Ξεκίνησε με μερικές αράδες. Σκόρπιες σκέψεις, αποτυπωμένες σε έναν υπολογιστή. Τότε, η Ασέιλ Τακ δεν περίμενε ότι η ιδέα της θα γίνει βιβλίο. Το ήθελε, αλλά δεν το ήξερε.
Προσπαθούσε να ισορροπήσει, ανάμεσα στο μπάσκετμπολ και στη συγγραφή. Ουχί ως επαγγελματίας στη δεύτερη επιλογή.
Ένας σοβαρός τραυματισμός έβαλε προσωρινό «φρένο» στο μπάσκετ. Και γέννησε την επιθυμία να κάνει ένα όνειρο πραγματικότητα. Χρόνος για μπόλικη σκέψη. Μία... βαθιά «βουτιά» στις σκέψεις της. Και μία σημαντική απόφαση.
Η Τακ, η οποία αποτέλεσε μέλος της ομάδας Γυναικών του Παναθηναϊκού στην αρχή της σεζόν (ενώ πέρασε και από τα Ιωάννινα) δεν παίζει μόνο μπάσκετ. Έχει εκδώσει και ένα βιβλίο. Με τίτλο: «Behind the glamour of college athletics» (σ.σ.: Πίσω από τη λάμψη του κολεγιακού αθλητισμου). Μοιάζει περισσότερο με εγχειρίδιο. Οδηγίες χρήσης. Συμβουλές βγαλμένες από τα δικά της λάθη. Από τις εμπειρίες της.
Αφορά τους αθλητές που σπουδάζουν. Και ονειρεύονται δόξα και χρήματα. Η Τακ επιχειρεί να τους... ρίξει απότομα από το συννεφάκι που συνοδεύει τη σκέψη «ό,τι και αν συμβεί, θα γίνω επαγγελματίας»! Να τους δείξει τι θα συμβεί στο αντίθετο ενδεχόμενο.
Άλλες φορές με... ωμό τρόπο. Μερικές πιο «ευγενικά». Όπως, άλλωστε, τα φέρνει η ίδια η ζωή τις περισσότερες φορές.
Στο ένα χέρι μία πορτοκαλί μπάλα. Στο άλλο, ένα πληκτρολόγιο. Για την Ασέιλ Τακ, δεν υπάρχει θέμα επιλογής. Μηδέ και προσπάθεια να ισορροπήσει πάνω σε ένα... σχοινί.
Το μπάσκετμπολ έχει άμεση σχέση με το βιβλίο της. Και το βιβλίο της με το μπάσκετ.
Η ίδια αντιμετωπίζει με ένα πελώριο χαμόγελο το γεγονός ότι για κάθε σοβαρό τραυματισμό της, έχει και ένα νέο «παιδί». Πρώτα το βιβλίο και μετά τα podcasts.
Και αυτές τις ημέρες ίσως να το χρειαστεί πέρα από το καθετί, αφού μετά τον Παναθηναϊκό επέστρεψε στις ρίζες της, στο Κάιρο, δίχως να παίζει μπάσκετ! Παρά μόνο αναζητεί την ψυχή της.
Η Τακ μιλάει στο gWomen για τις δύο αυτοκτονίες συμπαικτριών της, που αποτέλεσαν το ερέθισμα για να γεννηθεί η σκέψη του βιβλίου. Τον σοβαρό (πρώτο) τραυματισμό που αποτύπωσε τις σκέψεις στο χαρτί. Για τον ρατσισμό που έχει συναντήσει. Σε πολλές μορφές.
Photo Credits: Δώρα Δημητρίου
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
«Γεννήθηκα στο Σουδάν. Στο Χαρτούμ. Όταν ήμουν τεσσάρων ετών μαζί με την οικογένειά μου μετακομίσαμε στην Αίγυπτο. Σε καμία από τις δύο χώρες δεν μπόρεσα να ασχοληθώ με τα σπορ.
