Χωρίς ανάσα, δίνουν στην Εθνική ανάσα

Μετράω και ξαναμετράω τις μέρες που μεσολάβησαν από το φινάλε των τελικών της Basket League, τις βγάζω ακριβώς επτά (εννέα για τους αντίστοιχους τουρκικούς) και δεν πιστεύω στα μάτια μου, βλέποντας παίκτες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της Φενέρ να σκίζονται κατάκοποι για την Εθνική ομάδα.

Ναι, ξέρω, ο Σλούκας και ο Παπαπέτρου και οι τραυματισμοί που έχουν την κακή συνήθεια να γίνονται σοβαρότεροι όταν η φανέλα είναι μπλε, και ο Ρογκαβόπουλος που δεν έχει καμία δικαιολογία. Καλύτερα όμως να μείνουμε στον Καλάθη, στον Γουόκαπ, στον Μήτογλου, στον Παπανικολάου που πήρε απόψε μία ανάσα, στον Γιάννη που αυτή τη φορά στήθηκε εξαρχής στην έπαλξη.

Δώδεκα μερόνυχτα πριν το πρώτο τζάμπολ του Προολυμπιακού τουρνουά, τριανταπέντε πριν τη Λιλ, οι διεθνείς ιδρώνουν και ξεϊδρώνουν με κίνδυνο να βγάλουν τη μπέμπελη στο ΣΕΦ, ξορκίζοντας παράλληλα τους μυικούς τραυματισμούς και την αναπόφευκτη κόπωση.

Ταυτόχρονα το φιλόδοξο προπονητικό επιτελείο πασχίζει να ξορκίσει την κακή συνήθεια που τόσο της κόστισε τα προηγούμενα χρόνια: το μάταιο έρωτα για ένα μπάσκετ που δεν της ταιριάζει. Το πρώτο δεκάλεπτο του φιλικού αγώνα με την Πολωνία (19-27) θύμισε εκείνον τον φριχτό προημιτελικό του Βερολίνου με τους Γερμανούς, αλλά η συνέχεια, με το παθητικό των 46 πόντων, ήταν ταιριαστή με τη φυσιογνωμία μίας Εθνικής Ελλάδας.

Η ελληνική ομάδα έβαλε πολύ τρίποντο απόψε, αλλά πόσοι από αυτούς που το πέτυχαν θα βρίσκονται στο παρκέ τις κρίσιμες στιγμές ενός επίσημου αγώνα; Προσέξτε ποιοι τα έβαλαν: 3 ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που πάντως μοιάζει σχεδόν σίγουρος για τη δωδεκάδα ένεκα και της λειψανδρίας στις θέσεις των φόργουορντ, 3 ο Τολιόπουλος, από 1 οι Μωραΐτης, Καλαϊτζάκης, Λούντζης, Χουγκάζ.

Α, και άλλα δύο ως σάλπισμα αντεπίθεσης ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο οποίος θα χρειαστεί να γίνει λίγο από Μπρουκ Λόπεζ δίπλα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ας τον δούμε όμως πρώτα τον Γιάννη στο παρκέ, πριν καταστρώσουμε σχέδια που τον περιλαμβάνουν.

Προσπαθώ να πω, ότι το τρίποντο δεν μπορεί να είναι Σχέδιο Α για αυτή την Εθνική που υστερεί αυταπόδεικτα στο σουτ. Όσο καλή και αν είναι η κυκλοφορία της μπάλας και η δημιουργία, με Γουόκαπ και Καλάθη (6+5 ασίστ απόψε), το μακρινό σουτ κάποια στιγμή θα μας γυρίσει την πλάτη.

Οι καταπονημένοι βασικοί θα αργήσουν να βρουν ελαφρύ χέρι: 0/6 τρίποντα σούταρε σήμερα ο Λαρεντζάκης, 0/2 ο Μήτογλου, 0/2 ο Γουόκαπ. Ακούγεται άκυρο, η συγκεκριμένη ομάδα -έστω με αλλοιωμένη σύνθεση και χωρίς τον παγκόσμιο μετρ του inside game- να επιχειρεί στο ίδιο ματς διπλάσια τρίποντα (41) από δίποντα (19). Και ας έβαλαν 6/12 οι Τολιόπουλος, Χαραλαμπόπουλος.

Το πρόβλημα της δυστοκίας θα λυθεί μόνο με τη δυναμική άμυνα που θα κρατήσει τον αντίπαλο στα ρηχά και θα προσφέρει ευκαιρίες για σκοράρισμα στο ανοιχτό γήπεδο για παίκτες άγουρους που χρειάζονται ρυθμό, όπως ο αίφνης πολύτιμος Τολιόπουλος. Στην αρχή που οι διεθνείς δυσκολεύονταν να βρουν κέφι, οι Πολωνοί έκαναν ό,τι ήθελαν και έβαλαν σβηστοί 27 πόντους. Μετά το δεκάλεπτο, όμως, το γήπεδο μίκρυνε και η Εθνική μας έγινε αφεντικό, ακόμα και όταν έχασε τον Παπαγιάννη (με ευτυχώς επιπόλαιο τραυματισμό στο πρόσωπο).

Μονάδες που ειδικεύονται σε μπάσκετ καμικάζι, όπως ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ασφαλώς έχουν προβάδισμα για μία θέση στο Προολυμπιακό τουρνουά. Αλήθεια, πόσες θέσεις μένουν ορφανές, όταν ολοκληρωθεί το προσκλητήριο; Ίσως και λιγότερες από δύο, αρκεί να είναι όλοι οι βασικοί υγιείς. Αφήστε με, γιατί ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ του τραυματισμού του Ντίνου Μήτογλου την προπαραμονή του τουρνουά, πέρυσι στη Μανίλα.

«Προσπαθούμε να χτίσουμε συνήθειες και μία από τις πιο χρήσιμες είναι η συνήθεια της νίκης», είπε μετά τον αγώνα ο Βασίλης Σπανούλης. Η Πολωνία είναι πιο έτοιμη από τη δική μας ομάδα, την ήθελε μάλιστα πολύ αυτή τη νίκη γοήτρου, αλλά έμεινε με άδεια χέρια. Και, ξέρετε, δεν είναι πολύ χειρότερη ούτε πολύ διαφορετική από την Κροατία, που μπορεί να βρεθεί απέναντι στους δικούς μας σε ματς νοκ-άουτ στο Προολυμπιακό.

Τη Σλοβενία την αφήνω στην άκρη, μέχρι να ξεκαθαρίσει τη στάση του ο πολύς Λούκα Ντόντσιτς. Σε κάθε περίπτωση, θα χρειαστεί και αυτή να χτίσει τις δικές της συνήθειες μέσα σε ένα σκάρτο δεκαήμερο.