Την Εθνική Ελλάδος δεν θα την αγαπήσουμε ποτέ

Πάνω - κάτω αυτό ήταν το πνεύμα -όχι όλων, αλλά - αρκετών μηνυμάτων κάτω από την ανάρτηση της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου με φωτογραφία όλους τους παίκτες του Φαν'τ Σχιπ μέσα στο αεροπλάνο μετά τη νίκη με τη Νορβηγία.

Και δεν είναι η πρώτη φόρα. Και δεν είναι ο αποκλεισμός μας από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που ξεκινά σε λίγες μέρες. Δεν είναι η πίκρα για την απουσία της χώρας μας σε αυτο το ραντεβού. Πάντα έτσι ήταν.

Η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ που το σήκωσε στην Πορτογαλία ήταν η «έλα μωρέ κοιμήθηκε ο Θεός και το πήραμε». Κι ας είχαμε αφήσει πίσω μας κάτι Γαλλίες και κάτι Τσεχίες να μας κοιτούν. Κι ας είχαμε κάνει τον -πιτσιρικά τότε- Κριστιάνο Ρονάλντο να κλαίει με λυγμούς και τον Εουσέμπιο να δίνει με βαριά καρδιά την κούπα στον Θοδωρή Ζαγοράκη.

Ο Φερνάντο Σάντος που μας είχε οδηγήσει στο Mundial της Βραζιλίας ήταν ο κόουτς που επιτίθεται με άμυνες, ο «μισό-μηδέν», ο «έλα τώρα, δεν πάμε πουθενά με τούτο(να)». Δεν πήγαμε. Πήγε εκείνος και το σήκωσε με την Εθνική Πορτογαλίας. (Ενταξει σιγά τώρα, Euro ήταν, αυτό το είχαμε πάρει κι εμείς).

Ενώ στο μεταξύ δημιουργούσαμε σελίδες στο Facebook «Όχι Κατσουράνη με Κόστα Ρίκα». Γιατί εμείς βλέπουμε μπάλα αφού ως γνωστόν από τον καναπέ, έχεις καλύτερη οπτική.

Έτσι και τώρα. «Δεν ντρέπονται να βγάζουν χαμογελαστές φωτογραφίες». Ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε ολοι να είναι κλεισμένοι σπίτια τους, με καλυμμένους τους καθρέπτες ώς σοβαρή ένδειξη πένθους, να αυτομαστιγώνονται μία φορά το ξημέρωμα και μία στο βασίλεμα και στο ενδιάμεσο να μην κάνουν τίποτε άλλο από ανελέητες, σκληρές προπονήσεις. Μόνο έτσι θα επέλθει η εξιλέωση.

Αλλά αυτοί (οι ξεφτίλες, μην ξεχνιόμαστε) θέλουν και διακοπές. Λες και κάνουν καμιά κουραστική δουλειά, λες και έχουν πάνω από το κεφάλι τους έναν μόνιμο κριτή, λες και θα δουλεύουν μέχρι τα 35 τους και μετά «διώχτε τον μωρέ, γέρασε, δεν τραβάει». Λες και ένας τραυματισμός μπορεί να τους κόψει την καριέρα.

Και φυσικά ποτέ δεν πρέπει δείχνουν ότι περνάνε καλά. Προκαλούν με το χαμόγελο. Μόνο σκυμμένα κεφάλια για να μην πάρουν αέρα και καβαλήσουν το καλάμι. Γιατί το να είσαι νέος, ταλαντούχος, με λεφτά, να έχεις κάνει το χόμπι σου επάγγελμα ΚΑΙ να θες να περνάς καλά ακόμα και αν δεν βγαίνεις τουλάχιστον φιναλίστ σε κάθε διοργάνωση, έ αυτό παραπάει.

Ας το πάρουμε απόφαση, και κυρίως οι ποδοσφαιριστές και το προπονητικό τιμ, αν τους ενδιαφέρει δηλάδη. Την Εθνική Ποδοσφαίρου δεν θα την αγαπήσουμε ποτέ. Ακόμα και αν κατακτήσει το Mundial του 2022, θα γίνει «το καμάρι μας», θα μιλήσει «η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ», για ακόμα μία φορά «σας γλεντάνε οι Έλληνες» αλλά στην πρώτη (και ίσως πριν από αυτή) στραβή, θα ομολογήσουμε πως «έλα μωρέ τώρα με τους τουρίστες. Βρήκαν καλοκαιρινό κλίμα ίδιο με της Μυκόνου κι ένιωσαν οικεία».

Αυτή η Εθνική, έχει όλα τα στοιχεία να βρει ξανά τον δρόμο της προς τις μεγάλες διοργανώσεις. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να γουστάρουν το κλίμα, τον προπονητή, την φανέλα, το όνειρο. Και όλα αυτά δεν περνούν από υπολογιστή. Περνούν πρώτα από την καρδιά, μετά από το μυαλό και τέλος από τα πόδια.

ΥΓ: Κατ’ αντιστοιχία, ο Στέφανος Τσιτσιπάς αυτές τις μέρες είναι η παιχτάρα, κράμα Φέντερερ, Μποργκ, Ναδάλ, Μπολτ, Μπούμπκα, Λουγκάνις και κάπου μας χαλάει το concept. Ευτυχώς όμως, δεν ξεχνάμε πως πριν από έναν μήνα ακριβώς, μόλις που είχε ακουμπήσει στο ράφι την «φρουτιέρα» από το Μονακό, αποκλείστηκε στον 3ο γύρο του Mutua Madrid Open και έγινε αμέσως ο έλα-δεν-μπορεί-το-παλικάρι, «παραείναι ψωνισμένος», «άστον να πάει στο Ντουμπάι», «μόνο για πάρτι είναι», «γέρασε, άλλοι στην ηλικία του έχουν σηκώσει Grand Slam» (και παιδιά εχουν κάνει, ο Τσιτσιπάς τι περιμένει;).