Αλεξάνδρα Σταματοπούλου στο GWomen: «Πήρα την αναπηρία μου σαν παιχνίδι, δεν θέλω να είμαι πλέον στο χώρο του αθλητισμού»
Κάποτε ήταν ένα κορίτσι που τίποτα δεν προμήνυε ότι θα κατακτήσει την κορυφή. Λέμε συχνά ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά αυτό δεν ισχύει για την Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα, αφού μέχρι τα πέντε της ζούσε σε ορφανοτροφείο στη Ρουμανία. Η τεκνοθεσία από Έλληνες γονείς την έφερε στην Ελλάδα. Εδώ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για εκείνη πριν ακόμα η πάθησή της, τής χτυπήσει την πόρτα. Άργησε να μιλήσει και δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί. Τελικά, όμως, τα κατάφερε. Και τότε... ήρθε η «μάγισσα του παραμυθιού». Η διάγνωση ήταν "Stiff Person Syndrome", σύνδρομο του καθηλωμένου ατόμου, μια σπάνια αυτοάνοση διαταραχή που σχετίζεται με την κίνηση και επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Η κολύμβηση μπήκε στη ζωή της πολύ αργότερα. Αρχικά, ο στόχος ήταν θεραπευτικός. Στην πορεία, όμως, η Αλεξάνδρα άρχισε να βλέπει την αναπηρία και την κολύμβηση με άλλο μάτι, όπως αποκάλυψε μιλώντας στο GWomen. Πρώτη φορά συστήθηκε στο κοινό των Παραολυμπιακών Αγώνων το 2016 στο Ρίο. Στη συνέχεια, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Η κορύφωση της πορείας της ήρθε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Το χρυσό μετάλλιο είναι πλέον γεγονός και απέδειξε ότι το «ξόρκι της κακιάς μάγισσας» χάνει τη δύναμή του.
Αγωνίστηκε στην κατηγορία S4 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, η κατηγορία αυτή αφορά αθλητές με σημαντικές δυσκολίες στην κίνηση που επηρεάζουν τα άνω και κάτω άκρα ή και τον κορμό. Αυτοί οι αθλητές έχουν μειωμένη δύναμη και έλεγχο στα χέρια και τα πόδια, γι’ αυτό και οι κινήσεις τους γίνονται πιο αργά και προσεκτικά. Σε σχέση με άλλες κατηγορίες, στην S4 οι αθλητές χρειάζονται συχνά υποστήριξη για ισορροπία και σταθερότητα.
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου δεν είναι απλώς μια αθλήτρια, είναι ένα παράδειγμα αντοχής. Με κάθε της αγώνα δείχνει πως οι δυσκολίες δεν είναι παρά προκλήσεις που περιμένουν να ξεπεραστούν. Έχει επίγνωση των δυσκολιών, αλλά ταυτόχρονα πιστεύει ότι τα πράγματα στην Ελλάδα θα γίνουν καλύτερα για όλους τους αθλητές που αντιμετωπίζουν δυσκολίες.
Photo credits: Αιμίλιος Βελία
«Όταν ξεκίνησα να βλέπω και άλλα άτομα σαν εμένα κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι η ζωή και θέλησα να την αλλάξω με κάθε τρόπο»
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την κολύμβηση;
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι για θεραπευτικό σκοπό, με προτροπή φυσικοθεραπευτών και ενός καθηγητή που είχα στο σχολείο, που μετέπειτα έγινε προπονητής μου».
Πόσο δύσκολο ήταν για εσένα να πάρεις αυτή την απόφαση;
«Δεν είναι δύσκολη απόφαση όταν είσαι σε μια κατάσταση που δεν γνωρίζεις καθόλου τι έχεις, δεν γνωρίζεις δηλαδή τι αναπηρία έχεις. Το δύσκολο είναι το μετά… να μπορείς να κρατήσεις αυτή την υπόσχεση που δίνεις στον εαυτό σου ώστε να γίνει και επάγγελμά σου».
Ήσουν 14 χρόνων όταν διαγνωστικές με Stiff Person Syndrome, πώς το διαχειρίστηκες;
«Δεν έκανα τίποτα, επειδή ήμουν μικρή το πήρα αστεία. Αλλα παιδιά μπορεί να το έπαιρναν αλλιώς».
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
«Ήταν καλά, ανέμελα θεωρητικά».
Τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα μετά την υιοθεσία σου πώς ήταν;
«Τα πρώτα χρόνια μέχρι να μιλήσω, γιατί μίλησα μεγάλη, ήταν ζόρικα αλλά στο πλαίσιο του φυσιολογικού».