Το 2003 φτάσαμε στις ΗΠΑ.
Ξεκίνησα στο Δημοτικό. Ήταν τόσο ενδιαφέρον, ήθελα να ασχοληθώ με τα πάντα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, στίβο, αλλά δεν είχα τόσο χρόνο, λόγω των μαθημάτων.
Όταν έφτασα στο Λύκειο, δοκίμασα το μπάσκετ και μπήκα στην ομάδα του σχολείου. Έπαιζα απαίσια, για την ακρίβεια δεν ήξερα να παίζω, δεν γνώριζα τους κανόνες. Αλλά ήθελα να αγωνιστώ. Την πρώτη χρονιά μου, παρατηρούσα τα πάντα, προσπαθούσα να μάθω, να γίνω ανταγωνιστική. Τη δεύτερη χρονιά μου άρχισα να μαθαίνω. Πώς να είμαι στο κορυφαίο σημείο του παιχνιδιού μου. Πώς να μεγαλώσω το ταλέντο μου. Από το Λύκειο ήμουν ήδη ψηλή. Και έπρεπε να καταλάβω το κορμί μου, πως να το χρησιμοποιώ. Σε εκείνο το σημείο βοηθούσα στην άμυνα, μάζευα ριμπάουντ. Όταν πέρασε άλλη μία χρονιά, άρχισαν να έρχονται προτάσεις. Δεν το περίμενα, ήμουν σίγουρη ότι θα έπρεπε να πληρώσω για να σπουδάσω. Αλλά τελικά διαπίστωσα ότι μπορούσα να το κάνω δωρεάν».
Πώς ήταν η μετάβαση από το Σουδάν, στις ΗΠΑ;
«Από το σχολείο στο Σουδάν ήταν ένα σοκ όταν ήρθα στις ΗΠΑ. Οι κουλτούρες είναι τόσο διαφορετικές. Εδώ ζητάνε από τα κορίτσια να συμμετάσχουν στα σπορ. Να γίνουν καλύτερες. Στην Αίγυπτο τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά σίγουρα δεν ενθαρρύνουν την ενασχόληση με τα σπορ. Είναι ευλογία. Έχεις την ελευθερία να παίξεις, να σπουδάσεις».
Έχεις γράψει και ένα βιβλίο, το «Behind the glamour of college athletics». Πώς προέκυψε η ιδέα;
«Ήμουν στην Ελβετία. Υπέστη εξάρθρωση στον αστράγαλό μου! Έπρεπε να γυρίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Να σκεφτώ πώς θα επανέλθω. Ξαφνικά είχα χρόνο να σκεφτώ τι θα ακολουθήσει. Ήθελα να παίξω ξανά μπάσκετ, αλλά αναζητούσα και άλλα πράγματα.
Εκεί γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο. Ήταν το πάθος μου, να συμβουλεύω τους αθλητές. Και τώρα είχα μία μεγάλη ευκαιρία. Ένιωσα την ευθύνη να δώσω οδηγίες πως να διαχειριστούν όλη την κατάσταση. Οι περισσότεροι δεν είναι σοβαροί με τα μαθήματά τους. Πολλοί δεν έχουν καθοδήγηση και κάνουν λάθη. Αν μπορώ να βοηθήσω με αυτό, γιατί να μην το κάνω;».
Τι σε οδήγησε να μπεις στον κόσμο της συμβουλευτικής;
«Είναι ένας συνδυασμός. Ήταν τα λάθη στο κολέγιο. Σε εκείνη την ηλικία ακόμα μαθαίνεις. Δεν είσαι τόσο ώριμος. Και εγώ έκανα πολλά λάθη, έπρεπε να πάρω διαφορετικές αποφάσεις.
