ΠΑΟΚ: Αν δεν την «ψωνίσει» η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα...

Αν υπάρχει κάτι θετικό την επομένη των δύο αγώνων κυπέλλου όπου η πρόκριση κρίθηκε στα πέναλτι, οπότε -εξ ορισμού- είχαμε συναρπαστική εξέλιξη η οποία πάντα φέρνει σε δεύτερο πλάνο την ποιότητα του ποδοσφαίρου (λογικότατο), είναι πως μετά από αυτά γίνεται αρκετή κουβέντα για ποδόσφαιρο. Για τα ελληνικά «ήθη και έθιμα» μιλάμε πάντα. Ναι, μπορεί να αναλωθήκαμε αρκετά και στο… «χέρι στήριξης», να υπήρξε (και ακόμα να υπάρχει) μουρμούρα για το αν θέλει ενίσχυση η ΑΕΚ, ή για το κοουτσάρισμα του Καρβαλιάλ και αν έπρεπε να εκτελέσει πέναλτι ο Καμαρά, αλλά προς παραδειγματισμό ημών των δημοσιογράφων ήταν πολλοί αυτοί που αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μπάλα και όχι με την περιρρέουσα τοξικότητα. Αισιόδοξο και… διδακτικό! Για το σινάφι μας περισσότερο.

Από την άλλη όσο και αν σέβομαι απόλυτα την προσπάθεια, τον πόνο και τον κόπο του αθλητή μέσα στο γήπεδο (και το λέω εξ αρχής για να μη γίνει παρεξήγηση) το να πέφτουν σαν τις… μύγες οι παίκτες στο χορτάρι στην παράταση ενός αγώνα στα μέσα της σεζόν, δεν το λες και ιδιαίτερα κολακευτικό για το επίπεδο της δουλειάς που γίνεται στους συλλόγους μας. Ούτε βέβαια και για την ποιότητα ή το βάθος του ρόστερ. Γιατί και αυτό «ποδόσφαιρο» είναι και δείχνει (ακόμα μια φορά) τη διαφορά μας με το επάνω ράφια του συγκεκριμένου αθλήματος.

Εκτός από από την πιο πάνω διαπίστωση, τα δικά μου ταπεινά συμπεράσματα -μετά από αυτά τα ματς- οδηγούν σε ένα ερώτημα, που μάλλον έχω θέσει ξανά. Αν θα αντέξει μέχρι τέλους ο ΠΑΟΚ στην κούρσα του πρωταθλήματος. ‘Η και του νταμπλ. Δηλαδή αυτός που είναι έχει την καλύτερη ομάδα αυτή τη στιγμή. Οι πέντε μήνες που έχουμε μπροστά μας είναι πολλοί μεν, για να κάνουμε τέτοια κουβέντα, όμως –όλοι μας- έχουμε το «χούι» να χρίζουμε φαβορί κατά τη διάρκεια της σεζόν. Ορισμένοι μάλιστα το κάνουν από τον… Οκτώβριο, οπότε ο Ιανουάριος μοιάζει πιο ασφαλής προς αυτή την κατεύθυνση.

O ορισμός της γκολάρας! #MrBreeze #Konstantelias #PAOK #FightBack pic.twitter.com/QrMX18VBgV

 

— PAOK FC (@PAOK_FC) January 11, 2024

Όχι για να ειπωθεί με ασφάλεια ότι ο Δικέφαλος του Βορρά είναι το «γκραν φαβορί» για τον τίτλο, αλλά για να γίνει η διαπίστωση πως εκτός από το γεγονός ότι παίζει το πιο θελκτικό αλλά και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο αυτή την εποχή, δείχνει να έχει διαχειριστεί καλύτερα από τους υπόλοιπους «ευρωπαίους» και διεκδικητές του τίτλου τα απόνερα της προσπάθειας εκτός των συνόρων. Η οποία είναι φανερό ότι στους υπόλοιπους έχει φέρει κλυδωνισμούς κυρίως στο κομμάτι της διαχείρισης του ρόστερ και της ενέργειας, αλλά και στον ψυχολογικό τομέα (αυτό αφορά περισσότερο τον Ολυμπιακό, αλλά όχι μόνο αυτόν).

