Καλτσίδου στο GWomen: «Το όνειρό μου είναι να βρεθώ στο σταφ μιας ομάδας Ανδρών στη EuroLeague»
Το ενδεχόμενο συμμετοχής αγγλικής ομάδας στη EuroLeague παραμένει συνεχώς στην ατζέντα. Για την ακρίβεια, συνιστά το... χειρότερα κρυμμένο μυστικό της μπασκετικής Ευρώπης, με δεδομένη την πρόθεση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης για επέκταση σε μια από τις μεγαλύτερες αγορές στη Γηραιά Ήπειρο. Σε κάθε περίπτωση, οι Λόντον Λάιονς αποτελούν τη μεγάλη ελπίδα των Βρετανών ώστε να κάνουν θόρυβο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε Άνδρες και Γυναίκες.
Σε ό,τι αφορά την ομάδα Γυναικών, η Στέλλα Καλτσίδου ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των Λάιονς τον περασμένο Φεβρουάριο, κοουτσάροντας για πρώτη φορά μακριά από την Ελλάδα και γεμίζοντας παραστάσεις από μια διαφορετική μπασκετική κουλτούρα που θέλει να εξελιχθεί και να κερδίσει το δικό της μερίδιο στο Νησί. Εκεί, δηλαδή, όπου το μπάσκετ διεκδικεί το δικό του μερίδιο ανάμεσα στο ποδόσφαιρο, το ράγκπι και το κρίκετ, κάνοντας σταθερά βήματα ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.
Η Ελληνίδα κόουτς μιλάει στο GWomen για την εμπειρία στη Μεγάλη Βρετανία, τον σεβασμό που απολαμβάνει από την πρώτη στιγμή που πάτησε στο Λονδίνο, την ιστορική πρωτιά της Λίας Γκουζίνη και τα όνειρά της που φτάνουν ως τη EuroLeague των Ανδρών.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που σε ιντριγκάρει στο project των Λάιονς; Γιατί αποφάσισες να κοουτσάρεις στη Μεγάλη Βρετανία; Σε μια αγορά, δηλαδή, όπου το ποδόσφαιρο σαρώνει τα πάντα.
«Το μπάσκετ στο Νησί κάνει βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια. Μέχρι πέρσι, οι περισσότερες διεθνείς Αγγλίδες αγωνίζονταν στο εξωτερικό. Επειδή, ακριβώς, δεν υπήρχε κίνητρο να μείνουν εδώ, ούτε στο οικονομικό κομμάτι, ούτε σαν επίπεδο μπάσκετ… Επίσης, δεν υπήρχαν ομάδες που θα διεκδικούσαν να πετύχουν κάτι καλό στην Ευρώπη. Σε ό,τι αφορά τον οργανισμό των Λάιονς, οι Αμερικανοί επενδυτές που έχουν εμπλακεί στον οργανισμό δημιούργησαν τεράστια προοπτική σε Άνδρες και Γυναίκες. Θέλησαν εξ αρχής να υπογράψουν καλούς παίκτες, να φέρουν καλούς προπονητές, γενικώς να προσφέρουν τις ιδανικές συνθήκες για να δουλέψει κανείς. Το ζητούμενο, σε βάθος χρόνου, είναι να δημιουργήσουν ομάδες που θα φτάσουν μακριά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η συγκεκριμένη προοπτική αποτελεί αυτόματα πόλο έλξης για τους γηγενείς παίκτες. Σε ό,τι αφορά την ομάδα μπάσκετ Γυναικών των Λάιονς, αυτό που επιδιώξαμε φέτος ήταν να φέρουμε Αγγλίδες παίκτριες που αγωνίζονταν στο εξωτερικό και ταυτόχρονα, να ανεβάσουμε το επίπεδο, προκαλώντας το ενδιαφέρον του κόσμου. Το στοιχείο, επίσης, που με έχει εντυπωσιάσει είναι η τρομερή δουλειά που γίνεται στο marketing, τουλάχιστον στο Λονδίνο ενώ παράλληλα υπάρχει πρόθεση να βελτιωθεί το κομμάτι των Ακαδημιών. Βλέποντας, λοιπόν, τη μεγάλη εικόνα, υπάρχει μαζική και μεγάλη κινητοποίηση προκειμένου οι Βρετανοί να αναβαθμίσουν το άθλημα».
