Η Μαρία Τσουρή είναι μια δραστήρια γυναίκα, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Με τη δική της σπουδαία πορεία στο χώρο της υδατοσφαίρισης η 35χρονη τερματοφύλακας έχει δημιουργήσει ήδη πολλά και εξακολουθεί να ψάχνει και να αναζητά.
Με τον πρώην πρωταθλητή Ευρώπης στο μπάσκετ και νυν βοηθό προπονητή στο Περιστέρι, Παναγιώτη Βασιλόπουλο έχουν τη δική τους οικογένεια, μητέρα δύο παιδιών, του 10χρονου Κωνσταντίνου και του πεντάχρονου Πέτρου, η Μαρία Τσουρή είναι ένα ανήσυχο πνεύμα.
Ξεκινώντας την υδατοσφαίριση από την ιδιαίτερη πατρίδα της τα Χίο και τον τοπικό Ναυτικό Όμιλο, ήρθε στην Αθήνα όταν τελείωσε το σχολείο, για τη Βουλιαγμένη. Ακολούθησαν ο Εθνικός, με τον οποίο κατέκτησε το Len Tpophy το 2010, ο Ολυμπιακός, έπαιξε και στο Βόλο, πριν έρθει η πρόταση από την ΑΕΚ στην οποία βρίσκεται από τη στιγμή δημιουργία του τμήματος, μαζί με τη συμπατριώτισσά της Βάσω Μαυρέλου, τη Μαρία Μπαλωμενάκη, τη Χριστίνα Δημητροκάλη, κορίτσια με τα οποία η φιλία εξελίχθηκε σε οικογενειακή σχέση.
Η Τσουρή δεν περιορίστηκε στην υδατοσφαίριση, αρχικά δοκίμασε στο στίβο και στο βόλεϊ, όμως την είδαμε να χορεύει στο Dancing with the stars, να κάνει έκθεση ζωγραφικής με κόμικς, να παίζει μπάσκετ, να γίνεται μοντέλο για ανάγκες φωτογράφησης εταιρείας ρούχων, τώρα μαζί με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο έχουν ανοίξει τα φτερά τους στον κόσμο του επιχειρείν.
«Έλεγα στον Παναγιώτη να μη νιώθει άτυχος, αλλά πολύ τυχερός»
*Μαρία, πώς γνωριστήκατε με τον Παναγιώτη;
«Είχαμε βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, ήμασταν και οι δύο στον Ολυμπιακό ερχόταν τα πρωινά στα Βοτσαλάκια και έκανε κολύμβηση για αποθεραπεία για τη μέση του, είχαμε βρεθεί σε εκδηλώσεις και κάποια στιγμή συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Όταν τον γνώρισα και κατάλαβα ότι είναι μια πολύ καλή σχέση, ήταν η εποχή που είχε τον τραυματισμό με το πόδι του. Τον καταλάβαινα ως αθλήτρια, ήξερα την ιστορία του και τι είχε να περάσει. Ήταν το καλοκαίρι του 2011, πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο Μορφέση (σ.σ. τότε ομοσπονδιακός τεχνικός) και του είπα ότι θέλω να σταματήσω για ένα χρόνο από την εθνική ομάδα, γιατί ήθελα να ξεκουραστώ και να είμαι δίπλα στον Παναγιώτη.
Ο Παναγιώτης στην αρχή περνούσε πολύ δύσκολα, και συνέχισε να περνά, δηλαδή ήταν με 40 πυρετό για μεγάλο διάστημα και το μόσχευμα ουσιαστικά είχε μολυνθεί, θέλησα να παραμείνω κοντά του. Μετά ήρθε η εγκυμοσύνη, δεν είχα στο μυαλό μου να σταματήσω το πόλο για να μείνω έγκυος».
