Παναθηναϊκός: To γκρουπ του Ιβάν είναι πάνω από «δράκους»

Είναι ευλογία να παρακολουθείς την προσπάθεια κάθε ομάδας, για να πετύχει το στόχο της, χωρίς να σου ανεβαίνουν οι σφυγμοί κοντά στους 120 για αυτά που της τυχαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Μιλάω πάντα για τους θεατές και τηλεθεατές, οπαδούς της ομάδας. Γιατί όσον αφορά όσους βρίσκονται στον πάγκο της και έχουν άμεση εμπλοκή σε αυτό μπορούν να προσεγγίσουν και νούμερο... ρεκόρ (σφυγμών) ανά περίπτωση. Κάτι απόλυτα δικαιολογημένο ασφαλώς. Οι υπόλοιποι μπορούμε να βλέπουμε, σαφώς πιο ήρεμοι και να αξιολογούμε περισσότερο και πιο ψύχραιμα, κάποια πράγματα.

Με αυτή τη ματιά μπορείς να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο την παρουσία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή την εποχή. Το ειδικότερο, που αφορά αυτά που κάνει στον Παναθηναϊκό, ασφαλώς οφείλουν να το εκτιμούν κάθε βδομάδα και πιο πολύ οι φίλοι του Τριφυλλιού. Όχι όμως μόνο για την αγωνιστική επιτυχία της ομάδας τους, αλλά για τη γενικότερη θεώρηση του για το ίδιο το άθλημα, το παιχνίδι, που είναι -εντέλει- ο δρόμος στον οποίο βαδίζουν οι Πράσινοι, ήδη από την προηγούμενη σεζόν.

Να εξηγήσω, γιατί -για ακόμα μια φορά- πρέπει να αναφερθεί αυτό...

Δεν λέω ότι δεν κατανοώ τις σοσιαλμιντιακές αντιδράσεις των φίλων του Παναθηναϊκού σε κάτι απογεύματα όπως αυτό της Κυριακής με -ανελέητο από κάποια στιγμή και μετά- ξύλο εντός του αγωνιστικού χώρου. Τότε που -από το 60' περίπου- η κατάσταση ξέφευγε, όλο και περισσότερο, από τον έλεγχο του Φωτιά και έκαναν απανωτά δρομολόγια τα φορεία και τα ασθενοφόρα. Όταν μετά από χρόνια αρχίζεις να βλέπεις την ομάδα σου να παίζει πραγματικά για πρωτάθλημα, ασφαλώς και εκνευρίζεσαι όταν ο αντίπαλος δεν προσπαθεί να την σταματήσει ποδοσφαιρικά. Μπορεί να είναι αφάνταστα κουραστικά τα “μόνοι μας και όλοι σας” όσων αλαλάζουν στα σόσιαλ, αλλά εκεί ούτως ή άλλως κυριαρχεί η υπερβολή, οπότε δεν περιμένεις και τίποτα καλύτερο.

Να επισημάνω πως, αν είσαι χρόνια εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος, προφανώς έχεις λησμονήσει πως αντιμετωπίζει συνήθως ο “μικρότερος”, τον “μεγαλύτερο” όταν θέλει να του κόψει το δρόμο. Σίγουρα σκληρά και δυστυχώς πολλές φορές αντιαθλητικά. Για να το ξεκαθαρίσω δεν είναι ούτε νόμιμο (άρα γι αυτό πρέπει να τιμωρείται από το διαιτητή όταν το βλέπει να...έρχεται), ούτε και ηθικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να χρεώνεται πάντα σε έναν...τρίτο (ίσως και τέταρτο και πέμπτο και...βάλε) σατανικό τύπο που δεν θέλει το καλό της ομάδας. Πρώτον, καμία ομάδα δεν θέλει το καλό της άλλης και δεύτερον αρκεί από μόνη της η επιθυμία των παικτών της (όποιας Λαμίας) να φρενάρουν με οποιοδήποτε τρόπο την καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος και να της πάρουν βαθμό. Οι του Αστέρα το έκαναν μια εβδομάδα πριν με καθυστερήσεις μέχρι λιποθυμίας. Στη Λαμία επέλεξαν κλωτσοπατινάδα μετά ξύλου. Επαναλαμβάνω, γιατί ορισμένοι πρέπει να το διαβάζετε δύο-τρεις φορές. Δεν είναι σωστό! Αλλά θα ζήσει πολλά τέτοια ο Παναθηναϊκός. Τα έχουν περάσει και άλλοι νωρίτερα.

