Παναθηναϊκός: Πληγωμένος, αλλά πιο δυνατός και με τον Μπερνάρ παρόντα!

Γράφαμε μεσοβδόμαδα ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει σιγά - σιγά να «απεξαρτηθεί» από τον Αϊτόρ διότι νομοτελειακά ο απίθανος οίστρος του θα εξατμιστεί. Ότι πρέπει να βρει νέους πρωταγωνιστές. Να ξαναμπεί στο «παιχνίδι» ο Παλάσιος που ταλαιπωρείται εδώ και τρεις εβδομάδες από τους πόνους στο πέλμα, να αρχίσει να προσαρμόζεται καλύτερα ο Μπερνάρ, να πάρει περισσότερα από τον Βέρμπιτς. Συνέβη στη Λαμία. Για πρώτη φορά από την έναρξη του πρωταθλήματος, για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες, ο Ισπανός εξτρέμ που αποχώρησε στο ημίχρονο με διάταση στον προσαγωγό δεν «έγραψε» ούτε γκολ, ούτε ασίστ.

Νίκησε ο Παναθηναϊκός διότι κατάφερε να κάνει πράξη αυτό που είχαμε σημειώσει προχθές: «Για να είναι, λοιπόν, σχεδόν βέβαιος για το τρίποντο ο Παναθηναϊκός καλείται να καταθέσει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τον χαρακτήρα του. Με αυτοπεποίθηση, με συγκέντρωση στα αμυντικά «πρέπει», με προσήλωση στην εφαρμογή των επιθετικών του μηχανισμών, με πίστη στο πλάνο, χωρίς να αφήνει τον χρόνο να… κυλά στο πρώτο ημίχρονο». Τα έκανε όλα αυτά! Ναι, δεν «τελείωσε» το ματς από το πρώτο ημίχρονο όπως μπορούσε και έπρεπε βάσει της ολοκληρωτικής υπεροχής του. Όμως, από την άλλη πλευρά, είδε βελιωμένους τους Μάγκνουσον - Σάντσεθ, είχε τον Φώτη Ιωαννίδη σε πολύ καλή μέρα, κατάφερε να διατηρήσει την αυτοπειθαρχία και την ψυχραιμία του μετά τις διαδοχικές αλλαγές προσώπων και ρόλων στο β΄μέρος, πήρε τρεξίματα, μαχητικότητα και ένταση από τον Τσόκαϊ και πάνω απ΄όλα: είδε τον Μπερνάρ να «καθορίζει» σχεδόν μόνος του το παιχνίδι!

Είναι παίκτης «ψυχολογίας» ο Βραζιλιάνος. Είναι αυτός ο χαρακτήρας, αυτή η ιδιοσυγκρασία του. Πήρε την απόφαση να πάει στον Παναθηναϊκό επειδή ένιωσε σημαντικός από τα θερμά λόγια του Γιοβάνοβιτς. Βρήκε έξτρα κίνητρα από τη διαδικτυακή και δια ζώσης θερμή υποδοχή των φιλάθλων για να ξεπεράσει τον τραυματισμό του στον ώμο, ακόμα δεν έχει προσαρμοστεί πλήρως στο καινούριο για τον ίδιο σύνολο. Ηταν «εξαφανισμένος» χθες μέχρι το 15’ και μετά από τον πρώτο καλό συνδυασμό με τον Παλάσιος δύο λεπτά πριν από το 0-1 ήταν ο κορυφαίος παίκτης του Παναθηναϊκού! Παίζοντας με το μυαλό, την ποιότητα και την πείρα του. Κινούμενος και ως εξτρέμ και ως «δεκάρι» για την υποδοχή της μπάλας στο α’ μέρος, προσπαθώντας να παίξει άμεσα και κάθετα έγινε ένας νέος παράγοντας στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας του.

Και στο β’ μέρος, όταν το ξύλο άρχισε να πέφτει στρέι θρου που’ λεγε και ο Ζαμπέτας, ο Μπερνάρ «καθάρισε» τη νίκη για το Τριφύλλι από το… σημαιάκι. Ο Μάγκνουσον είχε «προειδοποιήσει» από το πρώτο ημίχρονο (κάποια στιγμή θα σκοράρει και ο Ισλανδός…), ο Σαράνοφ την «έβγαλε» την κεφαλιά του στο 72’, αλλά στο αμέσως επόμενο κόρνερ ο Σάντσεθ «τελείωσε» το ματς όπως είχε αρχίσει τον τελικό με τον ΠΑΟΚ ο Μάρκους Μπεργκ το 2014: κεφαλιά, απόκρουση σε σώμα, ριμπάουντ, γκολ.