*Πώς άλλαξε η ζωή σου;
«Η ζωή μου δεν άλλαξε πολύ, γιατί ήμουν μέσα σε ένα αθλητικό περιβάλλον, η ζωή μας ήταν μέσα στον αθλητισμό. Θεωρώ πως δεν άλλαξα σαν άνθρωπος, ούτε ο τρόπος ζωής μου, κάναμε ένα παιδί, στην πορεία ένα δεύτερο, στην ουσία είμαστε δύο νέοι γονείς που μεγαλώνουμε παιδιά τα οποία από ό,τι φαίνεται θα γίνουν και αυτά αθλητές. Πιστεύω πως σε λίγα χρόνια με τον Κωνσταντίνο θα μας περνούν για φίλους, είναι ήδη δέκα ετών και είναι στο ύψος μου. Αν μας δει κάποιος από πίσω προχωράμε χεράκι-χεράκι μοιάζουμε ότι είμαστε αδέλφια ή φίλοι, δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι δικό μου παιδί ο Κωνσταντίνος».
«Να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε τα βασικά»
*Τι συμβούλευες τον Παναγιώτη τη δύσκολη εποχή των τραυματισμών;
«Όταν τραυματίστηκε του έλεγα να μη νιώθει άτυχος, αλλά σαν πολύ τυχερός άνθρωπος. Ήταν στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ, τις έζησε όλες, πιστεύω πως όταν είσαι ευγνώμων για αυτά που έχεις, μπορείς να προχωρήσεις πολύ πιο εύκολα. Να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε τα βασικά, όχι απλά τα έχουμε αλλά και σε πολύ καλή ποιότητα. Αυτό που του έλεγα είναι να μην περιορίζεται στον μικρόκοσμό του, να κοιτά λίγο παραέξω, την ίδια συμβουλή δίνω και στον μπαμπά μου, σε όποιον άνθρωπο μου παραπονεθεί για κάτι.
Ο Παναγιώτης είχε κατακτήσει πολλά βασικά πράγματα στη ζωή του, κατέκτησε και στην πορεία. Μπορεί να μην έκανε την καριέρα που του αναλογούσε, αλλά έχει μια οικογένεια την οποία λατρεύει, είμαστε όλοι υγιείς, είμαστε οικονομικά καλά, είναι στο μπάσκετ, έκανε δεύτερη καριέρα, είναι πλέον προπονητής, δηλαδή τι άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος σε έναν κόσμο που καταστρέφονται όλα. Εγώ θεωρώ τον Παναγιώτη έναν πολύ τυχερό άνθρωπο, που βέβαια η τύχη του έχει έρθει μέσα από σωστές επιλογές, την έχει κατακτήσει.
Τι άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος. Αντί να έχει 10 ευρώ που του φθάνουν να ζήσει αξιοπρεπέστατα, γιατί να έχει 100 ευρώ και ποια η διαφορά. Κάποιος άνθρωπος αποζητά να είναι ευτυχισμένος, αν τη βρίσκει με τα 10 ευρώ, γιατί να φθάσει σώνει και ντε σε έναν επόμενο στόχο. Κυρίως αυτά είναι εξωγενείς παράγοντες, πίεση που την έχει ο κάθε άνθρωπος χωρίς να το καταλαβαίνει. Αν μπορέσει αυτό να το αποβάλει, είναι και ευτυχισμένος.
Αυτά του λέω, όχι τώρα, ούτε τότε, 10 χρόνια τώρα, αυτά θέλουν επανάληψη. Τα λέω και στον εαυτό μου κάθε ημέρα, θέλει καθημερινά να το φιλοσοφείς, όχι πως θα είμαστε κάθε ημέρα στα συννεφάκια. Αλλά για να μπορέσεις να προχωράς και να νιώθεις καλά, θέλει κάθε ημέρα να το σκέφτεσαι, αυτή τη στιγμή γίνονται πόλεμοι και μόνο που δεν πέφτει βόμβα στη χώρα μας, πρέπει να είμαστε καλά, τόσο απλά. Μιλώ για τον κόσμο που έχει ζωή σαν τη δική μας, όχι για κάποιον που δεν έχει να φάει. Πάντα στην ιστορία αυτού του πλανήτη κάποιοι ζούσαν καλά και κάποιοι ήταν καταδικασμένοι».
