Ντρισμπιώτη στο GWomen: «Αν έβγαινα απ’ το Survivor, θα είχα κερδίσει περισσότερα»

«Ξεκίνησα βάδην επειδή έτρεξα να πιάσω ένα μπαλάκι του τένις»

- Το ότι σχεδόν όλη σου τη ζωή την πέρασες στην Καρδίτσα, ήταν συνειδητή σου επιλογή; Είχες κάποια στιγμή την επιλογή να πας σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, και είπες «Όχι, εγώ θα μείνω εδώ»;

Δεν έχει πολλούς προπονητές στην Ελλάδα για το αγώνισμά μου. Είναι ένας εδώ, ένας στην Πάτρα, ο προπονητής μου στην Αθήνα. Δεν μπορούν να προπονήσουν όλοι το συγκεκριμένο αγώνισμα, πρέπει να είναι ειδικός. Οι προπονητές του βάδην είναι πάρα πολύ λίγοι στην Ελλάδα.

- Κι έτυχε δηλαδή να υπάρχει ένας εδώ;

Έτυχε να υπάρχει εδώ προπονητής, να με δει ως ταλέντο και σιγά σιγά βγήκα.

- Ισχύει η ιστορία, ότι σε είδε, επειδή έτρεξες ως παιδί να πιάσεις ένα μπαλάκι τένις;

Ναι, ισχύει!

- Μπορείς να μας το περιγράψεις λιγάκι; Πόσο ετών ήσουν;

Πήγαινα Α’ Γυμνασίου κι έδινα εξετάσεις για να πάω στο αθλητικό σχολείο. Δίναμε εξετάσεις στο τένις κι όπως έφευγαν τα μπαλάκια και πήγα να τα μαζέψω, περπάτησα λίγο πιο γρήγορα και με είδε ο πρώην προπονητής μου κι επειδή ασχολούταν με το αγώνισμα, του άρεσε πολύ ο τρόπος που βάδισα.

- Τελείως τυχαία δηλαδή.

Εντελώς τελείως!

- Εσύ ήξερες, ότι υπάρχει το βάδην;

Όχι, δεν το είχα δει ποτέ!

- Και ήρθε και σου είπε τί; Ότι περπατάς ωραία;

Ναι! «Θέλω να έρθεις στο γήπεδο, να σε προπονήσω στο βάδην». Εγώ δεν πήγα ποτέ! Είμαι από τους ανθρώπους, που αν μου πεις ότι πρέπει να κάνω κάτι, θα κάνω το αντίθετο. Δεν θέλω να μου επιβάλουν την γνώμη τους για κανένα λόγο. Όμως επέμενε πολύ. Ερχόταν στο μαγαζί και μιλούσε στους γονείς μου. «Πιστεύω πολύ στο παιδί, θέλω να έρθει στο γήπεδο να το προπονήσω». Εγώ έκανα δύο χρόνια για να πάρω την απόφαση. Στη Γ’ Γυμνασίου ξεκίνησα.

- Αυτά τα δύο χρόνια συνέχιζε να έρχεται ή βαρέθηκε κάποια στιγμή ο άνθρωπος;

Όχι, δεν βαρέθηκε. Κάθε φορά που έβλεπε τους γονείς μου, τους παρακαλούσε να μου πουν να έρθω. Εγώ εν τω μεταξύ, δεν πήγα ποτέ στο αθλητικό σχολείο. Όχι γιατί δεν πέρασα τις εξετάσεις, αλλά επειδή δεν με άφησε η μητέρα μου. Είχαν και κάποια φήμη τότε τα αθλητικά σχολεία…

- Ήθελες να πας σε αθλητικό σχολείο, γιατί σου άρεσε από μικρή ο αθλητισμός;

Ήμουν από μικρή μέσα σε γήπεδα. Μικρή έκανα γυμναστική, κολύμβηση, έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια. Ήμουν λίγο αγοροκόριτσο. Έφευγα από το σπίτι μου και ήθελα να πάω να παίξω.

- Εδώ στο γήπεδο;

Όχι εδώ. Έτρεχα σε αλάνες, σε χωράφια με τα αγόρια. Στην Γ’ Γυμνασίου, όμως, το πήρα απόφαση και ήρθα στο γήπεδο, είδα για πρώτη φορά τι ήταν το βάδην γιατί έκανε προπόνηση μία κοπέλα και χωρίς να μου πει ο προπονητής ότι «αυτό θέλω να δοκιμάσεις», την είδα και είπα «αυτό θέλω να κάνω». Να, σαν να ήμουν εδώ στην πόρτα που βλέπεις και να δείχνω με το δάχτυλο την κοπέλα.

- Και την πρώτη φορά που το δοκίμασες; Σε ρωτάω, γιατί πέρα από την ατελείωτη δουλειά που πρέπει να ρίξεις για να είσαι κορυφαία σε ένα αγώνισμα, πρέπει να υπάρχει κι ένα στοιχείο ταλέντου.

Ναι, πρέπει να σου βγαίνει. Υπάρχει όμως και η εκμάθηση.

- Προφανώς! Και η δουλειά και η προπόνηση. Αλλά για να φτάσεις σ’ αυτό το επίπεδο, πρέπει και να το έχεις λίγο.

Ναι, εγώ το είχα. Είχα το γρήγορο περπάτημα, που μπορούσε να βελτιωθεί και να μετατραπεί σε βάδην. Κι έτσι έγινε. Μόλις είδα την κοπέλα, μπήκα κι εγώ στο στάδιο για να το δοκιμάσω και τέσσερις μήνες μετά ήμουν όγδοη στην Ελλάδα στην ηλικία μου.

- Χωρίς ουσιαστική προπόνηση.

Ναι, τίποτα. Την επόμενη χρονιά, στα 14 μου, κέρδισα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της κατηγορίας μου. Και μετά άρχισα να κάνω επιδόσεις. Μου άρεσε πάρα πολύ η προπόνηση, είχα κάνει και φίλους που έκαναν το ίδιο αγώνισμα.

«Σταμάτησα για 8 χρόνια κι επέστρεψα για ένα στοίχημα»

- Για πολύ κόσμο, το βάδην -κυρίως λόγω των τεράστιων αποστάσεών του- φαίνεται μονότονο. Εσύ πώς το έβλεπες, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες;

Εγώ τότε έκανα μόνο 3 χιλιόμετρα. Είναι πολύ λίγο. Πολύ για την ηλικία μου, αλλά πολύ λίγο αν σκεφτούμε, ότι τώρα κάνω 35. Για 3 χιλιόμετρα δεν βάζω παπούτσια πλέον. Δεν ασχολούμαι. Δεν πρόκειται να βγω για προπόνηση και να κάνω 3 χιλιόμετρα. Σιγά μην βγω.

