Δεν θα ξαναβίωνε εκείνη την κούρσα που έκανε το Ολυμπιακό Στάδιο να σείεται και να ξεσπά ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου. Το άγχος έκανε τις ημέρες της να μοιάζουν αιωνιότητα, κι η ηρεμία στο Ολυμπιακό Χωριό στις 3 το ξημέρωμα, όταν όλα είχαν τελειώσει, της έμοιαζε μαγική. Μάλλον δεν θα χρειαζόταν να το κάνει βέβαια. Μέχρι και σήμερα τα Πανελλήνια ρεκόρ της σε 400μ με εμπόδια και 400μ κλειστού παραμένουν άθικτα. Έχουν την υπογραφή της. Η Φανή Χαλκιά είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα του ελληνικού αθλητισμού. Δεν είναι μόνο ο θρίαμβος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είναι ο τρόπος που βάζει σε σειρά τις λέξεις για να εκφραστεί. Δυναμική. Αυθόρμητη. Γεμάτη αυτοπεποίθηση. Μιλά σε κοινό, ανεβασμένη σε μια σκηνή και ακούγεται σαν να βρίσκεται με την παρέα της, στο σαλόνι του σπιτιού της.
Η «χρυσή» Ολυμπιονίκης του στίβου ήταν παρούσα στο 1st GWomen Summit και διηγήθηκε τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, την στιγμή που «άγγιξε» την κορυφή του κόσμου. Αποκαλύπτει πως ένιωθε τόσο σίγουρη για τη νίκη, που καθώς ετοίμαζε τα πράγματά της, φρόντισε να πάρει μαζί της make up για την... απονομή και δε διστάζει να ξεκαθαρίσει ότι δεν θα το ξαναπερνούσε ακόμα κι αν κάποιος της προσέφερε όλα τα λεφτά του κόσμου.
«Οι αθλητές έχουν πάντα ένα δίλημμα, να συνεχίσω ή να σταματήσω. Εγώ σταμάτησα. Αυτό που σκέφτομαι το κάνω συνήθως οπότε το έκανα. Μάλλον καλό μου έκανε όμως...», σχολιάζει για την πρόωρη απόσυρσή της, για να ακολουθήσει την αθλητικογραφία, πριν επιστρέψει εκ νέου στον αθλητισμό και τελικά στην απόλυτη διάκριση. Ερωτηθείσα για το τί ένιωθε πριν την κούρσα ή και πριν την απονομή του χρυσού μεταλλίου, θυμάται...
«Στην Αθήνα ήταν όλα α' πληθυντικό, έλεγα: πάμε να κερδίσουμε»
«Στην Αθήνα, ήταν όλα πρώτος πληθυντικός, αυθόρμητα έλεγα "άντε να πάμε τρέξουμε, να πανηγυρίσουμε, να πάρουμε το μετάλλιο, να φύγουμε, να πάμε σπίτια μας". Έλεγα να "πάμε να κερδίσουμε, να πανηγυρίσουμε, να τελειώνουμε"., Είχα τόσο πολύ άγχος και ήθελα τόσο πολύ να φύγει από πάνω μου αυτό που ήδη την ίδια μέρα από ότι είχε προηγηθεί από τον τελικό την απονομή δεν την σκέφτεσαι... Όμως πρόσεξε τί θα σου πω. Υπάρχει μια πρόληψη στον αθλητισμό. Συνήθως δεν λες "πάω να κερδίσω, πάω να κάνω" γιατί υπάρχουν πολλοί που απαντάνε, "μην το λες αυτό, γιατί δεν ξέρει τί θα γίνει κλπ". Εγώ δεν το είχα ποτέ αυτό στον αθλητισμό. Δηλαδή έχω βαρεθεί να πάω κάπου, σε μια εκδήλωση ας πούμε και λέω "έπαθα διάστρεμμα" που δεν το λέει κανένας αθλητής. Δεν είχαμε καμία πρόληψη για τίποτα.
Οπότε όταν έφτιαχνα τα πράγματά μου για να πάω στον τελικό, είχα πάρει μια φόρμα ξεχωριστά, είχα πάρει μαζί μου ένα make up, πούδρα, ρουζ και μου λέει ο προπονητής μου "τι είναι αυτά;" και λέω "για την απονομή, τι θα πάω άβαφη;". Και μου απαντάει: "είσαι με τα καλά σου;". Του είπα, μια χαρά είμαι εγώ να κοιτάς τη δουλειά σου σε παρακαλώ κι εγώ τη δική μου. Ήμουν σίγουρη. Ήξερα ότι μπορώ να κάνω γύρω στο 52:50 έκανα 77. Αν έκανα αυτόν τον χρόνο θα κέρδιζα. Λογικά. Οπότε όλα καλά. Τι να σκεφτείς τώρα; Μετά είναι δύσκολο. Ήταν τόση πολλή η ενέργεια από τόσες χιλιάδες ζευγάρια μάτια που είναι πάνω σου, που χαιρόμαστε όλοι μαζί... Αλλά αυτό το πράγμα που θες να το γυρίσεις πίσω, να το κάνειςfeedback αν μπορώ να το πω έτσι, τόσο δύσκολο να το γυρίσεις πίσω από όλη αυτή την αγάπη που παίρνεις. Τρεις η ώρα το βράδυ γύρισα στο Ολυμπιακό χωριό μετά από όλο το πανηγύρι.
Η απονομή ήταν συγκλονιστική στιγμή, η πιο μεγάλη χορωδία που έχεις ακούσει ποτέ. Ήταν απίστευτο στο Ολυμπιακό στάδιο. Είμαι πολύ τυχερή. Μετά το 1896 να γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες να έχω γεννηθεί το 79' και να είμαι 25 χρονών και σε καλή κατάσταση είναι απίστευτο σενάριο. Και τρεις η ώρα τη νύχτα βγήκα στη βεράντα μόνη μου και καθόμουν, ησυχία και λέω "παναγία μου, τελείωσε, τι ωραία, μαγικά στο ολυμπιακό χωριό". Αγωνιζόμουν στην σκυτάλη 4χ400 την μεθεπόμενη μέρα οπότε είχα πάλι προπονήσεις κι ήταν τόση αδιανόητη ησυχία, δεν ακουγόταν τίποτα, μετά από όλη την τρέλα, ντάξει μαγικά»
«Ποτέ δεν το ξαναπέρναγα. Για κανένα λόγο. Πες ότι μου λεγες εκείνη την ώρα ότι παίρνεις όλα τα λεφτά του κόσμου, όλα, ζεις εσύ, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, δεν ξέρω πόσες γενιές να την ξαναζήσεις εκείνη την τελευταία εβδομάδα. Ποτέ. Κοιμάμαι στο παγκάκι με χαρά. Το άγχος όλο αυτό που κορυφώνεται για να περάσει μια βδομάδα, αιωνιότητα. Είχα δυο μέρες από τον ημιτελικό στον τελικό ήταν σαν να πέρασε ένας μήνας, δύο. Ναι, όχι δεν το ξαναπέρναγα».