Ενα «δίκαιο» Euro που ομορφαίνει περισσότερο με την πιο άξια τετράδα

• Aγαπήσαμε αυτό το Euro γιατί...
• Η «δικαιοσύνη» της τετράδας των ημιτελικών
• Ουδείς το άξιζε περισσότερο
• Θα κοιμηθεί ο Θεός τώρα στο τέλος;

Φτάσαμε στους ημιτελικούς. Με δυο ξεκάθαρα φαβορί και δυο ξεκάθαρα αουτσάιντερ: Ιταλία και Αγγλία πρέπει να βάλουν τα χεράκια τους και να βγάλουν τα ματάκια τους για να αποκλειστούν. Και ναι, θα είναι ένας σπουδαίος τελικός αυτός αν δεν γίνει η έκπληξη! Ο πρώτος Αγγλία – Ιταλία τελικός στην ιστορία των Euro, μεταξύ δύο πολύ δημοφιλών και εκτός των χωρών τους ομάδων. Oι Αγγλοι ως γνωστόν έχουν λιγότερα Euro από την... Ελλάδα (δηλαδή κανένα) και οι Ιταλοί έχουν κατακτήσει τόσα όσα και η ομαδάρα του Herr Otto: το 1968 εναντίον της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας (2-0), στη Ρώμη. Σε δεύτερο τελικό, μετά το 1-1 του πρώτου!

Θα χάσει σε λάμψη και απήχηση αυτό το υπέροχο ως τώρα τουρνουά αν προκριθεί η εκπληκτική Δανία ή η σούπερ παραγωγική πια και ολόφρεσκη Ισπανία του Λουίς Ενρίκε. Όμως σε κάθε περίπτωση, ούτε τους ημιτελικούς, ούτε τον τελικό θα τους ξεχάσουμε ποτέ, γιατί είναι η κορύφωση ενός από τα ωραιότερα τουρνουά που έχουμε δει.

Aγαπήσαμε αυτό το Euro γιατί...

Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ αυτό το Euro παρότι η Εθνική Ελλάδας είναι στην εξέδρα; Πρωτίστως επειδή μας είχε λείψει! Και η αλήθεια είναι ότι συνέπεσε με περίοδο γενικής… ευθυμίας μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο περιορισμών λόγω κορονοϊού.

Ο δεύτερος είναι επειδή μας είχε λείψει η πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων! Εστω με μισογεμάτα γήπεδα! Να βλέπεις το πορτοκαλί των Ολλανδών, τα αγγλάκια στη Ρώμη, τους ρόλιγκανς στην Κοπεγχάγη, τους τρελαμένους Ιταλούς, τους παθιασμένους Ούγγρους, ένα ολόκληρο κιντρινο-μπλε γήπεδο στο Σουηδία – Ουκρανία… ομορφιές! Ομορφιές που δυστυχώς λείπουν ειδικά στο ελληνικό κοινό, καθώς τα τελευταία 15 χρόνια λείπει η ηδονή του οπαδού που πάει σε εκτός έδρας ντέρμπι και η αυθεντική διχρωμία στην κερκίδα, την οποία έχουμε να δούμε σε ήρεμη και όχι εχθρική/πολεμική ατμόσφαιρα από τον τελικό του 2014 στο ΟΑΚΑ με τους πράσινους και τους ασπρόμαυρους στον τελικό Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ…