Κάποια στιγμή λες, ποιος θα είναι αυτός που θα βοηθήσει τους επόμενους; Αν αυτό είναι το τέλος της καριέρας μου, πρέπει να βρω έναν τρόπο για να βοηθήσω τους επόμενους.
Είχα αυτό το πάθος. Έχω μιλήσει με πάρα πολλούς ανθρώπους για να μπορέσω να γράψω αυτό το βιβλίο.
Ξέρετε, οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους ότι θα γίνουν επαγγελματίες ό,τι και αν συμβεί. Παραμελούν την πραγματικότητα. Φοβούνται να το πουν, ακόμη μπορεί και να βρεθούν στο... δρόμο, αν σταματήσουν να υποστηρίζουν, αθλητικά, αυτό που κάνουν.
Ένα κολέγιο και ένας αθλητής που έχει σταματήσει να προσπαθεί, τον θεωρεί τελειωμένο. Και δεν ενδιαφέρεται να τον ενθαρρύνει να προσπαθήσει άλλο».
«Δύο αυτοκτονίες, συμπαίκτριες μου...»
Ποιο ήταν το ερέθισμα, κάτι που σε έκανε να θέλεις να προσφέρεις τις συμβουλές σου;
Στο κολέγιο και μετά στην Ελβετία, είχα δύο συμπαίκτριες που αυτοκτόνησαν! Η μία ήταν Αμερικανίδα, η άλλη Ελβετίδα. Πριν απ' αυτό δεν είχα άμεση σχέση με τον θάνατο και τη διαχείριση μίας απώλειας, ειδικά μιας συμπαίκτριας. Είναι ένας διαφορετικός τύπος σχέσης. Δεν μπορώ να ξέρω γιατί το έκαναν, αλλά βλέποντας, παρατηρώντας, διαβάζοντας τις κινήσεις τους, μπορώ να πω ότι οφείλεται στο στρες από το μπάσκετ. Έπαιξε σημαντικό ρόλο.
Πολλοί θα πουν ότι «παίζετε μπάσκετ, έχετε πλήρη υποτροφία, τι άλλο θέλετε; Ποιο είναι το πρόβλημα;». Δεν καταλαβαίνουν ότι θυσιάζουμε το κορμί μας κάθε μέρα. Ότι πρέπει, μετά τα μαθήματα, να πάμε απευθείας στην προπόνηση για τρεις ώρες και μετά επιστροφή στο διάβασμα. Μερικές φορές δίχως να έχουμε βάλει μία μπουκιά φαγητό στο στόμα μας.
Και μην ξεχνάμε, πόσα πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να διατηρήσουμε την υποτροφία μας.
Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ. Μπορεί να αντιμετωπίζουμε οικογενειακά προβλήματα. Κανείς δεν το ξέρει....
Όταν όλα αυτά μπλέκονται και αισθάνεσαι ότι δεν έχεις καμία υποστήριξη και τα περισσότερα κολέγια δεν διαθέτουν αθλητικό ψυχολόγο για να του μιλήσεις, μαζεύονται πολλά.
Πολλοί το κρατάνε μέσα τους και κάποια στιγμή θα... σκάσει!
«Μία κοπέλα το... έσκαγε, για να παίξει μπάσκετ. Γιατί;»
Σε «ξύπνησαν» οι δύο αυτοκτονίες;
«Σίγουρα. Η εμπειρία που είχα στο κολέγιο είναι όμοια με άλλων φοιτητών. Αν ακούσεις την ιστορία μου και ακούσεις και άλλες 5-10 ιστορίες. Όλες θα μοιάζουν, θα έχουν διαφορετικές «διακλαδώσεις», αλλά το νόημα είναι το ίδιο.
