Με 2:03.39 τερμάτισε πρώτη και έδωσε 16 βαθμούς στην ομάδα της Ιρλανδίας, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων στίβου που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Πολωνία. Η Λουίζ Σάναχαν, με μερικά φύλλα εργασίας στο excel και καλή προπόνηση έχει καταφέρει να βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να κάνει την προπόνηση που χρειάζεται για να σπάσει το φράγμα των 2 λεπτών στα 800μ.. Όλα αυτά ενώ περνά ατελείωτες ώρες μέσα στα εργαστήρια του Πανεπιστημίου του Cambridge.
«Παίρνω πολύ, πολύ μικρά διαμάντια και τα τοποθετώ μέσα σε κύτταρα και τα χρησιμοποιώ για τη μέτρηση της θερμοκρασίας σε μικρούς χώρους, όπως η κβαντική ανίχνευση μέσα σε βιολογικά κύτταρα», εξηγεί όταν τη ρωτούν τι κάνει στο πανεπιστήμιο. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αυτό, η λαμπρή ακαδημαϊκή της πορεία τη βοήθησε τρομερά πολύ και στον πρωταθλητισμό.
«Μπορώ να πω πως, χωρίς καμία αμφιβολία, δεν θα είχα προκριθεί στους Ολυμπιακούς του Τόκιο αν δεν έκαναν το διδακτωρικό μου στο Πανεπιστήμιο», είπε η Σάναχαν μιλώντας στο Olympics.com και συνέχισε εξηγώντας τι εννοεί με αυτή τη δήλωση που για άλλους αθλητές ίσως φαίνεται αρκετά παράλογη: «Είχα κάποια τεράστια φύλλα εργασίας με όλες τις δυνατές αλλαγές στις κούρσες που μπορούσα να τρέξω και έτσι συγκέντρωνα όσα δεδομένα μπορούσα. Έβλεπα κάθε αποτέλεσμα, από ολόκληρο τον κόσμο, και τα περνούσα στο excel μου οπότε πριν από κάθε Τρίτη και Πέμπτη που ανανεωνόταν το ράνκινγκ εγώ ήξερα πως θα είναι οι θέσεις. Και, έπειτα, πολύ σιγά ξεκίνησα να λέω πως μάλλον τα κατάφερα».
Η Ιρλανδή γνώριζε τι έπρεπε να κάνει σε κάθε αγώνα για να συγκεντρώσει συγκεκριμένους βαθμούς ώστε να μπορέσει να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και έτσι έγινε.
Τα δεδομένα, βέβαια, δεν τη βοήθησαν μόνο στην Ολυμπιακή πρόκριση αλλά και στην κατανόηση του τι συνέβαινε με την ίδια και τις επιδόσεις της.
Σε ηλικία 16 ετών η Ιρλανδή είχε τρέξει το 800άρι σε 2:08.75 και είχε κερδίσει στο Ευρωπαϊκό φεστιβάλ νεότητα, με μία επίδοση που για την ηλικία της ήταν εξαιρετική. Όμως για τα επόμενα έξι χρόνια δεν είχε καταφέρει να τρέξει χρόνο καλύτερο από 2:08. «Συνέχισα να τρέχω 2:08, το οποίο είναι γρήγορο για ένα κορίτσι 16 και 17 ετών αλλά δεν θεωρείται γρήγορο όταν είσαι 22. Όσο περνούσε ο καιρός, εκνευριζόμουν όλο και πιο πολύ με αυτό, όλοι έτρεχαν όλο και πιο γρήγορα και παρ’ ότι στο παρελθόν το 2:08 ήταν αρκετό για να κερδίσω αγώνες, πλέον δεν μπορούσα ούτε να μπω στις ομάδες», εξήγησε.
Μετά από αυτό το πλατώ, η Σάναχαν βελτιώθηκε και τελικά ήταν σα να μην υπήρχε ποτέ εκείνο το πλατώ: «Μόλις έπεσα από το 2:08 στο 2:04, δεν επέστρεψα ποτέ και μάλιστα μέσα σε δύο χρόνια βρέθηκα στους Ολυμπιακούς». Πολύ γρήγορα η ίδια έσπασε και το φράγμα των 2 λεπτών, τρέχοντας 1:59.42 κάνοντας νέο εθνικό ρεκόρ Ιρλανδίας και αυτή τη στιγμή στο Top10 των επιδόσεών της έχει κούρσες από 1:59 μέχρι 2:01.
Ακόμη ένας αρωγός στην επιτυχία της ήταν τα πρότυπα, οι γυναίκες που έλαμπαν ενώ έδειχναν σε όλο τον κόσμο πως ήταν απλοί άνθρωποι. Και το να έχει αυτές τις τεράστιες αθλήτριες δεν περιορίζεται μόνο σε εκείνες που η Σάναχαν παρακολουθούσε να αγωνίζονται στην τηλεόραση, αλλά περιλαμβάνει και μέλη του δικού της συλλόγου στίβου που της είχαν ανοίξει το δρόμο δείχνοντάς της τι ακριβώς χρειάζεται για να συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς.
«Όταν ήμουν 16 ή 17 ετών και είχαμε δύο αθλήτριες στον σύλλογο που είχαν συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς, την Μισέλ Φιν που κάνει εμπόδια και την Λίζι Λι που ήταν μαραθωνοδρόμος. Και ήμουν στην ηλικία που σκέφτηκα: «Κάνω πρόοδο, είμαι μια αξιοπρεπής αθλήτρια. Κάναμε προπονήσεις την ίδια ώρα και, σίγουρα ήταν διαφορετικά αγωνίσματα, αλλά ήταν υπέροχοι άνθρωποι, δούλευαν απίστευτα σκληρά, αλλά νομίζω ότι είδα μαζί τους ότι ήταν κανονικοί άνθρωποι. Έλεγα, αυτοί οι άνθρωποι είναι στην κορυφή, είναι καταπληκτικοί, είναι απίστευτοι, είναι τόσο ξεχωριστοί... αλλά εξακολουθούν να είναι άνθρωποι».