Η Φανή Χαλκιά στο GWomen: «Αν δεν ζούσα το παλτό της ζωής, δεν θα νικούσα στην Αθήνα»

Από την υπόθεση του Πάσσαρη στο χρυσό μετάλλιο της Αθήνας

Ποσο εύκολο ή δύσκολο είναι για μία αθλήτρια να φτάνει σε αυτή την επιτυχία, όταν δύο χρόνια πριν δεν έκανε καν αθλητισμό;

Δε νομίζω ότι αν δε σταματούσα, δεν δούλευα, δεν ζούσα αυτό το παλτό της κανονικής ζωής εκεί έξω, ότι θα έκανα ότι έκανα στην Αθήνα. Επέστρεψα στον στίβο με άλλο κεφάλι, πιο καθαρό, με περισσότερη εμπειρία και άλλα “θέλω”. Πριν σταματήσω ήμουν πιο ανέμελη.

Σταμάτησες πρόωρα για να κάνεις δημοσιογραφία. Πως ήταν αυτή η εμπειρία και πόσο σε βοήθησε όταν επέστρεψες στα κουλουάρ;

Η πίεση ήταν μεγάλη, αλλά ήταν ωραία εμπειρία γιατί μετά από κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα προσαρμόζεται ο άνθρωπος στην κάθε συνθήκη. Θυμάμαι τότε ήμουν στην ομάδα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και είχαμε την υπόθεση του Πάσσαρη. Κάθε μέρα ήταν μία νέα εμπειρία για μένα. Είχα χάσει όμως πολλά κιλά. Δεν έτρωγα γιατί δούλευα όλη μέρα. Τότε κατάλαβα πόσο ωραίος είναι ο αθλητισμός και επέλεξα να επιστρέψω. Ηταν δική μου απόφαση, δεν μου το πρότεινε κάποιος. Αλλά και να μου έλεγαν το αντίθετο, είμαι τόσο ξεροκέφαλη που θα ακούσω τι θα μου πουν, θα το φιλτράρω, αλλά θα κάνω το δικό μου

Οταν επέστρεψες τι είχες θέσει σαν στόχο; Υποθέτω όχι να γίνεις ολυμπιονίκης...

Οταν επέστρεψα ήθελα να τρέχω σε αγώνες και να κερδίζω. Είτε έτρεχα σε διασυλλογικό πρωτάθλημα, είτε στο Παγκόσμιο. Ημουν απροπόνητη δύο χρόνια. Δεν έκανα τίποτα. Η πιο δύσκολη απόφαση ήταν να γυρίσω πίσω στο κομμάτι της προετοιμασίας. Νομίζω πως όταν θές κάτι, όταν το μυαλό θέλει, το σώμα ακολουθεί

Πήγες κατευθείαν στον Γιώργο Παναγιωτόπουλο για να σε αναλάβει…

Στην αρχή ήταν διστακτικός ο Παναγιωτόπουλος για να με πάρει. Του ειπα «δοκίμασέ με και αν σου κάνω, με παίρνεις». Αν όχι, πάλι φίλοι θα ήμασταν

«Το άγχος που είχα το 2004 δεν θέλω να το ξαναπεράσω»

Πάμε και στο 2004… Ενα χρόνο πριν κάνεις πανελλήνιο ρεκόρ κι εκεί καταλαβαίνουμε ότι κάτι καλό ετοιμάζεται… Μπαίνεις στον προκριματικό. Σε τι κατάσταση ήσουν πνευματικά;

Στην Αθήνα πήγα με μεγάλη χαράνα τρέξω. Θυμάμαι στα προκριματικά έτρεχα πρωί. 09:15 περίπου. Αυτό με άγχωσε λίγο. Γιατί είχα πρωινό αγώνα. Ημουν όμως σε ένα οικείο περιβάλλον

Πέρασε κι αυτό και ήρθε ο ημιτελικός

Εκεί είχα το περισσότερο άγχος. Περισσότερο και από τον τελικό. Γιατί ήταν μπροστά μου η πρόκληση να περάσω στον τελικό. Οταν έχεις τις επιδόσεις που είχα εγώ, ένα λάθος να κάνεις και δεν περάσεις, θα είναι σαν να μην κατέβηκες ποτέ στην διοργάνωση. Ηταν σημαντικό για την ψυχολογία μου.