«Εμένα μου αρέσει που είσαι αθλήτρια, κανενός η μαμά δεν είναι αθλήτρια»
*Πώς είναι η ζωή για ένα ζευγάρι πρωταθλητών στην καθημερινότητα;
«Επειδή βλέπω τη δική μας ζωή και τη συγκρίνω με ανθρώπους που δουλεύουν, στην Αθήνα η ζωή είναι πολύ απαιτητική, όλοι τρέχουμε, όλοι προσπαθούμε να έχουμε χρόνο για τη ζωή και τα παιδιά μας. εμείς βρισκόμαστε πολύ σπάνια, κυρίως στις διακοπές όταν θα βρούμε χρόνο να χαλαρώσουμε. Μέσα στην καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολο, γιατί τα παιδιά έχουν το σχολείο, τον αθλητισμό».
*Σε ανησυχεί ως μητέρα που δεν έχεις το χρόνο να περάσεις στα παιδιά σου αυτά που θέλεις;
«Τα παιδιά περνούν μαζί μας ουσιαστικό χρόνο, μπορεί να μη τα βλέπουμε πολλές ώρες, Συζητώντας μαζί τους κι επειδή το πρόγραμμα είναι πολύ πιεστικό, φέτος τα ρώτησα “θέλετε να σταματήσω το πόλο;”. Ο Κωνσταντίνος μού είπε “εμένα μου αρέσει που είσαι αθλήτρια, κανενός η μαμά δεν είναι αθλήτρια”. Όταν του είπα πως του χρόνου λογικά θα σταματήσω η απάντησή του ήταν “γιατί μαμά, οι δικές μας υποχρεώσεις είναι πιο σημαντικές από αυτό που θέλεις να κάνεις εσύ;”. Του εξηγώ πως κάποια στιγμή ο γονιός βάζει τα δικά του θέλω πίσω και τα νέα του θέλω είναι οι προοπτικές των παιδιών του, δεν σημαίνει πως αλλάζει προτεραιότητες και δυστυχείς. Επειδή είναι τερματοφύλακας στο ποδόσφαιρο και πάει καλά, δεν θέλω να χάνει τις προπονήσεις του . Ο μικρός, ο Πέτρος, είναι πέντε και κάνει ατομικές τερματοφύλακα στο ποδόσφαιρο, χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο. Ο Κωνσταντίνος πήγε στο ποδόσφαιρο και έκατσε κατευθείαν στο τέρμα, όπως εγώ και ο Παναγιώτης τερματοφύλακας έπαιζε πριν ασχοληθεί με το μπάσκετ, δηλαδή όλη η οικογένεια βλέπει τέρμα και πάμε όλη για την άμυνα, το παιδί έκατσε στο τέρμα και άρχισε να κάνει άλματα βελτίωσης».
*Είστε μια οικογένεια που αγαπά την άμυνα.
«Για μένα η επίθεση ξεκινά από την άμυνα, θα ήθελα βέβαια να πάρω μια μπάλα και να αρχίζω να σουτάρω και εγώ, γιατί είναι διαφορετική η αδρεναλίνη. Λογικά θα έχω βάλει κάποιο γκολ, γιατί στα εύκολα παιχνίδια παρακαλούσα τους προπονητές να με βάζουν μέσα. Θεωρώ πως ο ρυθμός που μπορεί να δώσει η άμυνα σε μια επίθεση είναι το ξεκίνημα, δηλαδή δύο, τρεις καλές αποκρούσεις, η ταχύτητα της πρώτης πάσας, από την άμυνα οργανώνεται και παίρνει ρυθμό μια ομάδα. Η επίθεση είναι εξίσου σημαντική, αλλά όσα γκολ και να βάλεις, αν δεχθείς περισσότερα, θα χάσεις. Η επίθεση θέλει ταλέντο, η άμυνα απαιτεί θέληση, η άμυνα δεν δίνει την ίδια δόξα, άρα ένας παίκτης πρέπει να θέλει να παίξει άμυνα».
