Ένα πέναλτι που (ευτυχώς) δεν έπαιξε κανένα ρόλο

Να δεχθούμε ότι με τα «αν» (και) στον δεν γίνεται δουλειά; Να το δεχθούμε…αν και όταν αυτά αφορούν αποφάσεις που μπορούν να είναι καθοριστικές για την τύχη όχι μόνο μιας αναμέτρησης αλλά…τριών ομάδων, τότε θα μπορούσε να η κουβέντα να είναι μεγάλη. Στην προκειμένη περίπτωση αυτή η συζήτηση αφορά το πέναλτι που έδωσε υπέρ της Αργεντινής ο Ολλανδός ρέφερι Ντάνι (Ντέσμοντ) Μακέλι. Το οποίο και απόκρουσε υπέροχα ο Σέζνι , άρα σε συνδυασμό με τα όσα ακολούθησαν τόσο στο συγκεκριμένο ματς όσο και σε αυτό του Μεξικού με τη Σαουδική Αραβία, έστειλαν στην επόμενη φάση την Πολωνία, παρέα με την Αργεντινή.

Αρχικά θα πω -για ακόμα μια φορά- ότι όσο χάλια και αν εμφανίζεται μια ομάδα σε ένα παιχνίδι δεν δικαιούται ο διαιτητής να μην αποδίδει δικαιοσύνη με βάση τους κανονισμούς. Δεν μιλάμε δηλαδή για κάποιου είδους…θεία δική για αυτόν που αποδίδει τόσο αντιαισθητικό ποδόσφαιρο (ή καλύτερα…μη ποδόσφαιρο) όπως αυτό που είδαμε το βράδυ της Τετάρτης από την Πολωνία. Η όποια «δικαιοσύνη» μέσα στον αγωνιστικό χώρο πρέπει να αποδίδεται από αυτόν που έχει την ικανότητα να πάρει το ματς. Πάμε παρακάτω…

Έχω εκφράσει πολλάκις τις ενστάσεις μου όχι για τη χρήση της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο, αλλά για τον τρόπο που χρησιμοποιείται το VAR στις περιπτώσεις που καλείται –εντέλει- να αποφασίσει ο άνθρωπος (και πάλι, όπως και πριν) απλά με μεγαλύτερη βοήθεια από τα τεχνικά μέσα. Όταν μιλάμε για «γραμμές», άρα και περιπτώσεις που όλα είναι μετρήσιμα με τη βοήθεια της τεχνολογίας (οφσάϊντ, γκολ) δεν υπάρχει κάτι να πει κάποιος. Παρά μόνο ότι ίσως έχουμε φτάσει στην υπερβολή όσον αφορά το οφσάϊντ, αφού παίζουν πλέον ρόλο η…φράντζα ή τα μεγάλα αυτιά ενός παίκτη. Αλλά αφού έχουμε (ακόμα) τη συγκεκριμένη παράβαση στο παιχνίδι, αυτό είναι φυσιολογικό.

Εκεί όμως που το πράγμα μπερδεύεται, ίσως και περισσότερο από πριν, είναι στις περιπτώσεις που, με την παρέμβαση του διαιτητή VAR, ο πρώτος καλείται να πάρει αυτός την απόφαση με επανέλεγχο. Με τα προβλήματα να είναι αρκετά και σημαντικά. Το πρώτο είναι ότι και πάλι μιλάμε για την «κρίση του διαιτητή». Οπότε (και το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές) αυτός μπορεί να επιμείνει στην αρχική του απόφαση γιατί …έτσι γουστάρει. Ειδικά αν η φάση είναι οριακή. Το δεύτερο ότι με την «ασφάλεια» του VAR πολλοί διαιτητές έχουν γίνε «τεμπέληδες» και χάνουν φάσεις στη ροή του αγώνα. Με τη διαφορά ότι αυτό δεν γίνεται μόνο σε περιπτώσεις που δικαιολογείται η χρήση VAR. Άρα επηρεάζεται συνολικά το ματς. Το τρίτο είναι ότι βλέπουν, σε ριπλέϊ με τεχνική ανάλυση και με άλλες λήψεις, μια φάση στην οποία αυτοί καλούνται να πάρουν απόφαση υπό διαφορετικές συνθήκες και ταχύτητα. Πράγμα που κάνουν στο 95% των φάσεων σε μια αναμέτρηση, πλην αυτών (των λίγων) που πάνε στο VAR. Το θέμα όμως είναι ότι υπάρχουν και φάσεις που δεν ελέγχονται και θα μπορούσαν να είναι καθοριστικές στην εξέλιξη του αγώνα. Και αυτό όμως το αποφασίζει κάποιος άνθρωπος σε ένα δωματιάκι και όχι η τεχνολογία. Μπέρδεμα δεν νομίζετε;