Ο τρίτος είναι τα γκολ! Μόλις δύο «0-0» σε όλο το τουρνουά! Αμφότερα στους ομίλους (Ισπανία – Σουηδία και Αγγλία – Σκωτία). Στα δε νοκ άουτ ματς, όχι μόνο δεν είδαμε κάποιο «στεγνό» 0-0, αλλά καταγράφηκε μόλις ένα «1-0», στη νίκη του Βελγίου που άντεξε στο μονότερμα της Πορτογαλίας και κράτησε τελικά το γκολ του Αζάρ. Είδαμε αγωνιστική μέρα με 18 γκολ σε τέσσερα ματς (Σουηδία – Πολωνία 3-2, Σλοβακία – Ισπανία 0-5, Γερμανία – Ουγγαρία & Γαλλία – Πορτογαλία 2-2). Είδαμε μέρα με δύο απίθανα «3-3» στην κανονική διάρκεια και τα αουτσάιντερ να ισοφαρίζουν στο φινάλε (Κροατία - Ισπανία και Γαλλία – Ελβετία). Είδαμε θρίλερ για την πρόκριση από τους ομίλους, είδαμε εκπλήξεις (Ολλανδία – Τσεχία 0-2, Γαλλία – Ελβετία 3-3 και αποκλεισμός του φαβορί στα πέναλτι), είδαμε 4/8 προκρίσεις να κρίνονται σε παράταση και από τη λευκή βούλα από τη φάση των «16» στους προημιτελικούς.

Ο τέταρτος λόγος είναι οι σταρς! Ελάχιστοι απουσίασαν: ο Ζλάταν, ο Φαν Ντάικ, ο Σέρχιο Ράμος…Σχεδόν όλοι οι άλλοι ήταν εκεί: Μπαπέ και Κριστιάνο, Κέιν και Στέρλινγκ, Γκριζμάν και Μπενζεμά, Λεβαντόφσκι και Kαντέ, Πογκμπά και Μπρούνο Φερνάντες, Μπερνάρντο Σίλβα και Ινσίνιε… όλοι εκεί!

Η «δικαιοσύνη» της τετράδας των ημιτελικών

Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος που μας αρέσει αυτό το Euro. Ότι είναι… «δίκαιο». Και αυτό είναι σπάνιο, πολύ σπάνιο σε ολόκληρο τουρνουά! Διότι φτάσαμε στην πιο «σωστή» τετράδα, σ’ αυτή που βάσει εμφανίσεων (ναι, και «σταυρωμάτων» στο bracket) το άξιζε περισσότερο! Θα μπορούσαν, προφανώς, πολλοί άλλοι να φτάσουν στον ημιτελικό. Και εδώ που τα λέμε ίσως να το άξιζαν οι Ελβετοί τόσο όσο και οι Ισπανοί, οι οποίοι τους απέκλεισαν στα πέναλτι. Αλλά να πάρουν δεύτερο νοκ άουτ από τη βούλα του πέναλτι, αφού είχαν ήδη στείλει για διακοπές τους Γάλλους, ευστοχώντας σε όλες τις εκετλέσεις της «εσχάτης των ποινών»; Δεν θα ήταν too much;

Ολοι θα μπορούσαν να είχαν αποκλειστεί. Και οι τέσσερις που έφτασαν στους ημιτελικούς! Οι Αγγλοι από τους Γερμανούς αν είχε ευστοχήσει ο Μίλερ στο τετ α τετ του τουρνουά. Ισοφάριση, πρώτο γκολ που θα δέχονταν, «φαντάσματα», κόμπλεξ, ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να συμβεί μετά το 1-1; Οι Ιταλοί από τους Αυστριακούς, στο μοναδικό ματς που είχαν μια μύτη… σαν του capitano Κιελίνι: τη γλίτωσαν με την σούπερ έμπνευση του Κιέζα. Οι Ισπανοί θα μπορούσαν να είχαν αποκλειστεί στην παράταση και στα πέναλτι από Κροάτες και Ελβετούς. Παρότι ήταν σαφέστατα ανώτεροι (αλλά και αμυντικά επιπόλαιοι) και στις δύο αναμετρήσεις. Οι Δανοί λίγο έλειψε να την πάθουν από τους Τσέχους αν οι αντίπαλοί τους ήταν λίγο πιο προσεκτικοί μετά το γκολ του Σικ στην τελική προσπάθεια. Όμως όλοι τους, και οι τέσσερις, τον άξιζαν αυτόν τον ημιτελικό περισσότερο απ΄όλους τους υπόλοιπους!

