Πρωινό ξύπνημα, λίγο διάβασμα και σχολή. Εργαστήρια, κλινικές, θεωρίες και όσα χρειάζεεται μία μελλοντική γιατρός για να μπορεί αργότερα να «κρατά» στα χέρια της ανθρώπινες ζωές. Επιστροφή στο σπίτι με τα παπούτσια και την τσάντα της προπόνησης να είναι έτοιμα και στη θέση τους, αλλαγή σε λίγα λεπτά και σκοπευτήριο. Επικοινωνία με Δράμα, τηλεφωνικές οδηγίες, προσήλωση, συγκέντρωση, υπομονή, κούραση και πάνω απ' όλα: στόχος. Στόχος κυριολεκτικός, στόχος μεταφορικός. Κάπως έτσι μοιάζει περίπου μία μέρα στη ζωή της Χριστίνας Μόσχη, της πρωταθλήτριας της σκοποβολής που έγινε η τρίτη Ελληνίδα που προκρίνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού 2024, η δεύτερη σκοπεύτρια.
Η είδηση με το όνομά της ήρθε από την Εσθονία και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αεροβόλου πιστολιού, όταν κατακτώντας την τέταρτη θέση κέρδισε και τη μία από τις δύο διαθέσιμες Ολυμπιακές προκρίσεις που δίνονταν στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Η στιγμή της συνειδητοποιήσης, που αντιλήφθηκε πως μία θέση στην ομάδα για τους Ολυμπιακούς της ανήκει, ήταν μάλλον η καλύτερη στιγμή που έχει ζήσει, μέχρι την επόμενη. Η πολύ νεαρή αθλήτρια, που έχει κλείσει τα 20 της χρόνια πριν από μόλις τέσσερις μήνες, έχει βάση της τη Λάρισα όπου σπουδάζει ιατρική και οδεύει προς το πρότυπο αυτών των μοναδικών αθλητών/-τριων που με έναν μαγικό τρόπο συνδυάζουν πρωταθλητισμό στο υψηλότερο επίπεδο και σπουδές. Το ταλέντο της στην ακρίβεια, βέβαια, μάλλον τη βοηθά και στις δύο αγάπες της: τη σκοποβολή και την ιατρική.
«Μου έδειχναν τους στόχους τους και εγώ σκεφτόμουν πως πρέπει οπωσδήποτε να ρίξω καλύτερα»
Η σκοποβολή ούτε είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα, ούτε μπορεί να τη βρει κανείς τόσο τυχαία. Πόσω μάλλον ένα παιδί, όπως ήταν η Μόσχη όταν ξεκίνησε. Κι όμως, η ίδια ξεκίνησε τυχαία και από... ζήλια.
«Η Κατερίνη είναι πολύ μικρή πόλη και το πως ξεκίνησα σκοποβολή ήταν όντως τυχαίο. Όταν ήμασταν στη Β΄ Γυμνασίου, κάποιοι φίλοι μου είχαν πάει σε σκοπευτήριο στο πλαίσιο των βιωματικών δράσεων ενός μαθήματος και γυρνούσαν μετά στο σχολείο και μας έδειχναν τους στόχους τους και είχα… σκάσει 
από τη ζήλια μου. Το πρώτο πράγμα που είπα ήταν ότι εγώ πρέπει να το κάνω καλύτερα! Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε έτσι αλλά αυτό σκέφτηκα κατευθείαν. Τότε, «έπρηξα» τον πατέρα μου, του ζητούσα επί μία εβδομάδα να πάμε στο σκοπευτήριο και τελικά με πήγε. Το πρώτο πράγμα που δοκίμασα εκεί ήταν το τουφέκι, ούτε καν πιστόλι, και ξεκίνησα. Είχε πει ο προπονητής στη μητέρα μου πως έχω ταλέντο και πως καταλαβαίνω πολύ γρήγορα αυτά που μου λέει και με ενθάρρυνε αυτό γιατί δεν το είχα ξανα ακούσει ενώ είχα περάσει από αρκετά αθλήματα», εξήγησε μιλώντας στο GWomen.
