Λέτα Γκαρέτσου στο GWomen: «Για μένα η πόλη είναι δεσμά, στη φύση νιώθω ο εαυτός μου»
Μεγαλωμένη μέσα σε αγωνιστικούς χώρους πολεμικών τεχνών, έφτασε ως τη δεύτερη θέση στον κόσμο στο ζίου - ζίτσου, άρχισε τις πεζοπορίες, σπούδασε Νομική κι αθλητικογραφία, όμως το 8ωρο στο γραφείο και οι ρυθμοί της πόλης είναι γι' αυτήν φυλακή.
Έτσι η 33χρονη Λέτα αναζητά τρόπους να μένει μακριά από το τσιμέντο και τους τέσσερις τοίχους που της προκαλούσαν κρίσεις πανικού. Ψάχνει την ελευθερία σε τοπία που μοιάζουν με τα «Ηλιοτρόπια» και την «Αστρική Νύχτα» του Βαν Γκογκ και αναζητά σε όλα την εσωτερική γαλήνη.
Για την podcaster η ζωή αρχίζει εκεί που ξεπερνάς τα προσωπικά σου όρια, σημειώνοντας βέβαια ότι αυτή η νοητή γραμμή διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Έμαθε να παλεύει από 6 χρονών παίζοντας αγωνιστικά ζίου - ζίτσου. Έφηβη ξεκίνησε την πεζοπορία, ενώ ένα χρόνο πριν ενηλικιωθεί κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ζιου-ζίτσου στο Hanau Γερμανίας. Λίγο αργότερα ξεκίνησαν οι σπουδές στη Νομική, τα μεγάλα πεζοπορικά ταξίδια, οι σπουδές στην αθλητικογραφία, τα podcasts και το Experience The Nature (= Εξερεύνησε τη φύση) μέσω του οποίου μπορεί ο καθένας να γνωρίσει καλύτερη τη φύση.
Η Λέτα Γκαρέτσου μίλησε στο GWomen για όλα όσα την κάνουν ξεχωριστή. Από το mindset της πρωταθλήτριας, μέχρι τις κρίσεις πανικού στο γραφείο. Το μεγάλο της όνειρο που βρίσκεται κάπου στις Άλπεις και τον Δία, το πλάσμα που της άλλαξε τη ζωή.
Photo Credits: Χρήστος Λώλος
Λάτρευες από μικρό κοριτσάκι τον αθλητισμό;
«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που από τα 4-5 οι γονείς μου προσπαθούσαν να βρουν τί άθλημα μου ταιριάζει. Ξεκίνησα με το κολύμπι, μετά έκανα ενόργανη μέχρι τα 7, μετά με έγραψαν στον στίβο. Με πήγαιναν μια βόλτα από παντού. Θυμάμαι μια μέρα είχα δει κοντά στο σχολείο μια σχολή ζιου - ζίτσου και λέω στον μπαμπά: "πάμε να δοκιμάσουμε". Εκείνος χάρηκε πάρα πολύ γιατί έκανε κι εκείνος μαχητικά.
Ξεκίνησα το ζίου-ζίτσου περίπου 6 με 7 ετών. Έκανα συστηματικά τένις, ενόργανη και κολύμπι και παράλληλα δοκίμαζα άλλα αθλήματα όπως θαλάσσιο σκι και 5-6 ετών είχα ήδη την επαφή με τα βουνά, λόγω του μπαμπά. Η μαμά μου έκανε σκι στη θάλασσα. Όχι κάτι παραπάνω σε αθλητισμό. Ο μπαμπάς μου ήθελε να κάνει γιο. Προσπαθούσε συνέχεια να με βάλει στον αθλητισμό όπως θα έκανε με το αγόρι. Ακούγεται λίγο στερεοτυπικό και λίγο περίεργο. Αλλά το είχε πάντοτε απωθημένο, ότι δεν έκανε αγόρι και δεν μπορούσε ας πούμε να ποντάρει σε μαχητικά σπορ».