- Στα 35 χιλιόμετρα, ποιο είναι το μυστικό;

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να έχεις ένα σταθερό τέμπο…

- Όχι, όχι. Προσπερνάω για τώρα το αγωνιστικό. Για να μην χάσεις το μυαλό σου, ποιο είναι το μυστικό;

Ναι, σου κάνει το μεγαλύτερο παιχνίδι το μυαλό σου.

- Δεν είναι μόνο στο βάδην, είναι και στον μαραθώνιο και σε όλα τα αθλήματα μεγάλων αποστάσεων.

Πρέπει να το έχεις δουλέψει πολύ στην προπόνηση.

- Τι ακριβώς σκέφτεσαι ή δεν σκέφτεσαι τίποτα;

Θα σου πω. Πολλές φορές στην προπόνηση φτιάχνω το πρόγραμμα της ημέρας μου, πώς μπορώ να λύσω διάφορα προβλήματά μου, το πρόγραμμα για τη δουλειά. Βάζω στη σειρά τα πράγματά μου. Φτιάχνω τα κουτάκια μου ημερολογιακά. Στον αγώνα, τα πρώτα 20 χιλιόμετρα δεν τα μετράω. Ξεκινάω να μετράω μετά τα 20. Το σκεπτικό μου είναι, ότι «πάμε να κάνουμε μια προπόνηση 20 χιλιομέτρων». Και μετά που αρχίζει το πραγματικό παιχνίδι, που το σώμα σου καταβάλλεται, που το μυαλό σου θολώνει, βάζω στόχο: «ποια θέλω να περάσω; ποια είναι μπροστά μου; Αυτήν την ξέρω, μπορώ να την περάσω, την έχω ξανακερδίσει». Κοιτάζω το ρολόι μου, σκέφτομαι αν μπορώ να κάνω ρεκόρ. Έχω τον προπονητή μου που μου λέει αν πρέπει να σπρώξω, αν είμαι καλά. Στην προπόνηση έχω επίσης πάντα μουσική στα αυτιά μου, οπότε μερικές φορές τραγουδάω...

- Το κάνεις να ακούγεται λες και είναι βολτούλα…

Ναι, είμαι πολύ καλά στην προπόνηση.

- Πόσα χιλιόμετρα κάνεις κάθε μέρα στην προπόνηση;

Το λιγότερο είναι 10 και το περισσότερο που έχω κάνει είναι 40! Μία κανονική προπόνηση είναι 20-25.

- Ένας αγώνας ουσιαστικά.

Ναι!

- Κάθε μέρα.

Ναι!

- Είπες πριν ότι ξεκίνησες από τα 14, πολύ γρήγορα άρχισες να κάνεις επιδόσεις, να κερδίζεις Πανελλήνια, όμως κάποια στιγμή σταμάτησες. Το παράτησες τελείως. Γιατί;

Ναι. Σταμάτησα το 2004 πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχα τρέξει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, είχα πάρει και καλή θέση, όμως δεν επιλέχθηκα για να είμαι στην Ολυμπιακή ομάδα, γιατί ήμουν λίγο μακριά από τις επιδόσεις που ήθελαν. Ήμουν και πάρα πολύ μικρή, περίπου 19 ετών.

- Μικρή λόγω αγωνίσματος, επειδή θέλει κάποιες εμπειρίες;

Εντάξει και η Τσουμελέκα ήταν 21, όταν κέρδισε το χρυσό στην Αθήνα, όμως εγώ δεν είχα το μυαλό μου συγκεντρωμένο, στο να κυνηγήσω κάτι τέτοιο. Ήμουν πιο παιδί μέσα μου, δεν ήμουν ώριμη. Μετά ήρθαν οι σπουδές, κάποια προβλήματα στο σπίτι και σταμάτησα.

- Το είχες παρατήσει τελείως στο μυαλό σου;

Ναι, τελείως. Δεν εμφανίστηκα ποτέ ξανά εδώ στο γήπεδο. Ποτέ. Δεν πέρασα ούτε καν απ’ έξω. Σαν απέχθεια.

- Τον αθλητισμό δηλαδή άφησες. Όχι μόνο το αγώνισμά σου.

Ναι, αλλά ήμουν στα ΤΕΦΑΑ, οπότε ό,τι έκανα από αθλητισμό, το έκανα εκεί. Πολλά και διαφορετικά πράγματα, πολύ ενδιαφέροντα, αλλά δεν ήθελα να ξαναμπώ ποτέ ξανά στη διαδικασία να κάνω προπόνηση, να βάλω χρονόμετρο, να πάω χιλιόμετρα. Δεν ήθελα να το βλέπω το γήπεδο.

- Για πόσο καιρό αυτό;

Για 8 χρόνια.

- Είναι πάρα πολλά.

Ναι, είναι πάρα πολλά.

- Δηλαδή στα 27 σου επέστρεψες;

Ναι, στα 27 μου ξεκίνησα ξανά, τον Δεκέμβριο του 2011.

- Χωρίς να έχεις κάνει το οτιδήποτε όλα αυτά τα χρόνια.

Μόνο ό,τι έκανα στα ΤΕΦΑΑ, τίποτα άλλο.

- Κι επέστρεψες για ένα στοίχημα;

Ναι, για ένα στοίχημα. Μου έλεγαν «μπορείς να το κάνεις», εγώ έλεγα «όχι δεν μπορώ, δεν υπάρχει περίπτωση».

«Εισαι 15η στους Ολυμπιακούς Αγώνες και θα σταματήσεις τώρα;»

- Παντρεύτηκες κιόλας.

Ναι, παντρεύτηκα. Δεν έχω παιδιά, αλλά έχω πολλά ανίψια. Κι επειδή τόσα χρόνια με έβλεπαν να κυκλοφορώ μαζί τους, όλοι νόμιζαν ότι έκανα παιδιά και γι’ αυτό σταμάτησα από τον αθλητισμό. Δεν έγινε, όμως, έτσι. Γεννούσαν οι αδερφές μου, τα μεγάλωνα εγώ. Και τώρα μάλιστα, γέννησε πριν μια εβδομάδα η μικρή μου η αδερφή.

- Να σας ζήσει!

Ναι, θα μου έρθει τώρα κι αυτό! Δεν έκανα παιδιά, είμαι παντρεμένη 11 χρόνια και το θέμα μου ήταν αυτό: ότι δεν μπορούσα να συνδυάσω τον αθλητισμό με όλο αυτό το κομμάτι.

- Συν τη δουλειά στο μαγαζί.

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

- Και στα 27; Άρχισε να σε μπριζώνει ένας φίλος σου απ’ ό,τι ξέρω. «Έλα, θα σε πηγαίνω εγώ προπόνηση».