Το ταμπεραμέντο σου ταίριαξε εύκολα με εκείνο των Βρετανών;
«Γενικά, στο γήπεδο είμαι πολύ vocal. Μιλάω πολύ, έχω ένταση στη φωνή μου. Έτσι είμαι… Επειδή, λοιπόν, οι Άγγλοι είναι πιο μαζεμένοι, πιο ήσυχοι και ήρεμοι, προσπαθώ να τους φέρω στον δικό μου τόνο. Να βγούμε από αυτό το ήρεμο τέμπο. Νομίζω ότι θα συμβιβαστούμε κάπου στη μέση. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που γεννά τόσο έντονα συναισθήματα. Δεν γίνεται να το ζεις με χαμηλούς σφυγμούς! Πρέπει να υπάρχει πάθος. Να υπάρχει η φωτιά, η φλόγα στα μάτια σου. Και αν δεν υπάρχει, πρέπει να τους κάνεις να τη βγάλουν από μέσα τους».
Αναφέρθηκες νωρίτερα στο κομμάτι της Ευρώπης... Πόσο σημαντικό είναι για τη Μεγάλη Βρετανία το ότι έχει έξι ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τέσσερις στους Άνδρες και δυο στις Γυναίκες;
«Είναι πραγματικά πολύ μεγάλη υπόθεση. Είναι πολύ σημαντικό για τη WBBL (σ.σ. η λίγκα Γυναικών στη Μεγάλη Βρετανία) ότι οι Λάιονς και οι Καλεντόνια Γλαντιέιτορς συμμετέχουν στο EuroCup Women. Η κατάσταση είναι ακόμα καλύτερη στους Άνδρες. Βλέπουμε ότι πλέον οι ομάδες προσπαθούν να σταθούν καλά στην Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι οι Λόντον Λάιονς έχουν κουβαλήσει τα υπόλοιπα κλαμπ της Μεγάλης Βρετανίας με τη δυναμική τους, δίνοντάς τους μια κατεύθυνση να πορευτούν και ένα παράδειγμα να ακολουθήσουν. Το θέμα είναι πως όλοι όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ στο Νησί πρέπει να βρούμε τρόπους προκειμένου να αναβαθμίσουμε το προϊόν και να ανεβάσουμε το επίπεδο των Εθνικών ομάδων σε Άνδρες και Γυναίκες. Γίνονται κινήσεις. Είναι αλήθεια… Χρειάζεται χρόνος για να δούμε τα αποτελέσματα. Όπως όλα τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους, το ίδιο ισχύει στην περίπτωσή μας».
Πόσο δύσκολο είναι για έναν ξένο να μπει στη λίγκα και να δουλέψει εκεί;
«Το ζήτημα στις βρετανικές ομάδες έχει να κάνει με το ότι μόνο ο head coach μπορεί να κατάγεται από άλλη χώρα. Βάσει των κανονισμών τους, στη BBL και τη WBBL δεν δέχονται μη Βρετανούς βοηθούς. Επομένως, το πράγμα δυσκολεύει λίγο από την άποψη ότι ένας ξένος προπονητής δεν μπορεί να φέρει μαζί κάποιον συνεργάτη του. Ίσως είναι μειονέκτημα για κάποιον που έχει μάθει να δουλεύει με ένα συγκεκριμένο σταφ. Πάντως υπάρχουν ξένοι προπονητές. Για παράδειγμα, ο προπονητής της ομάδας μπάσκετ Γυναικών των Καλεντόνια Γλαντιέιτορς είναι Ισπανός (σ.σ. Μιγκέλ Ορτέγκα). Τους Άνδρες των Λόντον Λάιονς κοουτσάρει ο Πέταρ Μπόζιτς, ο οποίος είναι Σέρβος. Και φυσικά, ο Ανδρέας Καπούλας που δουλεύει στους Μπρίστολ Φλάιερς για σχεδόν δυο δεκαετίες».
