«Ο αγώνας κερδίζεται ή χάνεται μακριά από μάρτυρες, πίσω από τις γραμμές, στο γυμναστήριο και εκεί έξω στον δρόμο, πολύ πριν χορέψω κάτω από αυτά τα φώτα»
-Μοχάμεντ Άλι.
Κάποιες φορές ο αθλητισμός και η θρησκεία συγκρούονται και ο αθλητής καλείται να επιλέξει. Η Κούλσουμ Άμπντουλα είναι από τις γυναίκες που κατάφερε να ξεπεράσει τέτοιου είδους διλήμματα.
«Πάντα πάλευα με την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση και την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γεννημένη στις ΗΠΑ από μετανάστες γονείς από το Πακιστάν, ήμουν ένα κορίτσι από μια μικρή πόλη και μου πήρε χρόνο για να συνειδητοποιήσω τις προκαταλήψεις και την αρνητικότητα που είχα βιώσει. Μερικές φορές ένιωθα ότι ακόμη και το διδακτορικό μου ήταν αστείο. Ένιωθα ότι έπρεπε να ξεχωρίζω, απλώς να γίνω αποδεκτή. Αλλά για κάποιους λόγους συνέχιζα, βρήκα υποστήριξη και συνέχιζα...».
Το κάδρο της ζωής της είχε για χρόνια μόνο βιβλία. Βιβλία μαθηματικών, φυσικής και ηλεκτρονικών υπολογιστών. Τη μάγευε η μοναδική, καθαρή αλήθεια των θετικών επιστημών. Μετά το σχολείο, μια Γερμανίδα συμφοιτήτριά της, τής σύστησε το Τάεκβοντο. Στο πλαίσιο της προπόνησής της ξεκίνησε να σηκώνει βάρη. Ήταν την περίοδο που έκανε το διδακτορικό της στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών. Ζήτησε από τη φίλη της να ρωτήσει τον προπονητή, αν το να φορά μαντίλα θα γινόταν εμπόδιο στην ενασχόλησή της με το άθλημα. Εκείνος απάντησε αρνητικά και η Κούλσουμ ένιωσε τεράστια ανακούφιση.
Ένας χρόνος προπόνησης ήταν αρκετός για να της προτείνει ένας εκ των προπονητών της να συμμετέχει σε ένα τοπικό τουρνουά. Κάποιους μήνες μετά, κατάφερε να σηκώνει τόσα κιλά στην κατηγορία της, ώστε να μπορεί να πάρει μέρος στο Εθνικό Πρωτάθλημα Άρσης Βαρών των ΗΠΑ. Ήταν ενθουσιασμένη. Η πρώτη της εθνική διοργάνωση. Η χαρά της όμως έσβησε σύντομα όταν ενημερώθηκε από το αθλητικό διοικητικό σώμα της Άρσης Βαρών στις ΗΠΑ (USA Weightlifting) πως δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει χωρίς το συνηθισμένο singlet, την ολόσωμη φόρμα που αφήνει τα χέρια και τα πόδια της εκτεθειμένα.
Οι προπονητές της προσέγγισαν την Επιτροπή για να ζητήσουν τροποποίηση της ενδυμασίας ώστε να είναι σύμφωνη με τη θρησκεία της, όμως η ένστασή τους απορρίφθηκε. Ως μουσουλμάνα που φορά Χιτζάμπ δεν μπορούσε να συμμετέχει υπό αυτούς τους όρους. Έπρεπε κάτι να κάνει. Ούσα εσωστρεφής και πολεμώντας για χρόνια το «σύνδρομο του απατεώνα»* το να μιλά δημόσια ήταν για εκείνη Γολγοθάς. Αποφάσισε όμως να το κάνει, ίσως έτσι να μπορούσε να βελτιώσει τις συνθήκες συμμετοχής στον αθλητισμό των μουσουλμάνων γυναικών.
Ένα χρόνο, αρκετές συνεντεύξεις, ομιλίες και συζητήσεις με τη Διεθνή Ομοσπονδία Άρσης Βαρών αργότερα, πέτυχε κάτι πρωτοφανές. Η επιτροπή της αμερικανικής ομοσπονδίας αποφάσισε να τροποποιήσει τους κανόνες σχετικά με την ενδυμασία των αθλητριών. Πολλές ακόμα ομοσπονδίες ακολούθησαν στη συνέχεια το παράδειγμα των ΗΠΑ. Η Abdullah έγινε έτσι η πρώτη γυναίκα που φόρεσε Χιτζάμπ σε διεθνή διοργάνωση (το 2011) εκπροσωπώντας το Πακιστάν.