Έτσι ξεκίνησε το όνειρο που δεν είχε… δει ακόμη η Χριστίνα Μόσχη.
Οι γονείς της, λόγω προγράμματος, δεν μπορούσαν να την πηγαίνουν καθημερινά όμως ήταν απόλυτα αποφασισμένη να συνεχίσει οπότε έμαθε να παίρνει μόνη της το λεωφορείο και να πηγαίνει προπόνηση. Και όσο κι αν αυτό φαίνεται εύκολο, για ένα παιδί που μένει σε μία μικρή πόλη όπως η Κατερίνη δεν είναι κάτι συνηθισμένο: «Πήγαινα μόνη μου στην προπόνηση γιατί δεν μπορούσαν να με πηγαίνουν οι δικοί μου οπότε έπαιρνα το λεωφορείο και πήγαινα δύο φορές την εβδομάδα. Δεν ήμουν μικρή για τον αθλητισμό (14-15 ετών), γιατί πολλοί αθλητές ξεκινούν να ασχολούνται με τον αθλητισμό γύρω στα 12 που αρχίζει να διαμορφώνεται και ο σωματότυπός τους, αλλά ήμουν μικρή για να παίρνω μόνη μου το λεωφορείο και να πηγαίνω. Κυρίως, βέβαια, φοβόμουν να επιστρέψω το βράδυ επειδή ήμουν μικρή».
Έξι μήνες μετά την πρώτη της προπόνηση πήγε σε αγώνες. Η ανταγωνιστικότητά της, που την έκανε να θέλει να πετύχει περισσότερους στόχους από τους συμμαθητές της, την οδήγησε στο να κάνει μία πολύ καλή εμφάνιση και να πιάσει το πρώτο της όριο. Ήταν όριο για αγώνες επιλέκτων και ήταν μεγάλη διάκριση για εκείνη να μπορεί να βρίσκεται εκεί καθώς είχε σημειώσει πολύ καλό σκορ και είχε δημιουργήσει πολύ θετικές εντυπώσεις: «Μπορώ να πω πως είχα μία καλή πορεία από τον πρώτο αγώνα. Είχα πιάσει ένα αρκετά καλό σκορ για πρώτη φορά, το οποίο είχε εντυπωσιάσει αρκετά και τον προπονητή μου και τους υπόλοιπους στον χώρο».
Fast forward, μερικά χρόνια μετά από τον ενθουσιασμό της πρώτης αγωνιστικής εμπειρίας, η Χριστίνα Μόσχη θα έπιανε το σημαντικότερο «όριο». Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι εύκολη υπόθεση και ούτε είναι πολλοί αυτοί που την καταφέρνουν. Και αξίζει να αναφέρουμε πως λόγω προσωπικών ζητημάτων η 20χρονη σκοπεύτρια είχε μείνει εκτός προπονήσεων για μεγάλο διάστημα και μόλις μερικούς μήνες πριν το πρωτάθλημα είχε επιστρέψει στις προπονήσεις.
«Αγωνιζόμουν πλάι σε τεράστια ονόματα στον χώρο της σκοποβολής, ξεκινώντας με την Άννα [Κορακάκη] που είναι Top. Ήταν τεράστια τιμή μου αλλά είχα και τεράστιο άγχος που αγωνιζόμουν κοντά τους. Νομίζω κάθε αθλητής θα ήθελε να είναι στο βάθρο αλλά με μία τέτοια θέση, δίπλα σε τέτοια ονόματα και με τέτοιο ρεκόρ τι να πω… Και με 6η ή 7η θέση θα ήμουν ικανοποιημένη. Αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία, όμως, ήταν η Ολυμπιακή πρόκριση. Αυτό το όνειρο… Δεν μπορώ να το περιγράψω νομίζω. Το είχα στόχο πολλά χρόνια, από τότε που μπήκα στην Εθνική Ελλάδος και τώρα που το κατάφερα δεν ξέρω πως να νιώσω. Ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει γιατί βιώνω την καθημερινότητα που βίωνα πριν».