Τα παιδιά τότε, ήταν φιλικά προς εσένα;
«Τα παιδιά είναι αγνά, εγώ σαν Αλεξάνδρα και να είχα πέσει θύμα εκφοβισμού δεν θα το καταλάβαινα. Ένα πείραγμα στο δημοτικό μπορεί να το είχα, αλλά το πρόβλημα ήταν στο γυμνάσιο. Θυμάμαι ότι είχαμε φτάσει στα άκρα και επειδή εγώ δεν το επικοινώνησα σωστά δεν είχα και την κατάλληλη βοήθεια σε αυτό. Μετά πήγα σε ειδικό σχολείο, γιατί οι καθηγητές στο σχολείο της γειτονιάς δεν είχαν τη διάθεση να ασχοληθούν ούτε με τα παιδιά χωρίς ιδιαιτερότητες».
Όταν πηγές στο ειδικό σχολείο πώς ήταν;
«Θεωρούσα ότι δεν ανήκω εκεί, ήταν πολλά τα ερεθίσματα. Προσπαθούσα να βρω τα πατήματά μου γιατί δεν είναι όλες οι αναπηρίες ίδιες, όπως και το εκπαιδευτικό επίπεδο δεν είναι αυτό που είχες συνηθίσει».
Η κολύμβηση ήταν ένας τρόπος απόδρασης;
«Δεν είχε μπει ακόμα στη ζωή μου, στην ενήλικη ζωή ξεκίνησα. Στην εφηβεία ήταν δύσκολα τα πράγματα, θεωρώ ότι τότε ο αθλητισμός δεν θα έλυνε το πρόβλημα της ζωής μου».
Φανταζόσουν όταν ξεκίνησες ότι θα φτάσεις στην κορυφή;
«Όχι το πήγα πολύ αθώα, πολύ αγνά και παιδικά. Ξεκινάς συνήθως από πολύ μικρές ηλικίες, εκπαιδεύεσαι και καταλήγεις να γίνεις επαγγελματίας αθλητής. Στην Ελλάδα υπάρχουν όμως και οι επίκτητες αναπηρίες, όποτε δέχεσαι πολλές πληροφορίες πολύ απότομα και μέχρι να τις διαχειριστείς είναι δύσκολο. Εγώ συμπεριφέρθηκα σαν να είναι ένα παιχνίδι, είχα στο μυαλό μου το 'πάμε και θα δούμε πού θα βγει'».
Πόσο σημαντική ήταν η στήριξη του προπονητή που είχες;
«Είναι πολύ σημαντική, γιατί αυτός σε βάζει σε ένα δρόμο και θα σου θέσει όρια. Μετά θα σου ζητήσει και το κάτι παραπάνω. Τότε σε αυτή τη μετάβαση, όταν ένιωσα και επαγγελματίας χρειάστηκε να ζητήσω τη βοήθεια του κόσμου και της δίκης μας ομοσπονδίας. Για να πάω στους πρώτους μου Ολυμπιακούς (στο Ρίο ντε Τζανέιρο 2016) και να καταλάβω ότι τώρα κάτι γίνεται!».
Είχες κόσμο δίπλα σου σε αυτή την προσπάθεια;
«Δεν είχα πολύ κόσμο να με στηρίζει. Η οικογένειά μου επειδή ήταν και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας θεωρούσαν ότι ήταν σωστό για εμένα να μείνω μέσα στο σπίτι, να είμαι σε ασφαλές πλαίσιο. Ώστε να μην αντιμετωπίσω παραπάνω δυσκολίες από όσες ήδη είχα».
Αυτό ήταν κάτι που σε στενοχωρούσε;
«Στην αρχή το θεωρούσα δεδομένο, όταν όμως ξεκίνησα να βλέπω και αλλά άτομα σαν εμένα στα Social media κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι η ζωή. Τότε θέλησα να το αλλάξω και είπα στον εαυτό μου ότι θα αλλάξω αυτή την κατάσταση με κάθε τρόπο».
Πώς το συνειδητοποίησες αυτό;
«Ένας φίλος μου με βοήθησε, μου είπε η ζωή δεν είναι έτσι, εσύ πρέπει να βρεις τον τρόπο να διαμορφώσεις τη ζωή σου. Στην ουσία με καθοδήγησε, ήταν ένα άτομο - στήριγμα».