Πώς θα σύστηνες τον εαυτό σου με 2-3 προτάσεις;
«Αναζητάω την ηρεμία σε ό,τι κι αν κάνω στη ζωή μου και προσπαθώ να βάζω τον εαυτό μου και την εσωτερική μου γαλήνη πάνω από όλα. Προσπαθώ να βρω τρόπους για να πετυχαίνω αυτό. Εκνευρίζομαι... αλλά ανέκαθεν κι από τα μαχητικά μας είχαν μάθει οι προπονητές μας ότι τα νέα πρέπει να τα διαχειριζόμαστε. Είχα την εκτόνωση πάνω στο τατάμι. Παιδάκι δεν με θυμάμαι ποτέ να είμαι με νεύρα. Είχα την εκτόνωσή μου 6 φορές την εβδομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Τώρα ξεδίνω στα βουνά... Στην πόλη όταν επιστρέφω είμαι ήρεμη».
Περίγραψέ μου μία τυπική ημέρα της εβδομάδας σου
«Τώρα πια έχω φύγει από το γραφείο. Δούλευα full- time οπότε τα βουνά ήταν δουλειά Σαββατοκύριακου. Τώρα το Experience the natural έχει επεκταθεί και στην καθημερινότητά μου. Οπότε Δευτέρα - Παρασκευή κάνω τις προπονήσεις μου για μένα, που είναι κυρίως αερόβιο, βουνό, λίγη ενδυνάμωση και μια μαχητική προπόνηση ίσως. Δυο φορές την εβδομάδα θα πάω με τους συνεργάτες μου για scouting.
Που σημαίνει να δούμε καινούργια μονοπάτια, να τα βάλουμε στους χάρτες, να τα περάσουμε, να δούμε πώς μπορούμε να πάμε τον κόσμο εκεί και Σαββατοκύριακα δουλεύω καθαρά στα βουνά με τα group με τα γκρουπ. Κάνω ακόμα τα podcast αλλά πάω μόνο για την ηχογράφηση και το μοντάζ. Δεν δουλεύω full time. Σαν νοοτροπία και σαν στάση ζωής... το γραφείο και οι 4 τοίχοι, όποιο γραφείο κι αν είναι αυτό, με έκανε να παθαίνω κρίσεις πανικού. Αυτό το life style, ζεις για να περιμένεις την αργία και τις διακοπές του καλοκαιριού...δεν μου αρέσει».
Έτσι συστήνει η Λέτα Γκαρέτσου τη δική της σειρά podcast «Πέρα από τα όρια» με τη φράση: «Με τόλμη και επιμονή». Συναντά ανθρώπους που έχουν υπερβεί τον εαυτό τους. Συζητούν για ιστορίες που «ταξιδεύουν» πέρα από τα όρια. Δρομείς, αλεξιπτωτιστές, πυγμάχοι, ορειβάτισσες, κολυμβήτριες τής αφηγούνται όλα εκείνα που τους στιγμάτισαν, όλα εκείνα που στο τέλος της ημέρας, τους έκαναν καλύτερους ανθρώπους. Ένας Ιρλανδός ποιητής είπε κάποτε πως «το να βρεις το σωστό επάγγελμα, είναι σαν να βρίσκεις την ψυχή σου σ’ αυτόν τον κόσμο». Αν μπορούσε λοιπόν η Λέτα, που μισεί την καθημερινότητα σε τέσσερις τοίχους, να κάνει ένα επάγγελμα μακριά από τη φύση θα ήταν αυτό. Να μιλά και να μας γνωρίζει ιστορίες που αφορούν με οποιονδήποτε τρόπο τη φύση, τον αθλητισμό, τη γοητεία της δυσκολίας.
Πώς «γεννήθηκε» η ιδέα για το podcast σου; Τι σημαίνει για σένα «Πέρα από τα όρια»;
«Η σκέψη μου γι αυτό το podcast είναι να φέρω ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει τα όριά τους τουλάχιστον για τους υπόλοιπους, γιατί με πολλούς από αυτούς που συζητάω υποστηρίζουν ότι ακόμα δεν τα έχουν ξεπεράσει. Κι έχουν κάνει μια υπερπροσπάθεια σε έναν τομέα. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις ανέβει στο Έβερεστ. Μπορεί η υπερπροσπάθεια να είναι και κάποιος από ένα τροχαίο ο οποίος δεν το έβαλε μετά κάτω και συνέχισε να ζει κανονικά και να βρίσκει ενδιαφέροντα. Για μένα, το "πέρα από τα όρια" είναι και μια κοπέλα που δεν είχε αθληθεί ποτέ και την Κυριακή πήγε στην Πεντέλη για μια πεζοπορία. Ή κάποιος που έχασε κιλά ή μια γυναίκα που έκανε μια πολύ ανθυγιεινή ζωή και ξεκίνησε να πηγαίνει έστω μέχρι το περίπτερο με τα πόδια. Τα όρια διαφέρουν και είναι και πώς έχει μάθει ο καθένας. Άλλα όρια έχει ένας πρωταθλητής, άλλα κάποιος που κάνει μια απλή ζωή και θέλει να εντάξει τη γυμναστική. Γι αυτόν για παράδειγμα και το να πάει 3 φορές τη βδομάδα στο γυμναστήριο είναι υπέρβαση».