Έχεις συναντήσει ελληνικές παθογένειες στο μπάσκετ Γυναικών στη Βρετανία; Τι ισχύει, για παράδειγμα, με το κομμάτι της προβολής;
«Γενικότερα, υπάρχουν θέματα που χρήζουν βελτίωσης. Μιλάμε άλλωστε για την Αγγλία όπου το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ο Βασιλιάς των Σπορ. Τα πάντα κινούνται γύρω από την μπάλα... Τώρα σε ό,τι αφορά το κομμάτι της προβολής, υπάρχουν ομάδες που είναι πάρα πολύ ενεργές στα social media και έχουν εντυπωσιακή αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Οι αγώνες μεταδίδονται στο YouTube ενώ ορισμένα ματς μέσα των Ανδρών προβάλλονται μέσα στη σεζόν στο Sky Sports. Θεωρώ ότι παντού υπάρχουν παθογένειες. Το ζήτημα έχει να κάνει με το αν υπάρχουν άνθρωποι που θα δώσουν λύσεις και σε ποιο βαθμό οι υπεύθυνοι είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν λίγο τους ορίζοντές τους».
Έχεις κρατήσει ιστορίες, στιγμές και αναμνήσεις που κουβαλάς μέσα σου τους τελευταίους μήνες που κοουτσάρεις στο Λονδίνο;
«Όσον αφορά το θέμα της προπονητικής, βιώνω μια πολύ όμορφη εμπειρία σε όλα τα επίπεδα, έστω και αν τα πράγματα δεν ξεκίνησαν πολύ καλά. Ανέλαβα τον περασμένο Φεβρουάριο μια ομάδα που ήταν πρώτη στο πρωτάθλημα και… ξεκίνησα με ήττα (σ.σ. 67-68 από την Καλεντόνια)! Με το που ήλθα, έσπασε ένα τρομερό σερί νικών, δεν θυμάμαι κι εγώ πόσες συνεχόμενες νίκες μετρούσαν οι Λάιονς! Επομένως, μπορείς να καταλάβεις ότι δεν ήταν το ιδανικό ξεκίνημα όμως στη ζωή μου πιστεύω ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Ακόμα και το γεγονός ότι βρέθηκα εξ αρχής να δουλεύω σε συνθήκες αρκετά μεγάλης πίεσης με βοήθησε γιατί με έκανε να είμαι πιο δημιουργική, να θέλω να μάθω περισσότερα και να δουλέψω πιο πολύ. Έτσι άνοιξαν οι ορίζοντές μου. Ψάχτηκα πολύ περισσότερο, έμαθα πολλά στο πώς να αντιμετωπίζω και να διαχειρίζομαι διάφορες καταστάσεις. Επομένως, μπορώ να πω ότι κάθε μέρα είναι και μια ξεχωριστή εμπειρία, προσπαθώντας να γίνομαι καλύτερη στη δουλειά μου και να βελτιώνομαι. Τώρα όσον αφορά την πόλη του Λονδίνου, θα δώσω μια… ξενέρωτη απάντηση αλλά δεν έχω δει τίποτα! Δεν έχω προλάβει να κάνω κάτι, ειδικά φέτος που είχαμε τα προκριματικά για τη EuroLeague Women. Τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε τα ταξίδια στο Βέλγιο και την Πορτογαλία για το EuroCup, ενώ έπεται το break λόγω των Εθνικών ομάδων. Είμαι πολύ στο… πήγαινε-έλα. Θα έλθει όμως η στιγμή, μάλλον κοντά στα Χριστούγεννα που θα πάω να τα δω όλα! Έχω ήδη ετοιμάσει τη λίστα»!