Ναι, έτσι έγινε. Με έφερνε στο γήπεδο κάθε πρωί για ένα μήνα.

- Την πρώτη φορά που ήρθες;

Την πρώτη φορά καθόμουν κάπου εδώ δίπλα, με κορόιδευε ο φίλος μου, ο προπονητής μου έλεγε «έλα, πάμε λίγο να το δούμε». Ένας άλλος προπονητής, μου έλεγε «έλα σε μένα, θα σου κάνω δύναμη». Γιατί ήμουν περίπου 44 κιλά τότε. Είχα λιώσει εντελώς. Είχα χάσει όλους τους μύες μου, δεν έτρωγα τίποτα. Ο πραγματικός λόγος που ξεκίνησα πάλι, ήταν για να βάλω λίγα κιλά πάνω μου. Έπρεπε να δομήσω από την αρχή το σώμα μου.

- Ναι, 44 κιλά είναι λίγα.

Τώρα είμαι 50. Σκέψου πώς με βλέπεις τώρα μείον έξι κιλά και χωρίς καθόλου μυϊκό. Ήμουν πάρα πολύ αδύνατη. Μέχρι που άρχισε να ανησυχεί και η μητέρα μου, ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν έτρωγα τίποτα.

- Υπήρχε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα;

Δεν ξέρω. Δεν με γέμιζε τίποτα, είχα βαρεθεί πάρα πολλά πράγματα, δεν έβρισκα στόχο. Δεν έβρισκα κάτι να με γεμίζει και είχα αφεθεί εντελώς. Δεν έκανα γυμναστική, δεν έκανα τίποτα. Είχα τελειώσει και τις σπουδές μου…

- Φαντάζομαι, ότι γι’ αυτό και άρχισε να σε μπριζώνει και ο φίλος σου.

Ναι, με έβλεπε, ότι δεν ήμουν καλά.

- Ήθελε να σε κινητοποιήσει.

Ναι. Μου έλεγε «ήσουν ταλέντο, μπορείς να κάνεις τόσα πράγματα». Και ο πατέρας μου, με πίστευε πάρα πολύ. Όλα αυτά τα χρόνια μου έλεγε «τι κάθεσαι; Ξεκίνα προπόνηση. Θα ήσουν Ολυμπιονίκης, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Τα έχεις παρατήσει όλα, τα έχεις φορτώσει στον κόκορα». Νόμιζε, ότι όντως τα έχω φορτώσει στον κόκορα. Έτσι νόμιζε. Οι λόγοι ήταν άλλοι. Ίσως ψυχολογικοί, που ποτέ δεν έψαξα και να βρω τι ήταν. Δεν μπήκα στη διαδικασία. Όταν σταμάτησα, είχα δύο μικρές αδερφές. Οι γονείς μου δούλευαν όλη μέρα, έπρεπε με κάποιον τρόπο να τις μεγαλώσω, να τις φροντίσω. Είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, είχα πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Έπρεπε να δουλεύω, γιατί είμαστε από φτωχή οικογένεια. Έπρεπε ταυτόχρονα να σπουδάζω, να πηγαινοέρχομαι στα Τρίκαλα. Την ημέρα δούλευα στο μαγαζί, το βράδυ δούλευα σε ένα μπαράκι. Έκανα χίλια πράγματα. Γι’ αυτό και είχα σταματήσει.

- Και όταν ξεκίνησες μετά από τόσο μεγάλο διάστημα;

Μπήκα πολύ γρήγορα. Άρχισα να βρίσκω πάλι ενδιαφέρον, βρήκα τον εαυτό μου ουσιαστικά. Ένιωσα πάλι τα συναισθήματα που είχα νιώσει, όταν κέρδιζα τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, γιατί έτσι το άφησα. Όταν με το που μπήκα στο άθλημα και στη δεύτερη χρονιά μου κέρδισα το πρώτο μου μετάλλιο κι άρχισα να κάνω καλύτερες επιδόσεις από τα αγόρια της ηλικίας μου, αυτό σήμαινε ότι κάτι υπήρχε. Με πίστευαν πάρα πολύ οι δικοί μου άνθρωποι, ο προπονητής μου, οι άλλοι προπονητές. Έβλεπα ενδιαφέρον από τους προπονητές των άλλων παιδιών. Κι έτσι το άφησα. Όταν ξαναγύρισα και μπήκα να κάνω τον πρώτο αγώνα, ήμουν πιο γρήγορη απ’ όταν είχα σταματήσει. Κι εκεί κατάλαβα, ότι πρέπει να το συνεχίσω.

- Το έχεις μετανιώσει;

Που σταμάτησα;

- Ναι, γιατί θεωρητικά πάντα, αν είχες συνεχίσει κανονικά…

Μπορεί να μην έκανα τώρα αθλητισμό.

- Μπορεί και να είχες κερδίσει και πάρα πολλά πράγματα.

Ναι! Αλλά σταμάτησα και ξεκίνησα πάλι στην κορυφή. Δεν το άφησα, επειδή είχα χάσει τις επιδόσεις μου και προσπάθησα πάλι να τις βρω. Στη δεύτερη χρονιά που επέστρεψα, έπιασα το υψηλό όριο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος και πήγα στο Παγκόσμιο. Που ψάχνουμε να τα βρούμε τα όρια, τόσο ψηλά που είναι κι έτσι όπως είναι ο ελληνικός αθλητισμός.

- Και μετά ήρθε το Ρίο;

Πρώτα ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Μόσχα, μετά το 2014 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Ζυρίχη και το 2016 το Ρίο, όπου ήμουν σίγουρη ότι θα σταματήσω και είμαι ακόμα εδώ.

- Μισό, ένα ένα. Να τα πάρουμε με τη σειρά. Η εμπειρία σου από το Ρίο πώς ήταν; Ήταν οι πρώτοι σου Ολυμπιακοί Αγώνες.

Ναι, ήταν φοβερή εμπειρία. Ήμουν ήδη μεγάλη σε ηλικία, ώριμη, οπότε μπορούσα να τη ζήσω όπως ήθελα. Βέβαια, δεν είχα και στο μυαλό μου, ότι θα πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες για να κάνω αγώνα. Είναι ανάλογα με τους στόχους που έχεις. Εμένα με ενδιέφερε η συμμετοχή και δεν είχα θέσει υψηλούς στόχους. Πήγα πολύ χαλαρά, ήθελα να περάσω καλά, να πάω βόλτες στην Κόπα Καμπάνα, να ανέβω στο άγαλμα του Χριστού. Όπου υπήρχε λεωφορείο να πάω να δω κάτι, έμπαινα! Ενώ αν είχα στόχο να πάω να διεκδικήσω θέση, θα καθόμουν προσηλωμένη στο δωμάτιό μου, θα προσπαθούσα να ξεκουραστώ, να μην με δει ο ήλιος, να μην αφυδατωθώ. Αυτό που ουσιαστικά κάναμε στο Τόκιο, που δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά.

