Η διοίκηση του Παναθηναϊκού πήρε – επιτέλους - μια σωστή απόφαση

Ο σοφός λαός λέει πως «τα γραπτά μένουν». Και ευτυχώς υπάρχουν πολλά... γραμμένα, ώστε να μη θεωρήσει κανείς πως κάνω «κωλοτούμπα» στο θέμα Τερίμ. «Η μπανανόφλουδα μιας πρόκρισης», «το γιοφύρι της Άρτας και ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου», «πόσα χρόνια απέχουν μεταξύ τους ο 63χρονος Μεντιλίμπαρ από τον 70χρονο Τερίμ» ήταν κάποια από τα κείμενα που είχα γράψει κατά καιρούς στο Gazzetta σχετικά με τα όσα έβλεπα (και δεν πίστευα στα μάτια μου!) να κάνει ο Τούρκος τεχνικός στον πάγκο του Παναθηναϊκού, την ώρα που όλοι οι... σοφοί του ποδοσφαίρου τον αποθέωναν για τη χρησιμοποίηση του Κώτσιρα ως οκτάρι ή αυτή τον Ακαϊντίν ως σέντερ φορ.

Η παρουσία του προ 24ετίας (!) κατόχου του κυπέλλου UEFA στον πάγκο του Παναθηναϊκού αποδείχθηκε καταστροφική και θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές προπονητικής, ως παράδειγμα προς αποφυγήν, με θέμα «πώς να διαλύσεις μέσα σε λίγους μήνες μία καλοδουλεμένη ομάδα». Φταίει ο Τερίμ ή ο κάθε Τερίμ, όμως; Μόνος του πήρε το αεροπλάνο από την Κωνσταντινούπολη για την Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου; Όχι, ο Γιάννης Αλαφούζος, με τη ευλογίες του Ατζούν Ιλίτζαλι, αποφάσισε να κάνει... Survivor τον Παναθηναϊκό και να φέρει στην ομάδα έναν τεχνικό που είχε να δουλέψει σχεδόν δύο χρόνια και στα 70 του ήταν ενεργός... παππούς και όχι προπονητής. Και από εκεί που ο πρόεδρος της πράσινης ΠΑΕ πίστευε ότι το «τριφύλλι» είχε πιάσει ταβάνι, μέσα σε πέντε μήνες έπιασε... πάτο.

Αυτή η πεντάμηνη παρένθεση Τερίμ στον Παναθηναϊκό άφησε πίσω της συντρίμμια. Πρόλαβε, όμως, ο Τούρκος να τα καταστρέψει όλα; Όχι, γιατί – ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό – η διοίκηση της ομάδας πήρε μια σωστή απόφαση, πριν γίνουν όλα στάχτη. Μία σωστή απόφαση, μετά από τρεις εντελώς λανθασμένες (απομάκρυνση Γιοβάνοβιτς, τρόπος απομάκρυνσης Γιοβάνοβιτς, έλευση Τερίμ). Αυτή της επιστροφής του Χρήστου Κόντη στο Κορωπί, ως υπηρεσιακός τεχνικός. Του ανθρώπου, που δεν ήταν απλά βοηθός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς τα προηγούμενα δυόμιση χρόνια, αλλά κάτι περισσότερο. Έχοντας παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές από τα δημοσιογραφικά θεωρεία της Λεωφόρου τις κινήσεις των δύο συνεργατών, κατά τη διάρκεια των αγώνων του Παναθηναϊκού, επιτρέψτε μου μια... ιεροσυλία, συγκρίνοντας την εικόνα τους με εκείνη των Ομπράντοβιτς-Ιτούδη στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Δύο συνεργάτες που συναποφάσιζαν, ενώ υπήρχαν και φορές που διαφωνούσαν.

Είναι, όμως, η προϋπηρεσία του Κόντη στο πλευρό του Γιοβάνοβιτς από μόνη της αρκετή για να αναλάβει τον Παναθηναϊκό; Φυσικά και όχι. Ο 49χρονος τεχνικός έχει φιλοδοξίες στους πάγκους, έδειξε εξαιρετικό έργο πρόσφατα στο Βόλο και είναι αποφασισμένος να αρπάξει την ευκαιρία... από τα μαλλιά. Υπό άλλες συνθήκες θα μιλούσαμε για ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ, που θα χρειαζόταν χρόνο και υπομονή. Ωστόσο, το «τριφύλλι» αυτή τη στιγμή δεν έχει την πολυτέλεια να κοιτά μακροπρόθεσμα, καθώς έχει έναν ορίζοντα μόλις οκτώ ημερών. Την Κυριακή με τον Ολυμπιακό και το επόμενο Σάββατο με τον Άρη στον τελικό του κυπέλλου. Και σε αυτή τη συνθήκη, όμως, ο Χρήστος Κόντης μοιάζει η ιδανική επιλογή. Γιατί πολύ απλά ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά την ομάδα. Για την ακρίβεια, κάτι πολύ παραπάνω, αφού είχε και ο ίδιος σημαντικό μερίδιο στο χτίσιμό της.

Με τον Κόντη στο τιμόνι είναι δεδομένο ότι θα ενεργοποιηθούν ποδοσφαιριστές, που ήταν παραγκωνισμένοι με τον Τερίμ και τα προηγούμενα χρόνια είχαν σηκώσει στις πλάτες τους την ομάδα. Σένκεφελντ και Αϊτόρ είναι τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα και ακολουθεί αυτό του Τζούρισιτς. Όχι ότι όσοι έπαιζαν ήταν ικανοποιημένοι από τον Τούρκο, ο οποίος το τελευταίο διάστημα είχε χάσει εντελώς τα αποδυτήρια. Με τον Κόντη, θα γίνει προσπάθεια να επανέλθει το οικογενειακό κλίμα στην ομάδα και να τονωθεί η ψυχολογία των παικτών. Αρκεί, όμως, αυτό για να έρθει το τρίποντο επί του Ολυμπιακού (και η ευρωπαϊκή εξασφάλιση μαζί) και η κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στον Άρη; Αυτό μένει να φανεί στο γήπεδο. Ωστόσο, εκεί που όλα έδειχναν χαμένα, στον Παναθηναϊκό υπάρχει και πάλι ελπίδα. Και ποιος να το πίστευε ότι αυτή η ελπίδα θα ερχόταν από έναν άνθρωπο που είχε ταυτιστεί με τον Γιοβάνοβιτς. Ούτε εγώ δε φανταζόμουν ένα τέτοιο σενάριο, όταν τον Ιανουάριο έγραφα ότι ο Ιβάν θα πλανάται για πολύ καιρό πάνω από την ομάδα.