Εθνική Ελλάδος: Μία ωδή από τους διεθνείς μας για τον φίλο τους εκεί ψηλά

Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος παγώνει, σα να μένει σταθερός και να τερματίζει αυτόματα κάθε σκέψη. Είναι τότε που το βλέμμα μένει καρφωμένο στο άπειρο και ο νους απλά περιπλανιέται, θέλοντας να βρει κάπου να σταθεί και να κατανοήσει απολύτως τι έχει συμβεί.

Ηταν το βράδυ της 9ης Οκτωβρίου του 2024, περίπου 21:00 ώρα Λονδίνου, όταν τα μέλη της αποστολής της Εθνικής μας που βρίσκονταν στη «Γηραιά Αλβιώνα» για την αναμέτρηση με την αντίστοιχη της Αγγλίας άκουσαν εμβρόντητοι τα σοκαριστικά νέα.

Ο Τζορτζ Μπάλντοκ έφυγε τόσο πρόωρα και άδικα από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 31 ετών. Τα αμέτρητα γιατί έμεναν δυστυχώς χωρίς απάντηση...

Παγωμάρα… Σιωπή… Τα μάτια βούρκωσαν και άπαντες λύγισαν.

Η νύχτα άπλωσε το πέπλο της πάνω από τη βρετανική μεγαλούπολη, ουδείς όμως και εύλογα μπορούσε να κοιμηθεί. Τι σημαίνει ξεκούραση; Πώς να αφεθείς σε τέτοιες στιγμές έντασης και θλίψης.

Δεν θα έβλεπαν ξανά τον φίλο τους που περνούσαν τόσες ώρες μαζί, σε αποστολές και όχι μόνο. Ελάτε στη θέση των διεθνών μας, πόσο δε όταν περίπου το μεσημέρι ώρα Ελλάδος και παρά τις ενέργειες της ομοσπονδίας, ενημερώθηκαν πως σε λίγο θα καλούνταν να τα αφήσουν όλα πίσω και να παίξουν ένα κρίσιμο και απαιτητικό ματς.

Το πιεσμένο καλεντάρι αποτέλεσε την ιδανική «δικαιολογία» ώστε να μην τους αφήσουν ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές μία χαραμάδα, που θα τους επέτρεπε να νιώσουν κανονικοί άνθρωποι.

Εφτασαν στο «Ναό του Ποδοσφαίρου» και όσο πλησιάζαμε για το εναρκτήριο λάκτισμα το σθένος τους γίνονταν όλο και πιο χαλύβδινο.

Σε συνθήκες όπως η συγκεκριμένη δεν παίζουν ρόλο τα συστήματα, οι τακτικές… Τίποτα … Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξέρει καλύτερα από τον κάθε ένα πώς είναι αδύνατον να καλουπώσεις το πένθος και την οδύνη. Ηταν ένας αγώνας που θα κρίνονταν στα ψυχικά αποθέματα.

Οι διεθνείς μας δεν θα συμμετείχαν σε ακόμη ένα σημαντικό και συνάμα δύσκολο παιχνίδι, όπως τα δεκάδες που έχουν δώσει κατά καιρούς στην καριέρα τους.

Θα καλούνταν να υπερβάλουν εαυτούς, αλλά συνάμα διέθεταν ένα κίνητρο που δύναται να μετακινήσει και βουνά. Κόντρα σε όλα ήθελαν να τιμήσουν τη μνήμη του δικού τους ανθρώπου, επιθυμία που υπερτερεί ως «θέλω» κάθε αντίστοιχης με αγωνιστικό ή βαθμολογικό υπόβαθρο.

Επαιζαν για όλες εκείνες τις μέρες και νύχτες που πέρασαν μαζί του στο ξενοδοχείο, που αστειεύτηκαν παρέα, ίδρωσαν πλάι πλάι, κόπιασαν, έβαλαν τα πόδια τους στη «φωτιά» ή και έμεναν αμίλητοι και στεναχωρημένοι, ύστερα από κάποιο ανεπιτυχές αποτέλεσμα.