- Ναι, θέλατε δεν θέλατε.

Δεν αφυδατώθηκα ποτέ!

- Γι’ αυτό ανέβηκες επτά θέσεις;

Όχι, εντάξει! Έκανα πάρα πολύ προπόνηση. Σίγουρα έχει παίξει ρόλο, ότι έχω αλλάξει προπονητή εδώ και 2,5 χρόνια και μετά απ’ αυτό, η καριέρα μου έχει αλλάξει πορεία.

- Απ’ ό,τι ξέρω, άλλαξες λίγο τη στόχευση της προπόνησής σου. Τα τελευταία χρόνια έχεις αποκτήσει ταχύτητα, που δεν είχες πριν.

Ναι! Όταν άλλαξα προπονητή, μου έλειπαν πάρα πολλά πράγματα. Η αντοχή πρώτα απ’ όλα. Πριν έκανα 300 χιλιόμετρα τον μήνα, τώρα κάνω 600! Είναι τα διπλά! Η φυσική μου κατάσταση έχει αλλάξει τελείως, είμαι πάρα πολύ καλά τώρα. Μπορώ να βγάλω τα 35 χιλιόμετρα και τα 20 μου φαίνονται πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι πριν. Παλιά έκανα μόνο 20 χιλιόμετρα, δεν υπήρχαν τα 35, ήταν 50. Δεν τολμούσα να το σκεφτώ, ότι θα έκανα 50! Δεν ήθελα, το φοβόμουν πάρα πολύ.

- Το 2016 σκεφτόσουν να σταματήσεις, γιατί έφτασες στους Ολυμπιακούς Αγώνες και είπες ότι «έκανα τα πάντα»;

Αισθανόμουν μεγάλη. Ήμουν 32 ετών.

- Ναι, αλλά σε αγωνιστικά χρόνια, είχες «γράψει» πολύ λίγα.

Ναι, αλλά ήμουν ευχαριστημένη. Εγώ είμαι ευχαριστημένη με τα λίγα. Δεν σκεφτόμουν, ότι μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από την 15η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες που πήρα στο Ρίο.

- Και τί άλλαξε;

Μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά μου.

- Ήρθε πάλι ο φίλος σου να σε μπριζώσει;

Όχι, ήρθε ένας άλλος, πολύ πιο περίεργος! Και μου λέει: «Να σου πω, είσαι 15η στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχεις καταλάβει τί έχεις κάνει; Δεν είναι δυνατόν να σταματήσεις τώρα».

- Ποιος είναι αυτός ο περίεργος;

Είναι ένας συνάδερφός σου, ο Θανάσης Νικόλαου, που ήταν στο Ολυμπιακό Χωριό τότε και ήρθε για μια συνέντευξη και μου «την έλεγε» πολύ άσχημα! «Είναι δυνατόν να σταματήσεις; Έχεις φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Πρέπει να το σκεφτείς!». Και ήταν ένας από τους λόγους που με έπεισαν. Μου έδωσε να καταλάβω, ότι δεν ήταν εκεί το τέλος. Με το μυαλό το δικό μου, είχα τελειώσει, τα είχα κάνει όλα. Νόμιζα, ότι είχα κάνει τον κύκλο μου. Αλλά στόχο δεν είχα πετύχει. Δεν είχα βάλει και ποτέ.

- Τώρα έχεις βάλει;

Προφανώς!

«Εχω μυωπία και δεν βλέπω την κατάταξη την ώρα που τρέχω»

- Το Παρίσι είναι μακριά. Το Όρεγκον;

Στο Όρεγκον είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κι έχω κάνει ήδη την πρόκριση, δεν έχω να αγχωθώ γι’ αυτό. Στόχος μου για φέτος είναι το Ευρωπαϊκό του Μονάχου τον Αύγουστο, που είναι πιο πολύ στα μέτρα μου. Θεωρητικά πάντα, γιατί και στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν πίστευα ότι θα έμπαινα στην οκτάδα, αλλά μπήκα!

- Έχω διαβάσει σε μια συνέντευξή σου, ότι δεν είχες καταλάβει σε τί θέση είχες τερματίσει στο Τόκιο.

Όχι! Γιατί οι αγώνες οι δικοί μας γίνονται σε μια κυκλική διαδρομή και γυρνάμε γύρω γύρω πάρα πολλές φορές. Περνάς κόσμο κάθε φορά κι εγώ δεν είχα σταμπάρει ποιες είχα περάσει και ποιες όχι. Οπότε κάποια στιγμή βρέθηκα στην όγδοη θέση, αλλά εγώ δεν ήξερα πόσες έχω μπροστά μου.

- Δεν υπάρχει πίνακας με την κατάταξη;

Υπάρχει!

- Αλλά;

Έχω μυωπία! (γέλια)

- Άρα κάθε φορά που τρέχεις, δεν ξέρεις σε τι θέση είσαι;

Ναι!

- Δεν φοράς φακούς;

Όχι, με ενοχλούν, στεγνώνουν τα μάτια μου.

- Δηλαδή μπορεί να είσαι στα μετάλλια και να μην το έχεις καταλάβει.

Ναι, χαμπάρι δεν θα πάρω. Φαντάζομαι, ότι θα το καταλάβω από τον κόσμο που θα φωνάζει! Και στο Τόκιο δεν ήξερα σε τι θέση ήμουν. Είχαν μπει κάποιες καλές αθλητές στα pit-lanes κι εγώ δεν τις είχα δει. Εγώ υπολόγιζα ότι ήμουν ενδέκατη, δωδέκατη. Είχα τερματίσει, μου είχαν πάρει το τσιπάκι, ντυνόμουν και ήρθε η Κυριακή (σ.σ. Φιλτισάκου) κι άρχισε να φωνάζει, να πανηγυρίζει! Της λέω «τί έπαθες παιδάκι μου;» και μου λέει «τί να πάθω, έχεις καταλάβει τί έχει γίνει;». Δεν είχα καταλάβει τίποτα, αλήθεια.

- Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στο Τόκιο; Με τον κορονοϊό και τα μέτρα ασφαλείας; Γιατί εσύ πρόλαβες και μία κανονική διοργάνωση.