Αν υπάρχει ένα τεράστιο κέρδος για τον Παναθηναϊκό από το ματς στο «Αθανάσιος Διάκος» είναι ο μικροσκοπικός μεσοεπιθετικός, ο οποίος φώναξε «παρών» μετά από την… απουσία του στα ματς εναντίον του ΠΑΟΚ και του Αστέρα. Κι αν υπάρχει ένα μεγάλο μάθημα είναι ότι σ’ αυτόν το μαραθώνιο με τις 34 στροφές θα υπάρχουν κάποιες με κάγκελα και με ηλεκτροφόρα σύρματα, όχι μόνο με αγκάθια! Αν περιμένει ο Παναθηναϊκός ευκολίες σ’ αυτόν το δρόμο πρωταθλητισμού που ξεκίνησε δειλά - δειλά από τη νίκη του στο Ηράκλειο και θεμελιώθηκε με το τρίποντο στην Τούμπα, θα βρει ελάχιστες. Όλα κι όλα δυο από τα οκτώ παιχνίδια του έχει πάρει χωρίς μεγάλο κόπο. Εναντίον του διαλυμένου τότε, ΟΦΗ και με τον ΠΑΣ Γιάννινα στη Λεωφόρο, με το χατ τρικ του Αϊτόρ και τα δυο απευθείας φάουλ.

Χθες θα μπορούσε να είχε κάνει πιο εύκολη τη ζωή του στο πρώτο ημίχρονο, όταν έπαιζε μονότερμα, έφτανε εκτός περιοχής όπως και όποτε ήθελε, έκανε τελικές φάσεις, έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι. Δεν το «τελείωσε» το παιχνίδι στα πρώτα 45 λεπτά και η Λαμία με 4-2-3-1, τον Ντε Βινσέντι «δεκάρι» και τον Νούνιες αντί του Ασκόφσκι αναθάρρησε από το 46’ έως το 60’ πάνω στην «αναμπουμπούλα» του Παναθηναϊκού που είχε χάσει και τον Τσέριν. Όμως, όπως έχουμε τονίσει πολλάκις, αυτή η εφετινή έκδοση του Τριφυλλιού βασίζεται στην αμυντική στιβαρότητα (δύο γκολ σε οκτώ ματς, το ένα - του Πινέδα - "δώρο" από τον Ρουμπέν) και έχει «σκληρύνει» πολύ από πέρυσι! Θα πρέπει να συμβούν πάρα πολλά για να χάσει βαθμούς από ομάδα επιπέδου Λαμίας σ’ ένα παιχνίδι στο οποίο παίζει με τόση συγκέντρωση και αυτοπεποίθηση. Τον έχτισε στο τελευταίο δίμηνο της περυσινής σεζόν αυτόν τον χαρακτήρα: στο «Γ. Καραϊσκάκης» και στο «Κλ. Βικελίδης», στα Γιάννενα και στο ΟΑΚΑ, στην Τούμπα και σ’ όλα τα ντέρμπι της Λεωφόρου, μέσα από χαρές και πίκρες. Και είναι αυτός ο ίδιος χαρακτήρας που τον οδηγεί έως τώρα στην κορυφή. Με ανατροπές στα ντέρμπι, με «πούλμαν» τύπου Λεβαδειακού και Αστέρα Τρίπολης, με ξύλο όπως στη Λαμία.

Εκεί, όπου στο πρώτο ημίχρονο το ματς είχε δυναμισμό, χωρίς όμως να «ξεφεύγει». «Ξέφυγε» από τον έλεγχο του ρέφερι Φωτιά μετά τη μη αποβολή του Μπεχαράνο με δεύτερη κίτρινη για κλωτσά στον Τσόκαϊ, στο 58’. Από εκεί και πέρα το ματς έγινε ροντέο! Και επειδή ο Φωτιάς έχει χαρίσει τουλάχιστον έξι κίτρινες σε παίκτες και των δύο ομάδων, μια σημείωση: ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ δεν έλεγε δυο χρόνια στους διαιτητές «αφήστε το ματς να γίνεται σκληρό ή και αντιαθλητικό, ας σπάνε χέρια, πόδια, κεφάλια». Είχε πει «μην σφυρίζετε με το παραμικρό, πρέπει να αυξήσουμε τον καθαρό χρόνο κάθε αγώνα στο ελληνικό πρωτάθλημα». Από΄ κει και πέρα είναι θέμα αντίληψης του κάθε ρέφερι…

Υ.Γ.1: Εφτασε τα 35 ο Γιώργος Μανούσος και τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Ας σταματήσει πια τα «θεατρινίστικα» πεσίματα. Χθες πρόλαβε μέσα σε δύο λεπτά πρώτα να «αναστηθεί» από τον τραυματισμό του με «ηλεκτροσόκ» και να πεταχτεί από το έδαφος για να τσαμπουκαλευτεί με αντίπαλο και δύο φάσεις αργότερα να πέσει στην αντίπαλη περιοχή με το χέρι ψηλά σαν «πυροβολημένος» μπαμπέσικα από πίσω. Κρίμα είναι…

Υ.Γ.2: Για όσους ξέρουν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και την ευαισθησία που έχει για τους ποδοσφαιριστές, το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκε ούτε χθες στη διαιτησία (όχι για «αδικία» του Παναθηναϊκού, αλλά για προστασία των παικτών αμφότερων των ομάδων) συνιστά τεράστια υπέρβαση. Ισως θα έπρεπε αυτή τη φορά διότι ο λόγος του είναι μάλλον ο πιο βαρύς και αξιοσέβαστος μεταξύ όλων των συναδέλφων του εφέτος στη Superleague1 και ίσως να ταρακουνούσε κάποιες διαιτητικές και... Bennettικές συνειδήσεις.