Να περάσει και ο τελευταίος...

O Λούκα Ντόντσιτς θα παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες από την τηλεόραση, με παντούφλες στον καναπέ του στο Ντάλας, απολαμβάνοντας την ξεκούραση που τόσο χρειάζεται. Το δωράκι το οφείλει σε μία καταπληκτική ομάδα, που έχει μπει στο γήπεδο του ’87 με μάτι που γυαλίζει, αποφασισμένη να διώξει φαντάσματα, φόβους και σκελετούς.

Πέρασαν δεκάξι χρόνια από την τελευταία ελληνική παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τότε με το άστοχο σου του Βασίλη Σπανούλη στο φινάλε του προημιτελικού με τους Αργεντινούς στο Πεκίνο, αλλά τώρα απέχουμε μόλις ένα βήμα, βήμα βατό, σε δρόμο στρωμένο, πάνω από ήρεμο νερό, μακριά από τις τάφρους με τα σκυλόψαρα.

Τρεις αγώνες, τρεις πειστικές νίκες, λοιπόν. «Three down, one to go», που λένε στην πατρίδα του Ρικ Πιτίνο. Άλλη μία και …τέλος. Και ξέρετε δα τι έγραψε, κάποτε, ο ποιητής. Τέλος είναι το σημείο απ’ όπου αρχίζουμε.

Ο Ντόντσιτς ήταν όπως πάντα υπέροχος, αλλά απέναντί του στήθηκε μία ομαδάρα, που έντεκα παιχταράδες, με προπονηταρά, με χιλιάδες κόσμο στο πλευρό της, με ένα όραμα να την οιστρηλατεί. Το «Ελλάς μπορείς να προκριθείς» που ακουγόταν στο πρώτο ημίχρονο,. Βγαλμένο θαρρείς από την εποχή που η Εθνική μπάσκετ δεν έπαιζε για διακρίσεις αλλά για προκρίσεις, έδωσε τη θέση του αργότερα σε ένα μυριόστομο, γαλλοπρεπέστατο: «À tout à l'heure».

Όπου να ‘ναι, λοιπόν. Ερχόμαστε δριμύτεροι. Τελείωσε πια η εποχή του ό,τι να 'ναι. Ένα και μοναδικό εμπόδιο ορθώνεται στον δρόμο της Εθνικής, όχι τέτοιο που να προκαλεί δέος. Το δέος είμαι βέβαιος ότι αυτή τη στιγμή που γράφω το νιώθουν οι Κροάτες και οι Δομινικανοί. Αυτοί είναι που πρέπει να βρουν τρόπο να σταματήσουν τους δικούς μας και όχι εμείς αυτούς.

Η Εθνική ισοπέδωσε τους Σλοβένους χωρίς αυτή τη φορά να χρειαστεί όργια από το μεγάλο της αστέρι. Στο τρίτο λεπτό το σκορ ήταν 13-0 και στα υπόλοιπα τριανταεπτά στήθηκε πάρτι. Η διαφορά εκτοξεύτηκε στους 33 πόντους όταν ο ημίτρελος Λαρεντζάκης έβαλε τρίτο σερί τρίποντο στον αιφνιδιασμό και δεν έπεσε ποτέ κάτω από το +14 της ανάπαυλας.

«Δεν υπάρχει καμία ανησυχία», μου έλεγε πριν το τζάμπολ το προσωπικό μου γούρι, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Επρεπε να τον δείτε, με πόσο πάθος τραγούδησε τον εθνικό ήμυνο και με πόση θέρμα φώναζε οδηγίες προς τον αδελφό του και τους λοιπούς συνοδοιπόρους. Το πρώτο χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της Εθνικής ομάδας είναι η θετική ενέργεια. Και η φλόγα και η φιλοδοξία και το ένας για όλους και το όλοι για έναν…

Το διαβολάκι μέσα στο κρανίο μου μού συνιστά να μη παρασυρθώ σε μεγαλοστομίες, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο. Η Εθνική μπορεί να κόλλησε κάπως όταν εγκλωβίστηκε σε στατικό ρυθμό πέντε εναντίον πέντε (κυρίως στη β’ και στην γ’ περίοδο, όταν πέτυχε συνολικά 34 πόντους με 14/37 σουτ και 8 λάθη), αλλά καθάρισε τη μπουγάδα από νωρίς χωρίς να δώσει το παραμικρό δικαίωμα και παρέδωσε στο παρκέ το αμυντικό σεμινάριο που ήταν εκ των, ων ουκ άνευ για τέτοιο ματς.