Η στιγμή που το όνειρο πήρε σάρκα και οστά
Μάλιστα, η Μόσχη δεν έζησε μόνη της αυτή τη στιγμή αλλά με την αθλήτρια που θαυμάζει περισσότερο από όλες. Στον τελικό αγωνιζόταν δίπλα στην Άννα Κορακάκη και, μάλιστα, ήταν εκείνη που την ενημέρωσε πως έχει κερδίσει την Ολυμπιακή πρόκριση αφήνοντας τη Μόσχη κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό.
«Στον τελικό ρίχναμε στις διπλανές θυρίδες με την Άννα και εκείνη κοιτούσε τον δικό μου τελικό αντί για τον δικό της (γέλια). Κοιτούσε τα ονόματα, ποιες έφευγαν και ποιες έμεναν, και με το που είδε πως έφυγαν οι άλλες δύο κοπέλες που δεν είχαν Ολυμπιακή κάρτα και μείναμε εμείς οι δύο που διεκδικούσαμε, γυρίζει και μου λέει: «Φίλε! Πας Ολυμπιακούς!». Αυτολεξεί αυτό. Επειδή φορούσα και τα ακουστικά, δεν το συνειδητοποίησα ακριβώς. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό και συνέχισε η Άννα και μου έλεγε: «Πας Ολυμπιακούς, δεν το πιστεύω! Πήρες κάρτα!». Και δεν το πιστεύαμε και λέμε ας περιμένουμε να το ακούσουμε κιόλας, από τον παρουσιαστή. Και τότε βγήκε ο παρουσιαστής και λέει ότι οι δύο κάρτες πηγαίνουν στη Χριστίνα Μόσχη και στην Καμίλ Γιεντρεζέσκι (Γαλλία). Δεν ξέρω πως συνέχισα να ρίχνω μετά, και να ρίχνω και καλά. Είχα εντυπωσιαστεί από τον εαυτό μου από το πόσο συγκεντρωμένη κατάφερα να μείνω. Δεν μπορούσα να την πιστέψω την Άννα και χάρηκα πάρα πολύ που ήταν το άτομο που μου το είπε».
Η εμπειρία στους πρώτους της Ολυμπιακούς Αγώνες είναι κάτι απο ανυπομονεί να ζήσει και που έχει ήδη φανταστεί: «Συζητούσαμε με την Άννα, με το που τελειώσαμε τους αγώνες, το πως θα πηγαίνουμε αγκαζέ στο Ολυμπιακό χωριό».
Μπορεί να μην πρόλαβε να το γιορτάσει αρκετά αλλά αρκούσε που είδε τα αγαπημένα της πρόσωπα να την περιμένουν, έχοντας τις αγκαλιές τους ανοιχτές: «Η στιγμή της γιορτής ήταν η μία ώρα που ήμασταν στο αεροδρόμιο, που ήρθαν όλοι οι δικοί μου, οι φίλοι μου όλοι από την Κατερίνη και από τη σχολή. Ήταν υπέροχα, πραγματικά, και συγκινήθηκα πάρα πολύ. Μετά βέβαια έπεσα ξανά με τα μούτρα στη σχολή και γι’ αυτό δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω ακόμη. Θα το γιορτάσω πλήρως με τους δικούς στην Κατερίνη».
Η σχέση της με την Άννα Κορακάκη
Το να αγωνίζεσαι μόνο δίπλα σε μία από τις κορυφαίες σκοπεύτριες, είναι τιμή. Το να προπονείσαι μαζί της και να έχεις τη χαρά να μοιράζεσαι τέτοιες στιγμές μαζί της, έχει άλλη χάρη. Η Μόσχη πέρασε από διάφορα στάδια συναισθημάτων, μέχρι να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.