Τι θυμάσαι από τον πρώτο σου αγώνα ως επαγγελματίας;
«Το μπυρόκοιλο, χαχα! Κάνω μία ανασκόπηση και βλέπω ότι η αθλήτρια που ήταν με ένα μαγιό και τίποτα δεν προμήνυε ότι θα φτάσω στην κορυφή. Επίσης θυμάμαι όταν έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν έχω κάτι άλλο να δώσω. Πήγα σε αυτούς τους Παραολυμπιακούς Αγώνες πιστεύοντας ότι θα πάρω τρίτη, τέταρτη θέση και όμως έφερα το χρυσό».
Είχες στήριξη σ' αυτό το ταξίδι σου στον επαγγελματικό αθλητισμό είτε από την ομοσπονδία είτε από χορηγούς;
«Η στήριξη ήρθε πολύ αργότερα, όταν εγώ πήγα στους πρώτους μου Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τότε που είδαν ότι εγώ μπορώ να κάνω κάτι».
«Δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε το χέρι μου δύο μέρες πριν από τον τελικό»
Πότε ξεκίνησες να αισθάνεσαι ότι μπορείς να τα καταφέρεις ως επαγγελματίας αθλήτρια κολύμβησης;
«Χρειάστηκαν άνθρωποι για να το αισθανθώ αυτό, χρειάστηκα και ζήτησα και ψυχολογική υποστήριξη για να τα καταφέρω».
Είχες φτάσει ποτέ κοντά στο να τα παρατήσεις;
«Πολλές φορές, όχι επειδή δεν πίστευα ότι είμαι δυνατή ως αθλήτρια αλλά επειδή το σύστημα ήταν τέτοιο που με πέταγε έξω».
Τι εννοείς σε πέταγε έξω;
«Αυτό που είπα και πιο πριν... Αν στα Social media δεν είσαι δυνατός και κύπελλα να έχεις δεν θα φανεί η δουλειά σου. Έπειτα βγαίνουν κάποιες νομοθεσίες περίεργες που χρειάζεται για να πάρεις έπαθλο να αγωνιστείς με αθλητές από 8 διαφορετικές χώρες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Μπορεί εγώ να έχω πάρει χρυσό και να μην πάρω το χρηματικό έπαθλο. Εμένα αυτό μου συμβαίνει πολύ συχνά δυστυχώς. Για παράδειγμα εγώ στο παγκόσμιο είχα 15 αθλήτριες και δεν ήταν από 8 διαφορετικές χώρες και έτσι δεν πήρα κανένα χρηματικό έπαθλο».
Δεν έχεις πάρει κανένα χρηματικό έπαθλο;
«Δεν έχω πάρει από τα ευρωπαϊκά και τα παγκόσμια πρωταθλήματα που πήρα μετάλλιο. Αυτό προσπαθώ να αλλάξω, δεν είναι εύκολα κατανοητό».
Θεωρείς ότι υπάρχει η κινητοποίηση από τους Παραολυμπιακούς αθλητές όσον αφορά τέτοια θέματα;
«Βγαίνουμε και μιλάμε, αλλά δεν γίνονται κατανοητά. Όλα είναι διάχυτα μέσα μας και έτσι δεν μπορούμε να εκφράσουμε όσα θέλουμε. Για παράδειγμα αυτό με τη νομοθεσία είναι απαράδεκτο και συμβαίνει πολύ συχνά στους Παραολυμπιακούς αθλητές επειδή υπάρχουν λίγες συμμετοχές, αλλά δεν το καταλαβαίνει ένας απλός πολίτης πόσο σημαντικό πρόβλημα είναι. Οι πολιτικοί γνωρίζουν τι γίνεται, αλλά δυστυχώς πολύ εύκολα παραγκωνίζουν το πρόβλημα».
Έχεις επικοινωνήσει ποτέ με κάποιον; Λένε ότι θα αλλάξει αυτό;
«Είπαν ότι θα δεσμευτούν ότι θα μπούμε στο δημόσιο, για εμένα είναι βαριά υπόσχεση. Δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, από το 2012 έχουν να ανοίξουν πίνακα».
Πριν πας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, είχες παρακολουθήσει ποτέ τη διοργάνωση;
«Φυσικά, απλά και τότε δεν υπήρχε μεγάλη προβολή. Παλαιότερα δεν γινόταν μετάδοση πολλών αθλημάτων, γινόταν μόνο για 2-3 αθλήματα. Βέβαια και στην εποχή μας που γίνεται όλη η κάλυψη, πολλοί αθλητές παραπονέθηκαν ότι δεν φάνηκαν ποτέ. Με εμένα... έτυχε που ήμουν στη κολύμβηση και το είδε κόσμος. Ωστόσο δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες, έψαξα πολύ για να βρω».