Εδώ λοιπόν είναι που μπαίνει στην κουβέντα ο Γιοβάνοβιτς. Του οποίου η καρδούλα, περισσότερο από αυτή όλων των υπολοίπων, το ξέρει πόσο πόνεσε για τους πέντε τραυματισμούς το απόγευμα της Κυριακής. Όχι μόνο γιατί αυτοί οι παίκτες θα του λείψουν άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο (διάστημα) αγωνιστικά και τακτικά, αλλά γιατί είναι κομμάτια ενός γκρουπ που έχει φτιαχτεί με κόπο και αγώνα και πέρα από αγωνιστική έχει μεγάλη και πνευματική, όσο και ψυχολογική συνοχή. Δεν του λείπουν μόνο οι παίκτες και συνεργάτες του αλλά κατά μια έννοια τα παιδιά του, με τα οποία χτίζει κάτι που είχαν δεκαετίες να δουν οι φίλοι της ομάδας. Αυτός λοιπόν πρώτος απ όλους θα είχε κάθε λόγο να είναι και πικραμένος αλλά και εκνευρισμένος. Όχι μόνο να αφήσει αιχμές, αλλά να τα... χώσει στα ίσια στον Φωτιά γιατί δεν προστάτευσε το παιχνίδι άρα και τους πρωταγωνιστές του. Δεν το έκανε όμως (ο Γιοβάνοβιτς)! Ούτε καν νύξη. Μίλησε απλά για ένα περίεργο στο δεύτερο ημίχρονο παιχνίδι αναφερόμενος κυρίως στο πόσο χάλασε ο ρυθμό του αγώνα. Υποθέτω ότι κάποιοι θα τον πουν και...φλώρο επειδή δεν ήταν έξαλλος. Εγώ θα πω ότι εκτός από ευγενής άνθρωπος είναι και περισσότερο έξυπνος απ' όσο μπορούμε να διαγνώσουμε μέχρι τώρα.

Όλα τα παραπάνω, για το πώς θα αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι του τον Παναθηναϊκό, ειδικά αυτοί που είναι χαμηλότερης δυναμικότητας, ο προπονητής των Πράσινων τα ξέρει πολύ καλύτερα και πριν τα δούμε όλοι οι υπόλοιποι. Θα πόνταρα ότι έχει ήδη προειδοποιήσει τους παίκτες του γι αυτά, όταν άρχισε να διαμορφώνεται η εικόνα του φετινού πρωταθλήματος. Επίσης ο Γιοβάνοβιτς γνωρίζει τη διάρκεια της προσπάθειας, την επιμονή και την πνευματική διαύγεια που θα απαιτηθεί για να κόψει πρώτος το νήμα. Αν λοιπόν διαταραχθεί εντός της ομάδας η πνευματική και ψυχολογική ισορροπία τότε θα έχει χαθεί μεγάλο μέρος της δουλειάς που έχει γίνει. Γιατί αν αρχίσεις να ψάχνεις δικαιολογίες και να τις προσφέρεις με κάποιον τρόπο και στους παίκτες σου, τότε είναι πολύ πιθανόν να επαναπαυθούν και να αρκεστούν σε αυτές αν το πράγμα αρχίσει να στραβώνει. Να μην ψάξουν τη δικιά τους ευθύνη, σε ενδεχόμενη “κοιλιά” αλλά να μείνουν στο: “ε τι να κάνουμε αφού μας πολεμάνε όλοι;”.

Στις μέρες μας, ακόμα περισσότερο, ο προπονητής δεν είναι απλά αυτός που εκπονεί και επιβλέπει την προετοιμασία, έχει τον πρώτο λόγο στην τακτική και στο κοουτσάρισμα. Είναι αυτός που και ψυχολογικά θα έχει την ευφυία να κρατήσει το γκρουπ του όρθιο ανα πάσα στιγμή. Έχοντας περάσει αρκετά και σε προσωπικό επίπεδο ο Γιοβάνοβιτς είναι σαφές ότι έχει πάρει τα μαθήματα για το τι πρέπει να κάνει.

Δεν ξέρω αν τελικά ο προπονητής του Παναθηναϊκού θα καταφέρει να προσφέρει ένα πρωτάθλημα μετά από 13 χρόνια. Δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος αυτή τη στιγμή. Βλέπω όμως ότι γουστάρει την προσπάθεια και αυτό που έχει φτιάξει. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που αν δεν το σεβαστούν οι “απ' έξω”, οι “εχθροί” πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουν οι μέσα και γύρω από την ομάδα. Όποιος θέλει να βλέπει, όποτε και όπως τον βολεύει, φαντάσματα, δράκους, βρυκόλακες, ελοχίμ και την...νέα τάξη που θέλει να πιει το αίμα της ομάδας ας σκεφτεί ότι τελικά μπορεί και να κάνει ζημιά σε αυτή την προσπάθεια.