Οπως και για τις στιγμές που όπως ανέφερε ο «κάπτεν» Μπακασέτας τον έβλεπαν να αγωνίζεται τραυματίας και άπαντες έπαιρναν κουράγιο.

Ενιωθαν πως ήταν μαζί τους. Στα αποδυτήρια, στον πάγκο, στον αγωνιστικό χώρο και τους φώναζε να καλύψουν τις θέσεις τους ώστε να τον βοηθήσουν ανασταλτικά ή να του πασάρουν καθώς έκανε το over lap.

Τα συναισθήματα που τους κατέκλυσαν τα γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι και ίσως να μην τα εξωτερικεύσουν ποτέ, αφού είναι άνθρωποι που δεν μιλούν πολύ. Οτι έχουν να πουν το επικοινωνούν με πράξεις.

Βγήκαν για προθέρμανση και σταδιακά μπήκαν, όσο είναι αυτό δυνατό, σε ρυθμούς αγώνα. Αλήθεια ήταν εύκολο; Κάθε άλλο, όμως το ένιωθαν ως χρέος απέναντι στον φίλο τους, στη μνήμη του και στη θύμηση όσων βίωσαν μαζί του.

Λίγο πριν τη σέντρα σήκωσαν τη φανέλα του, την κοίταξαν και νοερά τον έφεραν στο νου τους, ενώ η σιωπή που καταλάμβανε το γήπεδο στο ενός λεπτού σιγής που κρατήθηκε φάνταζε σα να εκπέμπει έναν εκκωφαντικό θόρυβο που σε διαπερνά…

Η εικόνα του αδικοχαμένου παλικαριού στα μάτριξ του ιστορικού σταδίου καθήλωνε, ενώ στο βλέμμα τους διέκρινες ξεκάθαρα τη σπίθα που σιγόκαιγε. Το όφειλαν να του δώσουν έναν λόγο να χαμογελά από εκεί ψηλά και τους καμάρωνε. .

Τα όσα επακολούθησαν μοιάζουν με εποποιία…

Δεν έπαιζαν 11 εναντίον 11. Οχι, Ηταν 11 εναντίον «ενός» και παρόλα αυτά η «μάχη» για τους γηπεδούχους προέβαλε άνιση, αφού απέναντί τους είχαν μία ολόκληρη αποστολή που λειτουργούσε και συμπεριφέρονταν σαν ένα σώμα και μία ψυχή. Για τους παίκτες της «γαλανόλευκης» το τελικό αποτέλεσμα έχει κριθεί πριν καν αρχίσει το παιχνίδι. Ηταν ή εμείς ή εμείς… Τίποτε άλλο.

Και έφτασε η στιγμή που ο Παυλίδης άνοιξε το σκορ. Ολοι οι Ελληνες στραφήκαμε, ίσως και αντανακλαστικά, προς τον ουρανό, σα να θέλαμε να αφιερώσουμε το γκολ στον Μπάλντοκ ανεξαρτήτως αν τον γνωρίζαμε ή όχι. Η απώλειά του συγκλόνισε τη χώρα και τα όσα ακολούθησαν είναι αδύνατον να αποτυπωθούν στο χαρτί, ακόμη και μέσω μίας τόσο πλούσιας γλώσσας όπως η δική μας.

Ο 26χρονος φορ έδειξε το μαύρο περιβραχιόνιο που είχε στο μπράτσο του, αμέσως μετά το έβγαλε, το σήκωσε ψηλά, το φίλησε και έκανε τον Σταυρό του, ενώ οι διεθνείς μας κρατούσαν τη φανέλα του κολλητού τους και έγιναν μαζί της μια αγκαλιά. Πρόκειται δε για το γκολ που στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας έκανε τα περισσότερα ζευγάρια μάτια να βουρκώσουν.

Το ένιωθες και το αισθανόσουν, σα να βρίσκεσαι εκεί και να βιώνεις εκ του σύνεγγυς όλα όσα διαδραματίζονταν.

