Περιμένοντας το ουράνιο τόξο

To oυράνιο τόξο που εμφανίστηκε στον ουρανό του Φαλήρου μία ώρα πριν το τζάμπολ ήταν το καλύτερο σημάδι για την τελική ευθεία του Προολυμπιακού τουρνουά. Η Νέα Ζηλανδία θα ήταν προφανώς προτιμότερος αντίπαλος για τα ημιτελικά έναντι της Σλοβενίας (αν και μας έβγαλε το λάδι πέρυσι στη Μανίλα), αλλά η ελληνική ομάδα κατέφτασε στην τετράδα φορτσάτη, αισιόδοξη, έτοιμη να ρίξει λίπασμα στο όνειρό της.

Στο λαμπερό ραντεβού του Σαββάτου θα την περιμένει ο Λούκα Ντόντσιτς επικεφαλής μίας μέτριας Εθνικής Σλοβενίας, ήδη καταπονημένος ο ίδιος σωματικά και πνευματικά, ένας αλλά Λούκα, Λούκα αλλά ένας.

Και στον τελικό της Κυριακής, εάν κυλήσουν όλα ομαλά μέχρι τότε, η Κροατία των τεσσάρων παικτών, ελαφρώς ξενυχτισμένη, με ρεζερβουάρ μισογεμάτο ή μισοάδειο, ευάλωτη όπως απέδειξαν χθες οι Μαορί. Ή και η …Δομινικανή Δημοκρατία, της οποίας ήδη πήραμε τα μέτρα στην πρεμιέρα, διόλου κακή, διόλου φόβητρο, διόλου φαβορί έναντι μίας αγριεμένης Ελλάδας μπροστά στο ερωτευμένο μαζί της κοινό της.

Το μονοπάτι είναι στρωμένο, όχι ακριβώς με δάφνες, ούτε όμως με αγκάθια. Εάν αυτή η Εθνική αποκλειστεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα μιλήσουμε για αποτυχία. Εάν περάσει, θα αναπνεύσουμε αναστεναγμούς ανακούφισης και θα ξορκίσουμε φαντάσματα. Εάν φτάσει στη Λιλ με παρέλαση, θα ακονίσουμε νύχια και θα μυρίσουμε ψητό.

Μπροστά μας έχουμε ένα Σαββατοκύριακο κρίσης, ελπίζω μόνο με την έννοια του judgment και όχι με την ελληνικότατη έννοια του crisis. Αρκετά πια με τις βουτιές στο κενό. Η θάλασσα του Αργοσαρωνικού δίπλα στο ΣΕΦ μοιάζει πιο ήρεμη από ποτέ και επικοινωνεί μια χαρά με τα κανάλια του ποταμού Ντελ (Deûle), που βρέχει τα γαλλοβελγικά σύνορα.

Στη Λιλ, παρεμπιπτόντως, ο αγλαός Βασίλης Σπανιούλης φόρεσε για τελευταία φορά τα γαλανόλευκα, τον Σεπτέμβριο του 2015. Οι σημειολόγοι ξετρελαίνονται με κάτι τέτοια.

To μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική ομάδα, μετά το πρώτο διήμερο της δράσης, είναι ότι δεν σκληραγωγήθηκε αρκετά, σε σύγκριση με τους προσεχείς αντιπάλους της. Ούτε ζορίστηκε από κανέναν καμικάζι του Τρίτου Κόσμου ούτε φυσικά γνώρισε ήττα, όπως γνώρισαν (από μία) οι άλλοι τρεις που συνεχίζουν.

