Ο Ντιέγκο Αλόνσο μέσα από τα ίδια του τα λόγια: Η εξιστόριση του CONCACAF Champions League

• Αναλυτικά τα όσα έγραψε...

Αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του Ντιέγκο Αλόνσο που θα αποτελέσει το νέο προπονητή του Παναθηναϊκού, τότε στην κατηγορία με τα επιτεύγματά του θα δει πως ξεχωρίζουν τα δύο CONCACAF Champions League που έχει κατακτήσει κατά σειρά με την Πατσούκα και την Μοντερέι. Βλέπετε, ήταν ο πρώτος τεχνικός που σήκωσε το συγκεκριμένο με δύο διαφορετικές ομάδες.

Ξεχωριστή θέση όμως έχει το πρώτο για το οποίο είχε κληθεί στο Coaches Voice να γράψει ένα long read για το πως έζησε εκείνη την χρονιά. Διαβάζοντάς το κανείς, μπορεί να δει κάποια κομμάτια της φιλοσοφίας του που ενδεχομένως να δούμε και στην Ελλάδα, με την παρουσία του στον πάγκο του «τριφυλλιού».

Αναλυτικά τα όσα έγραψε...

«Πάντα προπονητής

Είχα κερδίσει τίτλους στην καριέρα μου ως παίκτης, αλλά ποτέ δεν είχα βιώσει συναίσθημα σαν και αυτό του να κατακτάς το CONCACAF Champions League ως προπονητής. Όταν είσαι παίκτης, το απολαμβάνεις με διαφορετικό τρόπο, καθώς παίζεις σημαντικό ρόλο στον αγωνιστικό χώρο. Δουλεύεις για να βελτιώσεις την απόδοσή σου και να δείξεις οτι είσαι αρκετά καλός για να βρίσκεσαι εκεί. Βασικά παίζεις ποδόσφαιρο.

Όταν όμως είσαι προπονητής, όλη αυτή η αδρεναλίνη απλά απελευθερώνεται. Ήμουν 21 ετών και ξεκινούσα την επαγγελματική μου καριέρα στην Μπέλα Βίστα, όταν κατάλαβα οτι η πραγματική μου θέση είναι στον πάγκο ως προπονητής.

Απόλαυσα την καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής, γνωρίζοντας όμως οτι η προπονητική ήταν το μεγάλο μου πάθος. Όποτε με ρωτάνε λέω πως είμαι τυχερός που είμαι ένας προπονητής που έπαιξα ποδόσφαιρο. Για αυτό ήμουν επικεντρωμένος στις προπονήσεις με διαφορετικό τρόπο από ότι ήμουν με τους συμπαίκτες μου. Θα μπορούσα να γράψω αναλυτικά κάθε προπόνηση που έκανα, μέχρι που μία μέρα τα πέταξα όλα στα σκουπίδια. Γιατί; Γιατί κατάλαβα πως ότι έκανα ήταν άνευ αξίας. Η προπόνηση πρέπει να είναι κάτι που να θέλουμε να βιώσουμε και όχι κάτι που απλά θα αποτελεί αντιγραφή κάποιου άλλου.

Το τελευταίο μου παιχνίδι ως παίκτης ήταν ο διπλός τελικός του Copa Libertadores το 2011. Ήμουν στην αποστολή της Πενιαρόλ που αντιμετώπιζε την Σάντος του νεαρού τότε Νεϊμάρ. Τα επόμενα τρία χρόνια έφτιαχνα την προπονητική μου καριέρα με την Γκουαρανί και την Ολίμπια στην Παραγουάη και μετά με την Πενιαρόλ στην Ουρουγουάη. Τότε ήρθε η ευκαιρία για να κερδίσω ένα μεγάλο τρόπαιο ως προπονητής, το Clausura του Μεξικού.

Μετά το τελευταίο σφύριγμα κόντρα στην Μοντερέι ήταν να νιώσω συγκινημένος. Αμέσως πήγα να αγκαλιάσω τα μέλη του τεχνικού επιτελείου και πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ τι είπμε, αλλά πρέπει να ήταν λόγια μεγάλης ευφορίας. Σε αυτά την τρελή επιτυχία, η χαρά μου μεταμορφώθηκε σε δάκρυα στα μάτια μου. Το να κερδίσω αυτό το τρόπαιο ήταν το ευχάριστο τέλος της δουλειάς που κάναμε όλο τον χρόνο.

Στο ξεκίνημα της επόμενης σεζόν, θέσαμε έναν άλλο στόχο, να κερδίσουμε το CONCACAF Champions League, έναν ξεχωριστό τίτλο για την ομάδα που θα μας επέτρεπε να παίξουμε στο Club World Cup. Για να το καταφέρουμε όμως αυτό, θα έπρεπε να γίνουμε καλύτεροι στα πάντα κάθε μέρα. Στις προπονήσεις, στα παιχνίδια, στην ατομική περιποίηση των παικτών. Δεν θα έπρεπε να κάνουμε λάθος. Η απάντηση της ομάδας ήταν εντυπωσιακή.