Καμία σχέση! Πρώτα απ’ όλα σκέψου, ότι εμείς οι βαδιστές δεν μπήκαμε ποτέ στο Ολυμπιακό Χωριό. Τρέχαμε σε άλλη πόλη. Στην αρχή, ήμασταν όλοι της ελληνικής αποστολής του στίβου στο Μισάτο για προετοιμασία για 15-16 ημέρες για να εγκλιματιστούμε. Μέναμε σε ξενοδοχείο, αλλά δεν είδαμε ποτέ τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου! Μπαίναμε απ’ τις πλαϊνές σκάλες του προσωπικού. Ο καθένας μόνος του στο δωμάτιο, το φαγητό στα δωμάτια και η μόνη μας συνάντηση ήταν όταν μπαίναμε στα λεωφορεία για να πάμε στο στάδιο για προπόνηση. Κι εκεί είχαμε συνοδεία, μην τυχόν ξεφύγει για λίγο κάποιος και πάει π.χ. να δει καμία βιτρίνα.

- Κανένα κλίμα Ολυμπιακών Αγώνων δηλαδή.

Τίποτα! Κι όταν φύγαμε για να πάμε στην άλλη πόλη που τρέχαμε, ήμασταν σε ένα ξενοδοχείο όλοι οι αθλητές του βάδην και του μαραθωνίου κι εκεί είδαμε όλα τα μεγάλα ονόματα. Εκεί ήταν πολύ καλύτερα, ένιωθες ότι είσαι σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα βάδην. Στο Ολυμπιακό Χωριό μπήκαμε δώδεκα ώρες πριν πετάξουμε για Αθήνα, ουσιαστικά για να μαζευτεί η αποστολή. Δεν προλάβαμε ούτε να βγάλουμε φωτογραφία στους Ολυμπιακούς Κύκλους! Ήταν κρίμα. Εγώ που έχω πάει σε άλλη μία διοργάνωση κι έχω περάσει καλά, τουλάχιστον το έχω ζήσει. Υπάρχουν παιδιά που ίσως να είναι και η μοναδική τους διοργάνωση, η πρώτη και η τελευταία τους και δεν θα έχουν ζήσει ποτέ το κλίμα των Ολυμπιακών Αγώνων.

- Εδώ που καθόμαστε δίπλα στο γήπεδο, βλέπουμε τώρα δεκάδες παιδιά που έχουν έρθει και προπονούνται. Ευκαιρίες υπάρχουν γι’ αυτά τα παιδιά; Γιατί υπάρχει μια αντίληψη γενικά, ότι αν δεν είσαι σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Εννοείς ευκαιρίες να διακριθούν;

- Να διακριθούν, να προπονηθούν σε επίπεδο πρωταθλητισμού…

Κάθε πόλη έχει έναν προπονητή-αστέρι που θα βγάλει έναν πρωταθλητή. Θα τον κρατήσεις μια ζωή εκεί όμως; Ή πρέπει κάποια στιγμή να τον στείλεις σε ένα μεγάλο κέντρο να εξελιχθεί;

- Γι’ αυτό σε ρωτάω.

Κακά τα ψέματα, το άθλημά μου ενδείκνυται για την πόλη μου, γιατί μπορούμε να κάνουμε κάθε μέρα τα απαραίτητα χιλιόμετρα χωρίς προβλήματα. Χωρίς κίνηση στους δρόμους, χωρίς να χάνεις χρόνο στις μετακινήσεις. Εμάς δεν μας περισσεύει χρόνος. Δεν θα μπορούσα να φύγω π.χ. από το Γαλάτσι για να πάω στο Ζάππειο να κάνω προπόνηση, να φύγω και να ξαναγυρίσω το μεσημέρι. Θα με έτρωγε ο δρόμος, θα έχανα ώρες. Ενώ εδώ βάζω τα παπούτσια μου, βγαίνω από το σπίτι μου και τρέχω.

- Βοηθάει φαντάζομαι, ότι είναι και επίπεδη τελείως η πόλη.

Ναι, βέβαια! Δεν χρειάζεται να πάρω αυτοκίνητο για να πάω κάπου να προπονηθώ. Βάζω τα παπούτσια μου και τρέχω.

- Έχεις συγκεκριμένη διαδρομή;

Έχω μετρημένες κάποιες διαδρομές. Έχουμε μία συγκεκριμένη, όταν θέλω να πάω γρήγορα κι έχω και κάποιες που ξέρω πόσα χιλιόμετρα είναι, όταν θέλω να τις αλλάζω για να μην βαριέμαι. Αν θέλω να κάνω 20 χιλιόμετρα, κάνω έναν γύρο την πόλη. Αν θέλω να κάνω 30, είναι περίπου δύο γύροι.

«Ειμαι 37 χρονών, ρε συ και δεν έχουμε ουτε πριμ, ούτε πριμ Ολυμπιονικών»

- Καθόμαστε εδώ περίπου μισή ώρα, πρέπει να σε έχουν χαιρετήσει καμιά δεκαριά άνθρωποι…

Ναι, γι’ αυτό δεν έρχομαι εδώ για προπόνηση. Δεν θα κάνω ποτέ, αν πρέπει να τους χαιρετάω όλους.

- Αυτό γίνεται κι εκτός σταδίου;

Ναι, ναι!

- Ωραίο συναίσθημα είναι αυτό, φαντάζομαι.

Αλίμονο! Όταν ο κόσμος σε αναγνωρίζει, σε θαυμάζει, χαίρεται για σένα, είναι ό,τι καλύτερο!

- Όλα καλά με τον κόσμο. Αυτοί που πρέπει να ασχοληθούν μαζί σου σε πιο θεσμικό ρόλο;

Δεν γνωρίζω για τί πράγμα μου μιλάς.

- Τίποτα;

Τίποτα! Ούτε ο Δήμος, ούτε η Περιφέρεια, δεν υπάρχει καμία προσέγγιση.

- Ούτε σε επίπεδο επικοινωνίας;

Εντάξει, στέλνουν καμία συγχαρητήρια επιστολή στην εφημερίδα, παίρνουν κανένα τηλέφωνο τρεις μέρες μετά να πουν ένα μπράβο, αυτό. Τώρα που έκανα το Πανελλήνιο ρεκόρ με πήρε ο Δήμαρχος της πόλης δυο μέρες μετά, γιατί μετά τους Ολυμπιακούς είχαμε ένα ματσάκι!

- Τι εννοείς;

Τι να σου λέω τώρα… Μπορεί τόσα χρόνια να μην μιλούσα, επειδή όμως τώρα οδεύω προς το τέλος του πρωταθλητισμού, δεν μπορώ να μην μιλάω άλλο. Και δεν κέρδισα και τίποτα τόσα χρόνια με τον να μην μιλάω. Τώρα περιμένουμε από τον Υπουργό να αλλάξει ο νόμος και να μπαίνουν στα στρατιωτικά σώματα οι οκτώ πρώτοι Ολυμπιονίκες.

