Τράβα με να σε τραβώ, να ανεβούμε το «βουνό»

Η ποδοσφαιρική γκρίνια τον Αύγουστο, οι δικαιολογίες και οι “αλήθειες” των “μεγάλων” αυτή την εποχή, τα συγκοινωνούντα δοχεία στην απόδοσή τους και μια σεζόν που έχει θα έχει μπόλικες... ευκαιρίες για τοξικότητα και μουρμούρα.

Οταν “τρέχεις” ακόμα τον Αύγουστο, έξω η ζέστη καλά κρατεί και είσαι στις διακοπές ή έστω υπό την επήρειά τους, η οπαδική ποδοσφαιρική γκρίνια είναι σε γενικές γραμμές αποδεκτή, αφού άπτεται της... ελληνικής παράδοσης. Κάτι όπως τα περίφημα πανηγύρια ανά την επικράτεια. Μην πω πως είναι και ολίγον...γλυκειιά!

Ως επίσης παραδοσιακός γκρινιάρης, δεν τολμώ να πω σε κάποιον να μην γκρινιάζει. Καταλαβαίνω ότι τους καιρούς που η μπάλα έχει φτάσει να είναι (ακόμα περισσότερο) το αποκούμπι μια αρκετά ζόρικης καθημερινότητας, το να μην μπορείς να δεις από την ομάδα σου, αυτά που θα ήθελες ή θα περίμενες είναι σοβαρή υπόθεση (προσωπικά δεν το βλέπω έτσι, αλλά και πάλι πολλοί το βλέπουν και καλά κάνουν, αν το σηκώνει η πίεση τους). Το ερώτημα όμως που προκύπτει σαν επακόλουθο της γκρίνιας, είναι “τι περιμένεις να δεις αυτή την εποχή;”. Και αυτό μας αφορά όλους...

Ας τοποθετηθώ λοιπόν απαντώντας σε αυτό το ερώτημα. Αν υπάρχει κάτι που σίγουρα δεν περίμενα να δω, ήταν τόσο αφελή και κομπλαρισμένη ΑΕΚ στα μόλις τέσσερα ευρωπαϊκά ματς (παρά ένα ημίχρονο) που πρόλαβε να δώσει, πριν αποχαιρετήσει νωρίς το Conference League. Ήταν λες και αυτό το δεύτερο 45λεπτο του πρώτου ματς με την Ιντερ Ντελσκάδες...στοίχειωσε όλη την προσπαθειά της και έφερε τα τρελά και παλαβά που είδαμε κόντρα στη Νόα. “Περσινά ξινά, σταφύλια” θα πείτε, αφού έχουμε πάει ήδη αρκετά παρακάτω. Αλλά και εκεί στο “παρακάτω” ήρθαν και οι δύο αγώνες πρωταθλήματος, όπου (παρά τον αποκλεισμό ή ίσως ακόμα περισσότερο μετά από αυτόν) περίμενα πιο “σαφή” και αποτελεσματική ΑΕΚ. Ακόμα και αν συνυπολογίσεις τις (ψυχολογικές) αναταράξεις από την αλλαγή ιδιοκτησίας και τον χρόνο που απαιτείται για να “κουμπώσει” ο Αλμέϊδα στην ομάδα τις (εκ πρώτης όψεως) ποιοτικές προσθήκες που έγιναν και πάλι μπορείς να πεις ότι περίμενες καλύτερα πράγματα σε αυτό το χρονικό σημείο.

Ξεκινάω από την ΑΕΚ, γιατί είναι πρώτη από τους “ευρωπαίους” και διεκδικητές του τίτλου που κατάφερε να απωλέσει έναν βασικό στόχο, οπότε είναι και ένα παράδειγμα του τι μπορεί να πάει (πολύ) στραβά ήδη από τον Αύγουστο Το βιώνει στον ίδιο βαθμό στο πρωτάθλημα και ο Παναθηναϊκός που προσπαθεί με κινητοποίηση ομάδας και κόσμου να μην πάθει μεγαλύτερη ζημιά στη μάχη με τη Λανς, το έπαθε όσον αφορά την προσπάθειά του στο Champions League και ο ΠΑΟΚ, με οδυνηρό τρόπο. Και σίγουρα με βάση τα όσα είδαμε με τον Βόλο και την Καλλιθέα, δεν θα ήταν όλα ρόδινα στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή προσπάθεια του Ολυμπιακού αν δεν είχε την πολυτέλεια -που κέρδισε με το σπαθί του- να βρεθεί απευθείας στην group stage του Europa League.

Δεν έχω ούτε λόγο, ούτε σκοπό να βάλω “πλάτη” σε κανέναν. Υπάρχει όμως η πραγματικότητα, που δεν είναι και τόσο “νέα” αλλά συνηθίζουμε να μην της δίνουμε σημασία. Αυτή λέει πως όσο και αν ξεκινούν πλέον νωρίτερα οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις (και) των ελληνικών ομάδων (ειδικά μετά τα χρόνια κατρακύλας στην σχετική βαθμολογία της UEFA), τα ρόστερ των ομάδων μας που παίζουν στην Ευρώπη και είναι αυτές που κυνηγάνε και τους εγχώριους τίτλους, δεν διαμορφώνονται ποτέ πριν από τα τέλη Αυγούστου. Όταν μάλιστα ξεκινούν αυτές οι υποχρεώσεις οι τρύπες είναι ακόμα περισσότερες. Σε σημείο που να φτάνουμε κάπου στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου και να έχεις αποχαιρετήσει ακόμα και παίκτες με τους οποίους διεκδίκησες (σε ρόλο “βασικού”) την παρουσία σου σε ευρωπαϊκό όμιλο.

