Το «γιοφύρι της Άρτας» και ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου

«Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν», αναφέρει ο θρύλος για το γεφύρι της Άρτας. Σύμφωνα με αυτόν, οι κάτοικοι της περιοχής, κάθε βράδυ γκρέμιζαν ό,τι έχτιζαν οι ίδιοι όλη μέρα, προκειμένου να καθυστερήσουν την επέλαση των Τούρκων. Τέσσερις αιώνες μετά, ένας άλλος Τούρκος έχει αντιστρέψει τους ρόλους και εμφανίζεται ο ίδιος να γκρεμίζει όσα χτίζει το προηγούμενο διάστημα στην ομάδα του. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Φατίχ Τερίμ. Και δεν αναφέρομαι μόνο αγωνιστικά και βαθμολογικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Πάνω που ο κόσμος του Παναθηναϊκού είχε ζεσταθεί και είχε... φτιαχτεί μετά το διπλό στο Καραϊσκάκη και πίστεψε ξανά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, ήρθε ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας του να τον προσγειώσει ανώμαλα.

Παρακολουθώντας τον Παναθηναϊκό μέσα στο 2024, μου δίνεται η εντύπωση πως η ομάδα προετοιμάζεται πραγματικά και σοβαρά, μόνο όταν έχει να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός πως μόνο στα ντέρμπι «αιωνίων» ο Φατίχ Τερίμ κάνει τις καλύτερες δυνατές επιλογές και φυσικά δικαιώνεται. Όχι μόνο βάσει αποτελεσμάτων, αλλά και βάσει αγωνιστικής εικόνας. Δεν ξέρω αν πριν έρθει στη χώρα μας, γνώριζε μόνο τα «Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός» για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε τη Γαλατασαράι παρακολουθούσα ποτέ, ούτε το τουρκικό πρωτάθλημα, για να γνωρίζω πως προσέγγιζε τους αγώνες ο Τούρκος τεχνικός. Φαντάζομαι, δεν έδινε μόνο βάση στα παιχνίδια με τη Φενερμπαχτσέ, αλλά και σε αυτά με την Μπεσίκτας, την Τραμπζονσπόρ κτλ. Χθες, έμοιαζε σαν να μην είχε δει ποτέ στη ζωή του τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου. Κι όμως, αυτή ήταν η τέταρτη φορά που τον αντιμετώπιζε μέσα σε τρεις μήνες.

Δε γίνεται να μη γνωρίζει ένας προπονητής ότι η δύναμη του ΠΑΟΚ είναι στα άκρα και στις άμεσες μεταβάσεις από τη μία περιοχή στην άλλη. Κι όμως, ο Φατίχ Τερίμ κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να παρατάξει μια αποδυναμωμένη ενδεκάδα και στους δύο αυτούς τομείς. Κατέβασε έναν Παναθηναϊκό χωρίς ακραίους (ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να μην είναι καν στην αποστολή ο Μαντσίνι) και με ένα τουρλουμπούκι στο κέντρο, χωρίς καθαρόαιμο αμυντικό χαφ. Και ακριβώς από αυτές τις δύο ζώνες ήρθαν τα δύο πρώτα γκολ του ΠΑΟΚ. Όταν κατάλαβε τι είχε κάνει, πραγματοποιώντας μαζικές αλλαγές στο ημίχρονο, ήταν πλέον αργά. Η ομάδα του Λουτσέσκου είχε πάρει το ψυχολογικό momentum στο ματς.

Επειδή, όμως, θέλω να είμαι δίκαιος, οφείλω να τονίσω δύο πράγματα για το ματς της Λεωφόρου. Πρώτον, δε φταίει κανένας Τερίμ, αν ο Μπράντον Τόμας περνάει τρεις παίκτες στο πρώτο γκολ, ούτε φταίει αν ο Τσέριν δεν κάνει φάουλ για να κόψει την επέλαση του Μεϊτέ στο δεύτερο τέρμα. Γιατί, πράγματι, υπάρχουν κραυγαλέα προπονητικά λάθη, όμως και οι ποδοσφαιριστές δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους. Και δεύτερον, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει το «μέταλλο» της ομάδας του Λουτσέσκου, η οποία πάντα βρίσκει τον τρόπο να μένει ζωντανή, κάθε φορά που βρίσκεται στα σκοινιά. Η Λεωφόρος τείνει να γίνει αγαπημένο γήπεδο για τον Ρουμάνο τεχνικό, όπως δήλωσε και ο ίδιος, ενώ ο Μπράντον Τόμας μεταμορφώνεται σε... Ραούλ κάθε φορά που αντιμετωπίζει το «τριφύλλι». Αν ο ΠΑΟΚ είχε να αντιμετωπίσει οκτώ... Παναθηναϊκούς στην Αθήνα μέχρι το τέλος των play off, τότε θα ήταν σίγουρα πρωταθλητής.

Το αποτέλεσμα στη Λεωφόρο έκανε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη για νίκη, τόσο για την ΑΕΚ, όσο και για τον Ολυμπιακό αργότερα. Η μεν Ένωση για να παραμείνει μόνη πρώτη στη βαθμολογία, ο δε Ολυμπιακός για να μείνει ζωντανός στη μάχη του τίτλου. Σε μια πρώτη ανάγνωση των ενδεκάδων, όμως, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ ήταν αυτός που έψαχνε περισσότερο το τρίποντο, σε σχέση με τον Ματίας Αλμέιδα. Πιθανότατα, η απουσία του Όρτα να τον... ανάγκασε να βάλει τον Φορτούνη και να μετατρέψει το 4-3-3 σε 4-2-3-1. Κάτι που του βγήκε. Αντίθετα, ο Ματίας Αλμέιδα άφησε το προσφιλές του 4-4-2 με τον Τσούμπερ να είναι παρτενέρ του Λιβάι και παρέταξε ένα σχηματισμό που έμοιαζε περισσότερο με 4-5-1. Με τον Πινέδα να κινείται μπροστά από τους Γιόνσον-Σιμάνσκι και τους ακραίους να είναι αρκετά μακριά από το σέντερ φορ.

Η αλήθεια είναι ότι οι δύο προπονητές το έψαξαν πολύ από τον πάγκο και ανακάτεψαν αρκετές φορές την τράπουλα στην επανάληψη. Κάποια στιγμή και οι δύο έπαιζαν ταυτόχρονα 4-4-2, που σε φάση επίθεσης γινόταν ουσιαστικά 4-2-4. Και όπως αποδείχθηκε, τη διαφορά την έκανε ο πάγκος των δύο ομάδων. Την ώρα που ο Γιόβετιτς (κυρίως) και ο Ζέλσον Μάρτινς δεν μπορούσαν να νικήσουν τον Αθανασιάδη και να στείλουν την μπάλα στα δίχτυα της ΑΕΚ, ήρθε η συνεργασία Μάνταλου-Ελίασον για να διαμορφώσει το τελικό 1-0 για την Ένωση. Γιατί στο ποδόσφαιρο, όταν δε βάζεις γκολ, υπάρχει ένας άγραφος νόμος που λέει ότι εσύ θα το δεχθείς τελικά. Όπως και έγινε. Ίσως αν ο Ελ Κααμπί έμενε περισσότερο στο ματς, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για τον Ολυμπιακό...