- Ναι, τώρα μπαίνουν οι τρεις πρώτοι, όσοι έχουν κερδίσει μετάλλιο. Παλιά ήταν οι οκτώ πρώτοι Ολυμπιονίκες.

Ακριβώς! Δηλαδή όσοι τερμάτισαν στις θέσεις 4-8 δεν δικαιούνται τίποτα; Μία θέση στον Δήμο, στην Περιφέρεια, κάτι που να μας τιμήσει κι εμάς, όπως εμείς τιμήσαμε την χώρα μας; Είμαι 37 χρονών, ρε συ. Τι θα κάνω αύριο-μεθαύριο; Στα 39 μου θα σταματήσω και δεν έχω επάγγελμα, είμαι ανεπάγγελτη. Πώς θα ζήσω; Είναι καθαρά βιοποριστικό το θέμα. Δεν είναι μόνο η τιμή. Εγώ μέχρι τώρα έχω προσφέρει αυτά που έχω προσφέρει. Λίγα-πολλά, αυτά μπορούσα να κάνω, όμως ήμουν εκεί όποτε με ζητούσε η Εθνική ομάδα. Τι κέρδισα εγώ από όλο αυτό; Και πώς θα ζήσω μετά;

- Επειδή αναφέρθηκες στον Υπουργό. Έχει γίνει κάποια προσέγγιση;

Έχει γίνει η πρόταση από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, από τον κ. Καπράλο. Όταν μας κάλεσαν στη Βουλή, βγήκαν τα παιδιά του πόλο, ο Λευτέρης Πετρούνιας και η Ελισάβετ Τελτσίδου του τζούντο και ζήτησαν αυτό το πράγμα.

- Επαναφορά ουσιαστικά στην προηγούμενη κατάσταση.

Ναι, επαναφορά. Δεν ζητάμε τίποτα παράλογο. Δεν έχουμε ούτε πριμ! Δεν έχουμε πάρει πριμ Ολυμπιονικών! Που δεν ξέρω αν θυμάσαι, πόσο ψηλά ήταν τα πριμ. Εμείς τίποτα! Να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας, να νιώσουμε ότι κάτι κάναμε.

- Είσαι 37 ετών, όγδοη Ολυμπιονίκης. Χρήματα από τον αθλητισμό έχεις βγάλει; Άσε στην άκρη τους προσωπικούς σου χορηγούς.

Όχι, δεν έχω βγάλει. Πληρώνομαι από την Ομοσπονδία.

- Φτάνουν;

Για εδώ που ζω, φτάνουν. Αλλά όταν σταματήσω, η Ομοσπονδία δεν θα με πληρώνει. Αυτό είναι το θέμα. Επίσης, αν δεν έκανα υψηλό αθλητισμό, αν δεν προκρινόμουν στα Ευρωπαϊκά και τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, δεν θα πληρωνόμουν. Τώρα γίνονται κάποιες προσπάθειες να προσεγγίσουν παιδιά από μικρότερες κατηγορίες. Υπάρχουν βέβαια τεράστιες καθυστερήσεις, μπορεί να περάσει κι ένα εξάμηνο για να πάρουμε τα χρήματα. Ένα παιδί, όμως, που μένει σε μεγάλο αστικό κέντρο, π.χ. στον Άγιο Κοσμά ή το ΟΑΚΑ και κάνει πρωταθλητισμό και δεν μπορεί να δουλέψει, τι θα κάνει; Εγώ δουλεύω, βιοπορίζομαι. Αυτό το παιδί τι θα κάνει, αν είναι απλήρωτο πέντε κι έξι μήνες; Μας έλεγε ο φυσιοθεραπευτής μας ότι πήγαινε στα παιδιά μακαρόνια με κιμά που έφτιαχνε η μητέρα του, γιατί δεν μπορούσαν να αγοράσουν κρέας. Πράγματα που λες, ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν. Γι’ αυτό χαίρομαι που μένω στην επαρχία. Αλλά όχι, δεν έχω βγάλει χρήματα. Τα δικά μας Κύπελλα δεν έχουν λεφτά, η πόλη μας δεν μας βοηθάει. Είμαστε πάρα πολύ πίσω, δεν υπάρχουν κονδύλια π.χ. από την Περιφέρεια. Ποια είναι η προσφορά σου εσένα ως Περιφέρεια;

- Πέρα από το οικονομικό, υπάρχει κάποια άλλου είδους βοήθεια;

Όχι, τι να υπάρχει. Από τον κόσμο μόνο. Θα σε κεράσουν έναν καφέ, ένα φαγητό, θα σε χαιρετήσουν στον δρόμο.

- Ναι, ωραία είναι αυτά, αλλά δεν μπορείς να βασιστείς.

Προφανώς. Αν έβγαινα από το Survivor, θα κέρδιζα περισσότερα πράγματα.

- Το σκέφτεσαι; Σ’ έχουν προσεγγίσει;

Όχι. Δεν μ’ έχουν προσεγγίσει.

- Να σε προσεγγίσουν;

Όχι, δεν θέλω. Κοίτα, δεν θα πω ποτέ ότι θα πάω ή δεν θα πάω κάπου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς θα σου έρθουν τα πράγματα ή τι στοίχημα μπορείς να βάλεις με κάποιον! Αλλά δεν το έχω στο μυαλό μου. Ούτε θέλω να βγάλω χρήματα για να κάνω πρωταθλητισμό. Στα δικά μας αγωνίσματα, δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα για να κάνεις πρωταθλητισμό.

- Εσύ όμως είσαι μια ειδική περίπτωση και μπορείς και βιοπορίζεσαι με τεράστιες ατομικές θυσίες. Δεν έχεις ελεύθερο χρόνο.

Όχι, δεν έχω. Μηδέν!

- Φίλους προλαβαίνεις να έχεις;

Όχι!

- Πόσες ημέρες προπονείσαι την εβδομάδα;

Επτά!

- Ρεπό δεν παίρνεις;

- Όχι!

- Δηλαδή το πρόγραμμα που μου είπες στην αρχή, είναι καθημερινό;

Ναι! Δεν είναι μόνο η προπόνηση, είναι πάρα πολλές οι ώρες στην δουλειά. Εγώ θα φύγω τώρα από εδώ στις 17:00 και θα πάω στο μαγαζί μέχρι το κλείσιμο, που μπορεί να είναι και στις 02:00.

- Και θα ξυπνήσεις αύριο στις 08:00.

Κι αυτό γίνεται όλα αυτά τα χρόνια. Και πριν δούλευα περισσότερες ώρες.