Πώς πήγες στους πρώτους σου Παραολυμπιακούς;
«Ζήτησα τη βοήθεια του κόσμου μέσω εφαρμογής και αυτός ανταποκρίθηκε. Έτσι πήγα στο Ρίο το 2016!»
Το κράτος;
«Το κράτος μέχρι και τώρα απουσιάζει».
Έχουν κάνει κινήσεις από την ομοσπονδία και την κυβέρνηση για να σας στηρίξουν;
«Γίνονται αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να καταφέρουμε κάτι».
Όταν σου δίνουν αυτά τα άτομα συγχαρητήρια, πώς αισθάνεσαι;
«Νιώθεις την καλή τους πλευρά, ότι θέλουν να πουν το 'μπράβο'. Από την άλλη πλευρά όμως εύκολα ξεχνάμε».
Τι θυμάσαι πιο έντονα από τους αγώνες του Παρισιού;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά γιατί είχα ένα μόνιμο άγχος. Δεν πρόλαβα να χαρώ και το Παρίσι».
Στους πρώτους σου Παραολυμπιακούς το 2016 πώς ήταν η εμπειρία;
«Ήταν μια γιορτή, πήγα με τη βοήθεια του κόσμου. Δεν φοβήθηκα, απλά είδα ένα άλλο επίπεδο. Οι αθλητές ήταν επαγγελματίες, κοιτούσαν πολύ τη δουλειά τους, εγώ από την άλλη ήμουν πιο αγνή. Για παράδειγμα οι άλλες αθλήτριες είχαν μελετήσει σε τι είναι καλός κάθε αντίπαλος και μπορεί και να μιλούσαμε γι’ αυτό το κομμάτι ότι π.χ. 'σήμερα στην προπόνηση τα πήγες πολύ καλά', εκεί εγώ δεν σκεφτόμουν καθόλου έτσι μπορεί βέβαια κι αυτή η άγνοια κινδύνου να είναι αυτή που με βοήθησε».
Ήρθαν μετά οι επόμενοι Παραολυμπιακοί Αγώνες το 2020 και κατακτάς το χάλκινο μετάλλιο, το περίμενες;
«Όχι, σε καμία περίπτωση δεν το περίμενα. Πανηγύριζα τρελά γιατί ήμουν ανάμεσα σε Κινέζες αθλήτριες που είναι πολύ ανταγωνιστικές. Το χάρηκα περισσότερο και από το Παρίσι. Δεν πίστευα βέβαια τότε ότι θα φτάσω και ψηλότερα».
Στους Παραλυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού τι περίμενες;
«Το έλεγα ότι θα πάω για μετάλλιο, το πίστευα πολύ μέσα μου. Λίγο πριν τους Παρολυμπιακούς είδα το συναγωνισμό από τις άλλες αθλήτριες και τρόμαξα, τότε άρχισα να αγχώνομαι παρά πολύ. Δυο μέρες πριν μου έτυχε και ένα σύμπτωμα από τη πάθηση που έχω. Δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε το χέρι μου και βγήκα ένατη. Στο τελευταίο αγώνισμα μου σκέφτηκα "τι έχω να χάσω αν τα δώσω όλα, να δούμε τι θα γίνει'».
Κατακτάς το χρυσό, πώς ένιωσες;
«Δεν είχα εικόνα στην αρχή, ήξερα ότι είχα θέση στα μετάλλια. Όμως όταν είδα το όνομά μου στην πρώτη θέση σκέφτηκα 'Παναγία μου κατάφερα εγώ κάτι τέτοιο, θα ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος"! Ημουν πάρα πολύ συγκινημένη και περήφανη. Όλα αυτά περνούσαν μέσα στο μυαλό μου και μαζί ένα φλας μπακ για το τι έχω περάσει για να φτάσω μέχρι εδώ. Δεν ήταν όλα ρόδινα, μην ξεχνάμε ότι είμαστε και σε μια χώρα που αν η 3η θέση γινόταν 4η, σε είχαν διαγράψει. Δεν είναι ωραίο που το λέω, αλλά αλήθεια είναι πολύ άσχημο να διαγράψουμε μια προσπάθεια».