Αυτή τη στιγμή έχουμε την εξής κατάσταση… Στην ΑΕΚ ο αποκλεισμός από τον Άρη φέρνει σαφέστατα δείγματα εσωστρέφειας με γκρίνια για τη (μη) μεταγραφική ενίσχυση, μέχρι και ερωτήσεις, όχι για την αξία, αλλά περισσότερο για το κέφι του Αλμέιδα (που είναι αυτός γύρω από τον οποίον περιστρέφονται όλα στην Ένωση περισσότερο απ’ όσο είναι λογικό, ακόμα και με τα όσα σημαντικά έχει πετύχει). Στον Παναθηναϊκό ζουν στον αστερισμό του «μάγου» Τερίμ που ανακατεύει το ρόστερ παίρνοντας ρίσκα για τα οποία αποθεώνεται όσο αυτά φέρνουν αποτέλεσμα. Όχι απαραίτητα νίκες, αλλά επιτυχίες. Όπως η πρόκριση επί του Ολυμπιακού και το «Χ» στη Νέα Φιλαδέλφεια. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πανηγυρίστηκαν πολύ περισσότερο απ' όσο δικαιολογεί η εμφάνιση της ομάδας, αλλά ποιος είμαι εγώ να βάλω κόφτη στα συναισθήματα; Μαζί με την προοπτική των μεταγραφών και την αίσθηση ότι η ομάδα βγάζει «τσαμπουκά» στο Τριφύλλι αισθάνονται καλύτερα απ’ ότι οι υπόλοιποι του ΠΟΚ, χωρίς να είναι σαφές αν όντως αυτή είναι η πραγματική εικόνα. Αλλά σίγουρα το μοντέλο δείχνει ενδιαφέρον...

Και στον Ολυμπιακό ψάχνουν λύσεις σχεδόν σε όλες τις γραμμές τις οποίες καλούνται να δώσουν παίκτες που θα έρθουν τώρα για να τους ενσωματώσει στην ομάδα ένας προπονητής που δεν τον εμπιστεύεται μάλλον κανένας σε συνθήκες που έχουν αλλάξει ακόμα και για το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Όλοι λένε ακόμα: «Ολυμπιακός είναι…», αλλά το πόσο είναι, ελέγχεται.

Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν ναι, ο ΠΑΟΚ είναι σαφέστατα η πιο «στρωμένη» ομάδα, αυτή με τα λιγότερα βάσανα, τις μικρότερες αμφιβολίες για τον εαυτό της, τη μεγαλύτερη πνευματική ισορροπία και η πιο «όμορφη» ποδοσφαιρικά… μέσα στο χειμώνα. Και αυτή (όπως πάντα) με το μεγαλύτερο κίνητρο να αποδείξει πράγματα. «Ναι, αλλά η ήττα από τον Άρη;» θα πείτε. Και πολύ καλά θα το πείτε γιατί εδώ είναι που εστιάζει η κουβέντα για την ομάδα του Λουτσέσκου. Όχι στην τακτική προσήλωση, όχι στην ενέργεια, όχι στην αγωνιστική διαχείριση, αλλά στο αν θα την… ψωνίσει ή όχι. Δεν μπορώ να το γράψω πιο κομψά.

Σίγουρα για κάθε ομάδα τίθεται πάντα το ερώτημα της διάρκειας στην απόδοση. Αυτό ισχύει για όλους τους διεκδικητές. Αλλά με τον ΠΑΟΚ συμβαίνει και κάτι ακόμα, τα τελευταία χρόνια (που είναι πάντα ισότιμα μέσα στο γκρουπ των μνηστήρων του τίτλου). Δείχνει κάποια στιγμή να έχει ψηλώσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει και να καταρρέει όχι τόσο από το άγχος της αλλά από μια περίεργη αντίληψη που λέει «τους έχουμε όλους». Καλύτερο παράδειγμα από την «λιποθυμία» του ΠΑΟΚ στα πλέι οφ του προηγούμενου πρωταθλήματος δεν μπορεί να υπάρξει. Οπότε λογικά μπαίνει το ερώτημα, αν και πόσα έχουν μάθει στον Δικέφαλο από αυτό το πάθημα. Κάτι που θα φανεί και στα επερχόμενα ντέρμπι με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Γιατί μέχρι εδώ ο Ρουμάνος έχει κάνει ένα μικρό θαύμα διατηρώντας την ομάδα σε εξαιρετική κατάσταση, μέσα στους στόχους της σε Ελλάδα και Ευρώπη και με σημαντικές δομικές αλλαγές στο ρόστερ.

Στα μάτια μου λοιπόν αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον πείραμα (και) αυτής της σεζόν και γι' αυτό βάζω το ερώτημα αν θα δικαιωθεί μέχρι τέλους. Γιατί είναι και το μοναδικό με «αναπτυξιακή» λογική και προσέγγιση μεταξύ διεκδικητών και μη.