«Στην Ελλάδα είναι "ότι κάνεις μόνος σου"»

- Το καταλαβαίνεις κι εσύ ότι είσαι ειδική περίπτωση. Δεν είναι φυσιολογικό να βγάζεις αυτές τις επιδόσεις με αυτό το πρόγραμμα.

Όχι, δεν είναι φυσιολογικό, αλλά έτσι το έκανα πάντα, δεν είναι κάτι καινούργιο στη ζωή μου, που δεν μπορώ να το διαχειριστώ.

- Ναι, αλλά δεν πρέπει να είναι έτσι.

Ναι, δεν πρέπει. Οι αθλητές στο εξωτερικό τα έχουν όλα έτοιμα. Πρώτα απ’ όλα έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους, το μέλλον τους. Δεν έχουν άγχος για το αύριο, τι θα κάνουν όταν τελειώσουν τον αθλητισμό. Για ποια χώρα να σου πω; Για την Ιταλία, την Ισπανία; Εκεί κάνουν μόνο την προετοιμασία τους, φεύγουν από το ένα καμπ και πηγαίνουν στο άλλο. Είναι στον στρατό, στο δημόσιο, πληρώνονται από εκεί κι έχουν το πρόβλημά τους λυμένο. Πληρώνονται και από την ομοσπονδία, δηλαδή έχουν δύο μισθούς. Έχουν και τους χορηγούς, τους οποίους τους έχει βρει η ομοσπονδία τους.

- Εσείς, ότι μπορέσει ο καθένας να κάνει μόνος του;

Ό,τι μπορεί ο καθένας να κάνει μόνος του. Κι όπως το ξέρουν όλοι, στην Ελλάδα οι χορηγοί πηγαίνουν σε όσους έχουν πολλούς followers στο instagram, σε όσους κάνουν φωτογραφήσεις λίγο πιο… καταλαβαίνεις! Όχι με αυτό που είναι, αλλά με αυτό που θα ήθελαν να είναι. Δεν μπορώ να πω π.χ. ότι η Κατερίνα (σ.σ. Στεφανίδη) δεν αξίζει να έχει τους χορηγούς που έχει, προφανώς και τους αξίζει. Αλλά αν αυτός ο χορηγός κοιτούσε και λίγο πιο πίσω, να δει ποιο είναι το επόμενο ταλέντο μετά την Κατερίνα, θα είχαμε περισσότερες Κατερίνες.

- Έχουν γίνει κάποιες κινήσεις, ίσως όχι στο επίπεδο που θα έπρεπε. Υπάρχει π.χ. η πρωτοβουλία της ΕΟΕ «Υιοθέτησε έναν αθλητή».

Έχω πάει σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν έχω «υιοθετηθεί» ποτέ. Τι μου λείπει; Πες μου, τι μου λείπει; Κι έχω πάει με υψηλό όριο, όχι με ranking. Και μάλιστα, επειδή στο αγώνισμά μου μπορείς να προκριθείς έξι-επτά μήνες νωρίτερα από τα υπόλοιπα, ήμουν πάντα η πρώτη που προκρινόμουν. Εξήγησέ μου τον λόγο που δεν έχω «υιοθετηθεί» σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες.

- Δεν ξέρω να σου πω.

Δηλαδή, τι πρέπει να κάνω; Θα πρέπει να σταματήσω να κάνω αυτά που πρέπει, για να ξεκινήσω να κάνω δημόσιες σχέσεις για να έχω χορηγούς; Πράγματα που πρέπει να κάνουν άλλοι για εμάς, θα πρέπει να τα κάνουμε εμείς; Όχι! Καλύτερα να κάτσω εδώ, να έχω την ησυχία μου, να πάρω τηλέφωνο αυτόν που θέλω εγώ να πάρω κι όχι αυτόν που πρέπει να πάρω. Δεν παρακαλάω! Έχω και τον σύλλογό μου στη Θεσσαλονίκη, τον «Αλέξανδρο Μακεδονίας», που είναι δίπλα μου και με στηρίζει και ό,τι μπορεί να κάνει, το κάνει για μένα. Είναι δίπλα μου οι άνθρωποι, με παίρνουν τηλέφωνο μία φορά τη βδομάδα να δουν τι κάνω, αν είμαι καλά, αν έχω κάποιο πρόβλημα, αν μπορούν να με βοηθήσουν. Αλλά σε γενικό πλαίσιο, υπάρχει εγκατάλειψη στον αθλητισμό.

- Γιατί όμως; Γιατί μετά το 2004 τα άφησαν όλα στην μοίρα τους;

Δεν ξέρω. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να το ψάξω, γιατί ζω εδώ και δεν ξέρω τι γίνεται στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Μπορεί να είναι και λάθος μου αυτό, αλλά όταν μια πόλη εγκαταλείπεται, ένας αθλητικός χώρος εγκαταλείπεται και δεν φωνάζει και κανένας και συμβιβάζονται όλοι με αυτά που έχουν και δεν απαιτούν, δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Κι αν φωνάζει ένας, δεν γίνεται τίποτα. Αν δεν μαζευτούμε όλοι να κάνουμε κάτι μαζί, δεν θα αλλάξει τίποτα.

- Κάτι άσχετα σχετικό. Πόσα ζευγάρια παπούτσια διαλύεις τον μήνα;

Φοράω κλασικά παπούτσια του μαραθωνίου, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια μου στέλνει ένας Γάλλος που τον έχω χορηγό κάποια ειδικά παπούτσια που τα έφτιαξε πάνω σε έναν πρωταθλητή του βάδην. Μου στέλνει 12-13 ζευγάρια τον χρόνο, γιατί πάνω στον μήνα, πρέπει να τα αλλάξεις. Παλαιότερα που έπρεπε να τα πληρώνω τα παπούτσια μου, τα άλλαζα πιο αργά. Δεν μπορούσα να αγοράζω κάθε δύο μήνες παπούτσια που κάνουν 150 ευρώ.

- Δηλαδή όταν προκρίθηκες για τους Αγώνες του Ρίο, κράταγες τα παπούτσια σου πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει, γιατί δεν είχες λεφτά να πάρεις καινούργια.

Ναι! Έφταναν στο σημείο να τρυπάνε από κάτω, έφευγε η σόλα. Έπρεπε να νιώθω ότι καίγεται το πόδι μου για να πάρω την απόφαση ότι δεν πάει άλλο και πρέπει να πάρω καινούργια.

- Μέσα στο πόσο λυπηρή είναι αυτή η κατάσταση, είναι και λίγο αστεία.

Ναι, είναι λυπηρό.

- Και αξιοζήλευτο από την άλλη, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, να φτάνεις σε αυτό το επίπεδο.