«Όταν ξεκίνησα να αγωνίζομαι ενάντια στην Άννα, δεν μπορούσα να την κοιτάξω στα μάτια, της μιλούσα στον πληθυντικό και της ζητούσα φωτογραφίες εντελώς ψαρωμένη», λέει και εξηγεί: «Όταν ξεκίνησα να κάνω προπονήσεις μαζί της δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στη δική μου προπόνηση γιατί σκεφτόμουν ότι θα με βλέπει η Άννα, που προπονούμαι εκεί δίπλα της. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα και αγχωτικό γιατί καλώς ή κακώς όλοι νιώθουμε ότι συγκρινόμαστε μαζί της όταν βρισκόμαστε δίπλα της. Η Άννα, όμως, είναι ένας τέτοιος χαρακτήρας που θα σε κάνει κατευθείαν να νιώσεις πολύ οικεία μαζί της και θα κάνει και χαβαλέ και πλάκες και όλα. Οπότε έφυγε το άγχος με τον καιρό και απλά ένιωθα θαυμασμό και χαιρόμουν που μπορούσα να πάρω πράγματα από αυτή κοιτώντας τη».
Η συνεργασία με τον Τάσο Κορακάκη
Η συνεργασία της με τον Τάσο Κορακάκη και η ενσωμάτωσή της σε αυτό το ομολογουμένως δυνατό γκρουπ ξεκίνησαν με δική της πρωτοβουλία αφού έψαχνε τη βελτίωση και την εξέλιξη. Ήθελε κάτι περισσότερο, να γίνει η καλύτερη και για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να περιτριγυρίζεται από τους καλύτερους.
«Ο Τάσος Κορακάκης ήταν ένα άτομο στη σκοποβολή το οποίο μου είπε ότι θεώρησε πως είμαι ταλέντο», εξηγεί η Μόσχη και συνεχίζει: «Πέρυσι είχα γυρίσει από ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων και μετά από αρκετό καιρό με τον προηγούμενο προπόνητή μου, Γιώργο Γραμμενόπουλο, που μου είχε προσφέρει πολλά ότι είχαμε φτάσει σε ένα καλό σημείο αλλά πως χρειαζόμουν κάτι παραπάνω. Και έτσι προσέγγισα τον κύριο Τάσο. Συζητήσαμε τα πάντα, αν ήθελε να με αναλάβει, αν μπορούσε να με αναλάβει γιατί έχει και δύο παιδιά τα οποία είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και δέχθηκε να με αναλάβει. Τον ευγνωμονώ για όλη την πορεία μου στην σκοποβολή».
Η αθλήτρια του Ωρίονα Θεσσαλονίκης κάνει προπόνηση με οδηγίες από το τηλέφωνο και αυτό φαίνεται να μην είναι εμπόδιο για την ίδια αλλά ούτε για τον προπονητή της, που μάλλον την εμπιστεύεται αρκετά: «Πρόσφατα χτίστηκε το σκοπευτήριο στη Λάρισα. Έχουμε βγάλει πρόγραμμα προπονήσεων με τον κύριο Τάσο, στο οποίο λέμε αναλυτικά την ώρα στο ζέσταμα, πόσες βολές θα ρίξω, όλα. Τα συζητάμε όλα μετά την προπόνηση, να του πω πως πήγε, πως ένιωσα και μου δίνει οδηγίες μέσω τηλεφώνου. Όποτε μου το επέτρεπε η σχολή, ίσως δύο φορές τον μήνα ή μία φορά το δίμηνο, ανάλογα τα μαθήματα, θα ανέβαινα στη Δράμα, για όσες μέρες μπορούσα, και θα κάναμε συνέχεια προπονήσεις για να με έχει «κάτω από τη φτερούγα του» πιο εντατικά».