Χάνουμε αθώους ανθρώπους για πράγματα που μπορούμε να ξεπεράσουμε πλαντάζoντας στο κλάμα. Αύριο είναι μία νέα ημέρα. Το μπάσκετ είναι μόνο ένα σπορ. Η ζωή μας είναι πιο σημαντική. Δεν θέλω οι αδερφές μου να περάσουν το ίδιο. Εντάξει με αυτό, αλλά τι γίνεται με τους άλλους που δεν ανήκουν στην οικογένεια μου; Έγραψα το βιβλίο όταν τραυματίστηκα για πρώτη φορά. Ήταν η τέλεια στιγμή να το κάνω. Τέλεια είπα; Κάπως έτσι. Είχα χρόνο, πάντως.
Τα podcasts τα ξεκίνησα τη δεύτερη φορά που τραυματίστηκα, είχα πάθει ρήξη χιαστού (στο άλλο πόδι). Και σκεφτόμουν, πώς γίνεται κάθε φορά που παθαίνω κάτι σοβαρό να γίνομαι παραγωγική;
Μολονότι οι τραυματισμοί είναι... σπαστικοί, υπήρχε σκοπός».
Εκτός απ' το βιβλίο, έχεις και μία σειρά από podcast. Τι πραγματεύεσαι σε αυτά;
«Μιλάμε για πολλά θέματα. Ένα απ' αυτά είναι και η σημασία του intership (σ.σ.: Μία δουλειά που παίρνει κάποιος για περιορισμένο χρόνο, προκειμένου να αποκτήσει εμπειρία). Πάμε στο κολέγιο και μας ενδιαφέρει μόνο το άθλημα μας, όχι η προοπτική του σχολείου. Τις περισσότερες φορές ένας αθλητής παίρνει ένα πτυχίο σε κάτι που (του) είναι άχρηστο.
Το κάνει μόνο και μόνο για να το πάρει. Ξέρεις, το σώμα δεν αντέχει για πάντα. Μόλις σε εγκαταλείψει, τελείωσε. Εκεί χρειάζεται να έχεις ένα εναλλακτικό σχέδιο.
Μία εργασιακή εμπειρία είναι απαραίτητη, αυτό θέλω να περάσω. Είναι ένας τρόπος να ανοίξεις μία πόρτα, στο μέλλον.
Επίσης, μιλάμε για τους τραυματισμούς και πως επηρεάζουν μία καριέρα. Για τα συμβόλαια, το πολιτισμικό σοκ όταν αποφασίζεις να παίξεις εκτός, την ψυχολογική απομόνωση όταν ζεις και εργάζεσαι στο εξωτερικό, όπου δεν ξέρεις τη γλώσσα, δεν σε ξέρουν, δεν τους ξέρεις.
Στην επόμενη σεζόν των podcast, θα έχω τη συνέντευξη μιας συζύγου ενός αθλητή. Πώς είναι η ζωή της, τι συμβαίνει με τα παιδιά.
Και την ιστορία μιας κοπέλας, με μία απίθανη ιστορία. Σε κάποιες κουλτούρες οι γυναίκες απαγορεύεται να αθλούνται. Είναι μόνο για τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρεύουν, να πλένουν, να φροντίζουν την οικογένειά τους.
Εκείνη είχε πάθος για το μπάσκετ. Κάθε μέρα το... έσκαγε για να παίξει, μέχρι που οι δικοί της την ανακάλυψαν και την χτύπησαν.
Δεν το καταλαβαίνω. Δεν βλέπω το πρόβλημα, τα σπορ σε κρατάνε μακριά από μπελάδες, σε δυναμώνουν, σου δίνουν χαρακτήρα».
Ας μιλήσουμε για τον ρατσισμό. Είναι από τα θέματα συζήτησης στα podcasts;
«Μίλησα με την Μάγια Ντότσον, αθλήτρια πρώτα στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και μετά το Νοτρ Νταμ. Ασχοληθήκαμε με την περίοδο των γεγονότων του Τζορτζ Φλόιντ, επικρατούσε τρέλα στις ΗΠΑ.