Το 2013, η χώρα δημιούργησε Ομοσπονδία άρσης βαρών Γυναικών. Το 2016 η 18χρονη Σάρα Αχμέντ με μαντήλα στο κεφάλι και στολή που κάλυπτε όλα τα μέρη του σώματός της, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία 69κ. Αρσης Βαρών. στους Ολυμπιακούς του Ρίο φορώντας μαντίλα. Σήμερα, η εθνική ομάδα άρσης βαρών του Ιράν μπορεί να προπονείται και να αγωνίζεται φορώντας Χιτζάμπ. Η νίκη της Άμπντουλα άλλαξε για πάντα τους κανόνες στην ιστορία του αθλήματος. Πλέον κάθε μουσουλμάνα αθλήτρια μπορεί να φορέσει Χιτζάμπ.
Η ίδια μιλώντας στο ESPN για τη μάχη της, σημειώνει: «Οι οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων ήθελαν να με βοηθήσουν. Δεν μπορούσαν όμως επειδή η Άρση Βαρών των ΗΠΑ υπάγεται στην Ολυμπιακή Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα έπρεπε να κάνω ιδιωτικά αγωγή. Δεν είχα τα μέσα και την ενέργεια να το πράξω. Τότε μια άλλη οργάνωση μου πρότεινε να κάνουμε μια Συνέντευξη Τύπου. Ένιωσα μεγάλη κοινωνική υποχρέωση και δέχτηκα...».
Για δεκαετίες η άρση βαρών ήταν ένα άθλημα στο οποίο κυριαρχούσαν οι άνδρες. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος αιώνας για να συμμετάσχουν και οι γυναίκες, ενώ μόλις το 2000, η γυναικεία άρση βαρών έκανε το ντεμπούτο της σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε εκείνους του Σίδνεϊ. Έκτοτε, ο κόσμος του αθλήματος έχει αλλάξει άρδην. Η Άρση Βαρών έχει επεκταθεί σε πολλές χώρες του κόσμου, ωστόσο σε ορισμένες, ιδιαίτερα μεταξύ ασιατικών και μουσουλμανικών κοινοτήτων, ακόμα και σήμερα υποεκπροσωπείται.
Άλλωστε μιλάμε για έναν κόσμο στον οποίο δίνεται ακόμα χώρος να φυτρώνει και να θεριεύει η ισλαμοφοβία. Η Άμπντουλα υπηρετώντας την επιστήμη των δεδομένων, μάχεται κατά των διακρίσεων και συνεχίζει να μιλά για τον αγώνα της μέσα από το blog και τους προσωπικούς της λογαριασμούς στα social media.
Σε ένα σημείο του σπιτιού της, ανάμεσα σε στοίβες από βιβλία θετικών επιστημών, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και έρευνες, βρίσκεται μια ξύλινη εξέδρα, μια μπάρα και δίσκοι με βάρη. Ανεβαίνει πάνω φορώντας περήφανα τη μαντίλα της, ακούει μουσική από ταινίες με πρωταγωνίστριες σούπερ ηρωίδες και εξασκείται στην Άρση Βαρών. Γνωρίζει ότι αποτελεί σημείο αναφοράς για το άθλημα τόσο στη χώρα της όσο και παγκοσμίως. Εξάλλου ο πραγματικά μεγάλος αγώνας «κερδίζεται ή χάνεται μακριά από μάρτυρες, πίσω από τις γραμμές, στο γυμναστήριο και εκεί έξω στον δρόμο, πολύ πριν χορέψω κάτω από αυτά τα φώτα», όπως είχε πει ο αγαπημένος της αθλητής, Μοχάμεντ Άλι.
*Σύνδρομο του απατεώνα, είναι ένας όρος που επινοήθηκε το 1978 από τις κλινικούς ψυχολόγους Dr. Pauline R. Clance και Suzanne Α. Imes και αναφέρεται σε φιλόδοξα άτομα που χαρακτηρίζονται από αδυναμία να εσωτερικεύουν τα επιτεύγματά τους και έναν επίμονο φόβο ότι θα εκτεθούν ως “απατεώνες”. Παρά τα αποδεικτικά στοιχεία της ικανότητας τους, εκείνοι που παρουσιάζουν το σύνδρομο παραμένουν πεπεισμένοι ότι είναι απατεώνες και δεν αξίζουν την επιτυχία. Απόδειξη της επιτυχίας απορρίπτεται ως τύχη ή ως αποτέλεσμα της εξαπάτησης των άλλων να πιστέψουν ότι είναι πιο ευφυείς και ικανοί από ότι πιστεύουν οι ίδιοι ότι είναι. Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι το σύνδρομο του απατεώνα είναι ιδιαίτερα συχνό μεταξύ των γυναικών με υψηλές επιδόσεις.