Παναθηναϊκός: Η αφανής ασπίδα του και το πρώτο «πρέπει» από τον... Ιούλιο!

Εχει μια μεγάλη ασπίδα εφέτος ο Παναθηναϊκός, χάρη στην οποία κατάφερε να φτάσει ως εδώ στις τελευταίες μέρες του 2023. Πρώτος στη Superleague χωρίς να έχει νικήσει έστω σ' ένα ντέρμπι (ηττήθηκε και από τον Αρη!), έτοιμος να «μετατεθεί» στο Conference League (ακόμα και με ισοπαλία με τη Μακάμπι), παρότι δεν έχει νικήσει από την πρώτη αγωνιστική του ομίλου, όταν ακόμα αγωνιζόταν στο... ΟΑΚΑ!

Ποια είναι αυτή η ασπίδα; Η ικανότητά του να ξεπερνά αβρόχοις ποσί τις ήττες και τις αποτυχίες του. Ξεπέρασε γρήγορα το 1-2 από την ΑΕΚ, δεν ταρακουνήθηκε από τις δυο σερί ήττες από τη Ρεν, έμειναν οι τελευταίες θετικές εντυπώσεις με τον Super Φώτη στο Βίλα – Ρεάλ, παρέμεινε πρώτος στη βαθμολογία μετά την ήττα από τον Αρη, χάνοντας απλώς το προβάδισμα 3-4 βαθμών που είχε χτίσει από τους ανταγωνιστές του. Οι σερί νίκες εναντίον όλων των «μικρομεσαίων» του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι τριαρο-τεσσαρο-πεντάρες, ο Ιωαννίδης και το θέαμα που έχει προσφέρει το Τριφύλλι σε αρκετά παιχνίδια, σε συνδυασμό με την πρωτιά στη βαθμολογία και τους καλοκαιρινούς «αερόσακους», απέτρεψαν τους κραδασμούς και τις περιόδους κρίσεων.

Ποιοι ήταν οι καλοκαιρινοί «αερόσακοι»; Το μαξιλαράκι της πρόκρισης επί της Ντνίπρο, η οποία «κλείδωσε» τη συμμετοχή του σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από επτά χρόνια και κυρίως η ιστορική πρόκριση στο «Βελοντρόμ» επί της Μαρσέιγ. Ιστορική και πολύτιμη! Η πρώτη στην ιστορία του στα πέναλτι, εναντίον ανώτερης ομάδας με υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ, μια πρόκριση με δραματικό φινάλε, τρομερούς πανηγυρισμούς και ανεκτίμητη «παρακαταθήκη» για τη συνέχεια της σεζόν για τους Πράσινους.

Τώρα, όμως, το πράγμα αλλάζει. Ο αυριανός «τελικός» εναντίον της Μακάμπι Χάιφα δεν έχει καμία σχέση με τα παιχνίδια εναντίον της Μαρσέιγ στα οποία ο Παναθηναϊκός ήταν μέγα αουτσάιντερ, ούτε με τα παιχνίδια εναντίον της Μπράγκα στα οποία η τεράστια χαμένη ευκαιρία για συμμετοχή στους ομίλους του Champions League πέρασε «κάτω» από την ομπρέλα των θετικών εμφανίσεων και την... κεκτημένη αύρα της πρόκρισης επί των Μαρσεγέζων. Αυτός ο τελικός θα έχει κόστος για τον Παναθηναϊκό αν χαθεί από μια ομάδα που έχει πετύχει ένα γκολ σε πέντε ματς, έγινε «τσιγγάνα» και πέρασε πολλά λόγω των εχθροπραξιών Ισραήλ – Χαμάς, αλλά παρ' όλα αυτά είναι ακόμα ζωντανή για την πρόκριση. Κόστος κυρίως ψυχολογικό για μια ομάδα που αποδεδειγμένα χρειάζεται υψηλό ηθικό, διότι δεν είναι μαθημένη σε συνθήκες τόσο μεγάλης πίεσης για τίτλο στην Ελλάδα και καλή πορεία στην Ευρώπη.

