Αποστολή στο Παρίσι: Πηνελόπη Γκιώνη
Με τα μετάλλιά τους στο στήθος, το ελληνικό πλήρωμα του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών με τις Ζωή Φίτσιου και Μιλένα Κοντού μίλησαν στο Gazzetta για την τεράστια επιτυχία τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Οι δύο πρωταθλήτριες της κωπηλασίας, που ήταν εξουθενωμένες μετά από την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν για να φτάσουν στο βάθρο, μας αποκάλυψαν την τακτική τους αλλά και τις σκέψεις τους την ώρα που τραβούσαν κουπί ως τον Ολυμπιακό θρίαμβο.
Η Μιλένα Κοντού δήλωσε: «Ήταν μία απίστευτη κούρσα, ήμασταν πολύ καλά σωματικά και ψυχολογικά και ήμασταν πολύ έτοιμες γι΄αυτή την κούρσα. Ξέραμε τι πηγαίνουμε να κάνουμε. Δεν έχουν πάντα σημασία τα πρώτα 1000 μέτρα γιατί έχουμε δει πολλές φορές στην κωπηλασία τις ανατροπές, παίζει μεγαλύτερη σημασία το δεύτερο 1000άρι κι εκεί φαίνεται ποιος έχει κάνει την περισσότερη προπόνηση και ποιος έχει την πιο πολλή θέληση γιατί εκεί πέφτει η κούραση. Είχαμε τη θέληση, είχαμε τη δύναμη, κάναμε μία υπέρβαση για τους εαυτούς μας και φέραμε αυτό το αποτέλεσμα.
Ξέραμε ότι πάμε να κάνουμε την τακτική μας: Ένα 1000άρι γρήγορο και ένα πιο γρήγορο. Στο δεύτερο πάντα ανεβάζουμε, ειδικά όταν είμαστε πολύ καλά όπως τώρα. Ξέραμε πως έπρεπε να κάνουμε την υπέρβαση, είναι τελικός Ολυμπιακών και ξέραμε πως όλες θα έφευγαν από την αρχή. Δεν θα λυπηθεί καμία τη δύναμή της και το σώμα της, θα πονέσουν μέχρι τέλους. Οπότε κάποια πρέπει να κάνει την υπέρβαση για το μετάλλιο, ήμασταν έτοιμες ψυχολογικά και σωματικά και ξέραμε πως στο δεύτερο 1000άρι ήταν όλα ή τίποτα. Ή θα βγούμε με ένα μετάλλιο στο στήθος ή θα βγαιναμε τελευταίες και σκασμένες. Απλά φύγαμε και τραβούσαμε μέχρι να ακούσουμε το μπιπ.
Δεν περιγράφεται το συναίσθημα πάνω στο βάθρο. Είμαστε περήφανες γι’ αυτό που έχουμε κάνει. Είναι μοναδική στιγμή!
Γιορτή με δύο μέρες διακοπές στο Παρίσι. Έχουμε Παγκόσμιο…»
Έπειτα, η Ζωή Φίτσιου τόνισε: «Είχα πει από την προηγούμενη μέρα στον πρόεδρο από τον όμιλό μου, επειδή την προηγούμενη μέρα έλεγε πως τους έσκασα στον ημιτελικό και το άφησα μέχρι τελευταία στιγμή, ότι θα τους σκάσουμε μέχρι το τέλος αλλά όλα θα πάνε καλά. Το είχαμε πιστέψει.
Ήταν μια πάρα πολύ ωραία κούρσα, το απολαύσαμε και οι δύο. Απλά νομίζω στα 600μ, όταν είδα που είμαστε, λέω “Τώρα ξεκινάμε”. Ξέρουμε ότι εκεί μετά τα 1000μ πατάμε γκάζι, βάζουμε έκτη και τούρμπο. Εκεί στα τελευταία 500μ περίπου γυρίζω και της φωνάζω «Μπορείς!». Και μας βοηθάει πάρα πολύ αυτό το πράγμα και το κάνουμε και στην προπόνηση, δεν γίνεται τίποτα τυχαίο εδώ. Έχουμε πάντα και τον Στέφανο (Ντούσκος) μαζί μας που είναι ένα πολύ γρήγορο σκάφος και μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο θέμα του ανταγωνισμού. Πολλές φορές της έχω φωνάξει πως “Μπορούμε”. Μετά από αυτό το “Μπορείς” όλο ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και δεν καταλάβαινα πόσο ανεβαίναμε. Απλά στο τέλος, γυρνάω το κεφάλι μου δεξιά και αντιλαμβάνομαι πως είμαστε πολύ κοντά στις Ρουμάνες και πάμε να τις πιάσουμε και αρχίζω να κόβω κουπιά γιατί λέω… “Κοίτα τώρα!”. Δεν προλάβαμε, θέλαμε λίγες κουπιές ακόμα.
Μετά το Παγκόσμιο, πάρτι!».