Ουδείς το άξιζε περισσότερο

Το άξιζαν περισσότερο...

Από τους Γάλλους που κατάφεραν να αποχωρήσουν έχοντας μόνο μία νίκη (!!!), αυτό το αναιμικό 1-0 επί των Γερμανών στην πρεμιέρα. Που κατάφεραν να κλείσουν το τουρνουά χωρίς να έχει σκοράρει ο Μπαπέ, που κατόρθωσαν να αποκλειστούν έχοντας το 3-1 στο τσεπάκι τους επί των Ελβετών…

Από τους Γερμανούς οι οποίοι εκτός από το πάρτι εναντίον της Πορτογαλίας σε μια από τις χειρότερες βραδιές στην καριέρα του Φερνάντο Σάντος δεν βρήκαν ποτέ αξιόπιστες επιλογές στην επίθεση και επιπρόσθετα «έτρωγαν» ευκαιρίες και γκολ σχετικά εύκολα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το 2-2 με την Ουγγαρία, την οποία απέκλεισαν στο… 84’!)

Από τους Πορτογάλους οι οποίοι δεινοπάθησαν να νικήσουν τους Ούγγρους στο τελευταίο δεκάλεπτο, εξευτελίστηκαν από τους Γερμανούς που θα τους έριχναν έξι – επτά γκολ αν δεν άλλαζε την ενδεκάδα στο 63΄ ο Λεβ, πήραν ισοπαλία με δυο πέναλτι από τους Γάλλους (fake το πέναλτι Μπαπέ) και όταν επιτέλους ο Σάντος «ξύπνησε» και έκανε πέντε αλλαγές συγκριτικά με την ενδεκάδα που ξεκίνησε στους ομίλους, έβαλαν τους Βέλγους στα καρέ τους και δεν μπόρεσαν να σκοράρουν, παίρνοντας το απόλυτο μηδέν στα «μεγάλα» ματς από Ζότα – Μπερνάρντο Σίλβα – Μπρούνο Φερνάντες!

Από τους Κροάτες που είναι σε μεταβατικό στάδιο και έμοιαζαν να παίζουν μόνο με το ταλέντο της «παλιοσειράς» των Μόντριτς - Πέρισιτς - Μπρόζοβιτς.

Από τους Ολλανδούς που έχασαν μόλις μία ευκαιρία, είχαν μηδέν τελικές εντός εστίας εναντίον της Τσεχίας και έμοιαζαν με ομαδούλα μετά την αποβολή του Ντε Λιχτ.

Από τους απογοητευτικούς εναντίον Πορτογαλίας και Ιταλίας, αλλά και άτυχους (λόγω Ντε Μπρόινε) Βέλγους.

Θα κοιμηθεί ο Θεός τώρα στο τέλος;

Η Αγγλία που δεν έχει δεχθεί γκολ και βελτιώνεται σε όλους τους τομείς από παιχνίδι σε παιχνίδι, η Ιταλία με την τρομερή της συσπείρωση, τη χημεία της, το πρέσινγκ της, η Δανία με την παραγωγικότητά της, την ποικιλία στην ανάπτυξή της, την αλεγρία της και η Ισπανία με τα 11 (!) γκολ στα τελευταία τρία ματς της σ’ αυτό το άγουρο και αμυντικά προβληματικό, αλλά ενθουσιώδες, διψασμένο και σούπερ ταλαντούχο σύνολο του Ενρίκε είναι μέχρι σήμερα οι δίκαιοι «νικητές» του Euro.

Τι μας επιφυλάσσουν τα τρία τελευταία παιχνίδια το ξέρει μόνο ο Θεός του ποδοσφαίρου, μα φαίνεται λιγουλάκι δύσκολο να… κοιμηθεί τώρα στο φινάλε και να το σηκώσει η πιο τυχερή και όχι η καλύτερη σε ημιτελικό και τελικό.