Τις πέταξε τις ευκαιρίες του σε τρία σερί ματς ο Παναθηναϊκός και το πληρώνει τώρα μ' αυτή την πίεση. Εχασε... όπως έχασε και τα δύο ματς από τη Ρεν και το τρίτο από τη Βιγιαρεάλ, έμεινε στους τέσσερις βαθμούς που είχε στις πρώτες δύο αγωνιστικές, όταν ήταν επικεφαλής στον όμιλό του, θα ζοριστεί. Ετσι, όμως, είναι αυτά. Οσο μεγαλώνουν οι θάλασσες όπου ανοίγεσαι, τόσο μεγαλύτερες και οι φουρτούνες. Αν καταφέρει αύριο να «ντριμπλάρει» το σοκ του αποκλεισμού, καμουφλάροντας ή μανατζάροντας ψύχραιμα το άγχος του, θα προσφέρει μια ακόμα γοητευτική αγωνία στους φίλους του. Την κλήρωση της Δευτέρας και τα ματς του Φεβρουαρίου, για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια!

Εχει όλα τα προσόντα – όπως έδειξε στα ματς με τους Γάλλους και τους Ισπανούς – να πάει τουλάχιστον την ισοπαλία, να προκριθεί, να διορθώσει ακόμα περισσότερο τη θέση του στο ranking, να εφοδιάσει με κίνητρα τους παίκτες και ενθουσιασμό τους οπαδούς. Ομως, όπως αποδείχθηκε και στα πέντε προηγούμενα παιχνίδια, όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες...

Υ.Γ. Η τάχιστη σύλληψη του νεαρού ο οποίος αποφάσισε να ρίξει ναυτική βολίδα εναντίον ενός αγνώστου στον ίδιο, ο οποίος χαροπαλεύει τις τελευταίες μέρες, δημιούργησε... προσδοκίες. Και επειδή χθες ακούστηκε... βαρύγδουπο αυτό το «ποινική αναβάθμιση της έρευνας για τη διαφθορά στον ελληνικό αθλητισμό», πασπαλισμένο με το εντυπωσιακό «200 φάκελοι στην εισαγγελέα!», οι αρμόδιοι πρέπει να έχουν κατά νου ότι εν μέσω της... γενικής αμνησίας της πλειονότητας των Ελλήνων, υπάρχουν γεγονότα, πράξεις και λόγια που δεν λησμονούνται!

Υπάρχουν υποθέσεις, όπως της δολοφονίας του Αλκη Καμπανού, στις οποίες οι αρχές λειτούργησαν άψογα σε όλα τα επίπεδα: έρευνας, σύλληψης, ανάκρισης, δίκης, καταδίκης. Υπάρχουν όμως και υποθέσεις, όπως της δολοφονίας του Μιχάλη Κατσούρη, στις οποίες οι Αρχές τα θαλάσσωσαν.

Δυστυχώς ή ευτυχώς και χωρίς να ισχύει απόλυτα, στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών επικρατεί πάντα η αίσθηση που συνοψίζεται στην εξής φράση: «Αν το Κράτος θέλει, μπορεί!». Και η αλήθεια είναι ότι αν θυμηθούμε τι είχε συμβεί σε χρόνο dt από την πλευρά του Κράτους στις δυο κορυφαίες υποθέσεις της τελευταίας 25ετίας, την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» και της «Χρυσής Αυγής», θα... συμφωνήσει με την πλειονότητα.

Εχει μια σπουδαία ευκαιρία αυτή τη στιγμή, ίσως και την τελευταία της αυτή η κυβέρνηση στο συγκεκριμένο πεδίο, μετά από το φιάσκο της συνάντησης κορυφής με τον Αλεξάντερ Τσέφεριν και τα αφεντικά των «μεγάλων». Εχει τα μέσα, έχει τα στοιχεία, έχει την πίεση, την υποχρέωση και το καθήκον να προχωρήσει. Με μεθοδικότητα, υπομονή και χωρίς πολλά λόγια στα κανάλια...