Νιώθεις σεβασμό στο Νησί;
«Ναι. Όχι μόνο εδώ αλλά από την πρώτη στιγμή που σταμάτησα ως παίκτρια και αποφάσισα να ακολουθήσω αυτή τη διαδρομή. Αν μη τι άλλο, βιώνω αυτό το συναίσθημα όπου και αν βρεθώ. Για μένα, είναι πραγματικά πολύ σημαντικό. Το να σε αναγνωρίζει, δηλαδή, κάποιος και να σε σέβεται ως προσωπικότητα. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Και ναι, μπορώ να πω ότι νιώθω τον σεβασμό από την πρώτη μέρα που πάτησα στο Λονδίνο».
Σε αυτή τη φάση της καριέρας σου, στα 40 σου χρόνια και έχοντας δουλέψει στο παρελθόν ως ασίσταντ κόουτς στον Ολυμπιακό, τι είναι αυτό που επιδιώκεις στην προπονητική; Και πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο άμεσο μέλλον;
«Γενικότερα, προσπαθώ να βάζω κοντινούς στόχους. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να είμαι πιο αποδοτική σε κάθε προπόνηση. Να γίνομαι καλύτερη από αγώνα σε αγώνα και να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη ώστε οι προκλήσεις που θα έχω μπροστά μου, να είναι κάθε φορά όλο και μεγαλύτερες. Γενικώς, να μαθαίνω από το κάθε τι. Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιον πολύ συγκεκριμένο στόχο. Εννοείται όμως ότι μου αρέσει να βρίσκομαι στο πιο υψηλό επίπεδο. Να κοουτσάρω ομάδες που κοιτάζουν ψηλά και κυνηγούν τίτλους. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να βρεθώ στο σταφ μιας ομάδας Ανδρών στην EuroLeague. Είναι μια τεράστια πρόκληση από την άποψη ότι δεν ξέρω αν έχει υπάρχει άλλη γυναίκα σε σταφ ομάδας Ανδρών στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης. Επομένως, αν μπορώ να πω ότι έχω ένα μεγάλο όνειρο όσον αφορά την προπονητική, είναι αυτό. Κάποια στιγμή, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, ίσως να γίνει. Γιατί υπάρχει λίγο το… ταμπού στον χώρο μας».
Γενικώς, κάνεις όνειρα στη ζωή σου; Ή δεν σου αρέσει να τα μπερδεύεις με τον ρεαλισμό;
«Εννοείται πως κάνω όνειρα! Αν δεν κάνουμε όνειρα, το χάσαμε το παιχνίδι! Απλώς, προσπαθώ να βάζω τους κατάλληλους στόχους προκειμένου να τα πραγματοποιήσω. Στο παρελθόν δεν λειτουργούσα έτσι. Αλλά επειδή κάποια στιγμή στη ζωή μου έχανα λίγο την ουσία, γίνονταν διάφορα πράγματα που με… προσγείωναν απότομα στην πραγματικότητα. Τότε, λοιπόν, είπα "ΟΚ, τα όνειρα είναι ωραία, πάμε όμως σε πιο μικρούς στόχους, μέρα με τη μέρα, με σκοπό φυσικά να φτάσουμε κάποια στιγμή εκεί που θέλουμε". Πανηγυρίζοντας κάθε φορά τους μικρούς στόχους μας! Γιατί όταν κυνηγάς κάτι μεγάλο για πολύ καιρό, στο τέλος της ημέρας χάνεις την ευχαρίστηση που σου δίνουν τα μικρά πράγματα».
