Παναθηναϊκός: Η παρέλαση αργεί ακόμα

Παγκοσμιοποίηση είναι να βλέπεις Μαν. Γιουνάϊτεντ-Λίβερπουλ και -αργότερα- Καλλιθέα-Παναθηναϊκός, να συνδέεις Premier με Super (League) και να προσπαθείς να καταλήξεις αν η μία ομάδα είναι τόσο καλή ή η άλλη... τόσο χάλια. Όπως και αν είναι η απόδοση της ομάδας που έχει το πάνω χέρι στο ματς, αυτή που κάνει την άλλη να δείχνει τόσο ελλειμματική. Αλλά όποια και να είναι τα ερωτήματα, υπάρχει το χειροπιαστό (και) στον αθλητισμό που είναι το αποτέλεσμα. Αυτό μιλάει και κρίνει τις εξελίξεις.

Πριν... απολύσω και εγώ τον Ντιέγκο Αλόνσο χρησιμοποιώντας κάποιο ευφυολόγημα για την επερχόμενη παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου (με το μυαλό στην επόμενη αργία είμαστε όλοι), να πω ότι δεν περίμενα πως η ποδοσφαιρική Κυριακή μου θα έκλεινε τόσο εντυπωσιακά (για τα δεδομένα της Super League)! Και εδώ οφείλουμε όλοι να πούμε ένα “μπράβο” στην Athens Καλλιθέα (χρησιμοποιώ... μικτή γραφή γιατί Καλλλιθέα στα ελληνικά την έμαθα και έτσι θα την αναφέρω) και τον προπονητή της Μάσιμο Ντονάτι, για το θέαμα που μας έδωσαν στον αγωνιστικό χώρο και το σχέδιο, που δεν είχε φοβική αντιμετώπιση, αλλά επιθετική προσέγγιση και άμεσα μετά το 1-1 και το 2-2. Πραγματικά εντυπωσιακό! Είχε αχνοφανεί στο δεύτερο ημίχρονο στο Καραϊσκάκης, αλλά ξεδιπλώθηκε σε όλη του τη διάσταση το πλάνο σε ματς, σε έδρα που μόνο... “έδρα” δεν τη λες ειδικά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον για τους “μπλε” καθώς έχουμε δει αρκετές φορές αυτό το μοντέλο να μην αντέχει, αλλά η Καλλιθέα δεν είναι στελεχωμένη τυχαία. Οι παίκτες που είναι στο ρόστερ υπηρετούν συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού και παρότι έχουν γίνει 14 μεταγραφές, έχουν δουλέψει ώστε με το “καλημέρα” του πρωταθλήματος να δείχνουν και εντυπωσιακή συνοχή, σαν σύνολο. Και επειδή μας θάμπωσαν οι μεσοεπιθετικές επιδόσεις της, να πούμε ότι στόπερ που να διαβάζουν έτσι το παιχνίδι και να είναι στη σωστή θέση αναταλτικά όπως ο (Ισιμάτ) Μιρίν δεν βλέπουμε και πολλούς στα μέρη μας. Το μέλλον θα δείξει τις αντοχές της ομάδας του Ντονάτι που όμως σίγουρα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά!

Πάμε παρακάτω τώρα, στο “θύμα” της βραδιάς, άσχετα αν ο Τετέ κατάφερε να σώσει μέρος της παρτίδας στο 92' και να κάνει τους βαθμούς του Παναθηναϊκού τέσσερις. Συγκομιδή κολακευτική αφού θα μπορούσαν να είναι και... ένας αν δεν είχε μπει στο 96' το γκολ του Σπόραρ κόντρα στον Λεβαδειακό. Αλλά μπάλα παίζεται και στις καθυστερήσεις οπότε αυτοί είναι οι βαθμοί. Λίγοι, αν σκεφτούμε πως μιλάμε για τρία (ουσιαστικά) εντός έδρας ματς. Τη συνέχεια -μετά τη διακοπή- τη γνωρίζουμε και δεν δικαιολογεί αισιοδοξία, με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ εκτός, Πανσερραϊκό (ενδιάμεσα) και Ολυμπιακός εντός, ταξίδι στην Κρήτη τις επόμενες πέντε αγωνιστικές, μαζί με δύο ευρωπαϊκά ματς (Μπόρατς εκτός, Τσέλσι στο ΟΑΚΑ).