Οι Αγγλοι «απάντησαν» στο 87’, αλλά είπαμε… Ή εμείς ή εμείς. Στα αποδυτήρια του Γουέμπλεϊ είχε δοθεί μία υπόσχεση που ήταν αδύνατον να αθετηθεί… Ο Παυλίδης «μίλησε» ξανά, όμως δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως το τέρμα του 90’+3’ το έβαλαν όλοι οι διεθνείς μας μαζί… Η καρδιά, η θέληση και το πάθος τους έστειλαν την μπάλα στα δίχτυα.

Τα δευτερόλεπτα μέχρι το φινάλε έμοιαζαν με αιώνες και το τελευταίο σφύριγμα σήμανε και τη λύτρωση. Οχι επειδή ελόχευε ο κίνδυνος της ισοφάρισης, κάθε άλλο, αλλά επειδή αυτά τα παιδιά που για 90 και πλέον λεπτά καλούπωναν τον πόνο τους δικαιούνταν επιτέλους να ξεσπάσουν. Πόσο άλλο να συγκρατηθούν; Πώς να κρατήσουν τα δάκρυά τους και να μην κλάψουν;

Ο Μάνταλος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «κοιτούσα και περίμενα να τον δω να πανηγυρίζει μαζί μας», όμως δυστυχώς ήταν απών, αν και ο νους των διεθνών μας και των μελών της αποστολής τον συντρόφευαν νοερά στη γειτονιά των αγγέλων, εκεί όπου πλέον κατοικεί.

Ο Παυλίδης από την πλευρά του ψέλλισε «είναι μέρα να σωπάσουμε και να ευχηθούμε καλή δύναμη στους δικούς του. Κερδίσαμε και δεν το χαιρόμαστε. Δεν υπάρχουν λόγια», ενώ ο Μπακασέτας κατακεραύνωσε εκείνους που πίσω στην πατρίδα δεν σεβάστηκαν τίποτα. «Είναι η μεγαλύτερη νίκη της ζωής μου στο ποδόσφαιρο. Είμαι πάρα πολύ περήφανος για τους συμπαίκτες μου. Αφιερώνω τη νίκη στον Τζορτζ και στην οικογένειά του. Δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνει το παιχνίδι βάσει των συνθηκών. Αποτελεί ντροπή για κάποιους που προσπαθούν να επωφεληθούν από μια τέτοια τραγωδία λέγοντας χυδαιότητες για τον Τζορτζ και την οικογένειά του. Ας είμαστε άνθρωποι σε αυτές τις στιγμές. Θα έπρεπε να ντρέπονται. Θα έπρεπε να σεβαστούν το παιδί, την οικογένειά του και εμάς», είπε με έμφαση. Εχει μήπως άδικο;

Αυτά συνέβησαν λοιπόν στην μητρόπολη του Ηνωμένου Βασιλείου και η νύχτα της 10ης Οκτωβρίου του 2024 καταλαμβάνει πλέον μία περίοπτη θέση στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν πήραμε κάποιον τίτλο, δεν κρίθηκε κάτι αλλά θα είναι η ημέρα που θα μνημονεύεται ως εκείνη που ένα τσούρμο ποδοσφαιριστές που έχουν τη στόφα του μεγάλου παίκτη, καθοδηγούμενοι από έναν «μαέστρο» των πάγκων και τους συνεργάτες του μας έκαναν να κλάψουμε από συγκίνηση.

Πριν από χρόνια ο Ιταλός συγγραφέας Αντρέα Καμιλέρι που απεβίωσε το 2019 είπε πως «δεν μπορείς να αθετήσεις μια υπόσχεση που έδωσες στον φύλακα άγγελό σου». Αυτό έπραξαν οι διεθνείς μας και τώρα ας τους αφήσουμε ήρεμους, να πενθήσουν όπως αυτοί επιθυμούν.

Βλέπετε έχουν και τόσα να… πουν με τον φίλο τους που βρίσκεται εκεί ψηλά.