Πόσο εύκολο είναι, όμως, να συνδυάσει κανείς πρωταθλητισμό και ιατρική; Αυτή η αιώνια απορία όσων βρίσκονται έξω από τον χορό μάλλον δεν θα απαντηθεί γιατί η υπερδύναμη που έχουν τα παιδιά, όπως η Μόσχη, είναι ανεξήγητη: «Στην αρχή δεν μπορούσα να τα συνδυάσω εύκολα, δεν μπορούσα να βρω τη χρυσή τομή. Θυμάμαι γυρνούσα από τη σχολή στις 5 το απόγευμα, είχα έτοιμα τα παπούτσια και τον εξοπλισμό μου και πήγαινα κατευθείαν σκοπευτήριο, προπονούμουν μέχρι το βράδυ και ήμουν εξουθενωμένη. Την επόμενη σηκωνόμουν πολύ πρωί για να διαβάσω…Ήταν πολύ δύσκολο να τα ισορροπήσω. Αλήθεια δεν το συνιστώ σε κάποιον, είναι πολύ δύσκολο (γέλια)», εξηγεί η Μόσχη ενώ αποκαλύπτει πως μετά την Ολυμπιακή πρόκριση υπήρξε ένα άγχος για το πως θα συνδυαστούν αυτές οι δύο τόσο απαιτητιικές καταστάσεις: «Στην αρχή αγχώθηκα λίγο με το πως θα οργανώσω τη σχολή μου γιατί έχουμε πολλά προαπαιτούμενα μαθήματα. Οπότε είτε πάρω αποχή για έναν χρόνο, να κάνω μία παύση σπουδών, είτε αποφασίσω να συνεχίσω τις σπουδές αλλά να κοπώ από απουσίες θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα οπότε προσπαθούσα να το οργανώσω λίγο στο κεφάλι μου. Το μόνο σίγουρο είναι πως είμαι πολύ ενθουσιασμένη γι αυτό που έρχεται, ανυπομονώ να μπω στις προπονήσεις που αγαπώ πολύ. Αυτό, άγχος και ανυπομονησία».
Ακόμη κι αν καταφέρει, όμως, να επιλέξει μία από τις δύο αγάπες της προσωρινά θα της είνια πολύ δύσκολο να πάρει μία τελική απόφαση για το επαγγελματικό της μονοπάτι: «Το [τον πρωταθλητισμό σαν επάγγελμα] είχα στο μυαλό μου και παλιότερα γιατί ήξερα πως είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά και η ιατρική είναι κάτι που μου αρέσει εξίσου επομένως δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αποφασίσω ανάμεσα στα δύο. Νομίζω όπου με βγάλει ο δρόμος… Ωστόστο στην ιατρική σκέφτομαι να ακολουθήσω τις χειρουργικές ειδικότητες, είναι η πιο σοφή επιλογή. Με ενδιαφέρει πολύ σαν ειδικότητα και ελπίζω να κατασταλάξω».
Στο Παρίσι 2024 χωρίς χορηγούς
Και για το τέλος αφήσαμε την πιο «πονεμένη» ερώτηση. Πως ένα παιδί που δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να δουλέψει -και δεν θα έπρεπε άλλωστε- καταφέρνει να φτάσει στην Ολυμπιακή πρόκριση; Υπάρχει στήριξη από χορηγούς; Η Μόσχη δίνει την απάντηση που δε θέλαμε να ακούσουμε αλλά που, δυστυχώς, ήμασταν σίγουρη πως θα δώσει...
«Εγώ δεν έχω καμία χορηγία. Στην αρχή, που ήμουν σε αγώνες επιλέκτων, πριν μπω στην Εθνική, ήταν όλα δικά μας τα έξοδα. Αφού μπήκα στην Εθνική, όμως, τα έξοδα τα πλήρωνε η ομοσπονδία όπως σε όλους τους αθλητές που κατεβαίνουν σε αγώνες με την Εθνική. Ωστόσο το οικονομικό έφτανε έως εκεί, δηλαδή δεν είχα κάποια χορηγία να με στηρίζει αν επέλεγα ας πούμε να αφήσω τη σχολή και να ασχοληθώ με τη σκοποβολή. Και ακόμη δεν έχω… Οπότε αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι».
Ίσως ήρθε η ώρα να βοηθηθούν κάπως αυτά τα παιδιά που μόνα τους παλεύουν και τα καταφέρνουν γιατί τα συγχαρητήρια δεν αρκούν για να συντηρήσουν τα όνειρά τους. Έως τότε, η Χριστίνα Μόσχη θα στοχεύσει ψηλά και... στο κέντρο.