Οι επιθετικοί δείκτες ήταν και αυτή τη φορά παραπάνω από ικανοποιητικοί: 96 πόντοι, 67% στα δίποντα αν και οι Σλοβένοι κατόρθωσαν να αποκόψουν τον Γιάννη, 41% στα τρίποντα με 14 εύστοχα (σε 34 προσπάθειες), 23 ασίστ, 67% στα δίποντα. Ωστόσο, είναι το 68άρι των Σλοβένων αυτό που κάνει διαφορά, αμυντικό γαλόνι για οποιανδήποτε ομάδα, όσα αμυντικά τέρατα και αν διαθέτει στο δυναμικό της.

Ο πολύς Ντόντσιτς έγραψε 10 λάθη για 5 ασίστ, 7 άστοχα σουτ και 4 χαμένες βολές για τους 21 πόντους του, μόνο 7 ριμπάουντ και ένα ωραιότατο -17 στα 34 λεπτά της συμμετοχής του. Από την πρώτη κιόλας κατοχή, αντίκρυσε απέναντί του μία Λερναία Ύδρα αποφασισμένη να του πιει το αίμα: Παπανικολάου και αργότερα Γουόκαπ πρώτη γραμμή άμυνα και ψηλά κορμιά ακριβώς από πίσω, για να του κρύβουν τον ορίζοντα: ο Γιάννης, ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου.

Στην πρώτη του απόπειρα να βρει τον Νίμπο, ο Ντόντσιτς τυφλώθηκε και πέταξε τη μπάλα στους φωτογράφους: ο καλύτερος οιωνός για τη συνέχεια. Στο δεύτερο μέρος έκανε τα μαγικά του χωρίς να βλέπει κανέναν, αλλά ήταν πια πολύ αργά. Ο κόσμος τον αντάμειψε για όλα με ένα θερμό χειροκρότημα και εμείς οι παλιοσειρές θυμηθήκαμε την αποθέωση του νικημένου Ντιρκ Νοβίτσκι από 10.000 Έλληνες στο Βελιγράδι το 2005. Εδώ δεν είναι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, αλλά αθλητισμός.

«Αυτή η κλήρωση μας αδίκησε όλους», έλεγε ο Σλοβένος γκαρντ Έντο Μούριτς στη μικτή ζώνη. «Εάν πέφταμε σε διαφορετικά τουρνουά, εμείς, εσείς και οι Κροάτες, μπορεί να προκρινόμασταν όλοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Παραδίπλα, ο Κροάτης συνάδελφος Ντράζεν Μπράιντιτς εκθείαζε την ελληνική ομάδα: «Δεν είμαι και τόσο σίγουρος, ότι η Ελλάδα μπορεί να νικηθεί».

Στα ενδότερα της Εθνικής μας, και μακριά από τα μικρόφωνα, όλοι αισθάνονται το ίδιο αισιόδοξοι. Οι κρατήσεις για το ταξίδι στη Λιλ είναι σχεδόν έτοιμες, όπως και το πλάνο της ενδιάμεσης προετοιμασίας με +3 παίκτες στις προπονήσεις. Ας πούμε, λοιπόν, ότι η υπερβάλλουσα σιγουριά που κυριαρχεί σε όλα τα μήκη και πλάτη είναι ο μοναδικός, ένας αλλά ύπουλος, εχθρός.

Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, πάντως, η ομάδα εμπνέει εμπιστοσύνη και προτρέπει τους ταλαιπωρημένους πιστούς της να κοιμούνται ήσυχοι. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι υπάρχουν ακόμη, ελάχιστα, σκόρπια εισιτήρια για τον τελικό. Και δεν αναφέρομαι στις καρέκλες πολυτελείας που προστέθηκαν όπου υπάρχει ελεύθερος χώρος στο ΣΕΦ, με αντίτιμο που συχνά ξεπερνάει τα 500 ευρώ.

Όσοι δεν προλάβουν αυτό το «χοτ» αντικείμενο του καλοκαιρινού πόθου, ας περιμένουν τα ματσάκια προετοιμασίας εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων. Το λευκό άλογο του Προολυμπιακού τουρνουά συνεχίζει τον καλπασμό του και βλέπει πλέον με καθαρό βλέμμα τη γραμμή του τερματισμού.