Όταν λοιπόν ο Μακέλι κλήθηκε να πάει στο VAR για να δει τη φάση με τον Σέζνι και τον Μέσι, μπήκαμε 100% στην τροχιά της… «κρίσης του διαιτητή». Και επειδή οι διαιτητές έχουν διαφορετική οπτική ο ένας με τον άλλον σε πολλά πράγματα, όπως και «ζυγίζουν» διαφορετικά τα πράγματα, όσον αφορά την πρόθεση, τη δύναμη και τη σκληρότητα, δόθηκε η (δεύτερη) ευκαιρία στον Μακέλι να λειτουργήσει ως …τηλεθεατής. Και να πάρει μια –κατά τη γνώμη μου- εντελώς λάθος απόφαση την οποία έκρινε σωστά στην αρχή. Μάλιστα, για να το θέσω καλύτερα, όφειλε να είναι στη θέση και με την οπτική γωνία ώστε να το κάνει αυτό με ασφάλεια στην κανονική ροή του αγώνα, χωρίς καμία αμφιβολία. Γιατί δεν είναι άπειρος διαιτητής σε τοπικό πρωτάθλημα, αλλά «ελίτ» ρέφερι σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Το ότι ο τερματοφύλακας, κάνει υπερπροσπάθεια στη μικρή του περιοχή για να βρει τη μπάλα χωρίς να μπορεί να έχει οπτική επαφή με τον επιθετικό τον οποίο βρίσκει μεν στο πρόσωπο, αλλά αφού η μπάλα έχει φύγει από τη φάση και δεν είναι διεκδικούμενη, δέχομαι ότι είναι 100% στην κρίση του διαιτητή αν είναι παράβαση ή όχι. Είναι όμως και 100% μη πέναλτι στα μάτια μου, εκτός αν αποφασίσουμε ότι κάθε χτύπημα μέσα στην περιοχή είναι πέναλτι και ότι ο τερματοφύλακας δεν έχει το δικαίωμα (και τον πρώτο λόγο) να επιχειρεί και μάλιστα με ένταση στη μικρή του περιοχή. Αλλά μέχρι τώρα δεν είναι αυτή η λογική των διαιτητών. Και το έχουμε δει (ότι δεν είναι) και στο Κατάρ.

Ο Μακέλι ήταν τυχερός που με αυτή του την απόφαση δεν κρίθηκε κάτι, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αν ήταν διαφορετικά και η απόφαση ήταν καθοριστική, θα μιλούσαμε για μια από αμφιλεγόμενη μέχρι και…αστεία υπόδειξη. Ασφαλώς και σε αυτή την περίπτωση θα συνέχιζε την ζωή του κανονικά και τη δουλειά του ως ερευνητής στην αστυνομία της Ολλανδίας. Θα μάζευε πάνω του την οργή Πολωνών ή Μεξικάνων ή Σαουδαράβων (ανάλογα με το ποιον θα πονούσε το εύστοχο πέναλτι) και τίποτα χιλιάδες μηνύματα στα σοσιαλ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όποιον έχει αποφασίσει να γίνει διαιτητής.

Η κουβέντα γίνεται απλά επειδή, σε προηγούμενα Μουντιάλ, βλέπαμε λάθη (μέχρι και εγκληματικά) από διαιτητές που θα τους χαρακτήριζες από άπειρους μέχρι και γραφικούς, αλλά σπανιότατα από ελιτ Ευρωπαίους διαιτητές. Και έχω την αίσθηση ότι είναι ακριβώς η χρήση του VAR (επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στην κατηγορία των φάσεων όπου απαιτείται η κρίση του διαιτητή) που τους οδηγεί σε λάθη, γιατί τελικά και υπό την πίεση της δεύτερης «ματιάς» και με χιλιάδες θεατές και εκατομμύρια τηλεθεατές να βλέπουν…πάνω από τον ώμο τους, κρίνουν έξω από την λογική του αθλήματος και πάνε στο «γράμμα» του νόμου. Κάτι που δεν είναι, πάντα, η σωστή προσέγγιση. Γιατί αν πηγαίναμε συνολικά σε αυτή τη λογική θα παιζόταν δέκα λεπτά μπάλα σε κάθε ματς.

Έχοντας μπροστά μας λοιπόν τα νοκ άουτ παιχνίδια και πολύ πιο καθοριστικές στιγμές να τίθενται στην κρίση των διαιτητών, η FIFA οφείλει να τους θυμίσει και πάλι ότι δεν είναι απλά μεσάζοντες μέσα στο γήπεδο, αλλά οι «άρχοντες του αγώνα» με όλες τις μορφές δικαιοσύνης που οφείλουν να την απονέμουν ως άνθρωποι και όχι ως ρομποτικοί δικαστές Ντρεντ.

Υ.Γ: Ουδεμία σχέση όλα τα παραπάνω με την εμφατική και δίκαιη νίκη της Αργεντινής με έναν εξαιρετικό Μέσι και πολλούς σημαντικούς και…αγριεμένους συμπαραστάτες. Τα ερωτήματα για αυτό το ματς αφορούν κυρίως την Πολωνία και τον προπονητή της που ευνούχισε επιθετικά την ομάδα του ποτίζοντας με μιζέρια τον αγωνιστικό χώρο.