Η Σιμόν Ογκάστους βρήκε τη φωνή της πολύ πριν γίνει προπονήτρια κι έβαλε λουλούδια στο μίσος
Ήταν στο παρκέ του γηπέδου στο Capitol High School στο Baton Rouge. Ξεκούρασε για λίγο το βλέμμα της στην κερκίδα. Τότε ήταν που κατάλαβε τι ήταν ικανή να κάνει... Στα 14 η Σιμόν Ογκάστους βρέθηκε στο εξώφυλλο του Sports Illustrated με τη φωτογραφία της να συνοδεύεται από την ερώτηση: «Είναι ο νέος Μάικλ Τζόρνταν;».
Η θρύλος του WNBA, που άφησε τα παρκέ μετά από 15 χρόνια καριέρας, ερωτηθείσα πότε συνειδητοποίησε τις δυνατότητές της, γύρισε πίσω στα σχολικά της χρόνια. Στο λύκειο της γειτονιάς της. Στις κερκίδες του γηπέδου. Φοιτούσε στο Capitol High School στο Baton Rouge, της Λουιζιάνας. Στα τέσσερα χρόνια των σπουδών της, οδήγησε την ομάδα του σχολείου σε τέσσερις διαδοχικούς τίτλους, σκοράροντας 3.600 πόντους και χάνοντας μόλις επτά παιχνίδια. Το σχολείο της ήταν στο κέντρο μιας γειτονιάς στην οποία κατοικούσαν κυρίως Αφροαμερικάνοι. Η ίδια την περιγράφει ως μία γειτονιά με σφιχτούς δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους. «Ένα μπουκέτο ανθρώπων που ποτέ δεν θα μπορούσες να σκεφτείς ότι βοήθησαν το παιχνίδι μου να είναι αυτό που είναι.»
Μετά από κάθε νίκη το πλήθος που συγκεντρωνόταν στις κερκίδες του Capitol Gym για να τη δει να παίζει άλλαζε. Οι ίδιοι λευκοί άνθρωποι οι οποίοι, αν τους έβλεπε να διασχίζουν την πόλη πριν έναν χρόνο, θα χτυπούσαν τις κλειδαριές με τον αγκώνα τους και θα κινούνταν απειλητικά προς το μέρος της, τώρα απολάμβαναν να έρχονται στο γήπεδο, να τη βλέπουν να παίζει μπάσκετ.
Το μέγεθος και η ουσία της αλλαγής που μπορούσαν να επιφέρουν οι εξωπραγματικές της δυνατότητες στο παρκέ, είχαν αρχίσει να φαίνονται και δεν είχαν καμία σχέση με το μπάσκετ. Κοιτούσε την κερκίδα και έβλεπε ένα χωνευτήρι διαφορετικών πολιτισμών. Περιέγραψε εκείνη την εικόνα ως «το πιο όμορφο τοπίο που έχω δει στη ζωή μου», σε συνέντευξή της στους New York Times.
Η κληρονομιά της ως μια πρωτοπόρος παίκτρια στο γυναικείο μπάσκετ, τρεις φορές χρυσή ολυμπιονίκης και τετράκις πρωταθλήτρια με τους Minnesota Lynx δεν αμφισβητούνται. Η Σιμόν Ογκάστους όμως δεν είναι μόνο αυτά. Στη ζωή της, το μπάσκετ αποτέλεσε καταφύγιο, κινητήριος δύναμη. Το ίδιο θέλει να γίνει και για τις παίκτριές της. Ως βοηθός προπονητή πλέον των Los Angeles Sparks, προσπαθεί να κάνει το μπάσκετ έναν χώρο ασφαλή ώστε μέσα στην αγκαλιά του όλες οι παίκτριες να νιώθουν ελεύθερες να εκφραστούν.
Για την ίδια, το να είναι ο εαυτός της δεν ήταν πάντα εύκολο. Το σχολείο κάποιες ημέρες μετατρεπόταν στο προσωπικό της κολαστήριο. Περπατούσε στους διαδρόμους. Άκουγε πνιχτά γελάκια πίσω από την πλάτη της και παιδιά να φωνάζουν: «Είναι γκέι, είναι γκέι». Η οικογένειά της την στήριξε από την πρώτη στιγμή όταν μιλώντας μαζί τους αποκάλυψε την προτίμησή της για άλλα κορίτσια. Δεν ήταν όμως όλοι έτσι. Υπήρξαν γονείς που προσέγγιζαν τους δικούς της και τους έλεγαν «Επειδή η κόρη σας είναι γκέι έκανε και τη δική μου κόρη να αισθάνεται γκέι». Άνθρωποι που δεν είχε συναντήσει ποτέ στη ζωή της την κατηγορούσαν για κάτι που το παιδί τους αποφάσισε εκείνη την στιγμή να εκφράσει.
