Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου που ξεκίνησε στο Βελιγράδι, είναι μία διοργάνωση που ξυπνά ευχάριστες αναμνήσεις στην Ελλάδα.
Τα μετάλλια που έχουν φέρει οι Έλληνες αθλητές είναι πάνω από μία ντουζίνα, όμως αν ρωτήσουμε κάποιον πιο μετάλλιο θυμάται περισσότερο από όλες τις διοργανώσεις, τότε οι 9 στους 10 (αν όχι και οι δέκα) θα πάνε σε δύο πρόσωπα: τον Χάρη Παπαδιά και την Κατερίνα Θάνου.
Η Θάνου, εδώ και χρόνια αποφεύγει να δώσει συνεντεύξεις. Έχει αποφασίσει να απολαύσει την ζωή της με ηρεμία και να αφοσιωθεί στην δουλειά της, πιο χαλαρή και χωρίς το στρες που προκαλούσε ο πρωταθλητισμός. Και με αφορμή το Βελιγράδι, το GWomen την συνάντησε στο δημοτικό στάδιο της Γλυφάδας, όπου έκανε μία αναδρομή στην δική της ιστορική στιγμή, τον θρίαμβο του 1999 στο Μαεμπάσι, εκεί όπου στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου.
- Κατερίνα κατ’ αρχάς που βρίσκεσαι και με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
«Είμαι στις Ενοπλες δυνάμεις και την Πολεμική Αεροπορία, στο ΑΣΑΕΔ, ενώ παράλληλα ολοκληρώνω τις σπουδές μου φέτος στο ΣΕΦΑΑ Αθηνών. Επίσης μαζί με τον Χρήστο (Τζέκο) δημιουργήσαμε ένα πρόγραμμα εκγύμνασης με την TX Future Fitness, που εχει ως σκοπό την καλη φυσικη κατασταση των αθλουμένων και την βελτίωση του σωματικού τους βάρους.»
- Οπότε να υποθέσω ότι σκοπεύεις να ασχοληθείς στο μέλλον με το αντικείμενο του πτυχίου σου;
«Τώρα με το πτυχίο του πανεπιστημίου, το μυαλό μου σκέφτεται να ανοίξω λίγο τα πράγματα. Το πρόγραμμα με τον Χρήστο το τρέχουμε εδώ και 4 χρόνια και ο κόσμος το έχει αγαπήσει. Απο εκεί και πέρα, κάθε χρόνο θέλω να κάνω και κάτι άλλο»
- Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Πες μου πρώτα αν παρακολουθείς ακόμη αγώνες και τι εικόνα έχεις για την ομάδα που βρίσκεται στο Βελιγράδι.
«Σαφώς και παρακολουθώ. Για το Βελιγράδι θα πω ότι η εικόνα που έχω για την ομάδα μας, είναι πως είναι μικρή… Δεδομένων των συνθηκών βέβαια (πανδημία, κρίση κτλ), από τότε που σταμάτησα εγώ είναι σίγουρο ότι η κρίση αυτή έχει πάρει πολλά παιδιά μακριά από τον αθλητισμό. Βέβαια, η ομάδα είναι μικρή, αλλά με προοπτικές να τα πάει καλά στο Βελιγράδι. Είναι μία ομάδα με έμπειρους αθλητές και αυτό λέει πολλά. Πιστεύω να έχουμε καλά αποτελέσματα. Απο εκεί και πέρα, έχει να κάνει και με το πόσο καλά είναι προετοιμασμένος ο κάθε αθλητής για τον μεγάλο αγώνα»
«Εβγαζα έναν απόμακρο χαρακτήρα, αλλά ήταν η άμυνά μου για να προστατέψω τον εαυτό μου»
- Ελπίδες για μετάλλιο έχουμε με τον Τεντόγλου. Ηθελα να σε ρωτήσω πόσο εύκολο είναι να φτάσει ένας αθλητής στην κορυφή και ανάλογα την προσωπικότητά του να κρατηθεί εκεί. Το λέω με αφορμή ότι εσύ ήσουν μία αθλήτρια «ρομπότ», ενώ ο Μίλτος είναι το άκρως αντίθετο.