Ποια ιστορία σε συγκλόνισε περισσότερο;
«Έχω την τάση να ταυτίζομαι με τα βουνίσια επεισόδια που κάνω. Αυτό που με άγγιξε πολύ ήταν η τραγωδία του Ολύμπου. Μου είχε μιλήσει ο Ζαφείρης Τρόμπακας που τώρα είναι μέλος της ελληνικής ομάδας διάσωσης και είναι ένας εκ των οποίων έζησε. Κι επειδή ο Όλυμπος είναι ένα μέρος που επισκέπτομαι συχνά, το έχω στην καρδιά μου και έχω βιώσει πάρα πολλές στιγμές, με άγγιξε. Κάθε περιγραφή του, κάθε σημείο στο οποίο ίσως έχασε έναν σχοινοσύντροφό του ήταν μέρη που τα έχω περπατήσει. Σε κάνει αν σκέφτεσαι πόσο πρέπει να σέβεσαι το βουνό στο οποίο βρίσκεσαι. Θαυμάζω πάρα πολύ τους ανθρώπους που είχαν μια αναποδιά στη ζωή τους, είτε κάποιο ατύχημα, είτε εκ γενετής είχαν κάποια πάθηση, και έχουν δείξει σθένος σε όλη τους τη ζωή».
Πώς καταφέρνεις να διατηρείς τόσο ζωντανό το πάθος σου για περιπέτεια;
«Τελείωσα τη νομική άνευ εξετάσεων λόγω του πρωταθλητισμού. Μου έλεγαν όλοι "πήγαινε στην γυμναστική ακαδημία, τι την θες τη νομική;". Μπήκα πολύ συνειδητοποιημένα κι έχοντας στο μυαλό μου ότι από τα 5 ως τα 20 ήμουν κάθε μέρα στις προπονήσεις και ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να τα βγάλω εις πέρας και σε κάτι άλλο. Οπότε πήγα στη νομική έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι όταν τελειώσω θα πρέπει να πάω σε ένα γραφείο. Όταν τελείωσα κι άρχισα να κάνω την άσκησή μου σαν δικηγόρος συνειδητοποίησα ότι πόσο δίκιο έχουν οι γονείς μου που μου έλεγαν "δεν είναι αυτό για σένα". Οπότε κατευθείαν έβαλα τα βουνά σαν πλάνο στρατηγικής. Ότι θα καταφέρω μέσα από το βουνό να ξεφύγω από τη δουλειά γραφείου. Οπότε δούλευα στα γραφεία αλλά παράλληλα δούλευα και το πλάνο μου ότι μια μέρα θα κάνω κύρια δουλειά μου τα βουνά.
Και τώρα που έχω φύγει από το γραφείο και βιοπορίζομαι κυρίως από τα βουνά, είμαι πολύ συνειδητοποιημένη ότι αν του χρόνου χρειαστεί να πάω σε ένα γραφείο, για να ορθοποδήσω και να μπορώ να τρέχω την εταιρεία με τα βουνά, θα το κάνω. Επιλέγοντας κάτι πιο κοντά σε μένα. Όταν δούλευα στο Star το κανάλι κάνοντας την άσκησή μου ως δικηγόρος, θυμάμαι έκανα παρέα με ένα παιδί που ήταν στο πρόγραμμα και μου έλεγε "δεν έχεις σκεφτεί ποτέ τα αθλητικά κλπ;". Έτσι πήγα στη σχολή του Σωτηρακόπουλου με υποτροφία τότε, κατευθείαν έκανα την άσκησή μου στο ΣΠΟΡΦΜ και κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο. Θα ήθελα ό,τι κάνω να είναι πολύ δημιουργικό, όπως τα podcast.»