Την ίδια στιγμή, κέρδιζε σχεδόν κάθε δυνατή, για έναν παίκτη λυκείου, διάκριση και προσπαθούσε να εξετάσει το πώς η ρατσιστική κληρονομιά της κοινότητας που μεγάλωσε θα διαμόρφωνε τις μετέπειτα επιλογές της. Όπως για παράδειγμα σε ποιο κολέγιο θα φοιτούσε. Αποφάσισε να πάει στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα. Στο Κολέγιο που δεν είχε προσλάβει ποτέ ούτε έναν μαύρο καθηγητή, στο Κολέγιο που όλοι την απέτρεπαν να επιλέξει. Δεν την ένοιαζε. Ήθελε να είναι κοντά στους γονείς της, ήθελε να χτίσει ένα πρόγραμμα νικητή από το μηδέν, αντί να ενταχθεί σε μια καθιερωμένη δύναμη όπως το Τένεσι ή το Κονέκτικατ.
Πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι την πλησίαζαν τότε για να της εξομολογηθούν ότι το να πάνε σε αυτό το camp ήταν μεγάλο βήμα για εκείνους και το τόλμησαν για χάρη της. Το ότι περπάτησε σε εκείνο το Κολέγιο το έκανε εφικτό και για άλλους να ακολουθήσουν.
Η προσωπική εξομολόγηση και ο ακτιβισμός
Αυτές οι εμπειρίες έθεσαν τις βάσεις για τη μετάβαση της Ογκάστους στον δημόσιο ακτιβισμό, που απαιτούσε αυτοπεποίθηση, θάρρος και ευαισθησία. Η πρώτη της τοποθέτηση αφορούσε την ομοφυλοφιλία και ήταν μια εξομολόγηση πολύ προσωπική. Τον Μάιο του 2012, εμφανίστηκε δημόσια στο περιοδικό LGBTQ, The Advocate, περιγράφοντας λεπτομερώς τη σχέση της με τη LaTaya Varner και την πρόθεσή της να παντρευτεί.
Το αγωνιστικό της προφίλ σε εκείνη τη χρονική συγκυρία δε θα μπορούσε να είναι υψηλότερο. Είχε μόλις οδηγήσει τους Lynx στον πρώτο τους τίτλο, το 2011, κι είχε αναδειχθεί MVP του τελικού του πρωταθλήματος. Και πάλι όμως, η απόφαση να κάνει coming out ως ομοφυλόφιλη παίκτρια του WNBA ενείχε κινδύνους.
Θα περάσουν εξάλλου δύο ακόμα χρόνια από αυτή τη δημόσια τοποθέτηση, μέχρι η διοργανώτρια αρχή να εγκαινιάσει ένα Πρόγραμμα Υπερηφάνειας για την LGBTQ κοινότητα το 2014, μια χρονιά ιδιαίτερα καθοριστική καθώς οι κάτοικοι της Μινεσότα θα ψήφιζαν μια συνταγματική τροποποίηση που απαγόρευε τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς.
«Ένιωσα σαν να ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα τη φωνή μου. Ένιωσα να βρίσκομαι σε ένα σημείο στη ζωή μου που ήμουν έτοιμη να είμαι ανοιχτή με τους ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι ήταν μεγάλη έκπληξη, αλλά για τους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, τους βοήθησε πραγματικά. Τόσοι πολλοί ήρθαν και μου είπαν τότε ότι κατάφεραν να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν στους γονείς τους, ακόμα και 40 χρόνια μετά την προσωπική τους συνειδητοποίηση», αφηγείται στους NYT.
Συνέχισε να μιλά στα ΜΜΕ για το θέμα, δίνοντας λεπτομέρειες για τη δική της ιστορία αγάπης. Η προσωπική της απάντηση σε εκείνη την τροπολογία του νόμου της Μινεσότα. Συνέχισε να μιλά κι αργότερα, αφότου ο γάμος μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου έγινε νόμιμος και για τις 50 πολιτείες. Πήρε ανοιχτά θέση υποστηρίζοντας δημόσια το κίνημα Black Lives Matter. Ήδη από το 2016. Μίλησε για την αστυνομική βία. Για τον φυλετικό ρατσισμό από την αστυνομία στα προάστια της Μινεάπολις.
Το γωνιακό κατάστημα στο οποίο δολοφονήθηκε ο Αφροαμερικανός Άλτον Στέρλινγκ ήταν το ίδιο που αγόραζε σνακς όταν μεγάλωνε στο Baton Rouge.
Η ίδια τον είχε βιώσει τον ρατσισμό, τον φόβο, τα μειωτικά βλέμματα. Μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ το WNBA ενθάρρυνε πιο ενεργά τον ακτιβισμό των παικτών της διοργάνωσης ως μέρος της ταυτότητάς της. Τέσσερα χρόνια αφότου η Ογκάστους και οι συμπαίκτριές της στις Minnesota Lynx πήραν θέση για πρώτη φορά.
Η Σιμόν Ογκάστους (Seimone Augustus) ενσωμάτωσε σχεδόν αβίαστα, φυσικά στο μπάσκετ τον προσωπικό της αγώνα να σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι στο μίσος, και σήμερα αγωνίζεται να το μεταδώσει και στις παίκτριές της. Αυτή είναι η μεγαλύτερη της διάκριση.
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]