Το Dancing with the Stars και το Survivor
*Πώς προέκυψε το Dancing with the Stars;
«Είμαι ένας άνθρωπος που ασχολούμαι με πολλά πράγματα, συνέχεια μου έρχονται νέες ιδέες, συνέχεια θέλω να ξεκινώ κάτι καινούργιο. Δεν φοβάμαι, ούτε ντρέπομαι, ούτε το σκέφτομαι πολύ, ό,τι πρόταση έρθει στα χέρια μου δύσκολα θα την αφήσω, γιατί ό,τι κάνω είναι μια εμπειρία και μας πάει παρακάτω. Δηλαδή το Dancing δεν ήταν κάτι σημαντικό για τη ζωή μου κι όμως το γεγονός ότι εκτέθηκα μπροστά σε τόσο κόσμο και βγήκα ξαφνικά να χορέψω, για εμένα ήταν κάτι ιδιαίτερο.
O πρώτος χορός, ήταν ένα λάτιν και φορούσα πορτοκαλί κρόσσια, ο πατέρας μου όταν με είδε έκανε το σταυρό του και είπε στη μητέρα μου “τι άλλο θα δούμε από αυτό το παιδί”. Γενικά έχουν δει πάρα πολλά, γιατί συνέχεια ψάχνω κάτι νέο».
* Αν σου γινόταν μια πρόταση, για παράδειγμα από το Survivor, θα πήγαινες;.
«Καλά, στο Survivor θέλω πάρα πολύ, δεν ξέρω αν θα με άφηναν ο Παναγιώτης και τα παιδιά, γιατί θα στεναχωριούνται να με βλέπουν από την τηλεόραση τόσο καιρό, κρατά αρκετό χρόνο αυτό το παιχνίδι. Αλλά γενικά οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης δεν με ανησυχούν, είμαι πολύ σκληρή, πιστεύω πως θα ήμουν και πολύ καλή. Αν κάποια στιγμή γίνει Survivor με αθλητές, μόνο με αθλητές, θα ήθελα να πάω».
*Δεν σε ενοχλεί ότι μπορούν να βγουν δημόσια πτυχές του χαρακτήρα σου, μέσα από πιθανές συγκρούσεις που είναι μέρος ενός τέτοιου παιχνιδιού;
«Παίζω πόλο μια ζωή και δεν είχα ποτέ κάποια κόντρα, στη ζωή μου. Δεν νομίζω κάποιος να με αντιπαθεί κι αν συμβαίνει δεν το γνωρίζω. Επίσης κι εγώ δεν αντιπαθώ ή είναι φίλοι μου ή μου είναι αδιάφοροι. Ποιος μπορεί να μου κάνει κάτι τόσο σημαντικό που να μην το συγχωρήσω. Θεωρώ ότι όποιος μου κάνει κάτι, αυτός θα χάσει. Εγώ θα συνεχίσω την πορεία μου, έχω αρκετούς ανθρώπους που με αγαπάνε».
«Θεωρώ πως βγάζαμε λεφτά και εύκολα λεφτά»
*Τι έχεις κερδίσει από τον αθλητισμό;
«Πήραμε χρήματα, δεν είχαμε τις απολαβές επιπέδου μπάσκετ, αλλά για γυναίκες αθλήτριες θεωρώ πως βγάζαμε λεφτά και εύκολα λεφτά. Δηλαδή, μπορεί να κάναμε πολλή προπόνηση, αλλά τώρα που έχω βγει έξω να εργαστώ, αυτά τα χρήματα δεν βγαίνουν. Δηλαδή να πληρώνεσαι από την εθνική ομάδα, από το σωματείο σου και ας παίρνεις και 1.500 ευρώ, εννοώ για μια καλή παίκτρια. Έξω δεν μπορείς να βγάλεις αυτά τα χρήματα με τέσσερις ώρες προπόνηση την ημέρα, δεν είναι εύκολο. Εγώ βρέθηκα και στα “χρυσά” χρόνια του αθλητισμού, που ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Μετά όταν σταμάτησα, άκουγα τα ποσά στις εθνικές ομάδες που είχαν πέσει στο 1/4 στο 1/5, και αυτό δεν βοηθά τους ερασιτέχνες αθλητές που είτε πρέπει να εργαστούν ή να σπουδάσουν».