Δεν είναι δικαιολογία, είναι πραγματικότητα (πανευρωπαϊκά) και δεν θα αλλάξει, καθώς, ειδικότερα η Ελλάδα, δεν είναι προτεραιότητα για σημαντικά ονόματα ή εξελίξιμους παίκτες και οι διαπραγματεύσεις για μεταγραφές και δανεισμούς θα συνεχίζονται μέχρι το τέλος της διορίας.

Βέβαια, όλα αυτά, είναι γνωστά σε διοικήσεις, προπονητές και τεχνικούς διευθυντές και υπό αυτές τις συνθήκες -με τη δεδομένη πίεση- καλούνται να δουλέψουν, σε αυτό το χρονικό σημείο ώστε να “κλειδώσουν” τους ευρωπαϊκούς στόχους καθώς αυτοί είναι που μπορούν να χαθούν αμετάκλητα τον Αύγουστο. Οι επιλογές -ειδικά- του Ντιέγκο Αλόνσο στις ενδεκάδες που παρέταξε σε Ευρώπη και Ελλάδα, δείχνουν αυτό το άγχος που δεν έχει να κάνει μόνο με το πρεστίζ αλλά και με το οικονομικό σκέλος.

Η ουσία είναι πως αν είσαι ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός και... δεν κερδίσεις ευρωπαϊκό κύπελλο τον Μάιο (πόσες φορές να συμβεί αυτό;) η χρονιά σου δεν θα κριθεί από το τι έκανες στην Ευρώπη, ούτε καν αν έχεις αποκλειστεί -από αυτή- τον Αύγουστο. Ο λογαριασμός θα αφορά κατά 99% το πρωτάθλημα και μπορεί να γίνει λίγο πιο λαμπερός με “νταμπλ”. Βέβαια είναι σαφές πως όταν θα βγει αυτός (ο λογαριασμός) μπορεί να μην αφορά πλέον κάποιον ή κάποιους από τους προπονητές που είναι τώρα στον πάγκο των διεκδικητών. Και ομολογώ πως θα είναι τεράστια έκπληξη (μάλλον ευχάριστη) να πάμε μέχρι τότε και με τους τέσσερις να είναι σταθεροί. Τουλάχιστον οι τρεις (Λουτσέσκου, Μεντιλίμπαρ, Αλμέιδα) μοιάζουν ακλόνητοι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις που, πως και πόσο (ψηλά) χτυπάει η γκρίνια μέσα στη σεζόν. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιος.

Σε αυτή τη φάση πάντως πέρα από τις νίκες (πολύτιμο οξυγόνο), προσφέρουν ασφάλεια στον έναν...οι δυσλειτουργίες του άλλου. Ο.Κ., θα ήταν παράλογο να πετάει κάποια ομάδα αυτή την εποχή, αλλά όσο και οι τέσσερις ζορίζονται και δείχνουν πως ακόμα έχουν αρκετό δρόμο μέχρι να αποκτήσουν συνοχή και διάρκεια, τόσο γεμίζει και το δοχείο της υπομονής και για τον αντίπαλο. Αυτό βέβαια αφορά κυρίως τους οπαδούς, αλλά δεν είναι και λίγο αφού μοιάζει να αποτελεί ανάχωμα στο μεγάλο κύμα γκρίνιας. Από εκεί και πέρα το πού θα καταφέρει το... κύμα να περάσει αυτό το ανάχωμα είναι άλλη κουβέντα. Για τον Παναθηναϊκό επί παραδείγματι πιθανός ευρωπαϊκός αποκλεισμός μοιάζει με εφιάλτη. Μπορεί και να μην είναι στην πραγματικότητα (αγωνιστικά) αλλά με την πανστρατιά που βλέπουμε η πρόκριση επί της Λανς μοιάζει να είναι αυτοσκοπός, οπότε πιθανή αποτυχία δεν αποκλείεται να φέρει σοβαρή εσωστρέφεια.

Τι θα γίνει στην Ευρώπη περίπου το ξέρουμε. Μένει η (σημαντική βέβαια) εκκρεμότητα του Παναθηναϊκού, αλλά την Πέμπτη το βράδυ όλα θα είναι σαφή. Δεν έχει σημασία (θα πείτε) πως θα τα πάνε οι (δύο ή τρεις) ομάδες μας που θα βρεθούν σε ομίλους; Ναι στην “σούμα”, αλλά η σημαντική δουλειά είναι να βρεθούν εκεί για να μην σκοντάψουν χοντρά από νωρίς. Τα υπόλοιπα είναι, κατά κανόνα, διαχειρίσιμα. Μετά τη διακοπή για τους αγώνες της εθνικής όμως, όταν θα αρχίσουν να μπαίνουν στο πρόγραμμα και τα ντέρμπι και η τοξικότητα θα βάλει και αυτή τα... καλά της (δεδομένο!) θα μπούμε στο κανονικό ελληνικό ποδόσφαιρο. Το οποίο συνήθως μας παίρνει περισσότερα από αυτά που μας προσφέρει. Οπότε το θέμα είναι πως όσο βουτάμε ακόμα στη θάλασσα μπορούμε να μουρμουράμε λιγότερο και για το τι (δεν) βλέπουμε στο γήπεδο. Αποδεκτοί όλοι οι προβληματισμοί και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν σημαντικά ερωτήματα για όλους. Αλλά το δείγμα είναι μικρό και ακόμα και αν κάποιος τελικά αποτύχει (αυτό αφορά κατά 90% τον προπονητή, που θα την πληρώσει κιόλας) είναι νωρίς για να πούμε ότι δεν προσπάθησε.