Κάθε παιχνίδι ήταν πολύ σημαντικό και για εμάς και για τους φιλάθλους. Είχαν την δύναμη να μας κάνουν καλύτερους κάθε φορά που παίζαμε στην έδρα μας. Σπάσαμε ρεκόρ, κερδίζοντας με πολλά γκολ, την ώρα που δεχόμασταν ελάχιστα. Ήταν μία μεγάλη διοργάνωση που τελείωσε με τον τελικό απέναντι στην Τίγκρες.
Η Τιγκρες είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ στο Μεξικό και ένα από τα μεγαλύτερα στο CONCACAF. Είχαν καλούς παίκτες και καλούς προπονητές. Ωστόσο όσον αφορά την προετοιμασία και το κίνητρο, αποδείχθηκε πολύ απλό όταν ήρθε ο τελικός. Ήμασταν έτοιμοι 12 μήνες για αυτή τη στιγμή.

Υπήρχε όμως και ακόμα ένα πλεονέκτημα. Τακτικά η Τίγκρες ήταν μία ομάδα που ξέραμε πολύ καλά. Ξέραμε οτι μπορούσαμε να την κερδίσουμε. Το είχαμε ξανακάνει. Έπρεπε να τροποποιήσουμε κάποιες πτυχές του παιχνιδιοπυ μας για να μπορέσουμε να τους εξουδετερώσουμε. Ακόμα και έτσι, παρά το γεγονός οτι σκοράραμε νωρίς, μας ήταν δύσκολο να ελέγξουμε τον ρυθμό του πρώτου ημιχρόνου στο πρώτο παιχνίδι. Προσαρμοστήκαμε καλά στο δεύτερο ημίχρονο και το παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1. Στα αποδυτήρια νιώσαμε ικανοποιημένοι...

Παρά το γεγονός οτι δεν είχαμε κάποιο προβάδισμα, το αποτέλεσμα αυτό μας έδωσε την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε την ρεβάνς που ήταν στην έδρα μας, με μεγαλύτερη άνεση. Είχαμε να χάσουμε εκεί για πάνω από 1,5 χρόνο. Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για το παιχνίδι αυτό, η δυναμική της δουλειάς που κάναμε ήταν η ίδια. Το ίδιο ίσχυε και για τις κουβέντες με τους παίκτες. Η θεωρία μου είναι οτι σε αυτές τις συζητήσεις, όλα έχουν να κάνουμε με την ομάδα και τον παίκτη με τον οποίο μιλάς. Δεν μπορείς να λες τα ίδια σε όλους και δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις τις ομιλίες σου.

Το μήνυμα από το πρώτο παιχνίδι δεν ήταν τόσο καλό ενόψει της ρεβάνς. Το βάρος πέφτει στον προπονητή που ξέρει τι θα πει, σε ποιον θα το πει και σε ποια στιγμή. Κάθε φορά που μιλάω με έναν παίκτη στοχεύω στο να ενισχύσω μία συγκεκριμένη πτυχή του. Να τον ενθαρρύνω να πετύχει έναν στόχο ή να τον φέρω μέσα στην ομάδα αν νιώθει οτι είναι έξω από αυτή.

Μερικές φορές μιλάω με τους παίκτες για να μάθω πως θα έλυναν ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που υπάρχει. Το κάνω γιατί υπάρχει κάτι ύψιστης σημασίας για τα δικά μου δεδομένα: το όραμα για το παιχνίδι δεν είναι δικό μου, αλλά ολόκληρης της ομάδας. Αυτή πρέπει να είναι η τέχνη του προπονητή. Όχι όμως επιβάλλοντάς την... Η ομάδα πρέπει να βρει τα κατάλληλα εργαλεία για να λύσει το πρόβλημα. Αυτή είναι η δυναμική που θέλω να έχουν τα αποδυτήρια.

Στην ρεβάνς λοιπόν, το πρώτο ημίχρονο έληξε 0-0. Στα αποδυτήρια προσπαθήσαμε να τροποποιήσουμε ορισμένα πράγματα για να αυξήσουμε την κυριαρχία που νιώθαμε πως είχαμε. Ακόμα και όταν μία ομάδα παίζει καλά, ένας προπονητής οφείλει να κάνει τα πάντα, προκειμένου αυτή να παίξει ακόμα καλύτερα. Με τα όπλα που είχαμε στο οπλοστάσιό μας, ξέραμε οτι μπορούσαμε να είμαστε καλύτεροι απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν ισχυρότερος από εμάς.

Αυτή η νίκη με 1-0 που μας έδωσε το Champions League, σήμαινε περισσότερα από έναν τίτλο. Ήταν κάτι ιδιαίτερο για την ομάδα, τους φιλάθλους και την πόλη. Ήταν ξεχωριστό που πετύχαμε σε αυτή την μεγάλη πρόκληση που είχαμε βάλει και κερδίσαμε ένα εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων του 2017, όπου αγωνιστήκαμε απέναντι στις καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Ωστόσο, την επόμενη μέρα δεν είχε αλλάξει τίποτα. Τι σκεφτόμουν; Πως θα κερδίσω ξανά. Αυτό δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας, αλλά είναι ο τρόπος»