*Η συνέντευξη έγινε πριν την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από τον Μίλτο Τεντόγλου
«Προφανώς πρόκειται για δύο διαφορετικούς ανθρώπους όσον αφορά την νοοτροπία, την φιλοσοφία, την προσωπικότητα. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για την κορυφή του κόσμου και ο κάθε αθλητής διαλέγει τον δρόμο που είναι πιο βατός γι’ αυτόν σε σχέση με το πως μεγάλωσε και αισθάνεται. Εγώ μεγάλωσα όντως σαν… ρομπότ, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Ήμουν της προπόνησης, της πειθαρχίας, της επιτυχίας, της αποτυχίας, της καθημερινής δουλειάς. Ο Μίλτος είναι ένα διαφορετικό παιδί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι από εκείνον τον δρόμο δεν μπορεί κάποιος να πετύχει. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, πολλές φορές με ρωτούν αν υπάρχει στρες στους αγώνες. Σαφώς και υπάρχει, αλλά ο τρόπος που συμπεριφέρεται ένας αθλητής στην προπόνηση ή στον αγώνα, έχει να κάνει και με το πως διαχειρίζεται αυτό το στρες, ανάλογα με τον χαρακτήρα του. Πάντα θα υπάρχει στρες. Το θέμα είναι να μπορεί να αποδίδει ο αθλητής, χωρίς να βγάζει αρνητικά συναισθήματα»
- Εσύ πως το αντιμετώπιζες το στρες;
«Εγώ το διαχειριζόμουν μόνη μου, εσωτερικά. Δεν μου άρεσε να το εξωτερικεύω. Ήμουν πάντα κλειστός χαρακτήρας και το περνούσα μόνη μου γιατί έτσι το διαχειριζόμουν καλύτερα. Δεν το έκανα γιατί δεν ήθελα να το δείξω, αλλά αν έφευγε από εμένα, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Οσο το κρατούσα για μένα, επειδή έχω καλή σχέση, να το πω ετσι, με τον εαυτό μου, ήξερα τι σκέφτομαι, πώς το σκέφτομαι, αν αυτό που σκέφτομαι με απειλεί. Και το πάλευα μόνη μου. Ετσι έβγαζα και έναν χαρακτήρα απόμακρο που ήταν ουσιαστικά η άμυνά μου για να προστατέψω τον εαυτό μου.
«Δέκα μέρες πριν το Μαεμπάσι δεν πίστευα ότι θα τρέξω»
- Γυρνάμε το χρόνο πίσω, στο 1999. Μαεμπάσι. Δέκα ημέρες πριν τον αγώνα, αντιμετωπίζεις έναν τραυματισμό που καθιστά αμφίβολη την συμμετοχή σου.
«Ναι όντως, 10 ημέρες πριν υπέστη θλάση σε αγώνες στο ΣΕΦ. Μετρούσα τις μέρες και δεν σου κρύβω ότι έξι ημέρες πριν την διοργάνωση, πάτησα το πόδι μου στο γήπεδο για να δω αν τελικά θα μπορέσω να αγωνιστώ. Με μία ένταση του 40% όλα έδειχναν πως μάλλον όχι… Μπήκα στο αεροπλάνο σχεδόν με αμφιβολία δύο ημέρες μετά, λέγοντας ότι θέλω να πάω και να τρέξω. Μέχρι το Σάββατο (Κυριακή ήταν τα 60μ.) όσο πλησίαζε η ώρα, έλεγα ότι από την στιγμή που ήρθα, πρέπει να τρέξω»
- Οπότε όλα αποφασίστηκαν στην τελευταία προπόνηση υποθέτω
«Το τεστ έγινε ουσιαστικά στον προκριματικό όπου έκανα και το πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ. Ηταν όμως ένα 10ημερο εσωτερικής πάλης δικής μου και του προπονητή μου για το τι θα κάνουμε. Ο τραυματισμός δεν βελτιωνόταν παρά μόνο 1% κάθε ημέρα. Δεν μου έδινε την δυνατότητα να πω ότι θα πάω να τρέξω. Το μυαλό μου όλες αυτές τις ημέρες ήταν εγκλωβισμένο στον τραυματισμό και στο τέλος αποφάσισα ότι θα πάω να τρέξω. Να πω ότι πριν τον τραυματισμό, είχα κολλήσει σε κούρσες στο 7.15. Ηξερα από τις προπονήσεις ότι είχα καλύτερους χρόνους, κοντά στα 7.00. Μου