Συμφωνώ ότι αν δούμε αυτά τα ματς (που μας πάνε μέχρι του Αγίου Δημητρίου) υπό το πρίσμα των εμφανίσεων του Παναθηναϊκού στις τρεις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, αλλά και το... ενάμισι ματς με τη Λανς, όχι μόνο... θα απολύσουμε τον Αλόνσο, αλλά θα πούμε ότι οι Πράσινοι θα είναι κοντά στην ουρά της βαθμολογίας. Κάπου όμως πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Όχι γιατί δεν μπορεί να έχουν πάει πολλά στραβά μέχρι τότε και να αμφισβητηθεί ακόμα περισσότερο ο τεχνικός του Παναθηναϊκού, αλλά γιατί δεν μπορούν να πάνε όλα στραβά, ειδικά όταν υπάρχουν ντέρμπι μπροστά. Αν σας μπερδεύω εξηγώ...

Στον Παναθηναϊκό υπάρχει καλό υλικό, αλλά πιθανότατα -όπως δείχνουν τα πράγματα μέχρι τώρα- όχι σωστά ισορροπημένο ανάμεσα στην επιθετική λειτουργία και τη δημιουργία και τα ανασταλτικά καθήκοντα. Αν αυτό αφορά έλλειμμα ταχύτητας και βαριά κορμιά ή έλλειψη διάθεσης και αρκετό “τουπέ” από κάποιους είναι προς συζήτηση. Αν πάει έτσι η κατάσταση δεν αποκλείεται να διογκώνεται και η εσωτερική μουρμούρα. Όπως όμως και στην Ευρώπη, έτσι και στα ντέρμπι εκεί που κάθε παίκτης -που είναι και λίγο έξυπνος- γνωρίζει τι διακυβεύεται, η ομάδα λειτουργεί αλλιώς. Με μεγαλύτερη συγκέντρωση, προσήλωση στο πλάνο και στα ατομικά καθήκοντα. Επιλογή παιχνιδιών; Δεν το ξέρω ούτε μπορώ να το χρεώσω σε κανέναν, αν και δεκαετίες τώρα το έχουμε δει σε πολλές ομάδες. Ούτε η μεγαλύτερη προσήλωση, εγγυάται και θετικό αποτέλεσμα. Απλά σημειώνω πως, όταν λέμε “αν παίζει έτσι με τους μικρούς τι θα πάθει από τους μεγάλους;” πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν είναι τόσο απλή η εξίσωση.

Αλλά, ναι, ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλά. Δεν ήταν καλά ούτε για εξήντα λεπτά κόντρα στη Λανς στο ΟΑΚΑ. Το τελικό αποτέλεσμα και οι πανηγυρισμοί έσβησαν (και λογικά) αυτή την ώρα παιχνιδιού που η γαλλική ομάδα έφτανε στην περιοχή των Πρασίνων λες και δεν υπήρχαν αντίπαλα χαφ. Αποθεώθηκε μάλιστα το πλάνο του Αλόνσο να μην παίξει ψηλά και πάθει ότι στο πρώτο ματς. Σωστή η προσέγγιση αλλά αν το πλάνο είναι να παίζεις χωρίς μέσους, τότε αν η Λανς δεν... παραήταν άνετη σε αυτό το διάστημα ώστε να πιστέψει ότι “ένα γκολ θα το βάλουμε”, η κατάσταση θα είχε γίνει “Καλλιθέα”. Ευτυχώς δεν έγινε και ήρθε μια δίκαιη και εντυπωσιακή πρόκριση. Είχα σημειώσει όμως και πριν από αυτό το ματς ότι έχει γίνει τόσο “γεγονός του αιώνα” η συμμετοχή στην League Phase που μπορεί να φέρει σημαντικά απόνερα, ακόμα και στην επιτυχία της προσπάθειας.

