Η εξέλιξη του Μπακασέτα σε ηγέτη εντός και εκτός γηπέδου

Δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε πολύ φοβάμαι το τελευταίο παράδειγμα παίκτη που στο εγχώριο πρωτάθλημα, όχι απλώς υποτιμήσαμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά… προσπαθήσαμε και να του κόψουμε το δρόμο.

Ο Τάσος Μπακασέτας χρειάστηκε εν τέλει να μεταναστεύσει για να θριαμβεύσει. Χρειάστηκε να αφήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και το ελληνικό πρωτάθλημα για να βρει εκείνη την ομάδα και εκείνο το περιβάλλον που θα το επέτρεπαν να δείξει όλες τις πτυχές του ταλέντου του, αλλά και όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του.

Σήμερα ο Τάσος Μπακασέτας είναι μακράν του δεύτερου, ο πλέον ολοκληρωμένος Ελληνας ποδοσφαιριστής. Αυτός με το ταλέντο, την αποτελεσματικότητα, τον χαρακτήρα και την νοοτροπία που χρειάζεται να έχεις προκειμένου να αγωνίζεσαι στο κορυφαίο επίπεδο. Κάπως έτσι ο Τάσος Μπακασέτας οδήγησε ως ηγέτης τον σύλλογο του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος 40 χρόνια μετά και κάπως έτσι σήμερα δεν είναι απλά ο αρχηγός, αλλά ο ηγέτης της Εθνικής Ελλάδας, την οποία οδήγησε στην πρώτη σημαντική επιτυχία της την τελευταία οκταετία (μετά από την πρόκριση στο Μουντιάλ του 2014).

Όπως σωστά μου έλεγε και ο ίδιος στη συζήτηση που είχαμε στον αέρα του bwin ΣΠΟΡ FM, «το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και ακόμη και τα ατομικά νούμερα κάποιου παίκτη είναι προϊόν συνολικής δουλειάς», από την άλλη όμως τα δικά του νούμερα είναι αυτά που λάμπουν. Τα πέντε από τα δέκα γκολ που σημείωσε η Εθνική ομάδα σε αυτό το Nations League είναι με τη δική του συμμετοχή (3 έβαλε, δύο έφτιαξε), αλλά αυτό νομίζω ότι είναι το λιγότερο σε σχέση με την προσφορά του σε αυτή την ομάδα.

Ο Μπακασέτας, το καταλαβαίνεις πλέον, είναι αυτός που όχι απλώς αισθάνεται το βάρος να βγει μπροστά στα δύσκολα, στα όποια μορφής δύσκολα, αλλά είναι και αυτός που ανταποκρίνεται σε αυτόν τον ρόλο. Και μέσα στο γήπεδο είναι αυτός που θα πάρει όλη την ευθύνη, που θα ζητήσει μπάλα, που θα κάνει την διαφορά, αλλά και έξω από αυτό είναι αυτός που θα εμπνεύσει, θα εμψυχώσει.

Η ποδοσφαιρική εξέλιξή του, τα χρόνια του στην Τραμπζοσπόρ, στα μάτια μου είναι εντυπωσιακή. Ο ίδιος τα έχει πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα στο μυαλό του. Όταν εγώ του μιλούσα, όχι για τον Μπακασέτα που σουτάρει με το δεξί ή το αριστερό, ούτε για τον Μπακασέτα που αλλάζει το παιχνίδι και το ρυθμό με μακρινές μεταβιβάσεις, αλλά για τον Μπακασέτα ο οποίος παίζει ανάμεσα στις γραμμές και κινείται με τρομερή άνεση στον άξονα, παίζοντας συνδυαστικό ποδόσφαιρο και βλέποντας κινήσεις συμπαικτών στο χώρο, ο ίδιος μου απαντούσε.

«Από τότε που ήμουν στον Πανιώνιο το είχα αυτό. Παρακαλούσα τον Μαρίνο Ουζουνίδη να με αφήνει να παίζω στον άξονα και να με αφήνει να γυρίζω πίσω στη μεσαία γραμμή για να βοηθώ στη δημιουργία του παιχνιδιού, αλλά ο ίδιος μου έλεγε να μένω ψηλά για να μπορώ να εκτελώ. Ηξερα ότι το έχω, αλλά στη συνέχεια δεν μπόρεσα να το δείξω παίζοντας τις περισσότερες φορές είτε στην ΑΕΚ, είτε στην Εθνική ως εξτρέμ. Στην Τραμπζοσπορ όμως παίζω εκεί που μπορώ να αποδώσω καλύτερα και πλέον αυτό φαίνεται και στην Εθνική».

Μία απάντηση που με κάνει ακόμη περισσότερο να πιστεύω ότι αν αυτό το παιδί δεν είχε πάρει την σοφή απόφαση να… μεταναστεύσει στην Τουρκία για να παίξει ποδόσφαιρο, πιθανότατα δεν θα είχε κάνει την καριέρα που αποδεικνύει με τον πλέον τρανό τρόπο ότι μπορεί να κάνει. Δεν είναι ότι εκεί εξελίχθηκε τόσο, είναι κυρίως ότι εκεί απελευθερώθηκε, του έδωσαν την ευκαιρία να παίξει το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει και του ταιριάζει. Και ο ίδιος αυτήν την δυνατότητα, την άρπαξε και την έκανε χρυσάφι και για τον ίδιο του τον εαυτό και για τον σύλλογό του, τον οποίο οδήγησε στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, αλλά και για την Εθνική ομάδα. Πλέον ο Μπακασέτας με την κουλτούρα του ηγέτη που καλλιέργησε (διότι μέσα του την είχε προφανώς) στην Τουρκία, έχει γίνει ένας απολύτως ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής κι’ ένας σπουδαίος σύμμαχος για κάθε συμπαίκτη και για κάθε προπονητή.

Κι’ αν υπάρχει κάποιος που δεν μπορεί αυτό να το αντιληφθεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είτε όταν φορά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, είτε όταν φορά αυτή της Τραμπζοσπόρ, δεν έχει παρά να δει αυτό το υπέροχο ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε με δική του πρωτοβουλία και σε παραγωγή του Παναγιώτη Αρωνιάδη.

Σε λιγότερα από πενήντα λεπτά μπορείς να καταλάβεις το πόσο όμορφα ωρίμασε αυτό το παιδί και ως ποδοσφαιριστής και ως άνθρωπος…