Τι είναι για σένα η πόλη και τί η φύση;
«Για μένα η πόλη είναι δεσμά. Είμαι σε φάση που κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας από την Βάρκιζα που μένω, και δεν νιώθω καλά. Νιώθω ότι είμαι εγκλωβισμένη. Νιώθω ότι κάνουμε τη ζωή μας πολύ δύσκολη. Αν χρειάζεται για να πάμε κάπου να είμαστε στο αυτοκίνητο 1 ωρα, άλλη 1 ώρα για να γυρίσουμε... Ζούμε για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς. Βάζουμε τον εαυτό μας σε μια κατάσταση κάπως αρρωστημένη. Η πόλη είναι αναγκαίο κακό. Είμαι εδώ μέχρι να βρω τρόπο να μην είμαι. Δεν κάνω τις τυπικές εξόδους. Αν είναι να πάω κάπου θα επιλέξω σινεμά, θέατρο ή μια βόλτα να περπατήσω.
Το βουνό είναι το φυσικό μας περιβάλλον. Θεωρώ ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε σε ένα τοίχο και να παλεύουμε να βγάλουμε κάποια χρήματα. Στη φύση νιώθω ο εαυτός μου, δεν με κατακρίνει κανένας. Δεν θα με νοιάζει τί θα βάλω ή αν έχω βάλει ή χάσει 5 κιλά. Κάνω παράλληλα τη γυμναστική μου που μου αρέσει... Είναι ο χώρος στον οποίο ονειρεύομαι»
Το πιο μεγάλο σου όνειρο;
«Το πιο μεγάλο όνειρο... θέλω να κάνω κάποια ορειβατικά ταξίδια. Θέλω να κάνω ένα ταξίδι των 800χλμ που είχα κάνει. Το Καμίνο Ντε Σαντιάγο. Το είχα κάνει μικρή 22-23 (ένα μήνα περπατούσα) και θεωρώ ότι πνευματικά δεν μου έδωσε πολλά. Τότε είχα δώσει όλη μου τη βάση στο σωματικό κομμάτι, πώς θα τα καταφέρω κι άφησα απ έξω το πνευματικό. Υπάρχουν τα καταφύγια, που είναι παλιές εκκλησίες ή εγκαταλελειμμένα κτίρια. Έχεις στον χάρτη και ξέρεις ότι αν σήμερα περπατήσεις 30χλμ τότε το βράδυ θα βρεις κάπου να κοιμηθείς. Την άλλη μέρα μπορεί να μην έχει στη διαδρομή κάτι, έτσι θα χρειαστεί να κάνεις σε μία μέρα δύο διαδρομές για να φτάσεις στον προορισμό σου. Θέλω πολύ να γυρίσω και να το ξανακάνω. Κι από εκει πέρα θέλω να κάνω ταξίδια ορειβατικού χαρακτήρα. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να έχω ένα σπιτάκι 60s - 70s στην επαρχία, με μια αυλή, να μπορώ να ζω από τη φύση, να έχω τα ζωάκια μου, ένα παιδάκι και να είμαι χαρούμενη μακριά την πόλη».
Το σώμα της κοσμούν αμέτρητα τατουάζ. Πολύχρωμα, ζωντανά, λένε κι αυτά κάποιες από τις ιστορίες της.
«Τα τατουάζ ξεκίνησαν στα 14. Η μαμά μας αποκαλεί "βρωμιάρηδες" κι εμένα και τον μπαμπά μου που έχει. Το πρώτο το κάναμε μαζί σε διπλανή καρέκλα. Κόλλησα. Κάθετι σημαίνει κάτι. Στο χέρι έχω την γιαγιά μου για παράδειγμα. Τα παιδικά μου χρόνια, τις γάτες μου. Έχω και μια κατσαρίδα. Ο μπαμπάς μου με φώναζε "κατσαριδούλα" επειδή πήγαινε γρήγορα και ταυτόχρονα τις φοβόμουν και πάρα πολύ. Ήταν μια αντίθεση που την κουβάλαγα πάντα».