Είναι θετικό πως ο Αλόνσο on camera μετά το 2-2 όχι μόνο δεν έψαξε δικαιολογίες, αλλά τόνισε πως δεν υπάρχει καμία. Για να λέμε την αλήθεια περισσότερο επέμεινε όποιος έκανε τις ερωτήσεις στην πιθανότητα να έχει “αδειάσει” η ομάδα από την προσπάθεια την Πέμπτης παρά το αποδέχθηκαν οι παίκτες της. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση της (ζόρικης) κατάστασης και την ηρεμία των επόμενων δύο εβδομάδων. Οι Πράσινοι βιώνουν τη μεγαλύτερη κρίση όλων ανάμεσα στους διεκδικητές (όπου οι υπόλοιποι πατάνε όλο και περισσότερο καλύτερα) και κινδυνεύουν να μείνουν εκτός διεκδίκησης, όχι απαραίτητα από την απώλεια βαθμών, αλλά από πιθανές σπασμωδικές κινήσεις και πανικό. Όπως αυτός που καταγράφηκε (ανάμεικτος με οργή) από την κάμερα στο πρόσωπο του Αλόνσο προς το τέλος του αγώνα με την Καλλιθέα. Μέχρι αυτή τη στιγμή ακόμα και όταν είναι καλό το πλάνο του Ουρουγουανού -ανά ματς- φαίνεται να υπάρχει δυστοκία στην σωστή επιλογή παικτών να το υπηρετήσουν στην αρχική ενδεκάδα. Με αποτέλεσμα να αποθεώνεται στις αλλαγές του. Αλλά εδώ μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Μεντιλίμπαρ μετά από έναν αγώνα όπου ο Ολυμπιακός βγήκε νικητής χάρις στην αλλαγές του και όταν ρωτήθηκε απάντησε ειλικρινά: “Ναι, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν τα είχα πάει τόσο καλά στις αρχικές επιλογές”. Αν στον Παναθηναϊκό αυτό συμβαίνει επειδή ο προπονητής μαθαίνει ακόμα τους παίκτες του και αυτοί τον ίδιο και το πλάνο του, θα το μάθουμε σύντομα.

Άλλη κουβέντα για την αγωνιστική δεν κάνω. Έχουμε δρόμο. Αλλά πέρα από τους “μεγάλους” και την Καλλιθέα, ο Αστέρας και ο Ατρόμητος δείχνουν ιδιαίτερα αξιόπιστοι, ο Αρης ψάχνει ισορροπία και θα δούμε τον επόμενο ενάμιση μήνα πόσο πιο ανταγωνιστικά θα είναι τα πράγματα. Παρακολουθώ και τις... άμεσες αντιδράσεις για διαιτησίες χωρίς κανένα ενδιαφέρον και με τεράστια βαρεμάρα. Όταν αποφασίσουν όλοι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο τι είναι “χέρι” και πότε σφυρίζεται πέναλτι, να μας το πουν και εμάς που στην αλάνα τα λύναμε καλύτερα. Επίσης πολλά πράγματα αφήνονται (όλο και περισσότερα) στην κρίση του διαιτητή. Μόνο που αυτός ο διαιτητής δεν είναι ένα ρομπότ από μια μονάδα παραγωγής, που έχει το ίδιο λογισμικό ώστε να σφυρίζουν όλα (τα ρομπότ) ακριβώς τα ίδια πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι να καταλήγουμε ότι... είναι όλοι στημένοι όταν δεν γουστάρουμε (ως οπάδοί) το σφύριγμα. Όταν είναι υπέρ μας κάνουμε γαργάρες με αλατόνερο. Καλή συνέχεια...