είχε γίνει εμμονή να καταρρίψω το πανελλήνιο ρεκόρ. Με νευρίαζε που δεν είχε γίνει νωρίτερα και ήρθε και αυτός ο τραυματισμός. Οι προπονήσεις που κάναμε για το Μαεμπάσι, ήταν προπονήσεις που είχαν στόχο να μην υποτροπιάσω. Θυμάμαι ο Χρήστος να μου λέει να κάνω ένα χαλαρό άνοιγμα για να δούμε τι θα κάνουμε την επόμενη ημέρα. Εκανα ένα άνοιγμα έντασης 40-50% και είχα την αίσθηση ότι απλά περπάτησα. Κατεβαίνει ο Χρήστος και μου λέει: “Καλά δεν σου είπα να μην τρέξεις;”... Δεν θα πω τι χρόνο έκανα, αλλά αφού του είπα ότι το πόδι μου είναι καλά, αυτή η προπόνηση μου έδωσε την δυνατότητα να αλλάξω τον στόχο μου λίγες ώρες μετά και να πω ότι πάω για ένα μετάλλιο»
- Τι σκεφτόσουν στον βατήρα πριν τον προκριματικό και μετά την κούρσα του 7.01;
«Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μην υποτροπιάσω. Παρακαλούσα γι’ αυτό από την προπόνηση. Ηξερα ότι σε 7 ώρες είχα να κάνω τρεις πολύ δυνατές κούρσες. Ήρθε το πανελλήνιο ρεκόρ ενώ έτρεξα… σβηστή. Με ελάχιστη ένταση. Δεν σκεφτόμουν καν ποιες είχα δίπλα μου. Θεώρησα πως ήταν η ευκαιρία μου να ανέβω στο βάθρο»
- Μιας που είπες για αντιπάλους, είχες… θηρία. Ντίβερς, Μίλερ…
«Ναι. Την Ντίβερς την είχα και στις τρεις κούρσες και την κέρδισα σε όλες. Η Ντίβερς είχε ένα… θέμα κόντρα σε Ελληνίδες (σ.σ.: ήταν αντίπαλος και της Πατουλίδου στον τελικό του 1992 στην Βαρκελώνη). Νομίζω ότι εγώ της το σφράγισα (γέλια)».
- Πες μας και για τον ημιτελικό. Πρώτη Ελληνίδα κάτω από τα 7 δευτερόλεπτα…
«Στον ημιτελικό πηγα με… αέρα από τον προκριματικό όπου είχα χρησιμοποιήσει το 60% της δύναμής μου. Τα πράγματα έδειχναν πολύ θετικά. Το μόνο που ευχόμουν κι εκεί, ήταν να μην υποτροπιάσω γιατί υπήρχε μεγάλη επιβάρυνση στον δικέφαλο. Δεν ήξερα αν θα άντεχε την πίεση. Δεν με ενδιέφερε να κερδίσω αυτή την κούρσα, άσχετα που αυτό έγινε. Ήθελα απλά να μπω στον τελικό. Υπήρχε βέβαια το κίνητρο του 7.01 που μου έδωσε άλλον αέρα. Το φράγμα έσπασε με μία κούρσα που είχε μεν περισσότερη ένταση από τον προκριματικό, αλλά παράλληλα σκεφτόμουν και τον δικέφαλό μου και ότι έπρεπε να τον προστατέψω για έναν ακόμη αγώνα. Το 6.99 είναι ένας μεγάλος χρόνος»
«Θα μπορούσα να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ υπό άλλες συνθήκες»
- Και πάμε στον τελικό…
«Με 1,5 ώρα πριν τον τελικό ένιωθα ότι ο τραυματισμός μου ήταν σε καλό σημείο. Ενιωσα κούραση, αλλά… κλείδωσα τον εαυτό μου και είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάρω το χρυσό. Φτάνοντας στο Μαεμπάσι έχοντας περάσει όσα πέρασα εκείνο το 10ημερο, είπα ότι δεν γίνεται να μην πάω για το χρυσό. Είχα αμφιβολίες για το αν έπρεπε να ταξιδέψω, αν θα έτρεχα ή δεν θα έτρεχα, το κεφάλι μου αντί για τον αγώνα σκεφτόταν τον τραυματισμό… Ολα αυτά ήταν στο μυαλό μου, αλλά μετά από αυτά και δύο πανελλήνια ρεκόρ σε προκριματικό και ημιτελικό απέναντι σε αξιοσημείωτες αντιπάλους, είπα στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχω περάσει όλα αυτά και να φύγω με αργυρό μετάλλιο. Ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό, αλλά αν δεν σκέφτεσαι εγωιστικά στον στίβο, δεν θα τα καταφέρεις».
