντως θα προτιμούσε να είχε τελειώσει το τουρνουά μία ώρα αρχύτερα και να είχαμε αποφύγει αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία του άτυπου αγώνα κατάταξης, που δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας.

Θα ήταν σαφώς προτιμότερο για την συνολική εικόνα μας και τον τελικό απολογισμό, η αποστολή να είχε επιστρέψει ήδη στην Αθήνα, γιατί παρ’ ότι το πνεύμα ήταν πρόθυμο (τα παιδιά και το staff ήθελαν τη νίκη για να ευχαριστήσουν τον κόσμο που έφτασε στην Μανίλα την επομένη του αγώνα με τη Νέα Ζηλανδία), η σάρκα αποδείχτηκε ασθενής και ανήμπορη.

Ξέρετε καμιά φορά και σε κάποια ειδικής κατηγορίας παιχνίδια, όπως αυτό με τους Βαλκάνιους, δεν παίζει τόσο ρόλο η διαφορά ποιότητας (με απόντα τον Πέρι και πλην των Βούτσεβιτς και Ντούμπλιεβιτς, οι αντίπαλοί μας δεν είχαν να επιδείξουν τίποτε από πλευράς ποιότητας) όσο η έμπρακτη πνευματική και ψυχική ετοιμότητα μέσα στο παρκέ.

Όσα ελαφρυντικά και όσες αδιαμφισβήτητες δικαιολογίες κι αν έχει η εφετινή προσπάθεια, προσωπικά θα ήθελα να έβλεπα μία παραπάνω σπίθα, έναν έξτρα εγωισμό στην τελευταία αναμέτρηση από τα παιδιά. Όχι τόσο για την τελική κατάταξη και τις θέσεις 9-12 αντί για εκείνες του 13-16, όσο κυρίως για το «γ@μώ το», το «ευχαριστώ», την αποκατάσταση του πληγωμένου κύρους του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια.

Έτσι για να σταματήσουμε να λέμε ότι οι αγώνες κατάταξης δεν μας ταιριάζουν! Λες και εκείνοι που οδηγούν στην διάκριση είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα μας! Θα ήταν ένα μικρό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση μία πειστική εμφάνιση και μία νικηφόρα αυλαία με θετικό ρεκόρ στην διοργάνωση. Και συνάμα μία άτυπη αλλά κι αδιαμφισβήτητη ένδειξη ότι δεν λυγίζουμε, αλλά αντιθέτως, αντιστεκόμαστε σε όλα αυτά τα «δεινά» που μας έχουν βρει τελευταία.

Δεν συνέβη, όμως, γιατί σχεδόν σε κανένα σημείο – με εξαίρεση το τελευταίο 5λεπτο του αγώνα – δεν μετουσιώσαμε την επιθυμία στην πράξη. Δεν είχαμε συνεργασίες και καλή κυκλοφορία στην επίθεση (σπάνια η μπάλα μετέβη από την μία στην άλλη πλευρά του γηπέδου), είχαμε κακές επιλογές, ενώ βασιστήκαμε σε βεβιασμένες ατομικές ενέργειες των Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Γουόκαπ και Μποχωρίδη, οι οποίοι σκόραραν τους 53 από τους 69 πόντους μας.

Το σερί 12-2 με το οποίο μειώσαμε στο -4 (58-62), ήταν η τελευταία και μοναδική μας αναλαμπή και εν τέλει, πληρώσαμε την συγκέντρωση των επιθέσεων του Μαυροβουνίου μέσα στο «ζωγραφιστό» (οι ψηλοί τους πέτυχαν τους 37 από τους 73 πόντους της ομάδας και μας «σκότωσαν» με τα επιθετικά ριμπάουντ), όπου εμείς ήμασταν ανεπαρκείς με τον Παπαγιάννη (5π., 4ρ. & 3κοψ. με 2/8 σουτ σε 29’) να μην έχει το ηθικό για να σταθεί στο ύψος της περίστασης.

Όλα αυτά, όμως, έχουν πολύ μικρή σημασία μπροστά στην επόμενη μέρα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, που μοιραία βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι.

Όχι τόσο γιατί έχει αποκοπεί εδώ και 14 χρόνια από τις διακρίσεις και τις επιτυχίες (αυτό είναι ένα αφήγημα που έχει περισσότερο δημοσιογραφικό υπόβαθρο, παρά ρεαλιστική απήχηση), όσο κυρίως γιατί το ερχόμενο καλοκαίρι διακυβεύεται εν πολλοίς το status που θα έχει στην επόμενη 4ετία (2025-2028). Όταν πλέον ο κορυφαίος εν ενεργεία Έλληνας μπασκετμπολίστας (Γιάννης Αντετοκούνμπο) θα έχει κλείσει τα 30 του χρόνια και θα έχει αρχίσει να βγαίνει από το prime του.