Μιλώντας για πρωτιές… Πρόσφατα η Λία Γκουζίνη έγινε η πρώτη γυναίκα που κοουτσάρισε στην Basket League. Πιστεύεις πως ήταν μια καλή αρχή για να γκρεμίσουμε στερεότυπα;
«Είμαι πολύ χαρούμενη για τη Λία! Και για την ίδια… Αλλά και για όσα εκφράζει αυτή η πρωτιά. Επιτέλους υπήρξε μια γυναίκα που κοουτσάρισε στην Α1! Έστω υπό αυτές τις συνθήκες. Εντάξει, ο κόουτς Σκαραφίγκας αποβλήθηκε αλλά δεν έχει σημασία. Η Λία ήταν εκεί, ήταν έτοιμη, ανέλαβε το Μαρούσι σε ένα κρίσιμο σημείο του αγώνα. ΟΚ, το παιχνίδι χάθηκε στις λεπτομέρειες όμως ήταν πολύ σημαντικό αυτό που έγινε και εύχομαι απλά να είναι η αρχή μιας κατάστασης που θα δείξει ότι το μπάσκετ δεν έχει να κάνει με το φύλο. Δεν έχει να κάνει, δηλαδή, με το αν ο κόουτς είναι άνδρας ή γυναίκα. Έχει να κάνει καθαρά με το πόσο πολύ αγαπάς αυτό που κάνεις, πόσο πάθος βγάζεις, τη γνώση που έχεις, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά σου. Παρεμπιπτόντως, ο Γ.Σ. Αμαρουσίου, εκτός από ένας ιστορικός και αξιόλογος οργανισμός, είναι ένα σωματείο που ξέρει να αναγνωρίζει τις δυνατότητες των ανθρώπων, δίνοντας τις κατάλληλες ευκαιρίες με βάση την αξιοκρατία, τις ικανότητες και τη γνώση, μακριά από προκαταλήψεις και ταμπού. Είχα την τύχη να εργαστώ ως ασίσταντ κόουτς στο Μαρούσι πριν από μερικά χρόνια και η συνεργασία μας ήταν απλά μοναδική! Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λοιπόν, που η πρώτη γυναίκα προπονήτρια που κοουτσάρισε αγώνα της Basket League βρισκόταν στον πάγκο του Αμαρουσίου. Εύχομαι αυτό το γεγονός να ανοίξει την πόρτα μια νέας εποχής και στη χώρα μας, όπου αυτό που θα έχει πρωταρχική σημασία δεν θα είναι το φύλο αλλά οι ικανότητες και οι γνώσεις του καθενός».
Τι σου λείπει από την Ελλάδα και από τι γλίτωσες;
«Μου λείπει πολύ, πέρα από τους ανθρώπους μου, ο ήλιος της Ελλάδας! Πάρα πολύ! Ειδικά τώρα που χαλάει ο καιρός. Ήλθα στο Λονδίνο για πρώτη φορά πέρσι τον Φεβρουάριο. Έμεινα εδώ τρεις μήνες. Και από αυτούς τους τρεις μήνες, παίζει να μην έβρεξε τις πέντε μέρες! Επειδή, λοιπόν, έχουνε μάθει αλλιώς, μας πέφτει λίγο βαρύ το κλίμα στο ψυχολογικό κομμάτι.... Από κει και πέρα, δεν μπορώ να πω ότι γλίτωσα από κάτι. Δεν έφυγα νωρίτερα από την Ελλάδα γιατί δεν είχα βρει, σε επίπεδο προπονητικής, αυτό που θα μπορούσε να με ιντριγκάρει ιδιαίτερα. Πέρσι ήλθε η κατάλληλη ευκαιρία. Όταν προέκυψε το ενδιαφέρον των Λόντον Λάιονς, είπα… αυτό είναι! Πάμε να το ζήσουμε! Πάμε να το κυνηγήσουμε και να δούμε μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε».
Από τη στιγμή, λοιπόν, που πλέον έγινε η αρχή και κοουτσάρεις εκτός συνόρων, βλέπεις τον εαυτό σου να μακροημερεύει στο εξωτερικό;
«Ναι! Σαφέστατα! Εννοείται πως το σκέφτομαι. Έπαιξα πολλά χρόνια στο εξωτερικό, επομένως δεν βιώνω κάτι καινούργιο ή ξένο; Δεν νιώθω πως περνάω κάτι ιδιαίτερο με το να δουλεύω μακριά από την Ελλάδα. Ίσα-ίσα, μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό να λείπω όλη τη σεζόν και να επιστρέφω στο σπίτι μου το καλοκαίρι. Επομένως, φυσικά και το εύχομαι. Μακάρι να μου δοθεί η δυνατότητα και η ευκαιρία να δουλέψω ως προπονήτρια για αρκετά χρόνια. Να βρίσκω μπροστά μου και να αντιμετωπίζω όλες τις προκλήσεις».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]