Αρης: Ας εξιλεωθεί στη Λεωφόρο

• Ο Άρης θα αντιμετωπίσει τον εαυτό του
• Τελικά, ποια λάθη ενοχλούν την ΚΕΔ/ΕΠΟ;

Η επιστροφή στην κανονικότητα πήρε παράταση μιας εβδομάδας. Διαφορετικά λογάριαζε ο Άλαν Πάρντιου, αλλιώς του ήρθαν. Όπου «κανονικότητα», βάλτε τον Γιάκουμπ Μπράμπετς στο κέντρο της άμυνας του Αρη δίχως την παραμικρή πρόθεση αμφισβήτησης ή υποτίμησης των δυνατοτήτων των άλλων στόπερ. Ωστόσο, κανείς από τους δύο δεν βάζει τόση δύναμη στο παιχνίδι του, κανείς δεν είναι τόσο αποτελεσματικός στις προσωπικές μονομαχίες αλλά και ταχύς για να επιστρέψει στη θέση του έπειτα από το ανέβασμα για να κόψει την πρώτη μπάλα του αντιπάλου.

Κανονικότητα σημαίνει η τοποθέτηση του Ντάνιελ Μαντσίνι στη δεξιά πλευρά της επίθεσης. Του (μακράν του δεύτερου) πολυτιμότερου ποδοσφαιριστή της ομάδας ο οποίος ξεκίνησε σαν απλός εργάτης κι έγινε πρωταγωνιστής. Κανείς άλλος ακραίος χαφ δεν προσφέρει τα δικά του τρεξίματα και δεν διαθέτει την προσήλωση στο τακτικό πλάνο. Πρώτος πάει στην άμυνα, πρώτος και στην transition επίθεση. Η αποτελεσματικότητα ήταν το στοιχείο που του έλειπε αλλά το βρήκε και αυτό στη διάρκεια της θητείας του στον Άρη. Κανονικότητα θα ήταν να επέστρεφε και ο Σέικ Ντουκουρέ. Προς το παρόν γύρισε στη Θεσσαλονίκη (έπειτα από το πρόγραμμα θεραπείας που ακολούθησε στην Ισπανία) κι εντός 48ώρου θα ξέρουμε πότε θα επιστρέψει και στο γήπεδο. Με ευθύνη «κομπάρσου» προσλήφθηκε και μάλιστα ως κίνηση υψηλότατου ρίσκο αλλά εξελίχθηκε στον πιο αξιόπιστο κεντρικό χαφ.

Κι έτσι ο Άρης θα παραταχθεί στη Λεωφόρο με τρεις σοβαρότατες απουσίες. Το ίδιο είχε συμβεί και στην περσινή αναμέτρηση των δύο ομάδων στην κανονική διάρκεια όπου ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 2-0. Τότε που ο Άρης παρατάχθηκε με έξι βασικές απουσίες κι έτσι ο Κριστιάν Λόπεθ βρήκε την ευκαιρία να φορέσει φανέλα βασικού και ο Λούμορ είχε χρησιμοποιηθεί ως ακραίος χαφ.

Βέβαια, την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες, το ίδιο ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση. Ο αγώνας στη Λεωφόρο δεν είναι δα τελικός αλλά από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσει αυτή η ομάδα αν θέλει να δικαιολογήσει τους στόχους που οριοθέτησε. Έστω κι αν δεν έχει πείσει κανέναν με τις εμφανίσεις της, την έλλειψη σταθερότητας και τις αμυντικές παλινωδίες. Γιατί, κακά τα ψέματα, εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερό της πρόβλημα. Αν τώρα αυτό επεκτείνεται, είναι συνέπεια της έλλειψης αυτοπεποίθησης ή μάλλον της ανασφάλειας που αναπτύσσεται στη διάρκεια ενός αγώνα. Εμμέσως πλην σαφώς το είπε ο Άλαν Πάρντιου στις τελευταίες τοποθετήσεις του.

Λένε εξάλλου ότι ο Άρης έχει πρόβλημα και στη δημιουργία, αυτή η άποψη όμως δεν υποστηρίζεται μέσα από τους αριθμούς. Γιατί, αν ρίξει κανείς μια ματιά στα συγκεντρωτικά στατιστικά θα διαπιστώσει ότι ο Άρης είναι δεύτερος σε τελικές προσπάθειες, πρώτος σε τελικές εκτός εστίας και 4ος σε τελικές εντός εστίας. Είναι ζητούμενο η αποτελεσματικότητα; Προφανώς. Στον τομέα των τερμάτων ανά τελική προσπάθεια βρίσκεται στην 8η θέση. Το πρόβλημα του Άρη δεν είναι στην επίθεση αλλά ότι παραβιάζεται με χαρακτηριστικά ευκολία η εστία του και στη συνέχεια αναγκάζεται να τρέξει και να διαχειριστεί κλειστές άμυνες. Στους αγώνες με Ολυμπιακό, Βόλο, ΑΕΚ και Ιωνικό βρέθηκε πίσω στο σκορ. Κατάφερε να ανατρέψει το 50% αυτών. Στο υπόλοιπο 50% συμβιβάστηκε με την ήττα και με την καταρρακωμένη ψυχολογία του.