Δεν γίνεται να μη ρωτήσω για το παιχνιδιάρικο αυτό σκυλί που σε συνόδεψε σήμερα, πότε ήρθε στη ζωή σου, πόσο την έχει αλλάξει;
«Έχω τον Δια τώρα θα κλείσουμε τρία χρόνια, είναι η πρώτη φορά που νιώθω τέτοιας μορφής αγάπη. Τον έχω μεγαλώσει. Νομίζω είναι το πρώτο πλάσμα - δεν θα πω άνθρωπος τον αδικώ- στη ζωή μου που έχουμε μια σχέση φανταστική. Τον έχω βάλει στα βουνά από πολύ μικρό, κι ακολουθεί... Και πολλές από τις δραστηριότητές μου και τις δράσεις μου τις προσαρμόζω στις ανάγκες του Δια για να περάσει κι εκείνος καλά και να μην κινδυνεύει.
Πάντα ήθελα ένα σκύλο. Είχα μια γάτα αλλά δεν με κάλυπτε. Έγινε μπαμπάς το σκυλάκι ενός φίλου μου και μου τον χάρισε. Στην αρχή είχα πάθει σοκ, έλεγα αν δεν είμαι έτοιμη τώρα για τέτοιες ευθύνες και τι θα κάνω. Βασικά αυτό που φοβόμουν ήταν το να αγαπήσω κάτι τόσο πολύ που ξέρω ότι κάποια στιγμή θα μου φύγει... Αλλά τελικά μέρα με τη μέρα...»
Επιστρέφοντας στο κομμάτι του αθλητισμού, τι σου έδωσε το ζίου - ζίτσου, μετάνιωσες που δεν συνέχισες;
«Το ζίου - ζίτσου το κουβαλάω μέσα μου και θα το κουβαλάω για πάντα και τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου, στη γωνία μου, τον προπονητή μου μού προσέφερε μια εντελώς διαφορετική σχέση με τους γονείς μου και ειδικά με τον πατέρα μου, γιατί ήταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία πριν από κάθε αγώνα. Και οι συζητήσεις μας, το ότι τον έβλεπα στην κερκίδα και έπαιρνα δύναμη, το ότι κατάλαβα πόση δύναμη έχω μέσα μου. Δεν το φανταζόμουν. Αυτό το ταξίδι έκλεισε όταν πήρα τη δεύτερη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και ένιωσα ότι δεν θέλω να αγωνιστώ σε τόσο υψηλό επίπεδο γιατί δεν θέλω να απογοητεύσω κανένα, μη φέρνοντας την ίδια επιτυχία.
Εκεί αντιλήφθηκα ότι είμαι ίσως αρκετά εγωίστρια, αρκετά δειλή στην ήττα, έμαθα πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου μέσα από τους αγώνες. Έμαθα ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την ήττα. Ενώ δεν με ένοιαζε τόσο πολύ η νίκη... Κέρδιζα όχι για να κερδίσω αλλά για να μη χάσω. Δεν με ένοιαζε ότι ανέβαινα στο βάθρο, αλλά είχαν την ικανοποίηση ότι δεν έχασα τη θέση. Έμαθα να παλεύω και όλη αυτή η διαδικασία στον πρωταθλητισμό - ό,τι άθλημα κι αν κάνεις ειδικά αν είναι ατομικό- είναι μια μικρογραφία της ζωής μετέπειτα.
Μετά έπαιζα αγώνες χαμηλότερου επιπέδου και σταμάτησα ολοκληρωτικά στα 23 μου όπου ξεκίνησα την πυγμαχία (23-26). Εκεί έτρεξα κάποιους ερασιτεχνικούς αγώνες και μετά κατάλαβα ότι τα βουνά απαιτούν όλο μου τον χρόνο. Από τα 26 μέχρι σήμερα που είμαι 32 έχω αφιερωθεί ολοκληρωτικά στα βουνά. Τα μαχητικά είναι πλέον σαν ευχαρίστηση».
Αν γυρνούσες πίσω τον χρόνο θα άλλαζες κάποια από τις επιλογές σου;
«Δεν θα σταμάταγα το ζιου ζιτσου, θα επέλεγα μεγαλύτερη πορεία στον πρωταθλητισμό. Γιατί μετά αυτό θα κλείδωνε και με την επαγγελματική μου καριέρα, τα βουνά με την προπονητική ίσως. Και γιατί μου λείπει πολύ το αίσθημα των αγώνων. Μέχρι και η ζύγιση. Όλα αυτά για τα οποία τότε σιχτίριζα τώρα μου λείπουν τρομερά. Απλά τότε ένιωθα γεμάτη».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]