«Όσα έχουν βγει στη δημοσιότητα, μπορεί να αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα»
*Η γυναίκα έχει τη θέση που της αξίζει στον αθλητισμό;
«Θεωρώ πως όχι, δηλαδή πολύ δύσκολα θα δεις μια γυναίκα προπονήτρια σε αντρικό ομαδικό σπορ, μπορεί να είναι εξίσου ικανή, αλλά πολύ δύσκολα θα πάρουν μια γυναίκα σαν πρώτη ή δεύτερη προπονήτρια. Επίσης και βιολογικά αν το πάρεις ένα γυναικείο ομαδικό σπορ δεν είναι τόσο εντυπωσιακό, όπως ένα αντρικό, δηλαδή το γυναικείο πόλο με το αντρικό είναι δύο διαφορετικά αθλήματα, το ίδιο και το μπάσκετ. Για παράδειγμα στο γυναικείο πόλο, ο κόσμος έρχεται μόνο στα ευρωπαϊκά παιχνίδια ή σε ένα ντέρμπι, αλλά και αυτά πλέον δεν υπάρχουν.
Είναι πολύ όμορφος ο γυναικείος αθλητισμός, γιατί δημιουργεί προσωπικότητες με κάποια χαρακτηριστικά που μπορούν μετέπειτα να εξελιχθούν σε άλλους τομείς μέσα στην κοινωνία, όπως η Βούλα Κοζομπόλη, η Εύη Μωραϊτίδου. Όσες αθλήτριες μετά ασχολήθηκαν με τα κοινά, είναι πολύ δυναμικές και στις δουλειές τους.
Έτσι κι αλλιώς από μικρές έχουμε κάνει κάτι πάρα πολύ δύσκολο και σκληρό για τη γυναικεία φύση, να είσαι μέσα στο κρύο κάθε ημέρα, να έχεις από πάνω σου προπονητές να σου μιλάνε άσχημα και εσύ να είσαι εκεί στρατιώτης, οπότε ακληραγωγείσαι και αρχίζεις να μαθαίνεις να μη φοβάσαι τίποτα, εφόσον ξεπεράσεις αυτό».
*Είχες παραδείγματα με προπονητή που προσέβαλε;
«Εγώ όχι, γιατί και σαν προσωπικότητα δύσκολα θα αφήσω χώρο, όποιος και να είναι, να μπορέσει να έρθει τόσο πολύ κοντά μου ώστε και να με προσβάλει κιόλας. Ο πρωταθλητισμός είναι έτσι, θα μπορούσε να ήταν λίγο διαφορετικός, αλλά είναι σκληρός. Όταν βγαίνεις έξω στη μάχη να πολεμήσεις σε έναν αγώνα, δεν είναι χαϊδευόμαστε, είναι σκληρό το άθλημά μας. Πολλές φορές φθάνεις και σε σημεία που θα μπορούσαν να μη συμβαίνουν, αλλά φαντάζομαι και οι προπονητές είναι άνθρωποι, έρχονται κάποια στιγμή και στα όριά τους, δεν το κάνουν επίτηδες».