- Μίλησε μας για την κούρσα. Στην εκκίνηση του αφέτη δεν κάνεις καλή αρχή. Τι συνέβη εκεί;
«Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά. Ξέρεις κάθε κούρσα είναι και ένα mind game για τους αθλητες. Εχεις δύο εαυτούς. Ο ένας σκέφτεται ότι πονάει, ο άλλος ότι θέλει να τρέξει. Και γίνεται μία πάλη για το ποιος θα κερδίσει. Ο δικέφαλος είναι λογικό μετά από δύο κούρσες να μην είναι καλά. Με ζόρισε η εκκίνηση, αλλά δεν μπορώ να πω ότι πόνεσα. Η εκκίνηση στον βατήρα είναι επώδυνη για τον δικέφαλο. Δεν ξεκίνησα καλά και μετά τα 10 μέτρα, φτάνοντας στα 20, συνειδητοποίησα ότι είμαι σχεδόν τελευταία. Έβλεπα ένα πάνελ αθλητριών μπροστά μου».
- Τι άλλαξε μετά τα 20 μέτρα;
«Είναι μία κούρσα που όπως λέω, μπορεί να γίνει κεφάλαιο για εκπαίδευση. Οταν τις είδα μπροστά μου, είπα μέσα μου ότι όχι, εγώ θα πάρω το χρυσό. Είναι λίγα τα δευτερόλεπτα στα 60 μέτρα και δεν έχεις τον χρόνο να μιλήσεις με τον εαυτό σου. Εχεις κλάσματα. Πιστεύω εκείνη τη στιγμή ήταν περισσότερο η δύναμή μου που με βοήθησε να αλλάξω συχνότητα. Είναι ορισμένα πράγματα που δεν εξηγούνται. Είναι η ψυχική δύναμη που σε βοηθά, αρκεί να ακολουθεί και το σώμα»
- Τερματίζεις πρώτη σε 6.96. Τι σκέφτεσαι μετά; Πιστεύεις ότι αν δεν είχες περάσει όλα αυτά, θα έφτανες στο παγκόσμιο ρεκόρ (σ.σ. 6.92);
«Πολλές φορές έχω σκεφτεί τι χρόνο θα είχα κάνει αν ήμουν καλύτερα. Αν δεν είχα τρέξει τόσο γρήγορα τις προηγούμενες κούρσες, αν δεν είχα τον τραυματισμό. Πιστεύω πως είχα στα πόδια μου το παγκόσμιο ρεκόρ… Το 6.92 είναι… απόσταση από το 6.96, αλλά όχι τόση που να πεις ότι δεν ήταν εφικτό»
- Τελικά τα 60 ή τα 100 μέτρα προτιμούσες;
«Τα 60 μέτρα… Μου άρεσαν πάντα περισσότερο γιατί είναι πιο γρήγορη κούρσα και πρέπει ο εγκέφαλός σου να λειτουργήσει πιο γρήγορα. Σκέφτεσαι τόσα πράγματα, αλλά είναι σαν να μην σκέφτεσαι και τίποτα σε μια τόσο σύντομη κούρσα».
- Ηταν η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας σου;
«Κοίτα, ένα ολυμπιακό μετάλλιο σε βάζει στο πάνελ των αθανάτων. Το έζησαν πιο έντονα το μετάλλιο στο Σίδνεϋ γιατί είχα ήδη πάρει μετάλλια στις άλλες διοργανώσεις και ήταν αυτό που μου έλειπε για να πω ότι είμαι ολοκληρωμένη αθλήτρια. Σαν χρόνος όμως, το 6.96 είναι καλύτερος του 10.83. Δεν μπορώ να συγκρίνω το μετάλλιο στο Μαεμπάσι όμως με αυτό που πήρα στο Σίδνεϋ. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι Ολυμπιακοί Αγώνες…»
«Οι γυναίκες πάντα ανταποκρίνονται στις μεγάλες επιδόσεις»
- Είσαι εκτός στίβου εδώ και 15 χρόνια. Τι διαφορές βλέπεις στα σπριντ που είναι και το αγώνισμά σου;
«Πάντα λέω κατ’ αρχάς ότι θα υπάρχουν γυναίκες που θα τρέχουν γρήγορα. Αυτό το αποδεικνύει και η ιστορία. Το θέμα είναι τι γενιές βγαίνουν κάθε φορά. Αυτό είναι κάτι που αλλάζει. Άλλες φορές βγαίνουν γρήγορες αθλήτριες, άλλες όχι. Θα σταθώ στο Ευρωπαϊκό του 1998 στην Βουδαπέστη. Ετρεξα σε 10.87 και ήμουν τρίτη. Ηταν μία κούρσα με 6 αθλήτριες κάτω από τα 11 δευτερόλεπτα. Τώρα αυτός ο χρόνος θα έδινε χρυσό μετάλλιο. Πολλές φορές είναι και οι συγκιρίες. Είναι σε τι γενιά θα πέσεις. Ωστόσο πρέπει να πω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά.