Λίγο πριν τρέξεις στον τελικό, μελέτησες καθόλου τις αντίπαλές σου;

Οχι. Δεν με ενδιέφερε να το κάνω

Ο τελικός στα τελευταία μέτρα ήταν επικός. Οι υπόλοιπες άρχισαν να κλατάρουν μετά τα 300 κι εσύ κέρδιζες μέσα σε πανδαιμόνιο.

Ετρεξα πιο γρήγορα απ’ ότι περίμενα. Δεν κλάταραν μόνο οι άλλες αθλήτριες, κλάταρα κι εγώ. Απλά δεν φαίνεται στην κούρσα. Ολες πέρασαν γρήγορα το πρώτο 200αρι. Παρέσυραν κι εμένα, αλλά κατάφερα να κρατήσω τον ρυθμό μου. Το ότι πήγαν υπερβολικά γρήγορα στο πρώτο μισό έκανε αυτή την διαφορά. Βέβαια και ο κόσμος με έσπρωχνε με την ενέργειά του απο την εκκίνηση. Ηταν απίστευτο. Ηταν σαν να έχω πάρει πέντε ζωές

Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα ή οι πρώτες αντιδράσεις σου;

Ενοιωσα ανακούφιση που τελείωσε. Γιατί ήταν τόσο μεγάλο το άγχος που πέρασα εκείνη την εβδομάδα που αν μου έλεγες ότι μου δίνεις όλα τα λεφτά του κόσμου για να το ξαναζήσω, θα σου έλεγα να τα κρατήσεις κι ας μείνω στο παγκάκι. Μου έφυγε η ψυχή

Γιατί τόσο πολύ άγχος;

Είμαι συναισθηματικό άτομο. Ποτέ δεν δούλευα μηχανικά. Βάζω συναίσθημα και όλο αυτό που πέρασα με άδειασε.

Πώς το αντιμετώπισες;

Ψύχραιμα. Ζούσα ώρα με την ώρα. Τώρα θα κάνω αυτό, τώρα θα κάνω το άλλο. Δεν σκεφτόμουν τον αγώνα. Είχα την ρουτίνα μου

«Ακόμη δεν διαπραγματευόμαστε τα ίδια νούμερα σε όλα τα αθλήματα με τους άνδρες»

Ευρωπαϊκό 2006. Είσαι μία ανάσα από το χρυσό, αλλά στα τελευταία δύο μέτρα τερμάτισες δεύτερη

Είχα πάει με πρόβλημα στο μετατάρσιο. Ο γιατρός μου είπε ότι είχα μάλλον κάταγμα. Κι αυτό δύο 24ωρα πριν τον πρωτο μου αγώνα. Πήρα χαλαρωτικά, πήρα παυσίπονα και τελικά αγωνίστηκα. Πέρασα τα εμπόδια με το άλλο πόδι. Τόσο χάλια ήμουν

Στον τελικό ήσουν μπροστά σε όλη τη κούρσα, αλλά στο νήμα σε πέρασε η Ισάκοβα.

Με είχε πιάσει άγχος. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Πέρασα στρες,στενοχώρια, κλάμα. Ελεγα ρε γαμώτο, έφτασα ένα μέτρο από το χρυσό, μου άφησε μία φρίκη όλο αυτό, αλλά το ξεπέρασα. Δε μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο στην τελική. Ηξερα ότι το χειρότερο που μπορούσα να τρέξω ήταν στα 54 δευτερόλεπτα οπότε οκ… καλό το μετάλλιο

Πάμε και στο κεφάλαιο Πεκίνο. Ενα κεφάλαιο που έκλεισε άσχημα για σένα

Το Πεκίνο ήταν μία μεγάλη εμπειρία. Νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια και κοιτάζω πίσω, λέω οτι εντάξει, άδικα έγινε όλο αυτό, αθωώθηκα. Εγινε λάθος γιατί υπήρχε πρόβλημα με ένα σκεύασμα που κι αυτό αποδείχθηκε. Όλη αυτή η υπόθεση μου έδωσε δύναμη. Δεν θα άλλαζα κάτι ούτε σήμερα. Και το λάθος αυτό μου έκανε καλό στο τέλος της ημέρας. Με δυνάμωσε. Ολα γίνονται για κάποιον λόγο και το καταλαβαίνεις στην πορεία

Ο γυναικείος αθλητισμός αλλάζει σιγά σιγά. Ωστόσο ακόμη υπάρχουν διαφορές σε σχέση με τον ανδρικό. Κυρίως στα χρήματα.