*Με όλες τις καταγγελίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, πιστεύεις πως μπορεί να αλλάξει κάτι;
«Δεν ξέρω, εγώ τόσα χρόνια αθλήτρια δεν είχα στο μυαλό μου τέτοια, ούτε μου είχαν συμβεί περιστατικά, δεν έχω ακούσει στο πόλο κάποιος να έχει παρενοχλήσει κάποια συμπαίκτριά μου. Από τη στιγμή που ακούμε και διαβάζουμε για τέτοιες συμπεριφορές και σε άλλους χώρους εντελώς διαφορετικούς, φαντάζομαι πως αν κάποιος θελήσει να κάνει μια κίνηση παραπάνω ή να πει δύο λόγια περισσότερα, πιστεύω πλέον πως θα το σκεφτεί δύο και τρεις φορές, ήδη κάποιοι αρχίζουν και τιμωρούνται, μπορεί όσα έχουν βγει στη δημοσιότητα να αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα».
«Ο Παναγιώτης είναι το πιο τρανό παράδειγμα να ξεκινάς από την αρχή»
*Το μεγαλύτερο δώρο που σου έχει προσφέρει ο αθλητισμός ποιο είναι;
«Μέσα από το δικό μας άθλημα, έχω αποκτήσει φιλίες, έχω δημιουργήσει δεσμούς με ανθρώπους που είναι πλέον μέρος της οικογένειάς μου. Η Βάσω Μαυρέλου, είμαστε μαζί 20 χρόνια, η Βαγγελίτσα Μπαλωμενάκη, η Χριστίνα Δημητροκάλη, η Φιλιώ Μανωλιουδάκη, η αγάπη μας είναι τεράστια. Τώρα έβλεπα στην Ευρώπη την Ρουμπέση και την Γερόλυμου, χαιρόμουν με τη χαρά τους. Υπάρχει αγάπη, σεβασμός, εκτίμηση και αναμνήσεις, μας δένουν πάρα πολλά. Δεν χρειάζεται τον άλλον να το βλέπεις κάθε ημέρα, ούτε να είσαι κολλητός, έχω κρατήσει κάποια άτομα που είναι μέσα στη ζωή μου καθημερινά και κάποια άλλα τα έχω στην καρδιά μου».
*Τι ελπίζεις για τις νέες γενιές
«Η ελπίδα ξεκινά από το σπίτι. Αυτό που θέλω για τα παιδιά, για τις νέες γενιές, να είναι ήρεμοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Ούτε θα ζήσουμε 5.000 χρόνια, ούτε γνωρίζουμε τι μπορεί να συμβεί την επόμενη ημέρα. Ας είμαστε καλά, να μη φοβόμαστε, να τολμάμε. Αυτό που με ενδιαφέρει για τα παιδιά μου είναι να μη φοβούνται να δοκιμάζουν νέα πράγματα, να ρισκάρουν.
Μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα κι ας ξεκινήσω πάλι από το μηδέν. Δηλαδή τώρα που ο Παναγιώτης είναι προπονητής και πρέπει να πάει σε ομάδα, έχω έτοιμη τη βαλίτσα. Του έλεγα να πάμε δύο χρόνια στο Βελιγράδι για να πάρει το δίπλωμα προπονητικής, θεωρούσα πως αν μέναμε δύο χρόνια στο εξωτερικό θα ήταν μια σπουδαία εμπειρία για εμάς και τα παιδιά.
Θεωρώ πως στο σπίτι μας έχουμε το τρανό παράδειγμα να ξεκινάς από την αρχή ξανά, ο Παναγιώτης έχει κάνει δύο φορές ξεκίνημα καριέρας και εγώ όποτε θέλω σταματώ το πόλο, όποτε θέλω το ξεκινώ, δεν φοβάμαι, ούτε ζητώ την επιβεβαίωση, δεν γυρνώ στο πόλο για να επιβεβαιωθώ, κάνω αυτό που μου αρέσει και προσπαθώ. Τίποτα δεν είναι σωστό και λάθος, το θέμα είναι μη χαραμίζεις, σε εισαγωγικά, τη ζωή σου επειδή το φοβήθηκες».
Photo Credits: Δώρα Δημητρίου