Καταλάβαμε την υποστήριξη που έχουμε από τον κόσμο, παγκοσμίως. Είναι μία μαύρη αθλήτρια και ήθελα να ακουστεί η φωνή της. Ειδικά απ' τη στιγμή που βρίσκεται σε ένα σχολείο που θεωρείται... λευκό. Ο ρατσισμός συμβαίνει και στα σπορ. Κάναμε μία «γερή βουτιά» πως τη βοήθησε η κοινότητα του σχολείου, πώς αισθάνονταν η ίδια μέσα στην ομάδα, ως αθλήτρια, ως γυναίκα, για τις λιγοστές ευκαιρίες στις γυναίκες στα σπορ. Και με ποιον τρόπο μπορούμε να το βελτιώσουμε. Το θέμα του ρατσισμού είναι ατελείωτο. Θα ήθελα να το αναλύσω σε μία ημέρα, αλλά δεν γίνεται. Χρειάζονται αιώνες!».
«Έχω ζήσει τον ρατσισμό με τρεις διαφορετικούς τρόπους»
Έχεις βιώσει ρατσισμό;
«Είμαι Αμερικανίδα, αλλά έχω γεννηθεί στην Αφρική. Άρα μιλάμε για διπλό ρατσισμό. Αν βάλουμε και το φύλο μου, τότε έχουμε τριπλό ρατσισμό.
Πριν πάμε στις ΗΠΑ με την οικογένειά μου, είχαμε μετακομίσει από το Σουδάν στην Αίγυπτο. Το βίωσα και εκεί. Οι Άραβες, μολονότι ζούνε στην Αφρική, δεν συμπαθούν τους Αφρικανούς. Δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ως Αφρικανούς.
Έχω ζήσει τον ρατσισμό με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Όσο περνούσε ο καιρός, ο κόσμος άρχισε να με αποδέχεται, όταν έγινα καλή αθλήτρια. Όταν είσαι καλός σε κάτι, τότε ξεχνάνε την εμφάνισή σου. Αν είσαι καλός, αρχίζουν να σε κοιτούν διαφορετικά».
«Μουδιάζεις» μετά από καιρό απέναντι στον ρατσισμό ή πλέον το έχεις επεξεργαστεί και το απομονώνεις;
«Σε κάποιες κουλτούρες, στο πνευματικό επίπεδο, υπάρχει εξέλιξη. Λένε ότι αυτό ήταν στο παρελθόν, δεν ασχολούνται μαζί του. Και όταν καταλαβαίνεις ότι ακόμα υπάρχει και βρισκόμαστε στο 2021, προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρίσκεται εκεί, αλλά να μην συγκεντρωθούμε σε αυτό».
Είναι σωστό να τον αγνοείς ή πρέπει να τον αντιμετωπίσεις;
«Πιστεύω ότι ο ρατσισμός είναι ένα τεράστιο θέμα, ένα οικοδόμημα που έχουν δημιουργήσει συγκεκριμένες κοινωνίες. Είναι η ρίζα κάποιων κοινωνιών, οι οποίες δημιουργήθηκαν πάνω στον ρατσισμό. Οπότε πρέπει να αλλάξουμε τα μυαλά μας, να πούμε ότι δεν το θέλουμε άλλο. Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά νομίζω ότι θα χρειαστεί να περάσουν αρκετές γενεές, προκειμένου να απαλλαγούμε απ' τον ρατσισμό.
Αν κάποιος σου επιτεθεί, τότε σου δίνει το δικαίωμα να τον σταματήσεις. Αν είναι όμως σε μία συζήτηση, πρέπει να μην ασχοληθείς και να προχωρήσεις».
Ποιο από τα τρία είδη ρατσισμού που προανέφερες είναι αυτό που σε εκνευρίζει; Ποιο είναι το χειρότερο;
«Αν βρίσκομαι στις ΗΠΑ, θα έλεγα να είμαι μία μαύρη γυναίκα. Αν βρίσκομαι στο εξωτερικό – η αλήθεια είναι πως δεν έχω αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο – καταλαβαίνω ότι είμαι περισσότερο Αφρικανή από Αμερικανίδα.