Πώς ήταν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού σε οργανωτικό επίπεδο;
«Περίεργοι, το φαγητό δεν ήταν καλό. Όταν έχεις αγώνα πρέπει να έχεις φάει καλά».
Παρακολούθησες αλλά παιδιά από την αποστολή; Έχεις κάποια «αδυναμία»;
«Η Τάνια Κεραμίδα, βγήκε 4η για πολύ λίγο και δεν κέρδισε μετάλλιο. Τη θαυμάζω παρά πολύ και την έχω μέσα στην καρδιά μου. Είναι παρά πολλοί η αλήθεια, τους θαυμάζω όλους παρά πολύ».
«Εστιάζουν στο να γίνουν καλοί influencers για να πείσουν τον χορηγό»
Yπάρχει ανισότητα μεταξύ Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών αθλητών;
«Ναι, εμείς για να λέμε σήμερα ότι έχουμε τη στήριξη χορηγών παλέψαμε παρά πολύ. Πριν κάποια χρόνια ήταν δεδομένο ότι δεν θα είχαμε χορηγούς. Είναι όλα πιο δύσκολα για εμάς. Ακόμα υπάρχει η ερώτηση "πώς βγαίνετε έξω από το σπίτι;", "τι εμπόδια αντιμετωπίζετε;" και όχι για τις ανάγκες μας. Δηλαδή το να ανήκουμε κάπου και να αναγνωριζόμαστε ως επαγγελματίες αθλητές. Να μας παρέχουν ό,τι ακριβώς και στους αρτιμελείς, ένα μπάτζετ με το οποίο θα μπορούμε να βγάλουμε τα έξοδά μας.
Θεωρούν ότι είναι δεδομένο ότι εμείς με ένα επίδομα θα μπορούμε να βγάλουμε τις φυσικοθεραπείες, τις βιταμίνες, τα έξοδα των αποστολών στο εξωτερικό. Τώρα βγήκε το πρόγραμμα για τον προσωπικό βοηθό, πιο πριν έπρεπε εμείς να πηγαίνουμε με το βοηθό μας στα μη προσβάσιμα σημεία που μας ζητούσαν να κάνουμε προπονήσεις».
Στην Ελλάδα διαμορφώνονται κατάλληλοι χώροι πλέον για να μπορείτε να κάνετε τις προπονήσεις;
«Τώρα τελευταία διαμορφώνονται, αλλά πολύ εύκολα χαλάνε. Αυτό γιατί έτσι είναι η νοοτροπία που δεν σεβόμαστε το χώρο που πάμε».
Θεωρείς ότι τα media και οι φορείς κοινωνικοποίησης έχουν μάθει στον κόσμο να σέβεται τα άτομα με τις ιδιαιτερότητές τους;
«Είναι ευθύνη όλων να εκπαιδεύσουμε από την πρώιμη ηλικία τα παιδιά να σέβονται τα άτομα με τις ιδιαιτερότητές τους. Είναι αστείο να αναρωτιόμαστε μέχρι και σήμερα αν η κοινωνία μπορεί να συμπεριλάβει τον κόσμο με αναπηρία. Θα έπρεπε όλο αυτό να είναι δεδομένο. Εμείς οι άνθρωποι πιο πολύ μεγαλοποιούμε πράγματα. Αν, για παράδειγμα, είχαμε δώσει στα παιδιά την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι τόσο τραγικό όσο είναι πραγματικά, τότε όλα θα ήταν πιο απλά».
Βλέπεις διαφορά στη νοοτροπία παραολυμπιακών αθλητών που τώρα ξεκινούν;
«Σίγουρα εμείς οι μεγαλύτεροι αθλητές έχουμε διαμορφώσει ένα πιο ασφαλές περιβάλλον για τα νέα παιδιά. Δεν είμαστε όλοι υγιείς πρότυπα για τα νέα παιδιά. Αλλά το παλέψαμε , δεν είχαμε τα εφόδια, δεν είχαμε τις γνώσεις.
Θεωρώ ότι και τώρα που μιλάμε διαμορφώνουμε ένα καλύτερο αύριο για τους νέους αθλητές. Τουλάχιστον για τα δικαιώματά τους, να αναγνωρίζονται ως επαγγελματίες και να λαμβάνουν τη βοήθεια που τους αναλογεί. Για εμάς δεν ήταν αυτονόητο.