Έχει αλλάξει το ταρτάν, τα παπούτσια, η επιστημονική κατάρτιση, το πως τρέχουν οι αθλήτριες, πόσο η τεχνολογία της βοηθά να αποφεύγουν τραυματισμούς. Είναι πολλά που έχουν αλλάξει και φέρνουν άλλες επιδόσεις στις ταχύτητες. Υπάρχουν όπως πάντα οι Αμερικανίδες και οι Τζαμαϊκανές που έχουν τον πρώτο λόγο, αλλά αυτό που πρέπει να δούμε είναι ότι μένουν σε καλές επιδόσεις μια ολόκληρη σεζόν και όχι σε μερικές κούρσες. Αυτό λέει ότι κάνουν καλύτερη προπόνηση, με πιο ευνοϊκές συνθήκες. Είναι σημαντικό για έναν αθλητή ότι στην σημερινή εποχή μπορείς να κάνει επί τόπου μετρήσεις και να δεις τι έχεις κάνει λάθος και τι σωστά. Να προλάβεις έναν τραυματισμό γιατί πάντα οι αθλητές πάμε στα… κόκκινα στους αγώνες. Αν μπορεί να ελέγχει κάποιος αυτό, έχει κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα, που λέγεται επίδοση…»
- Πάμε λίγο και στον γυναικείο αθλητισμό. Σε σχέση με την εποχή που έτρεχες εσύ, τα χρήματα μεν ήταν στα ίδια επίπεδα σε επίπεδο ανδρών και γυναικών, όσον αφορά τα ατομικά αθλήματα, όχι όμως και οι συμμετοχές. Τώρα αρχίζει και ισορροπεί αυτό και στο Παρίσι θα είναι 50-50. Βλέπεις να αλλάζει κάτι θετικά στον γυναικείο αθλητισμό;
«Η ιστορία έχει δείξει ότι οι γυναίκες ανταποκρίνονται σε μεγάλες επιδόσεις, ή ακόμη και στον μαζικό αθλητισμό. Έχει περάσει η γυναίκα στη πρώτη γραμμή όπως και στον επαγγελματικό χώρο. Θα είναι ωραίο, για το μάτι του τηλεθεατή, ότι στο Παρίσι θα υπάρχει αυτό το 50-50. Δεν θα αλλάξει όμως κάτι. Εχουμε μπει δυναμικά τα τελευταία χρόνια, από την εποχή που έτρεχα θα έλεγα. Σε αθλήματα βέβαια όπως το ποδόσφαιρο ή η άρση βαρών που θεωρούνται ανδροκρατούμενα, δε νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι. Νομίζω όμως ότι και να αλλάξει δεν θα έχει και τόση σημασία.
Είναι ορισμένα αθλήματα, όπως το αμερικανικό ποδόσφαιρο, που δεν θα μου άρεσε να βλέπω μία γυναίκα να παίζει δυναμικά. Από την άλλη, στο γυναικείο ποδόσφαιρο υπάρχει η δυνατότητα να δεις ωραία παιχνίδια. Εχουμε μεγαλώσει έχοντας στο μυαλό μας ότι κάποια αθλήματα είναι ανδροκρατούμενα. Οσον αφορά το μισθολογικό, δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στις μέρες μας πλέον. Αυτό που θα ήθελα να δω περισσότερο, είναι να στηριχθούν από χορηγούς τα νέα παιδιά στα ατομικά σπορ. Ετσι ώστε να βλέπουμε αποστολές με 20 αθλητές και όχι με 7-8. Γιατί θα ξέρουμε ότι πίσω από αυτούς τους 20, θα υπάρχουν άλλα 500 παιδιά που θα δουλεύουν. Οσο λιγόγερους αθλητές στέλνεις,τόσο λιγότερος κόσμος α έρθει να ασχοληθεί σοβαρά με τον αθλητισμό».