Η Αίγυπτος εμφανίστηκε στην εκκίνηση του αποψινού αγώνα αναιμική σαν τις μούμιες των Φαραώ και δεν είχε αρκετή δύναμη για να κοντράρει σοβαρά ούτε τη χωρίς Γιάννη Ελλάδα. Η Εθνική φρόντισε να μη δώσει δικαιώματα στο ξεκίνημα (όπως έδωσαν χθες στους Αιγύπτιους οι Δομινικανοί με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθούν για ένα ημίχρονο), πέρασε τη μπάλα κοντά στο καλάθι αποφεύγοντας τα τεμπέλικα σουτάκια, έπαιξε την αμυνούλα της εκμαιεύοντας 6 λάθη στο εναρκτήριο πεντάλεπτο και πήρε αποστάσεις: «Απόψε δεν έχει αστεία». Όσοι θεατές καθυστέρησαν λίγο λόγω της νεροποντής μπήκαν στο ΣΕΦ στο 7ο λεπτό και είδαν το παιχνίδι να έχει ήδη τελειώσει: 18-4.

Η αντεπίθεση των Αιγύπτιων στη β’ περίοδο μάλλον ως άσκηση απέναντι σε άμυνα ζώνης χρησίμευσε, παρά ως πηγή προβληματισμού. Μόλις επέστρεψαν οι βασικοί και θύμισαν στους εφεδρικούς πώς παίζεται η άμυνα, οι αντικατοπτρισμοί εξαφανίστηκαν και το ζήτημα απλουστεύτηκε.

Η Εθνική άλλαξε ρυθμό, βρήκε καλάθια στον αιφνιδιασμό, έκοψε το βήχα των Αφρικανών που ξεκίνησαν με 12/17 δίποντα, καθάρισε. Σερβίρισε πάλι 34 ασίστ σε ρυθμό ρουτίνας, έγραψε 12/24 τρίποντα σε τρεις περιόδους, μοίρασε το σκορ σε όλους τους παίκτες και, με κάποιον τρόπο που δυσκολεύομαι να καταλάβω, τελείωσε τέτοιο ματς με …2 ελεύθερες βολές, λες και οι παίκτες βιάζονταν να τελειώσουν την αγγαρεία μία ώρα αρχύτερα.

Ο κόσμος, που γέμισε το γήπεδο για να δει κάτι σαν προπόνηση με γιρλάντες, ευχαριστήθηκε πολύ, χειροκρότησε με την καρδιά του και αδημονεί για τη διπλή εποποιία που σύσσωμη η Εθνική οραματίζεται. Αν έλειπε και ο τραυματισμός του πολύτιμου Κώστα Αντετοκούνμπο στο γόνατο, η βραδιά θα τελείωνε δίχως σύννεφα. Και με εκείνο το ουράνιο τόξο να συνοδεύει την εκκίνηση της επόμενης ημέρας…

Τον Κωστάκη τον χρειάζεται πολύ το second unit της Εθνικής μας, για να αλλοιώνει σουτ και να γεμίζει τις ρακέτες με ελατήρια. Εφ’ όσον ο τρίτος της δυναστείας των Αντετοκούνμπο καθίσει αδρανής δίπλα στον πρώτο και απουσιάσει από το ραντεβού με τον Τζος Νίμπο (και δυνητικά στο κυριακάτικο με τον Ζούμπατς), θα δούμε τον Ντίνο Μήτογλου να γίνεται μπαλαντέρ ανάμεσα στο «4» και το «5», με τον Γιάννη φυσικά αγκυροβολημένο στο low post όπως χθες. Λύσεις υπάρχουν, αλλά ο Κώστας δίνει στην Εθνική στοιχεία που δεν έχει κανένας άλλος, εκτός από τον θαυματοποιό αδελφό του.

Σε κάθε περίπτωση, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ο Σπανούλης σε αυτό το χρονικό σημείο ήταν ένα καταναγκαστικό ανακάτεμα της τράπουλας. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει άλλο απρόοπτο στις 72 ώρες που υπολείπονται μέχρι να σφραγιστεί το διαβατήριο για τη Γαλλία. Το δικό μας, ελπίζω, και όχι ένα από τα 3-4 που έχει στην κατοχή του ο Λούκα Ντόντσιτς.