Εμείς δουλεύουμε για να βγάλουμε τα έξοδά μας, αλλά οι απαιτήσεις παραμένουν οι ίδιες όσο και από έναν αρτιμελή. Αυτό θέλουμε να αλλάξουμε εμείς σαν αθλητές. Βλέπουμε τώρα ότι τα πράγματα για τα νέα παιδιά είναι καλύτερα, εμείς για παράδειγμα δεν είχαμε πρόσβαση στα Social media ώστε να ζητάμε χορηγούς, πλέον είναι πολύ πιο εύκολο. Ωστόσο πολλές φορές εστιάζουν στο να γίνουν καλοί influencers για να πείσουν τον χορηγό ότι είναι καλοί, παρά να κάνουν στοχευμένα αυτό που πρέπει να κάνουν ως αθλητές».
Είναι θεωρείς τα social media μια παγίδα;
«Ναι, γιατί χάνονται τα ιδεώδη του αθλητισμού. Δεν φταίνε όμως τα παιδιά σε αυτό, επειδή για να προχωρήσει κάποιος αθλητής πρέπει να φανεί. Γιατί για να πας σε μια αποστολή χρειάζεσαι έναν υποστηρικτή».
Σε στενοχωρεί αυτό;
«Όχι, δεν πρόλαβα βέβαια στην αρχή μου αυτή την κατάσταση. Όταν ξεκίνησα εγώ ήταν διαφορετικά, είχα ένα χορηγό από την αρχή μέχρι το τέλος. Η στήριξη του χορηγού μου ήταν πολύ σημαντική για εμένα, με στήριξε από την πρώτη στιγμή χωρίς να υπάρχουν social media, χωρίς να υπάρχει τίποτα! Πλέον όλο αυτό έχει γίνει μια βιομηχανία που ο καθένας κερδίζει κάτι».
Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιο παιδί που θέλει να ξεκινήσει τον αθλητισμό, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει;
«Να προσέχει πολύ την υγεία του και να το κάνει για το δικό του καλό. Μετά από αυτά να δει όλα τα άλλα που υπάρχουν. Επίσης πρέπει να κατανοήσει ποσό δυνατός είναι, εγώ δεν καταλάβαινα αν έχω δυνατότητες ή όχι. Να υπάρχει ισορροπία βέβαια, να μην καβαλήσουμε το καλάμι. Ακόμη είναι πολύ σημαντικά τα άτομα που θα επιλέξουν να έχουν δίπλα τους. Πρέπει να ξέρουν τι κάνουν, πού τους κατευθύνουν».
Έχουν επικοινωνήσει ποτέ παιδιά με εσένα που θέλουν να ξεκινήσουν να ασχολούνται;
«Ναι, από το Τόκιο ξεκίνησαν να μου στέλνουν. Εγώ τους συμβούλευσα πώς να ξεκινήσουν, πώς να είναι υγιές αυτό που πάνε να κάνουν».
Πώς αισθάνεσαι που λαμβάνεις αυτά τα μηνύματα;
«Εγώ δέχομαι με σεβασμό όποιο μήνυμα λαμβάνω, είτε είναι θετικό, είτε είναι αρνητικό».
Σου στέλνουν συχνά αρνητικά σχόλια;
«Δεν τα λαμβάνω ως αρνητικά, αν έχω πει κάτι παραπάνω που ήταν λάθος, θα ακούσω τι λέει ο άλλος».
Ποιο είναι το αθλητικό σου πρότυπο;
«Η Σιμόν Μπάιλς, έχουμε και μια κοινή αρχή γιατί και αυτή υιοθετήθηκε. Τη θαυμάζω πολύ γιατί όταν ξεκίνησε δεν ήταν από τα φαβορί και έφτασε κάπου και τους διέψευσε όλους».
Ποιο είναι το επόμενο κεφάλαιο μετά τον αθλητισμό;
«Δεν έχω ιδέα! Θα ήθελα να βρω μια δουλειά, αλλά είναι δύσκολο. Το κοιτάζω πολύ με την προσωπική μου βοηθό (Κωνσταντίνα Κιούση)».
Θα ασχοληθείς ως χόμπι με τη κολύμβηση ;
«Όχι, όταν ένας κύκλος κλείνει, κλείνει!»
Ούτε σαν προπονήτρια;
«Όχι, γιατί έχω δει πώς είναι τα πράγματα και δεν θα ήθελα να πιέσω κάποιον. Δεν θέλω να είμαι στο χώρο του αθλητισμού. Ενώ φεύγω με καλές εμπειρίες, δεν θέλω με αυτά που βλέπω, να πιέσω κάποιον άνθρωπο ενώ δεν υπάρχουν τα εφόδια».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]