Στις ΗΠΑ είμαι μαύρη, δεν έχει σημασία αν έχω γεννηθεί στην Αφρική. Έξω από τα αμερικανικά σύνορα, δεν είναι το θέμα ότι είμαι γυναίκα, αλλά ότι είμαι μια Αφροαμερικανίδα. Οι Αμερικανίδες έχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μπορεί να δεις το χρώμα του δέρματός μου, είναι πιο σκούρο. Οπότε αρχίζουν να ρωτάνε, «ακούγεται Αμερικανίδα, αλλά είναι; Δεν μοιάζει, τι είναι; Μπορεί να είναι Αφρικανή...».
Είναι πιο δύσκολο, μοιάζει αρκετά με τη δουλειά. Υποτίθεται ότι εργαζόμαστε από την ημέρα που γεννιόμαστε, μέχρι εκείνη που θα πεθάνουμε. Οπότε, φαντάσου να αντιμετωπίζεις τον ρατσισμό από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα σου».
Ένα από τα σημαντικά θέματα είναι η ζωή μετά τον αθλητισμό. Το έχεις σκεφτεί;
«Φαντάσου να παίζεις ένα σπορ από την ηλικία των τριών ετών. Να έχεις μία ρουτίνα: προπόνηση, αγώνες και αυτό να αντέξει για τριάντα χρόνια! Σε αυτό το διάστημα γνωρίζεις διάφορα άτομα, «χτίζεις» έναν κόσμο γύρω από το άθλημά σου. Και όταν δεν είσαι τόσο καλός να παίξεις ή το κορμί σου έχει διαλυθεί ή απλά βαριέσαι, μετά από τόσα χρόνια, λες, «και τώρα τι;».
Το κολέγιο πρέπει να κάνει καλύτερη δουλειά σε αυτό τον τομέα, στην προετοιμασία των μελλοντικών αθλητών. Να δείχνει περισσότερες λύσεις. Το ίδιο ισχύει και για τους καθηγητές και τους γονείς: Θα πρέπει να λένε στους μαθητές και στα παιδιά τους, «ναι, είσαι αθλητής, αλλά τι άλλο σου αρέσει;». Να ξέρουν ότι μπορούν να έχουν δύο διαφορετικές ταυτότητες».
Συνάντησες κάτι τέτοιο στο κολέγιο;
«Μας πρόσφεραν ένα εναλλακτικό μονοπάτι, αλλά στην πραγματικότητα δεν μας το έδωσαν. Καταλαβαίνεις;
Οι ευκαιρίες παρουσιάζονται, αυτό πρέπει να το πω. Είσαι ικανός να διαλέξεις το πτυχίο σου, αλλά στην πραγματικότητα δεν γίνεται. Αν επιθυμείς να γίνεις νοσοκόμα, μηχανικός, γιατρός ή δικηγόρος, όλα αυτά είναι δύσκολα πτυχία. Δεν γίνεται να παρακολουθείς τα μαθήματα και την ίδια στιγμή να κάνεις και προπονήσεις. Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.
Τότε είναι η στιγμή που πρέπει να ανακαλύψεις άλλους τρόπους. Οι αθλητές παίρνουν τον εύκολο δρόμο. Και συνήθως δεν είναι και ο σωστός.
Για τις γυναίκες είναι ακόμη πιο δύσκολο, λόγω της διαφοράς στις πληρωμές. Ούτε στο WΝΒΑ δεν παίρνουν εκατομμύρια δολάρια. Και όμως, η μπάλα είναι ίδια, το γήπεδο το ίδιο. Είναι σκληρό και δύσκολο».
Ξανά στα... θρανία!
