Το μεγάλο φινάλε: Ένας ύμνος στην ταχύτητα και μια κληρονομιά γεμάτη αντιφάσεις

Πριν από λίγο παρακολούθησα την τελευταία εκπομπή του The Grand Tour, με τίτλο «One for the Road». Ήταν ένα επεισόδιο γεμάτο στιγμές που θύμιζαν γιατί αυτή η τριάδα –ο Τζέρεμι Κλάρκσον, ο Τζέιμς Μέι και ο Ρίτσαρντ Χάμοντ– σημάδεψε για δύο δεκαετίες το τοπίο της τηλεοπτικής ψυχαγωγίας, είτε συμφωνούσαμε με αυτούς είτε όχι. Είναι το τέλος μιας εποχής, και, ναι, ένιωσα μια μικρή μελαγχολία βλέποντάς το. Πώς να μην αισθανθείς έτσι, όταν συνειδητοποιείς ότι κλείνει οριστικά ένα κεφάλαιο που καθόρισε την τηλεοπτική αυτοκινητιστική κουλτούρα;

Το τελευταίο επεισόδιο κινηματογραφήθηκε στη Ζιμπάμπουε, σε τοπία που κόβουν την ανάσα, προσφέροντας μια συγκινητική και νοσταλγική ατμόσφαιρα. Με την απαράμιλλη αισθητική της εκπομπής, η Ζιμπάμπουε έγινε ο τέλειος καμβάς για την τελευταία τους περιπέτεια, η οποία ήταν γεμάτη από τον γνωστό τους συνδυασμό χιούμορ και δράσης. Το επεισόδιο έκλεισε σχεδόν είκοσι χρόνια αυτοκινητιστικών περιπετειών, εκεί που όλα άρχισαν: στην ίδια περιοχή της Αφρικής, όπου γύρισαν το πρώτο τους σπέσιαλ επεισόδιο: στην Μποτσουάνα. Η επιστροφή σε αυτή τη γη, γεμάτη μνήμες και συγκινήσεις, ήταν ένας τρόπος να κλείσουν τον κύκλο τους με τον πιο όμορφο και συναισθηματικό τρόπο.

After 8 years of #TheGrandTour, Jeremy Clarkson, Richard Hammond & James May take to the road one last time 🛞 #TGTOneForTheRoad #JeremyClarkson #RichardHammond #JamesMay pic.twitter.com/mZK2uzoR2W

— The Grand Tour (@thegrandtour) August 22, 2024

Οι εκπομπές τους, από το Top Gear στο BBC μέχρι το The Grand Tour στο Amazon Prime, ήταν κάτι το μοναδικό. Οι δοκιμές των αυτοκινήτων τους δεν ήταν απλώς παρουσιάσεις· ήταν θεάματα γεμάτα χιούμορ, ένταση και, συχνά, ανόητες αποστολές που μας κρατούσαν κολλημένους στην οθόνη. Η σκηνοθεσία και τα κινηματογραφικά πλάνα ήταν απαράμιλλα, με ένα αισθητικό ύφος που έθεσε νέα πρότυπα στο πώς πρέπει να κινηματογραφούνται τα αυτοκίνητα. Κάθε επεισόδιο ήταν μια υπενθύμιση της ομορφιάς και της δύναμης της οδήγησης, της αίσθησης που μπορεί να σου δώσει ένα καλά σχεδιασμένο αυτοκίνητο, είτε αυτό ήταν μια Ferrari είτε ένα παλιό Peugeot.

Όμως, καθώς το επεισόδιο τελείωνε, οι σκέψεις μου έγιναν πιο σύνθετες. Γιατί η κληρονομιά τους δεν είναι μόνο θετική. Στις εκπομπές τους υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσες να αγνοήσεις: αμφιλεγόμενα αστεία που άγγιζαν ρατσιστικά ή σεξιστικά θέματα, ένα ύφος που συχνά πρόδιδε ένα αίσθημα «ανωτερότητας» που παραπέμπει στον αποικιοκρατικό χαρακτήρα του βρετανικού πολιτισμού. Και ναι, αυτές οι στιγμές άφησαν ένα στίγμα που δεν μπορεί να διαγραφεί, όσο κι αν μας διασκέδασαν κατά καιρούς.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι τους θαυμάζω για όσα κατάφεραν. Έκαναν τις αυτοκινητικές εκπομπές πιο συναρπαστικές, πιο θεαματικές και πιο διασκεδαστικές από ποτέ. Μας έμαθαν να βλέπουμε τα αυτοκίνητα όχι μόνο ως μηχανές αλλά ως κομμάτι μιας πολιτισμικής εμπειρίας. Μας έκαναν να γελάσουμε, να ενθουσιαστούμε και, μερικές φορές, να σκεφτούμε.

Η τελευταία διαδρομή τους ήταν μια γιορτή της αυτοκινητιστικής κουλτούρας, αλλά και μια υπενθύμιση ότι ακόμα και οι πιο θρυλικοί έχουν τις ατέλειές τους. Και ίσως, τελικά, αυτή η αντίφαση είναι που τους έκανε τόσο ενδιαφέροντες.

Αντίο Τζέρεμι, Τζέιμς και Ρίτσαρντ. Δεν θα μου λείψετε, αλλά σας ευχαριστώ.

Φωτογραφίες: The Grand Tour/X