Κατ’ αρχήν να πούμε ότι τα ποσά δεν είναι ίσα από τους χορηγούς. Πάντα ο ανδρικός αθλητισμός είχε περισσότερες δάφνες και πριμ. Υπάρχει όμως και ο γυναικείος και έχει περάσει από 40 κύματα για να φτάσουμε σήμερα και να λέμε ότι το 2024 στο Παρίσι επιτέλους θα έχουμε ίδιο αριθμό συμμετοχών σε άνδρες και γυναίκες. Ακόμη δεν διαπραγματευόμαστε τα ίδια νούμερα σε όλα τα αθλήματα με τους άνδρες, αλλά αυτό γίνεται και στις υπόλοιπες δουλειές. Υπάρχουν γυναίκες -σταθμοί στην ιστορία του αθλητισμού. Οταν άρχισαν να τρέχουν στον στίβο προπολεμικά, οι Times έγραψαν τα χειρότερα. Αγωνίστηκαν όμως. Ελεγαν στην Μπλάνκερ-Κόενς να μην τρέξει γιατί είναι ντροπή. Αυτή το έκανε και έγινε η πρώτη μητέρα ολυμπιονίκης. Όλο αυτό, οι γυναίκες δεν το πέρασαν σήμερα. Ολο αυτό είναι να δούμε τι πέρασαν αυτές για να φτάσουμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. Και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τιμούμε τις γυναίκες αυτές

Μιας που είπες για μητέρα ολυμπιονίκη… Είναι εύκολο μετά από γέννα μία γυναίκα να κατακτά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις. Εχουμε παραδείγματα πολλά όπως η Λεμπέντεβα στο εξωτερικό ή η Κυριακοπούλου στην Ελλάδα.

Κατ’ αρχάς θαυμάζω αυτές που επιστρέφουν μετά απο γέννα και κάνουν πρωταθλητισμό. Σωματικά δεν είναι δύσκολο. Είναι πόσο το θέλει το κεφάλι σου. Αν το θέλει, το σώμα θα ακούσει

Με όσα μαθαίνουμε το τελευταίο διάστημα, με κακοποιήσεις, παρενοχλήσεις κτλ, είναι εύκολο για μία γυναίκα να κάνει αθλητισμό; Και πόσο κοντά είμαστε στο να εξαλείψουμε τέτοια φαινόμενα

Θέλω να δω τον γυναικείο αθλητισμό να μεγαλώνει και να γυμνάζονται όλες οι γυναίκες αρχικά. Ο αθλητισμός είναι μεγάλο εργαλείο για κάθε γυναικεία ψυχολογία. Γίνεται σοβαρή προσπάθεια πλέον και άρχισαν αν μιλάνε. Ακόμη είμαστε βέβαια σε πρώιμο στάδιο, ωστόσο πλέον οι άνδρες το σκέφτονται και δεύτερη φορά να παρενοχλήσουν. Προς το παρόν είμαστε σε αυτό το επίπεδο σαν κοινωνία. Από το τίποτα, είναι μία χαραμάδα στο βάθος του τούνελ. Οχι όμως και το φως

Τον ελληνικό στίβο τον παρακολουθείς έντονα;

Υπάρχουν πολλά ταλέντα και αθλητές καλού επιπέδου, αλλά δεν υπάρχει το προσωπικό να τους στηρίξει. Παλεύουν μόνα τους με τον προπονητή τους που παίζει και τον ρόλο του ψυχολόγου. Θέλουν να αντλήσουν δύναμη από κάπου για να συνεχίσουν. Πιστεύω ότι αυτός που θα αντέξει, θα πετύχει το 100% αυτών που έχει βάλει στόχο

Κάτι τελευταίο. Ο στίβος και η διοίκησή του έχει περάσει σε χέρια πρώην πρωταθλητών. Το βλέπεις θετικά αυτό;

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι λέμε οι παράγοντες να γίνουν λίγο αθλητές στην ψυχολογία και όχι το αντίθετο. Είναι λεπτή η γραμμή. Αρχικά να πω ότι είναι αισιόδοξο ότι έχουμε πρώην αθλητές στην ομοσπονδία. Από την άλλη, δε σημαίνει ότι ένας αθλητής μπορεί να είναι καλός στη διοίκηση. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το ότι στην ομοσπονδία υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει πρωταθλητισμό και ξέρουν τα προβλήματα και τις ανάγκες, είναι σημαντικό