Υπάρχουν αθλητές, που έχουν ζήσει πολύ χειρότερα πράγματα από εμένα. Αλλά ο καθένας βλέπει τον εαυτό του στη χειρότερη φάση του. Οι υπόλοιποι πρωταθλητές μπορεί να μην έχουν πολλά, αλλά θα πάνε για έναν καφέ με έναν φίλο τους. Εγώ δεν μπορώ. Πρέπει να πάω για δουλειά, είναι οικογενειακή η επιχείρηση, πρέπει να τη στηρίξω. Κι όταν λείπω για αγώνες, οι δικοί μου μένουν πίσω και χτυπάνε 16ωρα για να καλύψουν την δική μου θέση, για να μπορώ εγώ να έχω δουλειά, όταν γυρίσω. Γιατί, δεν θα μπορούσα να βιοποριστώ, αν δεν ήταν δική μου η επιχείρηση. Ποιος θα με κρατούσε σε μια επιχείρηση, αν εγώ πρέπει να φεύγω κάθε μήνα έξι-επτά μέρες για αγώνες; Θα είχα πρόβλημα.

- Μάλλον θα είχες αναγκαστεί να σταματήσεις.

Ακριβώς! Δεν θα μπορούσα να κάνω αθλητισμό στο επίπεδο που κάνω.

- Σκέφτεσαι ότι θα σταματήσεις; Το έχεις πάρει απόφαση;

Το συζητάω με τον προπονητή μου, τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο, αλλά αυτός δεν θέλει να σταματήσω. Με ξέρει από κορασίδα και ήθελε από τότε να με γυμνάσει. Πήγαινε στην μητέρα μου και της έλεγε: «Κυρία Γιώτα, σε έξι μήνες θα την έχω την κόρη σας Πρωταθλήτρια Ευρώπης». Η μητέρα μου φοβήθηκε τότε, ότι ήμουν πολύ μικρή και δεν ήθελε να φύγω από την Καρδίτσα. Έλεγε «ας μείνει εδώ κι ας μην βγει ποτέ Πρωταθλήτρια Ευρώπης». Δεν την αδικώ που δεν με άφησε, γιατί ίσως τώρα να μην ήμουν εδώ. Όπως και αν δεν είχα σταματήσει όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να είχα βαρεθεί νωρίτερα και να μην έφτανα στο ηλικιακό peak που ίσως με έχει βοηθήσει, γιατί τώρα το μυαλό μου είναι πιο συγκεντρωμένο και μπορώ να βάζω πιο υψηλούς στόχους. Και βάζω υψηλούς στόχους γιατί μέσα από την προπόνηση που κάνω τώρα, ξέρω ότι μπορώ να τους φτάσω. Παλιά δεν είχα αυτή την αυτοπεποίθηση. Πριν από 2,5 χρόνια έλεγα ότι δεν μπορώ. Τώρα δεν υπάρχει η κουβέντα «δεν μπορώ». Τώρα μπαίνω στον αγώνα και ξέρω ότι το ρολόι θα γράψει αυτό που θέλω εγώ.

- Το Παρίσι θα είναι το δικό σου Ρίο του Σπύρου Γιαννιώτη;

Το Παρίσι θα είναι σίγουρα οι τελευταίοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν νομίζω, ότι μπορώ να το κάνω παραπάνω. Δεν ξέρω αν θα αντέξει το κορμί μου να το κάνω παραπάνω. Γιατί είμαι ήδη πολλά χρόνια στο υψηλό επίπεδο και κάποια στιγμή έρχεται η πτώση. Εύχομαι να μην μου βγει μέχρι το Παρίσι αυτή η πτώση, να δουλέψω το ίδιο σκληρά αυτά τα δύο χρόνια για να είμαι σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο.

Η επικοινωνία μετά το Παγκόσμιο μετάλλιο στο Μουσκάτ

Μετά την επιτυχία στο Μουσκάτ, επικοινωνήσαμε ξανά με την Αντιγόνη για να μας μιλήσει για τα όσα έγιναν εκεί.

- Μου είχες πει στην Καρδίτσα, ότι στόχος σας στο ομαδικό στο Μουσκάτ είναι μια θέση κοντά στην πεντάδα. Πώς πήγαν τελικά τα πράγματα πολύ καλύτερα, απ’ ό,τι περιμένατε;

Πρώτα απ’ όλα, οι συνθήκες ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Είχαμε και ζέστη και πάρα πολύ υγρασία και μια διαδρομή με αρκετή ανηφόρα. Οπότε φάνηκαν πολύ οι αδυναμίες των υπόλοιπων αθλητριών. Εμείς ανταποκριθήκαμε καλά. Βρεθήκαμε σε καλή κατάσταση όλες οι κοπέλες. Ήμασταν συντονισμένες, είχαμε τακτική, δεν μπήκαμε όπως να ‘ναι στον αγώνα. Συνήθως σε τέτοιους αγώνες, οι αθλητές τα δίνουν όλα απ’ την αρχή. Εγώ έκανα το ίδιο που έκανα και στους Αγώνες του Τόκιο, έμεινα πίσω για να είμαι καλά μέχρι τα πρώτα 10 χιλιόμετρα και μετά άρχισα να ακολουθώ τακτική αγώνα. Κάναμε όλες το ίδιο, είχαμε και τον προπονητή μας που μας συμβούλεψε και μείναμε πίσω μέχρι να σιγουρευτούμε, ότι αντέχουμε και είμαστε καλά για να συνεχίσουμε, όπως έπρεπε.

- Το σκάουτινγκ των αντιπάλων, ενόψει του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσμιου, πώς πήγε;

Είναι δύο αγωνίσματα, τα 20 και τα 35 χιλιόμετρα. Εγώ κατέβηκα στα 20 τώρα, αλλά ίσως αν κατέβαινα στα 35 να ήμουν τριάδα, γιατί η τρίτη των Ολυμπιακών Αγώνων τερμάτισε τρεις θέσεις πίσω από μένα. Δεν μπορείς να το ξέρεις όμως αυτό από πριν. Σε κάποια πράγματα θα είσαι τυχερός και σε κάποια άτυχος. Θα δούμε τι θα γίνει. Θα δούμε την επιλογή του αγώνα, σε τι κατάσταση θα είμαι τότε για να επιλέξω σε ποιο αγώνισμα θα κατέβω.

- Δεν θα κατέβεις δηλαδή και στα δύο;

Θα δηλώσω συμμετοχή και στα δύο, αλλά φτάνοντας εκεί θα επιλέξουμε με πιο καθαρό μυαλό τι θα κάνουμε, λαμβάνοντας υπόψην και σε τι κατάσταση θα είμαι. Είναι τα πονηρά του αγωνίσματός μας!