Ο Άρης θα αντιμετωπίσει τον εαυτό του

Προσωπικά, αυτό μου βγάζει ο φετινός Παναθηναϊκός. Το ρόστερ του είναι πιο ποιοτικό από αυτό που διέθετε ο Άρης της προηγούμενης διετίας αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία του είναι όμοια μ’ αυτά που είχαν οι «κίτρινοι» επί Άκη Μάντζιου. Μια ομάδα με ξεκάθαρη τακτική κατεύθυνση, συμπαγής, ρεαλιστική στον τρόπο προσέγγισης των αγώνων και με αυτοπεποίθηση η οποία χτίζεται από παιχνίδι σε παιχνίδι. Με τους θεούς του ποδοσφαίρου να την ευνοούν επιβραβεύοντας την κανονικότητα που την χαρακτήρισε, ξεκινώντας από την υποστήριξη στη νοοτροπία του προπονητή, τη μεθοδολογία στη στελέχωσή της αλλά και τον τρόπο διαχείρισης των αγωνιστικών ευθυνών που εμπεριέχει ένα παιχνίδι ή ένας αγωνιστικός μαραθώνιος. Αντιθέτως, οι θεοί του ποδοσφαίρου τιμωρούν τον Άρη γιατί βάδισε στο αντίθετο μονοπάτι.

Κι έτσι ο Άρης θα χρειαστεί να νικήσει μια καλύτερη ομάδα από τη δική του. Βάσει των τωρινών δεδομένων, προφανώς θα στοιχειοθετήσει υπέρβαση αλλά κι αυτή κάποια στιγμή πρέπει να γίνει. Ανεξαρτήτως του χαμηλού επιπέδου συνοχής που εμφανίζουν οι «κίτρινοι», το αντίστοιχο της ποιότητάς τους είναι μεγαλύτερο από αυτό που παρουσιάζουν. Ο Μπριάν Νταμπό είναι καλύτερος από αυτό που εμφανίζει, το ίδιο ισχύει και για τον Άντρε Γκρέι ο οποίος οφείλει να γίνει πιο επιδραστικός στο παιχνίδι της ομάδας του. Ο Ματέο Γκαρσία είναι υποχρεωμένος να βρει σταθερότητα και να πάψει να αδικεί το αναγνωρισμένο ταλέντο του, το ίδιο και ο Χουάν Ιτούρμπε. Είναι κι άλλοι αυτοί που δεν ανταποκρίνονται με κριτήριο το ποιοτικό επίπεδό τους. Στη Λεωφόρο έχουν την ευκαιρία να ρίξουν φως στους εαυτούς τους, να γυρίσουν τον διακόπτη και να αλλάξουν ρότα.

Τελικά, ποια λάθη ενοχλούν την ΚΕΔ/ΕΠΟ;

Πιο ενοχλητικό από τα παιχνίδια εξουσίας που εξελίσσονται για τον έλεγχο της διαιτησίας είναι η επιλεκτική ευαισθησία που χαρακτηρίζει τα όργανα της ΚΕΔ για τα λάθη που γίνονται και η ξεκάθαρη προσπάθεια (μέσω επίσημων τοποθετήσεων) υποτίμησης του νοητικού επιπέδου των λοιπών. Ποιος καθορίζει το επίπεδο επίδρασης των λαθών και τα διαχωρίζει σε σοβαρά και μη σοβαρά; Αυτά του Τάσου Παπαπέτρου στους αγώνες του Άρη δεν ίδρωσαν κανένα αυτί σε αντίθεση με το αντίστοιχο του Τρεϊμάνις το οποίο (δικαιολογημένα) σήκωσε πολύ κουβέντα και οδήγησε στον αφορισμό του. Αντιθέτως, στο Αγρίνιο, αφού Παπαπέτρου (διαιτητής) και Γκάμαρης (VAR) συμφώνησαν ότι δεν υπήρξε πέναλτι στην κλωτσιά που είχε «φάει» ο Ιτούρμπε στον αγώνα Παναιτωλικός-Άρης, επιβραβεύτηκαν με τον ορισμό τους στην επόμενη αγωνιστική (Βόλος-ΟΦΗ).

Το περασμένο Σάββατο δε, Παπαπέτρου (διαιτητής) και Τσακαλίδης (VARίστας) δεν υπέδειξαν παράβαση πέναλτι σε παίξιμο με το χέρι στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα Άρης-Ιωνικός, αλλά είναι στους ορισμούς αυτής της αγωνιστικής. Και όποια άποψη είναι διαφορετική από αυτές που εκφράζουν δια των αποφάσεών τους η ΚΕΔ βαφτίζεται «υποκειμενική». Σε λίγο θα αναγκαστούμε να πιστέψουμε ότι σημασία δεν έχει το λάθος αλλά ποιον ωφελεί και ποιον όχι.