Ποιος θα είναι ο κορμός της «επίσημης αγαπημένης» στο Eurobasket του 2025 (αν έχουμε εξασφαλίσει την συμμετοχή μας στον όμιλο της Κύπρου), πως θα έχει διαμορφωθεί η ιεραρχία των συσχετισμών του ευρωπαϊκού μπασκετικού γίγνεσθαι και ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας στο αντίστοιχο ranking;

Το καλοκαίρι του 2024 θα είναι εν μέρει ενεργό για την «γαλανόλευκη». αλλά ποιος ξέρει πως θα εξελιχθεί η σεζόν των Μπακς στο ΝΒΑ (στην χειρότερη περίπτωση, οι τελικοί θα τελειώσουν στις 23 Ιουνίου), πως θα είναι το σώμα του “Greek Freak”, που θα γίνει το προολυμπιακό τουρνουά (2-7 Ιουλίου) και πόσο εφικτή θα είναι η συμμετοχή του;

Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, για τα οποία δεν υπάρχει ακόμη απάντηση, θα πρέπει να προσθέσουμε τον υψηλότερο του αναμενόμενου βαθμό δυσκολίας των προολυμπιακών τουρνουά, αν υπολογίσουμε την πιθανή συμμετοχή δυνάμεων όπως η Ιταλία, η Σλοβενία, η Κροατία, η Ισπανία κι ενδεχομένως η Λετονία και η Σερβία ή η Λιθουανία, που αυτομάτως καθιστούν ακόμη πιο δύσβατο τον δρόμο προς την «πόλη του φωτός» (26 Ιουλίου – 9 Αυγούστου).

Θέλω να πιστεύω, λοιπόν, ότι γίνεται απολύτως κατανοητή τοις πάσι η ανάγκη της εθνικής πανστρατιάς, για να κερδηθεί με κάθε κόστος το στοίχημα της ολυμπιακής συμμετοχής κι από ‘κει κι εντεύθεν να σχεδιαστεί η όποια ανανέωση κι επανεκκίνηση.

Η αλάληψη της όποιας ευθύνης αναλογεί στην κατάληξη της εφετινής προσπάθειας (δεν συνιστά αποτυχία, πολλώ δε μάλλον επιτυχία), αποτελεί μία κίνηση καλής πρόθεσης ώστε να αποκλιμακωθούν γρήγορα οι άδικες φωνές των αμφισβητούντων και να απορροφηθεί η καλοπροαίρετη κριτική.

Η δέσμευση του Βαγγέλη Λιόλιου να σπάσει επιτέλους ο «τοίχος» των αποτυχιών, είναι εξίσου ενθαρρυντική για τις ενέργειες που θα γίνουν ως προς αυτή την κατεύθυνση (διεκδίκηση ενός εκ των τεσσάρων προολυμπιακών τουρνουά), ενώ ένα θέμα που δεν πρέπει να συρθεί περισσότερο, αλλά να ξεκαθαρίσει το συντομότερο δυνατό, έχει να κάνει με αυτό του προπονητή.

Ο Δημήτρης Ιτούδης πρέπει να μάθει κατά πόσο η ομοσπονδία είναι διατεθειμένη να τιμήσει μέχρι τέλους το συμβόλαιό του (κατά την προσωπική μου άποψη το δικαιούται) και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ενοχλημένος από μία ανεξήγητη σκοπιμότητα των δημοσιευμάτων που τον θέλουν να βρίσκεται στην πόρτα της εξόδου.

Κοινώς, όσο κι αν το εφετινό ταξίδι μόλις τελείωσε, τα μανίκια της δουλειάς πρέπει να σηκωθούν σχεδόν αμέσως. Η Εθνική ομάδα αρχίζει από αύριο να μετράει αντίστροφα για το κομβικό προολυμπιακό τουρνουά του ερχόμενου καλοκαιριού και η προεργασία που πρέπει να γίνει σε επίπεδο οργανωτικής προετοιμασίας, έχει πάρα πολλά καυτά ζητήματα…

Υγ.1: Κρίμα για τον τραυματισμό του και πολλά περαστικά μαζί με γρήγορη επάνοδο στον Μανώλη Χατζηδάκη, που στάθηκε άτυχος λίγα λεπτά πριν τη λήξη του τελευταίου αγώνα της Εθνικής.

Υγ.2: Η επίδειξη ισχύος και η πεντακάθαρη επικράτηση (110-104) της Λιθουανίας επί των Ηνωμένων Πολιτειών στην ματσάρα του Mundobasket (και μάλιστα χωρίς μπασκετικό «κλεφτοπόλεμο», αλλά σε παιχνίδι υψηλού ρυθμού και πολλών κατοχών), αποδεικνύει ότι η τρίποντη ραψωδία της “Lietuva” (62,5% στα τριπ. με 15/24) απέναντι στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ή τουλάχιστον δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της υποτιθέμενης ελληνικής «ανικανότητας».

Υγ.3: Τελικά, τα 8/8 τρίποντα στο ξεκίνημα του 2ου μέρους δεν ήταν παρά φύσιν νούμερο. Οι Λιθουανοί το πήγαν ακόμη παραπέρα με τις 9/9 «βόμβες» πίσω από τα 6,75 (τελείωσαν το ματς με 56% και 14/25 τριπ.), με τις οποίες μπήκαν στο ματς και έφτασαν την διαφορά ακόμη και στο +21!