Έχεις σκεφτεί να ακολουθήσεις το επαγγελματικό μονοπάτι στις συμβουλές;
«Ναι! Πριν κυκλοφορήσω τα podcasts, ήθελα να ιδρύσω μία συμβουλευτική εταιρία, για αθλητές Λυκείου και κολεγίου. Τότε δεν ήξερα τον τρόπο.
Έχω πάρει πτυχίο στο μάρκετινγκ, προσπαθώ να ενώσω τα δύο (μαζί με την συμβουλευτική) και να βγάλω το καλύτερο αποτέλεσμα. Στο τέλος της συζήτησης με τον... εαυτό μου, κατέληξα ότι πιο σωστό είναι να πάρω ένα Master στον τομέα μου, να καταλάβω την οργάνωση μιας δουλειάς και μετά με τις γνώσεις που θα έχω, να μπορέσω να το προχωρήσω. Οπότε αυτή την περίοδο, παράλληλα, σπουδάζω. Δεν απέτυχα οικτρά στην πρώτη προσπάθεια. Προετοιμάζομαι.
Θα προτιμούσα να παίζω μόνο μπάσκετ. Αλλά είναι προτιμότερο να κάνεις παράλληλα πράγματα, μολονότι είναι κουραστικό, γιατί θα το βρεις μπροστά σου.
Δεν θέλω να είμαι σε αυτή την καταθλιπτική κατάσταση που μπαίνουν πολλοί αθλητές, όπου περνούν 2-3 μπορεί και περισσότερα χρόνια, να καταλάβουν τι θέλουν να κάνουν, αφού σταματήσουν. Και κάποια στιγμή το ανακαλύπτουν, αλλά μπορεί να είναι αργά».
Τι μπορεί να βρει κάποιος στο βιβλίο σου;
«Ο αθλητισμός είναι ζωή. Και εμείς (οι αθλητές) διασκεδάζουμε τη ζωή μας, όπως όλοι οι άλλοι.
Τις περισσότερες φορές ο κόσμος μας βλέπει ως... διασκέδαση. Για εμάς είναι η καριέρα μας. Ό,τι και αν είναι η επιτυχία, πρέπει να μάθουμε να τη διαχειριζόμαστε.
Πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε ως άτομα και ως μέλη μιας ομάδας; Αν πάω σε μία συγκεκριμένη ομάδα, θα έχω επιτυχία; Αν τα πάω καλά, θα έχω εξέλιξη; Αν τραυματιστώ, τι θα γίνει; Τι πρέπει να κάνεις στο παιχνίδι σου, αλλά και στην καριέρα σου. Υπάρχουν άνθρωποι που θα σε εκμεταλλευτούν, αλλά ο σκοπός είναι να μεγιστοποιήσεις τα ταλέντα σου και να δουλέψεις μαζί με την εκάστοτε ομάδα σου».
Η σκέψη για το βιβλίο ήταν εύκολη. Η υλοποίησή της πώς ήταν;
«Η ιδέα για το βιβλίο ήρθε όταν μιλούσα με έναν μέντορά μου, τον Σάμουελ Έίμπραχαμ. Συζητούσαμε για όσα περνάνε οι φοιτητές, την ελεύθερη μάθηση. Αλλά και το πνευματικό και σωματικό κόστος. Βάζεις το κορμί σου σε διαρκή κίνδυνο. Γιατί αν τραυματιστείς, μπορεί να τα χάσεις όλα. Επειδή είχα όλες τις πληροφορίες, θεώρησα ότι θα ήταν εύκολο να γράψω ένα βιβλίο. Δεν ήταν. Ένα βιβλίο πρέπει να έχει ροή, δεν είναι διασκεδαστικό, αλλά ενημερωτικό.
Ήθελα το αποτέλεσμα να είναι καλό. Να είμαι αυθεντική και αληθινή. Δεν μπορώ να μιλήσω για κάτι αληθινό, αλλά να μην πω την αλήθεια. Υπάρχουν μεγάλοι αθλητές που έχουν περάσει διάφορες καταστάσεις. Τότε μόνο μπορείς να σχηματίσεις μία πλήρη εικόνα.
Πώς να διατηρήσουν το κίνητρό τους. Τι ακριβώς συμβαίνει όταν παίρνεις μία υποτροφία. Πόσο σημαντικά είναι τα μαθήματα, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόλις το 2% των αθλητών/φοιτητών βγάζει τελικά χρήματα. Το υπόλοιπο ποσοστό τι κάνει;».
Πρόσφατα, αποφασίστηκε πως οι αθλητές του NCAA πρέπει να λαμβάνουν χρήματα. Συμφωνείς;
«Ναι, οι αθλητές το NCAA πρέπει να πληρώνονται. Είμαι χαρούμενη που συνέβη. Για χρόνια το NCAA, το οποίο δεν πληρώνει φορολογία, κρατούσε τα χρήματα που κέρδιζε από τον κόπο των αθλητών. Και αυτοί δεν λαμβάνουν τίποτα. Έχουμε τις υποτροφίες, αλλά τελικά η δουλειά που κάνουν είναι μεγαλύτερη από τα λεφτά που πληρώνονται για να φοιτήσει κάποιος.
Ουσιαστικά είμαστε εργαζόμενοι. Επίσης, υπάρχει το ενδεχόμενο κάποιος να εστιάσει στα social media και να χάσει τα σπορ. Η δημοφιλία είναι γεγονός, αυτοί που την έχουν, συνήθως παίρνουν και τα χρήματα».
Είπες πριν για την εμπειρία σου στο κολέγιο. Πώς ήταν;
«Είχε αρκετούς προπονητές. Δυσκολεύτηκε στην πρώτη σεζόν μου, έψαχνα να βρω τι παίκτρια είμαι. Τα πήγαινα καλά και μετά τραυματίστηκα. Μέσα απ' Όλα αυτά είχα την εμπειρία και το ταλέντο να αγωνιστώ. Δεν κατάφερα να μπω στο WNBA, αγωνίζομαι όμως στην Ευρώπη. Είχα περίεργη καριέρα, αλλά παραμένω πιστή στον εαυτό μου, οι ευκαιρίες θα έρθουν και πρέπει να μείνω συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω. Ξέρω ότι δεν μπορώ να παίζω για πάντα, κάποια στιγμή το μπάσκετ θα σταματήσει. Αλλά αν μπορώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη, αυτό έχει σημασία.
«Ήθελα να παίξω στην ομάδα της κόουτς Καπογιάννη»
Πώς προέκυψε ο Παναθηναϊκός;
«Η Ελένα (σ.σ.: Καπογιάννη) είναι μία εξαιρετική κόουτς, παίξαμε αντίπαλοι την προηγούμενη σεζόν και θαύμαζα πως προπονούσε και πως συμπεριφέρονταν. Έβαλα στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να παίξω στην ομάδα της. Στις ΗΠΑ διαλέγεις το καλύτερο συμβόλαιο. Μου μίλησε για το όραμα της ομάδας, ήθελε να δουλέψουμε μαζί. Μίλησα με τη διοίκηση, δεν ήταν δύσκολο να πω το "ναι"»
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
Να μην αφήνω τις γνώμες των άλλων να με επηρεάζουν και να μην συνεχίζω να είμαι με τέτοιους ανθρώπους. Σε κάποιο σημείο της ζωής μας, όλοι θα έχουν κάτι να πουν, το μόνο που χρειάζεται είναι εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, όλοι κάνουν λάθη, δεν είναι κακό. Πρέπει να μαθαίνεις, να το γυρίζεις και να συνεχίζεις. Να μην κατηγορείς τους άλλους και να αναλαμβάνεις την ευθύνη σε ό,τι κάνεις».